ตอนที่ 1670-2
ป๋อจิ่วเดินเร็วมาก ฝนยังคงตกเปาะแปะลงบนชุดนักเรียนของเธอ แต่เธอเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร เส้นผมสั้นเซอร์เปื้อนหยดน้ำ ทำให้นักเรียนที่เดินแถวนั้นหันมามองอย่างอดไม่ได้ เพราะนักเรียนที่ย้ายมาใหม่ช่างหล่อเหลือเกิน ทั้งนี้พวกเธอรู้สึกคุ้นหน้ามาก แต่กลับคิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ป๋อจิ่วเองก็ไม่หยุดเดิน เธอพลิกมือสะบัดมีดทหารแล้วซ่อนในแขนเสื้อนักเรียน
เมื่อมาถึงด้านนอกห้องพยาบาล เธอจึงลดความเร็วลง
เธออยู่กับท่านเทพมานานจึงเข้าใจดีว่า นักจิตวิทยาหลายๆ คน ไม่เพียงแต่จะเดาสภาพจิตใจของเราผ่านสีหน้าท่าทาง ยังพวกเขายังวิเคราะห์เราได้จากลมหายใจเราด้วย
ป๋อจิ่วหยุดอยู่ข้างนอกถึงสามวินาที ก่อนจะเดินเข้าไป
เวลาอย่างนี้ ในห้องพยาบาลไม่ค่อยมีคน โดยเฉพาะเวลาฟ้าครึ้มฝนตกเช่นนี้ เว้นแต่หมอประจำโรงเรียนที่ต้องอยู่เวรแล้ว ก็ไม่มีเหลือใครอีก
ทว่าวันนี้ออกจะหนาวเป็นพิเศษ นอกจากจะมีเพียงเตียงผู้ป่วย ยังเหลือปากกาที่วางไว้บนโต๊ะอีกด้วย แต่เจ้าของมันไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ป๋อจิ่วเดินเบาๆ เบี่ยงตัวแนบหลังให้ติดกำแพง ก่อนจะเอนไปเลิกม่านประตู จึงพบว่าไม่มีคนอยู่ในห้องพักผ่อน เธอเดินไปมาอยู่สองรอบ ก่อนจะกลับไปยืนที่เดิม กำลังจะหยิบตารางที่วางไว้บนโต๊ะมาดู
เสียงกลั้วยิ้มก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “นักเรียนจากห้องไหนเนี่ย มาที่ทำไมในเวลาอย่างนี้? ไม่สบายที่ตรงไหนเหรอ?”
ป๋อจิ่วถึงกับชะงัก หันหลังตอบ “ปวดหัวฮะ น่าจะเป็นหวัด”
“เรานี่เอง?” ชายคนดังกล่าวพูดพลางนั่งบนเก้าอี้ หยิบปรอทวัดไข้ออกมา “ท่าทางเดือนโรงเรียนคนใหม่ของเราจะอ่อนแอไปหน่อย ไหน มาวัดอุณหภูมิหน่อยซิ”
ป๋อจิ่วมองดูใบหน้าสุภาพของอีกฝ่าย แล้วรับปรอทมาอมในปากอย่างเป็นธรรมชาติ เดี๋ยวนี่ปรอทวัดไข้พัฒนาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไม่ต้องหนีบไว้ที่รักแร้หรอก ซึ่งมันก็เป็นการปกปิดสถานะของป๋อจิ่วไปในตัว
“ทำไมถึงเป็นหวัดได้ล่ะ? ไปตากลมหรือไง” ชายคนดังกล่าวเปิดมือถือ ซึ่งมีข้อมูลของเด็กคนนี้ปรากฏขึ้นมา
เด็กนี่เป็นสมาชิกทีมไดมอนด์?
เขาถึงกับนิ้วเกร็งทื่อ จากนั้นจึงยิ้มขึ้นมา เมื่อช้อนสายตามองขึ้น มุมปากที่แยกยิ้มก็เปลี่ยนไป
นี่หรือคือคนที่ฉินมั่วไม่ยอมปล่อยมือไปตามที่ฝานเจียพูดไว้? ต้องบอกว่าเจ้าเด็กนี่ซวยหรือว่าเขาโชคดีกันนะ ถึงสีผมจะไม่เหมือนกัน ใบหน้าต่างไปเล็กน้อย แต่คิงไม่ใช่คนดูอะไรผิวเผิน ดังนั้นจึงให้คนตรวจสอบ และคิดไม่ถึงว่าจะเจอเซอร์ไพรส์
ในเมื่อมาถึงที่นี่ ก็จงอย่าได้กลับไปเลย
คิงวางหูฟังในมือลง ก่อนจะยิ้มช้าๆ จากนั้นก็ยกนาฬิกาข้อมือมาดูเวลา “ได้เวลาแล้ว เอาปรอทคืนมาให้หมอเถอะ”
ป๋อจิ่วยื่นคืน เสี้ยวหน้าเธอดูใสเนียนเหลือเกิน ส่งผลให้คิงหัวเราะออกมา ปลอมตัวเก่งจริงๆ ถ้าไม่เพราะคุ้นหน้าคุ้นตามาบ้าง เล่นแต่งตัวแบบนี้อีก เขาย่อมต้องหลงเชื่อแน่ เป็นเด็กผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายได้เนียนมาก เก่งจริง ๆ
น่าเสียดาย ที่เจ้าหล่อนได้มาเจอกับเขา
…………………………………..
ตอนที่ 1670-3
คิงมองดูปรอทในมือแวบหนึ่ง เอายด้วยเสียงนุ่มอ่อนโยน ทำให้คนแทบไม่ระวังตัว “ไข้ขึ้นนิดหนึ่งนะ 37.9 กินยาก่อน เดี๋ยวจะไปปรุงยามาให้”
37.9 เหรอ? ป๋อจิ่วดึงมีดออกมาอย่างไม่กระโตกกระตาก โกหกร้ายจริง ๆ
“ขอบคุณฮะ อาจารย์” ป๋อจิ่วนั่งตรงนั้นเอาเสียเลย
คิงหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไร” ยาแก้หวัดมีส่วนผสมของยานอนหลับด้วย เมื่อเธอกิน ก็จะง่ายต่อการฝังคำสั่งทางจิต
ในเมื่อเป็นถึงยอดดวงใจของฉินมั่ว ย่อมต้องปฏิบัติต่อเธอไม่เหมือนคนอื่น หากถูกคนรักหักหลัง ต้องทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าการที่จะทำร้ายตัวเขาตรงๆ เสียอีก
คิงเขย่าแก้วในมือ หลุบตาลงพลางยื่นให้อีกฝ่าย
กินเข้าไป กินเข้าไปสิ แล้วเธอจะได้กลายเป็นหุ่นเชิดให้กับฉันเต็มตัว เพราะฝานเจียยังไม่รู้สถานะที่แท้จริงของป๋อจิ่ว ดังนั้นในสายตาของคิง เธอจึงเป็นแค่เด็กน้อยที่ไม่เจียมกำลังตัวเอง ขอแค่ใช้แผนทั่วๆ ไปกับเธอก็พอ
ใครจะคิดล่ะว่า สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้จะอยู่นอกเหนือจากการคาดคะเนของเขา ระหว่างที่สาวน้อยรับแก้วยาจากเขาไป ก็พลิกมือสาดยาในดวงตาของเขา
แค่ชั่วพริบตาเดียว ป๋อจิ่วก็ถลันตัวจ่อมีดทหารประชิดที่คอหอยของคิง
พอรับรู้ถึงความเจ็บปวด คิงก็หรี่ตาลง แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ แต่กลับคืนสู่ปกติได้อย่างรวดเร็ว หัวเราะเบาๆ “เก่งนี่ เร็วใช้ได้เลย น่าจะสงสัยฉันตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เมื่อกี้เธอจะไม่ได้แสดงอาการระแวงฉันออกมาเลย ถึงฉินมั่วจะง่อยแล้ว แต่ท่าทางยังคงมีความรู้ทางจิตวิทยาติดตัวอยู่ ขนาดคนข้างตัวเขายังฉลาดกว่าคนทั่วไป แต่คิดเหรอว่าอาศัยแค่ฝีมือเธอแล้วจะจับฉันได้? ฮ่าๆ ท่าทางฉินมั่วไม่ได้บอกเธอล่ะสิว่า อย่าปล่อยให้เปิดช่องว่างไว้ที่ด้านหลัง…”
หลังจากที่ได้ยิน ป๋อจิ่วหันกลับไปมองทันที จึงได้เห็นเก้าอี้กำลังจะฟาดลงบนศีรษะตน เธอจึงหมุนตัวอย่างรวดเร็ว กำมีดทหารด้วยมือข้างหนึ่ง จากนั้นก็ตวัดขาเตะ
ผัวะ!
ฝ่ายคนถูกฟาดก็ล้มไปนอนกองบนพื้น เช่นเดียวกัน คิงใช้จังหวะนี้หนีออกห่างจากรัศมีป๋อจิ่ว
คนที่นอนกองบนพื้นเจ็บปวดจนตัวงอ แต่ยังคงร้องตะโกน “อาจารย์ รีบหนีเร็ว!” เด็กผู้หญิงที่เคยโดนรังแกนี่นา หลิวเจียหนิง
เธอคว้าข้อเท้าป๋อจิ่วเอาไว้ด้วยแววตาชิงชัง “พรุ่งนี้ฉันก็จะได้เป็นผู้นำแล้ว นายมันก็จะกลายเป็นโจ๊กเกอร์ รู้ไหมว่าการเป็นหัวหน้ามันสำคัญต่อฉันมากแค่ไหน ฉันเป็นคนที่คิงเลือกเอง กรุ๊ปนั่นฉันก็เป็นคนสร้งฃาง พวกที่เคยรังแกฉันจะต้องโดนเอาคืนอย่างสาสมตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป แต่ละคนต้องกลับมาศรัทธาฉัน สนใจฉัน! แต่แกกลับเป็นคนทำลายกฎนี้ แกมันสมควรตาย สมควรตาย!”
ป๋อจิ่วก้มหน้าสบตาอีกฝ่าย ยัยนี้ไม่เหลือความเป็นคนแล้ว มันเน่าเฟะเพราะความบ้าเปลือกนอก แล้วทำลายคนอื่นโดยอ้างความชอบของตัวเอง ซึ่งเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอายุ ยัยบ้านี่เห็นแก่ตัวเหนือทุกสิ่ง
ป๋อจิ่วไม่พูดอะไร จิกอีกฝ่ายทันที ส่งยิ้มให้ด้วย “ฉันไม่เหมือนกับท่านเทพ เพราะฉันกล้าตบผู้หญิง”
เปรี้ยง! เสียงดังอีกฉาด
ป๋อจิ่วสลัดอีกฝ่าย แล้ววิ่งไปยังทางที่คิงหนีหายไปโดยไม่หันกลับมามอง แต่สายไปเสียแล้ว เมื่อเงยหน้ามอง รอบๆ ข้างก็ไม่เหลือแม้แต่เงา
คิงหายตัวไปแล้ว!
แต่คำสั่งที่แฝงไว้ทางจิตต่อพวกนักเรียนยังอยู่ นี่แหละคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เพราะมันเป็นเสมือนระเบิดเวลาที่คุณไม่มีวันรู้ว่ามันจะระเบิดเมื่อไร…
…………………………………..
