ตอนที่ 1907
ไปหาจิ่ว
นาฬิกาที่ห้องรับแขกเคลื่อนตัวจากเลข 6 ไปยังเลข 10 หมอกข้างนอกขึ้นหนาจนมองไม่เห็นคนที่เดินออกมา ความมืดครอบคลุมทั่วฟ้า นี่เป็นครั้ง3ที่คุณพ่อบ้านส่ายหน้าให้ฉินมั่ว “ยังไม่มีใครอยู่เลยครับ”
ฉินมั่วไม่พูดอะไร แต่คุณพ่อบ้านผมทองมองออกว่า ครั้งนี้คุณชายของเขาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด หากจะบอกว่าเมื่อคืนคุณชายพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ วันนี้ดูจะหนักยิ่งกว่าเดิม
เวลาตีสอง ฉินมั่วลุกขึ้นมาโดยไม่บอกใคร สวมเสื้อขนเป็ดตัวดำเสร็จก็เดินไปยังบ้านตระกูลป๋อ เขาตัวเล็กก็จริงแต่ดูสง่า เริ่มจากกดกริ่งก่อน ทว่าไม่มีใคร วันนี้ไม่กลับมาเหรอ?
ฉินมั่วคิดเช่นนั้น จากนั้นจึงยื่นมือออกไปส่งตัวเองปีนกำแพง เขาได้นิสัยไม่ดีของเธอมาแล้ว
ฉินมั่วยืนที่ระเบียง มองผ่านหน้าต่างบานยาวระพื้นเข้าไปด้านใน ไม่เหมือนมีคนอยู่เลย เขาผลักหน้าต่างแต่ก็ไม่เปิด เขาสู้เสือน้อยในเรื่องนี้ไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นประตูแบบไหน เธอล้วนแต่ไขได้ทั้งนั้น
เขาไม่ได้อะไรกลับมาเลย ได้แต่เดินกลับยังเส้นทางเดิมสามสิบสองชั่วโมงแล้วที่เขาไม่ได้เจอเธอ ไม่อยากจะยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นเอาเสียเลย เขาสู้อุตส่าห์บินมาจากจีนเพื่อจะได้เจอกับยัยเสือน้อยเร็วขึ้น
ฉินมั่วหลุบตาลงนาน บอกตัวเองว่าให้รอก่อน เขาเป็นคนเลี้ยงเธอนะ ไม่ใช่ว่าเธอเลี้ยงเขา รอจนเธอกลับมาในวันพรุ่งนี้ เขาจะไปขอคืนดีกับเธอ เพราะหากคำนวณถึงความโง่ของยัยนั่นแล้ว อาจจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธ และนี่คือความคิดของฉินมั่วในคืนนั้น
วันต่อมา เขาให้คนทำเสี่ยวหลงเปาตั้งแต่เช้า แล้วเตรียมข้าวของไปหา
ด้านคุณพ่อบ้านหนุ่มเห็นท่าทางคุณชายแล้ว ไม่อยากบอกเลยว่าไม่มีใครอยู่บ้านตระกูลป๋อ เขาเห็นรอยยิ้มที่ค่อยๆ หายไปจากใบหน้าเล็กๆ นั้น
คุณชายยืนหน้าประตูบ้านตระกูลป๋อ มือยังถือของไว้ แต่มุมปากกลับคว่ำ ทำให้คนรู้สึกถึงคำว่าอ้างว้าง ยังดีที่คุณชายไม่ได้ยืนนาน โดยหันหลังไปเดินยังเส้นทางอื่น
คุณพ่อบ้านหนุ่มถึงกับตะลึง รีบติดตามไป “คุณชายจะไปไหนครับ?” ต้องรู้นะว่าคุณชายเก่งเรื่องการจำเส้นทาง โดยเส้นทางข้างหน้าสายหนึ่งตรงไปบ้านตัวเอง ส่วนอีกสายเป็นเส้นทางไปบ้านตระกูลป๋อ นอกจากจะพาคุณหนูจิ่วไปเดินเล่นหลังกินข้าวแล้วก็ไม่เคยไปที่ไหนอีกแล้ว แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น?
ฉินมั่วไม่พูด เขาที่สวมเสื้อขนเป็ดตัวดำ ทำให้คนรู้สึกเหมือนได้เห็นเจ้าชายน้อย คุณพ่อบ้านมองดูร่างนั่นโดยไม่กล้าถามซ้ำ เดี๋ยว นั่นเป็นทางไปบ้านคุณวิลเลี่ยมจูเนียร์นี่นา? เพิ่งจะนึกได้เช่นนี้ คุณชายก็กดกริ่งเสียแล้ว
เช้าวันนั้น เด็กชายวิลเลี่ยมกำลังกอดหมอนข้างรูปไอ้แมงมุม ฝันว่าตัวเองกำลังกู้โลกอยู่ เอาเป็นว่ากำลังนอนหลับฝันหวานก็แล้วกัน เพราะเวลานี้ยังเช้าอยู่ นาฬิกาปลุกยังไม่ทำงาน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกคนกระชากลงจากเตียง
ใคร? ใครวะ ที่ไม่มีมารยาทเลย มารบกวนฝันอันแสนหวานของเขา
เด็กชายวิลเลี่ยมตัวโตลืมตาขึ้น อยากจะอาละวาดด้วยความหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นใบหน้าสวยตรงหน้าก็อึ้งไปเลย แม่จ๋า! ทำไมไอ้ปีศาจจากเอเชียเจ้าแผนการถึงได้มาอยู่ข้างเตียงเขาเนี่ย!
……………………………………
ตอนที่ 1908
เธอแค่โกรธเขา
วิลเลี่ยมจูเนียร์กลืนน้ำลาย พยายามวางมาดเต็มที่ “นายมาที่บ้านฉันทำไม?”
ฉินมั่วเหลือบมองแวบหนึ่ง ก่อนจะผลักอีกฝ่าย ในระหว่างที่วิลเลี่ยมจูเนียร์ยังไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายไม่พูด คุณปู่ก็เดินเข้ามา มองทั้งสองพลางอมยิ้ม “วิลเลี่ยมไม่เคยตื่นเช้าแบบนี้มาก่อน ฉินเก่งจริงๆ”
วิลเลี่ยมจูเนียร์นั่งมองเจ้าปีศาจนั่นทำความเคารพตามมารยาทอย่างถ่อมตัว แล้วที่เมื่อกี้กระชากคอเสื้อเขาอย่างโหดล่ะ เจ้าปีศาจจากเอเชียนี่ช่างเสแสร้งเก่งมาก! วิลเลี่ยมจูเนียร์ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ได้แต่ทึ้งผมตัวเองแล้วยืนขึ้นมา
พอคุณปู่เดินออกไป เจ้าปีศาจนั่นก็เผยโฉมหน้าแท้จริงออกมา ไม่เพียงแต่จะพูดด้วยเสียงเข้ม กระทั่งสีหน้ายังแข็งกระด้างอย่างกับมีคนค้างหนี้ “จิ่วอยู่ที่ไหน?”
“นายมาถามฉันทำไม?” วิลเลี่ยมจูเนียร์น่าเวทนาเหลือเกิน “ตั้งแต่นายมาที่นี่ จิ่วก็ไม่มาเล่นกับฉันอีกแล้ว ถึงเมื่อก่อนเขาจะไม่ค่อยเล่นกับฉันสักเท่าไร นายไม่รู้ตัวอีกจริงเหรอว่าตัวเองใช้เล่ห์กลอะไร?”
ฉินมั่วจ้องอีกฝ่ายพลางเอ่ยเสียงเรียบ “การไม่ให้จิ่วมาเล่นกับนาย ถือว่าเป็นเล่ห์กลงั้นเหรอ?”
วิลเลี่ยมจูเนียร์…นายเล่นพูดโต้งๆ ออกมาแบบนี้ ไม่อายหรือไง?
“ฉันขอถามนายอีกครั้ง จิ่วอยู่ที่ไหน?” ฉินมั่วย้ำอีกครั้งอย่างเหี้ยม ทำให้คนตัวโตอย่างวิลเลี่ยมจูเนียร์ต้องขยี้ผมแดงๆ ของตัวเอง “ฉิน ลูกพี่ ฉันไม่รู้จริงๆ”
ฉินมั่วเริ่มจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ราวกับนึกอะไรออก “ทำไมคุณอาป๋อถึงให้จิ่วมานอนที่บ้านนาย?” บ้านตระกูลป๋อติดตั้งระบบป้องกันไว้ด้านนอกมากมาย แถมยัยเสือน้อยยังเคยให้เขาดูการติดตั้งด้วย มันปลอดภัยมาก
วิลเลี่ยมจูเนียร์ทึ้งผมตัวเอง “เจ้าพ่อฉิน นายจะถามฉัน ก็ควรให้ฉันใส่กางเกงก่อนสิ”
ฉินมั่วเลิกคิ้ว ส่งผลให้วิลเลี่ยมจูเนียร์ได้แต่ยักไหล่ จมูกยังแดงอยู่ “เอาเหอะ ฉันไม่ใส่ก็ได้ คำถามสำคัญกว่า ว่าแต่ทำไมนายถึงมาถามฉันล่ะ ฉันไม่รู้เรื่องนี้หรอก คุณอาป๋อบอกแด็ดดี้ว่าช่วงนี้เขายุ่งมาก ดูแลจิ่วไม่ไหว อยากให้แด็ดดี้ฉันช่วยหน่อย ถ้าจะให้ดีก็พาจิ่วไปกองถ่ายหนังด้วย อย่าเอาแต่อยู่ที่เดิม แต่พอนายพูดแบบนี้ฉันก็ยิ่งแปลกใจ เมื่อก่อนถึงคุณอาป๋อจะยุ่งแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยทำแบบนี้”
ฉินมั่วได้ยินมาถึงตรงนี้ มือถึงกับสะดุด รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี สังหรณ์ใจแบบนี้ติดตัวมาแต่เกิด มันรุนแรงมาก แถมยังวูบโหวงอย่างบรรยายไม่ออก เขาไม่อาจอยู่บ้านวิลเลี่ยมจูเนียร์ต่อไปแล้ว รู้ดีว่าถึงถามต่อไปก็ไม่ได้ความแต่อย่างใด
ทว่าวิลเลี่ยมจูเนียร์กลับมีเครื่องหมายคำถามเต็มหน้า? อะไรกัน? เจ้าปีศาจทำเหมือนใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ส่วนคุณพ่อบ้านที่อยู่ด้านล่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงคุณชายเดินลงมาในสภาพเหมือนโดนสูบวิญญาณออกไป สีหน้าดูหมองหม่น
หมองหม่น? เขาไม่แน่ใจว่าใช้คำนี้จะถูกหรือไม่
ทั้งสองกลับบ้านตระกูลอานอีกครั้ง ฉินมั่วมองดูขนมตรุษจีนที่ซื้อมาเป็นกอง เขาจะรอ รอให้เธอกลับมา เมื่อวานเธอไม่อยู่บ้าน วันนี้ตอนค่ำก็ต้องอยู่ อย่าคิดมาก บ้านตระกูลป๋อยังอยู่ที่นี่ เขาก็อยู่ที่นี่ นอกจากที่นี่แล้ว ยัยเสือน้อยจะไปไหนได้ เขาจะรอเธอ เพราะเดี๋ยวยัยเสือน้อยกลับแล้วไม่เจอเขา จะต้องซึมคอตกและเงียบแน่
ฉินมั่วบอกตัวเองว่าจะใจร้อนไม่ได้ อย่าคิดมากแล้วทุกอย่างจะดีเอง เธอแค่โกรธเขาเท่านั้น…
……………………………….
