บทที่1609 ให้ของขวัญ
ยู่ฉือยี่ซูเอาหมอนวางเอาไว้ให้ “เหนื่อยก็นอนลง พัดลมก็เปิดแล้ว”
“ขอบคุณค่ะพี่ชาย”
ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก แต่ก็ไม่ได้นอนลงไป อย่างแรกเลยเธอคิดว่าบนร่างของเธอนั้นมีเหงื่อเต็มไปหมด กลัวว่าจะทำผ้าปูที่นอนเหม็น เพราะถึงยังไงเธอก็อยากทิ้งภาพจำดีๆไว้ในใจพี่ชาย
อย่างที่สองก็คือที่นี่เป็นหอชาย ไม่เพียงแต่จะมีพี่ชาย จงฉู่เฟิง แล้วยังมีผู้ชายแปลกหน้าอีกสองคน เธอไม่สะดวกที่จะพักที่นี่
ตอนที่ยู่ฉือยี่ซูไปต้มน้ำ ถางหยวนหยวนก็นั่งอยู่ด้วยภาวะจิตใจที่ไม่สงบนิ่ง
ส่วนจงฉู่เฟิงก็กำลังผลักดึงตู้ของตัวเองอยู่นาน ในที่สุดก็เอาขนมที่ใส่ถุงเอาไว้ถุงนึงมายังตรงหน้าของถางหยวนหยวน
“มา นี่เป็นขนมที่ปกติแล้วพี่ฉู่เฟิงจะเก็บสะสมเอาไว้ กินไม่ลงน่ะ เก็บเอาไว้ให้น้องทั้งนั้นเลย”
ถุงนึงเต็มๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถางหยวนหยวนจะต้องตาเป็นประกายออกมาแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เธอกำลังลดความอ้วนอยู่ เห็นของพวกนี้ถึงแม้ว่าจะอยากกินมาก แต่ก็ต้องควบคุมตัวเองเอาไว้
ดังนั้นแล้วเธอก็เลยยิ้ม ยิ้มเสร็จก็ส่ายหน้าออกไป “พี่ฉู่เฟิง พี่เก็บเอาไว้กินเองเถอะ ฉันไม่เอา”
ได้ยินอย่างนั้น สายตาของจงฉู่เฟิงปรากฏแววตาของความผิดหวังออกมา
“หยวนหยวน นี่เป็นขนมที่พี่ฉู่เฟิงเก็บเอาไว้ให้น้องโดยเฉพาะเลยนะ น้องไม่เอาเหรอ?”
“ค่ะ” ถางหยวนหยวนพยักหน้า “ฉันกินขนมมากไปไม่ได้”
พูดจบเธอก็หลุบตาลง ไม่กล้าจะไปปฏิเสธเขาอีก
จงฉู่เฟิงพบว่าถางหยวนหยวนที่เจอกันครั้งนี้ผอมลงกว่าครั้งที่แล้วไม่น้อยเลยทีเดียว ตัวเธอดูซูบผอมลงมาก ความรู้สึกบอกว่าถ้ายิ่งนานกว่านี้ เด็กน้อยที่ตุ้ยนุ้ยน่ารักคนนั้นก็จะหายไปแล้ว
พอคิดว่าทั้งหมดนี้นั้นมันเกิดขึ้นเพราะเขา จงฉู่เฟิงก็รู้สึกทุกข์ใจขึ้นมา
“หยวนหยวนเอ๋ย ถึงแม้ว่าการกินขนมเยอะไปจะไม่ดีต่อสุขภาพ แต่บางครั้งกินไปสักหน่อยมันก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าน้องไม่เชื่อ พี่ฉู่เฟิงกินเป็นเพื่อนน้องด้วยเป็นไง?”
ความชอบของสาวน้อยก็คือการกิน มาวันนี้ให้เธอยอมทิ้งความชอบของตัวเองไปโดยสมบูรณ์นั้น จงฉู่เฟิงก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจริงๆ
ถางหยวนหยวนเลิกสายตามองไปยังจงฉู่เฟิง มองตาเขาอยู่สักพักจึงได้เอ่ยพูดออกไป “ถ้าอย่างนั้นพี่ฉู่เฟิง ฉันเอาขนมกลับไปกินดีกว่าค่ะ”
“จริงเหรอ?”
“ค่ะ”
“ได้ งั้นให้น้องหมดเลย” จงฉู่เฟิงได้ยินว่าเธอยอมรับแล้ว อย่าให้พูดเลยว่าดีใจขนาดไหน
ทางยู่ฉือยี่ซูเองก็ได้ต้มน้ำเสร็จแล้ว รินมาแก้วนึงแล้วเอากลับมาวางลงบนโต๊ะ เห็นขนมถุงนั้นที่จงฉู่เฟิงเก็บเอาไว้ ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“จริงสิหยวนหยวน ทำไมจู่ๆน้องถึงได้มาที่นี่กัน คิดถึงพวกเราเหรอ?”
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ถางหยวนหยวนก็นึกถึงจุดประสงค์ของการมาวันนี้ขึ้นมาได้ เธอเอาของขวัญของจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันมาส่งนี่นา
เธอส่ายหน้า มองไปทางยู่ฉือยี่ซู “พี่ชาย รูมเมทของฉันสองคนวานให้ฉันเอาของขวัญมาให้พี่”
“รูมเมท?”
การกระทำบนมือของยู่ฉือยี่ซูหยุดชะงัก “ของขวัญอะไร?”
“ฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“คือกล่องสองกล่องนั้นที่ถือเข้ามาเมื่อกี้นี้ใช่มั้ย?”
“ค่ะ”
จงฉู่เฟิงถือกล่องทั้งสองเข้ามา พลางเอ่ยเย้าออกไป “ก่อนหน้านี้ตอนที่น้องให้พี่หยิบมาพี่ยังคิดเลยว่ามันเป็นอะไร เซ้นส์การเลือกของของน้องหยวนของเราไม่ใช่อย่างนี้นี่นา นึกไม่ถึงว่าจะเป็นของรูมเมทน้องนี่เอง คงไม่ใช่เมิ่งเข่อเฟยหรอกมั้ง?”
“เฟยเฟย? ไม่ใช่ค่ะ ช่วงนี้เฟยเฟยยุ่งอยู่กับเรื่องเรียน ฉันกับเธอแทบจะไม่ได้เจอกันเลย”
ได้ยินว่าเมิ่งเข่อเฟยหมกมุ่นอยู่กับการเรียน จงฉู่เฟิงก็ยิ้มออกมาอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก จึงเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาออกไป “งั้นก็เป็นรูมเมทอีกสองคนที่เป็นคนให้ของขวัญพี่ซู?”
“ค่ะ”
“โห!”
รูมเมทสองคนก่อนหน้านี้ที่กำลังแสร้งทำเป็นอ่านหนังสืออยู่ได้ยินคำพูดนี้ก็อดไม่ได้ที่ลุกขึ้นเดินเข้ามาร่วมสนุกด้วย
“น้องสาว รูมเมทสองคนนี้ของเธอชอบพี่ชายของเธอใช่มั้ยล่ะ?”
ได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของถางหยวนหยวนก็แดงออกมา ไม่ได้พูดตอบไป
“ดูสิ พี่ซูเสน่ห์แรงจริงๆเลย ขนาดรูมเมทของน้องสาวก็ยังไม่หลุดรอดไปเลยนะ”
จงฉู่เฟิงก็อยากจะแกะของขวัญต่อหน้าทุกคน ถางหยวนหยวนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหยุดเขาเอาไว้ทันที
“พี่ฉู่เฟิง”
“หืม?” จงฉู่เฟิงเงยหน้าขึ้นมา “อะไรเหรอ?”
“อันนี้ เป็นของขวัญที่รูมเมททั้งสองคนของฉันให้กับพี่ชายฉัน”
จงฉู่เฟิงงุนงงอยู่ได้สักพัก เพียงไม่นานก็มีการสนองกลับออกมา เข้าใจความหมายของถางหยวนหยวน
ของขวัญที่เอาให้ยู่ฉือยี่ซู ก็ต้องให้ยู่ฉือยี่ซูเป็นคนแกะเอง เพราะถึงยังไงของขวัญก็ไม่ได้เอาให้เขา จงฉู่เฟิงก็ยกมือออกไปทันที
“พี่ผิดไปแล้ว น้องหยวน พี่ฉู่เฟิงไม่ได้ตั้งใจนะ เพียงแต่ผู้หญิงที่ให้ของขวัญพี่ชายน้องมันเยอะมากจริงๆ ปกติแล้วเขาจะไม่รับของขวัญ แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็ยังพยายามทุกวิถีทางที่จะเอาของขวัญมาให้พวกเรา พี่ชายน้องไม่เอา พวกหล่อนก็ไม่เอากลับไป สุดท้ายพวกเราก็ทำได้เพียงแกะกัน”
“ใช่ๆ” รูมเมททั้งสองคนเองก็เอ่ยคล้อยตามกันออกมา “ชินกันไปหมดแล้ว อยู่ห้องเดียวกับพี่ชายเธอมันดีจริงๆ พวกเราพลอยได้ผลประโยชน์กันอยู่บ่อยๆ ผู้หญิงพวกนั้นบ้างก็ให้ช็อกโกแลต บ้างก็ให้กระเป๋าตังค์ บางคนก็ให้อาหารมา แต่พี่ชายเธอก็ไม่เคยรับมาเลย พวกเราก็เลยได้รับผลประโยชน์กัน”
ถางหยวนหยวนได้ยินแล้วก็ตกตะลึงตาค้าง “ยัง เป็นอย่างนี้ได้ด้วย?”
ถ้าอย่างนี้แล้วจะไม่เป็นการทำลายของขวัญของคนอื่นเขาเอาเหรอ? ถางหยวนหยวนพอคิดว่าถ้าให้ของขวัญของตัวเองไปแล้วถูกคนอื่นทำอย่างนี้ ก็รู้สึกว่าใจมันแทบจะแหลกสลายไปเลย
“น้องหยวน อย่าคิดมากเลย พี่ชายน้องไม่รับมันก็ช่วยไม่ได้ ผู้หญิงมากมายขนาดนั้นให้ของขวัญมา ถ้าเขารับทุกชิ้นเลยล่ะก็ อย่างนั้นแล้วในแต่ละวันเขาจะยังมีเวลาไปทำอย่างอื่นที่ไหน? ไม่อาจจะบอกว่ารับอันนี้แล้ว จะไม่รับอันนั้นหรอกใช่มั้ยล่ะ? อย่างนี้มันไม่ยุติธรรมกับผู้หญิงคนอื่น ไม่รับทั้งหมดไปเลย อย่างนี้มันยุติธรรมที่สุดแล้ว”
ถางหยวนหยวนถูกคำพูดนี้ของจงฉู่เฟิงปลอบประโลมเข้าแล้ว
ถ้าจะรับมันไปทั้งหมดเลยมันก็เหมือนจะเป็นไปไม่ได้ เพราะถึงยังไงพี่ชายก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อพวกเธอ จึงไม่รับมันทั้งหมดไปเลย อย่างนี้มันยุติธรรมที่สุดแล้ว
แต่ ของขวัญที่ตั้งใจเตรียมเอาไว้ให้ไม่ได้ส่งไปถึงมือของคนที่อยากให้ มันก็คงเสียใจอยู่แหละ
“คิดอะไร?”
มือของยู่ฉือยี่ซูยื่นเข้ามา ลูบลงบนศีรษะของถางหยวนหยวนเบาๆ “นั่นมันคนอื่น พี่ยุ่งด้วยมากไม่ไหวหรอก ถ้าเธอเป็นคนให้ของขวัญพี่ พี่จะตั้งใจแกะมันแน่”
“โอ้”
รูมเมททั้งสองคนโห่ร้องกันขึ้นมา “นึกไม่ถึงว่าพี่ซูของเราจะมีด้านที่อ่อนโยนได้ขนาดนี้ ซิสคอนสินะเนี่ย!”
“ได้เปิดหูเปิดตาแล้ว เมื่อก่อนยังคิดเลยว่าพี่ซูไม่มีทางจะสนใจผู้หญิงแล้วเสียแล้ว”
น่าแปลก ที่จงฉู่เฟิงได้ยินแล้วรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเล็กน้อย ภายในใจก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา จึงเอ่ยพูดออกไปทันทีว่า “พวกนายพูดบ้าอะไรกัน”
ถางหยวนหยวนเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “งั้นความหมายของพี่ชายก็คือจะไม่เอาของขวัญพวกนี้?”
“อืม”
ยู่ฉือยี่ซูพยักหน้า
งั้นถางหยวนหยวนก็ทำได้เพียงต้องเอากลับไป เธอคิดอย่างนี้
“น้องหยวน พี่ว่าน้องอย่าเอากลับไปเลย ถ้าเอากลับไป ไม่แน่ว่าน้องอาจจะถูกคนอื่นตำหนิเอาหรือเปล่า น้องแค่บอกว่าพี่ชายน้องรับไปแล้ว แต่หลังจากนั้นน้องไม่รู้”
“ไม่ได้นะคะ”
ถางหยวนหยวนส่ายหน้า เธอคนนี้นั้นปฏิบัติต่อคนอื่นด้วยความจริงใจ ไม่มีทางจะโกหกคนอื่นได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรูมเมทของตัวเองหรอก
“ฉันรับปากพวกเธอแล้วว่าจะเอาของขวัญให้พี่ชาย ถ้าพี่ชายไม่เอา อย่างนั้นแล้วฉันก็ต้องเอามันกลับไปคืนให้พวกเธอ แล้วก็พูดไปให้ชัดเจนด้วยเลย”
