ตอนที่ 1722-1
เพื่อไม่ให้ใครจำได้ ป๋อจิ่วจึงดึงข้อมือชายหนุ่มพาเข้าไปในตัวรถ รอจนประตูถูกปิด เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มบางๆ พลางว่า “นี่คือคุณตาพ่อบ้าน เป็นญาติคนเดียวที่ดูแลฉันมาตั้งแต่เล็กจนโต”
ฉินมั่วเลิกหางตาขึ้น สบตากับแววตาที่สะท้อนจากกระจกส่องหลัง แววตาคู่นั้นทำให้เขายิ้ม “คุณตา”
ผู้ชราจะแยกแยะความไม่ใส่ใจจากน้ำเสียงชายหนุ่มได้อย่างไร ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีนิสัยว่าง่าย ทว่าอยู่ๆ กลายเป็นคนโอนอ่อนผ่อนตามคนอื่นแบบนี้เนี่ยนะ เล่นเอาคุณตาถึงกับขมวดคิ้ว แต่ท่าทางนายน้อยจะเบิกบานเอามากๆ
คุณตาถอนสายตา แสดงความเป็นพ่อบ้านมืออาชีพออกมา “คุณตาเป็นคำเรียกของนายน้อยเท่านั้น คุณชายฉินเป็นแขกของเรา โปรดอย่าเกรงใจเลยครับ”
ฉินมั่วฟังเจตนาจากประโยคนั่นออก ชายหนุ่มเอาลิ้นดันฟัน ยิ้มอย่างไร้พิษสง ในที่สุดก็มีคนระแวงเขา ไม่เคยมีใครระแวงเขามาก่อน น่ากลัวว่าตาแก่นี่จะเป็นคนแรก
ฉินมั่วหันไปมองใบหน้าของป๋อจิ่วอีกครั้ง หากเขาจะพาตัวยัยนี่ไป คงต้องผ่านด่านชายชราคนนี้เป็นด่านแรก ต้องยอมรับว่าสัญชาตญาณของชายหนุ่มแม่นยำมาก เพราะคุณตาพ่อบ้านก็เป็นคุณหมอ เขารู้ซึ้งถึงผลจากคำสั่งที่แฝงทางจิต และเช่นเดียวกัน เขาก็เข้าใจดีว่า จะเข้าไปยุ่มย่ามต่อเรื่องที่นายน้อยตัดสินใจแล้วไม่ได้ ทว่าเขาเองก็อยากจะลองว่า ตนเองจะทำให้ชายหนุ่มฟื้นความทรงจำได้หรือไม่
“พวกคุณน่าจะยังไม่ได้ทานอะไร ที่บ้านมีของสด คุณชายฉินอยากทานอะไรครับ?”
เมื่ออีกฝ่ายเต็มไปด้วยมารยาท ชายหนุ่มย่อมไม่โชว์ด้านที่เลวร้ายออกมา มุมปากยังคงติดยิ้มเช่นเดิม “ได้หมดครับ อยู่ที่ป๋าของผมชอบกินอะไร”
ป๋าเหรอ? คุณตาหันไปมองนายน้อยของตัวเองด้วยอาการปวดศีรษะหน่อยๆ คำเรียกบ้าบออะไรเนี่ย เขาเคยเตือนนายน้อยหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่า เป็นผู้หญิงต้องเรียบร้อย
ทว่าป๋อจิ่วกลับยิ้มร่า พอใจกับคำเรียกที่ว่า “หม้อร้อนก็แล้วกัน เสร็จเร็วดี” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็หันไปคว้ามือฉินมั่วมาวางไว้ในอุ้งมือ “พี่มั่ว พี่ต้องจำเรื่องหนึ่งไว้ให้ดีนะ”
“หือ?” ฉินมั่วเลิกคิ้ว
ป๋อจิ่วหยัดยิ้มอย่างหล่อ “ฉันชอบเล่นคีย์บอร์ดมากที่สุด ชอบกินหม้อร้อนมากที่สุด แล้วก็ชอบพี่มากที่สุด”
ฉินมั่วถึงกับชะงัก บางอย่างเอ่อล้นจากก้นบึ้งนัยน์ตา แล้วค่อยๆ ขรึมลง “ฉันชอบเล่นอะไร กินอะไร ก็ยังไม่รู้เลย แต่มั่นใจได้ว่าคนที่ฉันชอบมากที่สุด นอกจากเธอแล้วไม่มีคนอื่นชัวร์”
จริงๆ นะ เธอเป็นเหยื่อที่เพอร์เฟกต์มาก โดยเฉพาะนัยน์ตาที่มองมาที่เขาทีไร จะยิ่งสวยจนไม่มีอะไรมาเทียบได้ แต่ตั้งอยู่บนเงื่อนไขที่ว่า เธอต้องดีกับเขาเพียงคนเดียว
ฉินมั่วคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาไม่ค่อยสนใจต่อเรื่องที่เธอพูดสักเท่าไร ตอนนี้น่าจะลองดูได้ ในเมื่ออยากให้เหยื่อไปกับเขาอย่างเต็มใจ ก็ต้องเสแสร้งให้แนบเนียน
ฉินมั่วพลิกมือมาเป็นฝ่ายกุมเธอแทน แววตาที่จับจ้องฉายแววความโหดที่ทำให้คนเห็นแล้วไม่สบายใจ
อย่างน้อย คุณตาเห็นแล้วก็รู้สึกสับสน ว่ากันตามสิ่งที่คุณตาวิเคราะห์ได้จากตัวฉินมั่ว ทันทีที่คำสั่งที่แฝงทางจิตของชายหนุ่มระเบิดขึ้น ในสายตาของเขา คนอื่นๆ จะมีหรือไม่มีก็ได้ ซึ่งเป็นผลมาจากชีวิตในวัยเด็ก
ชายหนุ่มเป็นคนเฉยชามาตั้งแต่ยังเล็ก แต่ก่อนเป็นเพราะมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ทว่าเวลานี้ไม่มีสิ่งใดรั้งเขาได้ เขาย่อมต้องไม่หวั่นเกรงอะไร
…………………………………..
ตอนที่ 1722-2
โลกของเรามีนักจิตวิทยาอาชญากรรมมากมายที่ โดยปกติแล้วจะมีเป้าหมายของตัวเอง ความน่ากลัวของฉินมั่วอยู่ที่ เขาไม่มีเป้าหมาย แม้ว่าวันหนึ่งเขาจะก่ออาชญากรรมขึ้นมา ก็อาจมาจากการที่เขาหงุดหงิด คันไม้คันมือ แต่คนแบบนี้นี่แหละที่ตามนายน้อยกลับมายังเจียงเฉิง ทั้งยังแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้ง
คุณตาพ่อบ้านไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือกังวลใจมากขึ้นแทนนายน้อยดี เพราะฉินมั่วในเวลานี้ หากอยากทำอะไร กระทั่งเขาก็ยังห้ามไม่ได้
ระยะทางจากสนามบินมายังที่พักถือว่าไม่ไกล อพาร์เมนต์สไตล์พาณิชย์แห่งนี้ ป๋อจิ่วเลือกด้วยตัวเองเป็นพิเศษ เพราะที่นี่อยู่ไม่ไกลจากคลับตระกูลฉิน บวกกับในช่วงสามวันข้างหน้า เหล่าเพื่อนร่วมทีมจะได้ซ้อมรวมกันสะดวกหน่อย
ทางฝั่งนั้นน่าจะมีคนจับตามองอยู่ ป๋อจิ่วคุ้นเคยกับวิธีปฏิบัติงานของคนบางกลุ่ม เห็นทีให้พวกหลินเฟิงมาที่นี่เห็นจะปลอดภัยกว่า แถมยังมีคุณตาพ่อบ้านอยู่ด้วย จะได้ป้องกันเรื่องอื่นๆ
ป๋อจิ่วคิดว่าท่านเทพรักอีสปอร์ตมาก บางทีถ้าเขาได้พบสมาชิกคนอื่นๆ ในทีม อาจจะนึกอะไรออกบ้าง ซึ่งเธอได้แจ้งให้คนสวยทราบแล้ว โดยคนสวยเองก็คิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด เธอรู้ดีว่าส่วนใหญ่ของชีวิตลูกเธอที่นอกเหนือจากอีสปอร์ตก็คือเพื่อนกลุ่มนี้ ลูกเธอไม่ค่อยอยู่บ้านนักหรอก
ป๋อจิ่วยิ่งรู้สึกว่า หากมองในบางด้าน สวรรค์ไม่เคยอ่อนโยนต่อชายหนุ่มเลย ขนาดเธอ ยังมีคุณตาพ่อบ้านอยู่ด้วย ตอนเด็กๆ เธอคิดถึงเขา ก็ยังพูดกับคนอื่นได้ แต่จากนิสัยของเขา แม้จะคิดถึงเธอ ก็คงไม่มีใครให้พูดด้วย
ป๋อจิ่วหันมองมือที่มีข้อกระดูกชัด ไพ่ปรากฎในมือเขาอีกแล้ว เธอรู้ดีว่านี่คือการระวังตัว เป็นการระวังตัวจากสถานที่แปลกใหม่
จากนั้นมือถือดังขึ้นอีกครั้ง อันเป็นสายจากหลินเฟิง เธอจึงกดปุ่มรับสายแบบเปิดลำโพง “ฮัลโหล”
“ฮัลโหล แบล็ก กลับมาแล้วใช่ไหม?” เสียงของหลินเฟิงฉายความตื่นเต้น “อุว้าว เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้อีกแฮะ หัวหน้าล่ะ?”
ป๋อจิ่วมองฉินมั่วแวบหนึ่ง เหมือนจะบอกว่า เขาถามถึงพี่ ก่อนจะยิ้มตอบ “พี่มั่วจะไปอยู่ที่ไหนได้ ต้องอยู่ข้างฉันสิ นายรู้ได้ไงว่าพวกเขากลับมาแล้ว?”
“ข่าวในอินเทอร์เน็ตไง พวกนายนี่รวยจริงวะ เล่นโรสลอยเลยเหรอวะ คนอื่นเขาก็ฮือฮากนทั้งนั้นแหละ มีแต่พวกเราที่ดู‘ของจริง’” หลินเฟิงหัวเราะเร่อร่า แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวกำลังดีใจ “ฉันเห็นแค่ด้านหลังของนายกับหัวหน้าก็รู้แล้วเว้ย”
ป๋อจิ่วได้ยินแล้วได้แต่กุมขมับ กระทั่งคนซื่อบื้ออย่าหลินเฟิงยังมองออก แล้วพวกแฟนคลับฉินมั่วจะต้องจำแผ่นหลังตระหง่านได้แน่ ยังดีที่คุณตาเก็บกวาดงานไว้เรียบร้อย ไม่ว่าใครก็ตามมาถึงที่นี่ไม่ได้
“ฉันจะบอกให้ทุกคนไปหาพวกนาย” หลินเฟิงพูดปุ๊บก็จะลงมือปั๊บ
ป๋อจ่อวมองดูฉินมั่วที่หันมามองแวบหนึ่งก็ตอบ “ไว้พรุ่งนี้เถอะ”
“พรุ่งนี้เหรอ?” หลินเฟิงขมวดคิ้ว ก็กลับมาแล้ว รีบเจอหน้ากันก็ยิ่งดีไม่ใช่เหรอ งานแข่งระดับเอเชียเริ่มนับเวลาถอยหลังแล้วนะ แล้วพวกเขาจะแข่งกันอย่างไร ต้องให้หัวหน้าเป็นคนวางแผนสิ
ป๋อจิ่วส่งเสียงรับรู้ พลางย้ำ “พรุ่งนี้” เธอเห็นอาการระแวงภัยของชายหนุ่ม อาการดังกล่าวบ่งชี้ว่าชายหนุ่มไม่ชอบ สำหรับคนที่สูญเสียความทรงจำ การจะให้เขายอมรับการตำแหน่งแห่งหนที่คนอื่นจัดวางให้ภายในวันเดียว ในบางแง่มุม มันถือเป็นเรื่องยาก
ป๋อจิ่วเองก็อยากให้ทุกคนได้เจอกันไวๆ แต่ดูเหมือนเธอจะละเลยไปว่า ท่านเทพต้องใช้เวลาในการยอมรับ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทีมหรือกระทั่ง…เธอ
………………………………………..
ตอนที่ 1723-1 พี่มั่วอาบน้ำกับน้องจิ่ว
หลินเฟิงมองดูสายที่ถูกตัด รู้สึกหวั่นไหวในใจ ความหวั่นไหวที่ว่า เริ่มออกอาการพร้อมกับข่าวลือในอินเทอร์เน็ต
เหมือนอย่างที่ป๋อจิ่วว่านั่นแหละ แค่เห็นแผ่นหลังของทั้งสองก็มองออกแล้ว ซึ่งพวกแฟนคลับยิ่งรู้ดีกว่าแน่
ตอนแรกแค่ซุบซิบกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ก็ดังขึ้นมา ฝ่ายประชาสัมพันธ์ตามล่าหาตัวเฟิงอี้เพื่อคุยกันเรื่องนี้ว่า น่าจะมีคนควบคุมอยู่เบื้องหลัง ทว่าไม่หาตัวบริษัทดังกล่าวนั่นไม่เจอ ซึ่งมันน่าแปลก
โดยครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกที่เฟิงอี้ไม่สนใจ เขามองดูภาพในโลกออนไลน์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะ “ผู้ช่วยสวี”
“ผอ.เฟิง” คุณผู้ช่วยคิดไม่ถึงว่าเฟิงอี้จะมองคนอื่นด้วยสายตาเช่นนี้
เฟิงอี้จุดบุหรี่ คีบไว้ในมือ “บางเรื่องเราจะเล่าให้แค่คนมีเหตุผลฟังเท่านั้น หลายๆ คนไม่เข้าใจว่าเขาต้องพยายามมากแค่ไหน กว่าจะเอาตัวฉินมั่วกลับมาได้ ฉะนั้นก็ช่างเถอะ ยังไงก็เอาคนกลับมาได้แล้ว”
ผู้ช่วยรู้สึกว่าท่านผอ.เฟิงแปลกไป เฟิงซ่างก็รู้สึกเช่นเดียวกัน พี่ชายของเขาต่างไปจากเดิมจริงๆ จิ้งจอกเฟิงที่ยิ้มต่อหน้าผู้คน แต่ไม่ยอมให้ใครเอาเปรียบทีมไดมอนด์ ทว่าเวลาลับหลังกลับสูบบุหรี่อย่างดุดัน ราวกับรู้ดีในบางเรื่อง แต่ไม่อาจแก้ไขได้
เฟิงซ่างถามคนอื่นๆ ด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ แต่ก็ไม่ได้คำตอบกลับมา ทว่าเขากลับยินดีมากที่ได้เห็นภาพในโลกออนไลน์นั่น เขาและโคโค่ รวมถึงสมาชิกคนอื่นๆ ต่างรวมตัวแสดงความเริงร่าในแอคเคาท์เวยป๋อออฟฟิเชียล โดยแอดถึง แบล็กพีช Z กันยกใหญ่
บนโต๊ะอาหาร ป๋อจิ่วคิดหาวิธีที่จะให้ท่านเทพลองยอมรับคนภายนอก คิดไปคิดมา ก็ต้องหาหลักฐานที่เขาเชื่อ ถึงจะได้ผล คนอย่างท่านเทพเดิมก็ระแวงมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
ด้วยเหตุที่กินหม้อร้อนต้องใช้เวลา ท่านเทพมองดูยัยเด็กที่ก้มหน้าก้มตาช้อนเนื้อแกะที่ลวกในน้ำซุปให้เขา ไม่รู้ว่าทำไมอาหารในปากถึงได้รสชาติดีเหลือเกิน
คุณตาพ่อบ้านเห็นแล้ว ได้แต่ร้องในใจว่า นายน้อยจูงเจ้าหญิงน้อยมาเอาอกเอาใจที่บ้านเรอะ? คุณชายฉินโตเสียขนาดนั้น ไม่รู้จักใช้ตะเกียบคีบมากินเองหรือไง?
คุณตาทำได้แค่ถอนใจยาว แต่รู้ดีว่า ความเป็นกุลสตรีที่ตัวเองเคยสอนสั่งนายน้อย น่ากลัวว่าจะถูกทิ้งเป็นขยะไปเสียแล้ว
“หม้อร้อนค่อนข้างมัน ในกามีน้ำชาอูหลงของจีนอยู่ นายน้อยจะดื่มที่นี่หรือไปดื่มที่โซฟา?” คุณตาคว้าร็อกเก็ตนาฬิกามาดู แม้จะอยู่ในเจียงเฉิง แต่บุคลิกความเป็นผู้ดีอังกฤษของคุณตาไม่เคยหลุดแม้แต่น้อย
“ไม่เอาทั้งสองที่ หนูกับพี่มั่วจะกลับห้อง” ป๋อจิ่วหันไปกะจะดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดมุมปาก กลับคาดไม่ถึงว่าเพียงแค่ขยับ ก็มีอะไรบางอย่างแปะที่หน้า ที่แท้เป็นนิ้วมือของท่านเทพที่ค่อยๆ ปาดมุมปากเธอด้วยท่าทีปกตินั่นเอง
เพื่อให้ท่านเทพเช็ดสะดวก ป๋อจิ่วจึงเงยหน้าหล่อๆ ของเธอขึ้น แถมยังไม่ลืมหยักยิ้มที่มุมปาก
ฉินมั่วเห็นเธอยิ้มแล้ว คิดอะไรขึ้นมาได้ เหยื่อคนนี้ทำไมถึงน่าเอ็นดูจัง…
…………………………………..
