ตอนที่ 1699-1
เสียงล่องลอยนั่น เหมือนน้ำในทะเลสาบที่ท่วมประสาทสัมผัสทั้งหมดของฉินมั่ว ความเร็วในการพูด น้ำเสียง และเนื้อหาที่กรอกเข้าสมอง
คิงกำลังสะกดจิต มองดูร่างสูงตระหง่านตรงหน้าที่หยุดการกระทำ ยกมือลูบศีรษะตัวเอง
อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่ยิงไปสองนัด ป๋อจิ่วก็กระโดดออกมาจากทุ่งดอกไม้ เพราะเธอเห็นฉินมั่วบนสปีดโบ้ท วิธีเดียวที่เธอจะไล่ทันคือรถแลมโบกินีที่เธอซ่อนไว้ในที่ที่ห่างจากนี้ไปถึงหกร้อยเมตร ซึ่งไม่มีวันที่จะไม่มีใครเห็นเธอ
เมื่อเธอวิ่งผ่านไป เจ้าชายน้อยเห็นตัวแล้วผงะขึ้นมาทันที “เจ้าดำน้อย! เจ้าดำน้อยจริงๆ ด้วย” จากนั้นเขาจึงได้เห็นชุดและปืนไรเฟิลในมือของป๋อจิ่ว และนึกถึงตำแหน่งของอีกฝ่ายเมื่อครู่นี้ แววตาตะลึงโดยพลัน “เป็นเจ้าดำน้อย คนที่ช่วยเราไว้คือเจ้าดำน้อย”
ส่วนคุณหมอทหารเห็นหน้าของป๋อจิ่วเช่นกัน คงเพราะเจ้าหล่อนกลิ้งเกลือกบนพุ่มหญ้า ทำให้สภาพการแปลงโฉมถูกลบเลือน ใบหน้าใสนั่น เห็นแล้วทำให้คนดีใจเป็นพิเศษ คนเหล่านั้นคิดไม่ถึงเช่นกันว่าคนที่ช่วยพวกตนไว้จะเป็นป๋อจิ่ว!
โดยท่ามกลางคนเหล่านั้น เจ้าอ้วนถือว่าช็อกมากที่สุด เขาอ้าปากร้องตะโกน “แบล็กพีช! มิน่าล่ะ เขาถึงได้เห็นจุดแดงเมื่อครู่นี้ เพราะเธออยู่ที่นี่นั่นเอง!
เจ้าอ้วนบอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร เพราะไม่มีใครหรอกที่จะกล้าเข้าถ้ำเสือเพื่อช่วยบอส ทั้งยังพลิกกระดานรบด้วยฝีมือตัวเองเพียงคนเดียว มันทำให้เขานึกถึงวันเวลาที่อยู่ในทีมไดมอนด์ เขาเคยมองดูเด็กคนนี้ที่แบกรับความกดดันทั้งปวง พาทีมไดมอนด์แหวกวงล้อมแห่งอุปสรรค แต่…คนแบบนี้อาจกลับเข้าสู่สนามแข่งต่อไม่ได้อีกต่อไป แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เธอยังปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ทั้งที่สามารถอยู่คนเดียวได้สบายๆ กลับยังอุตส่าห์มาช่วยบอสในที่ที่อันตรายแบบนี้ เพราะพวกเขายังต้องช่วยเหลือคนอื่นๆ ออกไป
เจ้าอ้วนไม่กลัวอะไรสักอย่าง กลัวแต่จะไม่ทันการณ์ คุณหมอก็เช่นกัน หลังจากที่เห็นหน้าเธอ เขารีบตะโกนไปยังทะเลสาบ “บอส คนที่สำคัญที่สุดของคุณยังมีชีวิตอยู่!” แต่ไร้ประโยชน์ เพราะสปีดโบ้ทลอยออกไปไกลแล้ว ตอนนี้เห็นแค่พวกเขาหยุดอยู่กับที่อย่างลางเลือน ส่วนจะเกิดเรื่องอะไรก็ไม่มีใครรู้
เสียง ‘สวบ!’ ดังขึ้น ป๋อจิ่วรื้อใบตองที่คลุมรถของเธออยู่ “รหัสเสียงเปิดล็อก”
เมื่อประตูเปิดออก ระบบจีพีเอสเริ่มทำงาน เดิมทีเสี่ยวเฮยคิดจะเหน็บแนมเจ้านายตัวเองสักหน่อย แต่เมื่อได้ยินเสียงป๋อจิ่วดังขั้น “เปลี่ยนไปใช้ระบบดำน้ำ เดี๋ยวนี้”
“เริ่มเปลี่ยนไปใช้ระบบดำน้ำ” ระบบจีพีเอสสะบัดคลื่น “แต่ปริมาณน้ำมันไม่น่าจะพอ เจ้านายต้องระวังว่าพวกเราอาจกลับมาไม่ได้”
ป๋อจิ่วสวมแว่นตากันน้ำ “ช่างมัน”
“ได้ครับ” เสี่ยวเฮยได้ยินแล้ว รู้ทันทีว่าเจ้านายสูญเสียความเยือกเย็นในยามปกติ ไม่งั้นคงไม่ตัดสินใจออกรถ โดยไม่เป็นห่วงเรื่องน้ำมันหรอก
ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีสีหน้าของเจ้าหล่อนที่ผุดขึ้นมาระหว่างที่กำพวงมาลัยพาตัวรถดำลงไปในน้ำ
มันไม่เหมือนตัวเธอในยามปกติ ทั้งยังทำให้คนสงสาร
เสี่ยวเฮยได้ยินเสียงเธอ ดูเหมือนจะร้อนใจมาก เธอกำลังพูดว่า “พี่มั่ว รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยว เดี๋ยวฉันจะไปถึงแล้ว”
………………………………
ตอนที่ 1699-2
เสี่ยวเฮยไม่เข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ มันได้แค่มอง
หากคนคนหนึ่งชอบคนอีกคนมาก คนคนนั้นย่อมต้องกลัวความสูญเสียเป็นที่สุด
บนสปีดโบ้ทเหนือผืนน้ำ คิงก้าวไปข้างหน้า สองตาจ้องแววตาที่ไร้แสงของฉินมั่ว “ผมมีรีโมทเครื่องหนึ่ง แค่กดปุ่มแดง ก็ทำลายพวกคนที่ฆ่าคนรักของคุณได้ส่วนหนึ่งทันที สำหรับคนที่เหลือ คุณลองค่อยๆ หาละกัน”
ฉินมั่วในเวลานี้ เหมือนต้องมนต์สะกด แววตาไร้อารมณ์มองดูสีสันที่สดใสที่สุด
“เอาสิ คุณต่างหากที่มีสิทธิ์พิพากษาชีวิตคนพวกนั้น” คิงยังคงสุภาพ ด้วยฉากสำคัญกำลังจะเกิดขึ้น เพราะหากกดปุ่มนั่น กระท่อมไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากสปีดโบ้ทก็ระเบิด เพราะมีระเบิดฝังไว้มากมาย พวกทหารจีนที่ทำลายแผนเขา รวมถึงพวกที่ไม่ยอมตกเป็นเชลย จะต้องถูกฝังไปพร้อมๆ กับทุ่งดอกไม้นั่น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ฉินมั่วเป็นคนลงมือด้วยตัวเอง แค่อย่างหลังนี้เขาก็ถือว่าชนะแล้ว
ใช่ ตั้งแต่แรกเริ่ม คิงวางแผนจะให้เป็นแบบนี้ เขาไม่สนใจลูกน้องพวกนั้นหรอก แม้การหาลูกน้องที่ใช้ได้คล่องมือ ย่อมยากลำบาก แต่ขอแค่ได้ฉินมั่วมาทดแทนเป็นพอ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ คิงก็ยิ้มหนักขึ้น ฉินมั่วยื่นมือออกมาราวกับได้รับคำสั่ง ในขณะที่คิงคิดว่าอีกฝ่ายจะกดปุ่ม กลับได้ยินเสียง ‘จ๋อม’
รีโมทถูกโยนทิ้งลงน้ำ โดยฉินมั่วยังคงยืนที่เดิม สายลมจากผืนน้ำพัดเสื้อกันลมตัวดำ ทำให้เขาดูเหมือนแวมไพร์ที่จะออกอาละวาด มุมปากของเขาผุดยิ้มชั่วร้าย ราวกับเย้ยหยันโลก ทั้งเฉยชาและเหี้ยมเกรียม
คิงหน้าถอดสีทันที! เพราะเห็นฉินมั่วในตอนนี้แล้ว ทำให้เขานึกถึงบทความด้านจิตวิทยาบทความหนึ่ง ว่าด้วย คนที่ได้รับการกระตุ้นคำสั่งที่ฝังทางจิต ส่วนใหญ่จะเกิดความเคารพนบนอบในตัวอาจารย์ที่ชี้นำอย่างเป็นธรรมชาติ แต่จะมี 1% ที่เมื่อความศรัทธาของเขาสูงในระดับหนึ่ง เจ้าตัวจะไม่ศรัทธาต่อตัวอาจารย์ แล้วยิ่งจะ…
คิงไม่อยากจะคิดต่อไป จึงยกมือคิดจะยิงอีกฝ่าย ในเมื่อทำให้เชื่องไม่ได้ ก็ต้องกำจัดมันทิ้งไว้ที่นี่
ฉินมั่วจะให้โอกาสฝ่ายนั้นได้อย่างไร ไพ่ในมือเขาบินออกไปอย่างเร็วและรุนแรงกว่าครั้งที่แล้วอีก
เมื่อโดนไพ่กรีดข้อมือ คิงก็เจ็บปวดจนโซเซ ลูกกระสุนวิ่งมาจากด้านข้าง พุ่งตรงเข้าที่ทหารรับจ้างที่คิดตัวจะสกัดฉินมั่วไว้อย่างเหมาะเหม็ง
สองตาของคิงเบิกกว้าง เขารู้ดีถึงความร้ายกาจของชายหนุ่ม แต่ไม่รู้ว่าความอดทนเส้นสุดท้ายของชายหนุ่มอยู่ที่ตรงไหน ซึ่งเขาได้เห็นแล้วในครั้งนี้ อันเป็นครั้งเดียวกันกับที่เขาได้เห็นนรกของแท้
ฉินมั่วในเวลานี้ ไม่มีห่วงอะไรอีกแล้ว เพราะไม่มีห่วงนี้แหละ เขาจึงคิดเพียงแค่
ฆ่า!
ฆ่า!
ฆ่าพวกมันให้ตาย!
โดยเฉพาะมัน!
หลายคนเคยบอกว่ามือคู่นี้ของฉินมั่วเล่นเกมได้เก่ง จะต้องบรรเลงเปียโนได้ไพเราะแน่ กลับไม่รู้ว่ามือคู่นี้ของฉินมั่วที่เย็นยะเยือกราวเครื่องกระเบื้องเคลือบคู่นี้ เวลาหยิบไพ่ฆ่าคนทีไร เรียกได้ว่าน่าตะลึงเลยทีเดียว
ในฐานะที่กลายเป็นเหยื่อ คิงหัวใจเต้นเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เวลานี้แววตาของเขาร้อนรน ความสุภาพในยามปกติหายไปจากสีหน้า เขากดมือตัวเอง คิดจะรีบเก็บปืนขึ้นมา แต่ฉินมั่วเดินมาตรงหน้าเขาแล้ว แววตาลุ่มลึกเหมือนที่ได้พบกันเป็นครั้งแรกก็จริง ทว่าความระยิบระยับที่แฝงในแววตาดังกล่าว ออกจะเหี้ยมหน่อยๆ
………………………………
ตอนที่ 1699-3
“อาจารย์พูดไม่ผิด พวกมันสมควรตาย แต่คนที่สมควรตายมากที่สุดก็คือตัวอาจารย์เองนั่นแหละ” ฉินมั่วหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ เวลาที่หัวเราะ รอยเลือดยังคงทิ้งคราบบริเวณใต้ดวงตา ดูสวยอย่างไม่มีสิ่งใดมาเทียบเทียม “ดูเหมือนแกคิดจะควบคุมฉันมาโดยตลอดเลยสินะ บทความวิชาที่ที่เรียนมาไม่ได้สอนให้แกรู้เหรอว่า เมื่อสิ่งมีชีวิตถูกต้อนจนถึงที่สุด ผลจะเป็นในทางตรงกันข้าม”
ขณะพูด ไพ่ของฉินมั่วก็ปักเข้าที่ลำคอ
“ฉันเสียใจจริงๆ” คิงพูด มีดโผล่มากลางอุ้งมือ ไม่รอให้ฉินมั่วระวังตัวก็พุ่งเข้าไปหมายจะแทงอีกฝ่าย
ฉินมั่วหลบทัน หันสีข้างเตะจนอีกฝ่ายล้มนอนบนเรือ แววตาของคิงสั่นไหว เพราะรู้ตัวถึงวาระสุดท้าย ซึ่งหากเป็นฉินมั่วในอดีต อย่างน้อยก็ไม่เป็นถึงขั้นนี้
แต่คิงหัวเราะเสียงต่ำ แววตาเหมือนจะเปล่งแสงแห่งความชั่วออกมา “ฉินมั่ว แกกลายเป็นฉันอีกคนไปแล้ว คิดว่าตัวแกจะรอดจากการต่อสู้กันในครั้งนี้เหรอ? ต่อให้ฉันตาย แกก็แพ้อยู่ดี”
“แกยังเวิ่นเว้อเหมือนเมื่อตอนเป็นอาจารย์เลยนะ” ฉินมั่วกระชากอีกฝ่าย แววตาเริ่มแดงจัด “ในเมื่อแกชอบน้ำมากอย่างนี้ ก็ใช้วิธีที่แกถนัดละกัน ฉันจะถ่วงแกให้จมน้ำ สบายใจได้ ฉันจะไม่ทำให้แกสลบหรอก ฉันควรจะค่อยๆ ดูแกค่อยๆ จมน้ำตาย สนุกดีออก”
สีหน้าของคิงแสดงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ปล่อยให้ฉินมั่วยิงเสียยังจะดีกว่า ไม่คิดเลยว่ามันจะใช้วิธีนี้ ทำให้เขาช่วยตัวเองไม่ได้ทั้งที่มีสติอยู่ครบถ้วน มันอยากให้เขาลิ้มรสความทรมานที่คนคนนั้นเคยประสบใช่ไหม
คิงจะสู้ หากแต่เมื่อแพ้สงครามประสาทแล้ว เขาก็ไม่มีข้อได้เปรียบอะไรที่จะเอาชนะฉินมั่วได้อีก ด้วยเวลาเพียงสองวินาที คิงก็รับรู้ว่ามีอะไรบางอย่างปาดเข้าที่ข้อมือ คนที่เคยมีประสบการณ์ ย่อมรู้ดีว่า เมื่อข้อมือถูกปาดแล้วถูกโยนลงน้ำจะเป็นอย่างไร ยิ่งพยายามดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด เลือดก็ยิ่งไหลเร็วมากขึ้น แถมขาทั้งสองก็ถูกถ่วงด้วยของหนักๆ
เสียงของหนักตกน้ำที่น่าหดหู่ ส่งผลคิงไม่มีโอกาสได้โผล่ขึ้นเหนือน้ำ นอกจากจะก้มตัวแกะของที่ถ่วงขาออก แต่เหมือนที่บอกไปนั่นแหละว่าการขยับปัดป่ายมือกลางน้ำในเวลาอย่างนี้จะทำให้เลือดไหลเร็วขึ้น แถมความเจ็บปวดที่เกิดจากการเสียเลือดทำให้เขาไม่มีแรงแกะเงื่อนที่มัดตาย
พวกนักจิตวิทยาชั้นสูงล้วนเคยเรียนวิชาแก้เงื่อน แต่ครั้งนี้คิงทำไม่ไหว ตอนแรกๆ เขาพยายามดิ้นรน จนเมื่อหายใจไม่ได้ เลือดก็ลอยกระจายบนผืนน้ำทะเลสาบ จนนิ้วของเขาหยุดนิ่ง ร่างถึงค่อยๆ ดิ่งลงใต้น้ำในที่สุด
สปีดโบ้ทหยุดแล่นแล้ว ฉินมั่วยืนที่เดิมด้วยอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงจนต้องทรุดตัวนั่ง นัยน์ตาชายหนุ่มเริ่มแดงจัด
เคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งไหม ว่ากันว่าทูตสวรรค์มิคาเอลในพระคัมภีร์ที่ดูแลโลกสวรรค์ ท่านสูงส่งดั่งหิมะ เป็นเจ้าของความงดงามที่เหนือใคร เป็นเกียรติยศแห่งสรวงสวรรค์ แต่ไม่มีใครรู้ว่าในขณะที่ท่านจัดระเบียบโลกมนุษย์อยู่นั้นได้สูญเสียความรู้สึกไป
มีครั้งหนึ่งที่ท่านยอมสละเลือดเนื้อเพื่อช่วยคน แต่กลับโดนแว้งกัด ท่านจึงเข้าใจแล้วว่า มนุษย์ก็เป็นเสียอย่างนี้ เพราะท่านเคยประจักษ์ถึงความชั่วร้ายทั้งปวง
ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหน ต่อให้ต้องไปบรรยายธรรมในโลกหลังความตาย ชุดนักรบบนร่างของท่านก็ไม่เคยแปดเปื้อนความโสโครก
จนเมื่อได้เจอคนคนหนึ่ง คนคนนั้นก็คือลูซิเฟอร์ผู้เป็นเทพสวรรค์ที่แหกกฎสวรรค์และแสนจะตกต่ำ มิคาเอลก็กลับมามีความรู้สึก
เริ่มจากรำคาญ ต่อมาก็อยากเจอ เพราะลูซิเฟอร์ตามรังควาญท่านก่อน ตอนนั้นลูซิเฟอร์ยังไม่มีความคิดชั่วร้าย นอนอยู่ในอ้อมกอดของท่านราวกับเป็นมารน้อยที่ว่านอนสอนง่าย
……………………………….
