บทที่ 1571 ชอบคืออะไร
“พี่ เป็นอะไรไป?” ถางหยวนหยวนแหงนใบหน้าเล็กๆมองยู่ฉือยี่ซูอย่างไม่เข้าใจ
ดวงตาของเธอใสแจ๋ว บริสุทธิ์ ยู่ฉือยี่ซูไม่อยากให้เธอเห็นด้านที่ไม่ดี จึงพูดขึ้น : “เด็กน้อยไม่ต้องถามเยอะหรอก ไปกับพี่ก็พอแล้ว”
ถางหยวนหยวนเชื่อฟังคำพูดของยู่ฉือยี่ซูมาโดยตลอด ตัวติดกับเขาตั้งแต่เล็กจนโต แล้วก็เชื่อใจเขามาก จึงไม่ได้ถามอีก ลุกขึ้นอย่างว่าง่ายเดินไปที่ข้างกายของยู่ฉือยี่ซู
“ไป”
ยู่ฉือยี่ซูจูงมือของเธอจะออกไป ตอนที่หมุนตัวมากลับเจอเข้ากับเวินจิ่งหรัวที่เดินเข้ามาพอดี เธอเปลี่ยนไปสวมชุดราตรีที่สวยงาม ใส่มงกุฎวันเกิด แล้วยังสวมรองเท้าแก้วอีกด้วย ในสายตาของถางหยวนหยวน เธอสวยราวกับเจ้าหญิงในการ์ตูน
สาวน้อยใสซื่อบริสุทธิ์ แค่มีส่วนเว้าส่วนโค้ง เธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นสวยแล้ว จึงเอาแต่จับจ้องอีกฝ่าย
“พี่ซู คุณมาช้าไปหน่อยนะคะ หยวนหยวนกินเค้กไปชิ้นหนึ่งกับของหวานของที่นี่ไปตั้งเยอะแล้ว”
ยู่ฉือยี่ซูกำลังมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เม้มริมฝีปากบางๆแน่น ส่วนสีหน้าของจงฉู่เฟิงแม้จะไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่ได้พูดจาร้ายๆกับเวินจิ่งหรัวเหมือนเมื่อวันก่อน
คนหนึ่งควบคุมอารมณ์ คนหนึ่งอึดอัดใจ
แต่เวินจิ่งหรัวไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของทั้งสองคนมาก่อนเลย ดูแล้วถางหยวนหยวนคงมีความสำคัญใช้ได้เลยสินะ วันนี้ที่เรียกเธอมาช่างเรียกได้ถูกคนจริงๆ มิเช่นนั้นต่อให้เธอคิดแผนการอีกมากมาย ยู่ฉือยี่ซูก็คงไม่มาปรากฏตัวอยู่ในงานวันเกิดเธอได้หรอก
เห็นทั้งสองคนไม่พูดไม่จา เวินจิ่งหรัวจึงมองไปที่ถางหยวนหยวน
“หยวนหยวน เค้กอร่อยไหมจ๊ะ?”
ถางหยวนหยวนนึกถึงรสชาติของเค้กผลไม้ชิ้นนั้น ในใจของเด็กตะกละตะกลามก็เริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว จึงพูดขึ้นเบาๆ : “อร่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ บอกฉันได้ไหมว่าเค้กซื้อมาจากไหน?”
“ดูแล้วเธอคงชอบกินมากๆเลยสินะ” เวินจิ่งหรัวไม่บอกเธอว่าซื้อมาจากที่ไหน เพียงยิ้มแล้วพูดขึ้น : “ถ้าเธอชอบ วันหลังพี่จะพามากินบ่อยๆนะ”
“ไม่ต้อง” ยู่ฉือยี่ซูเอ่ยปากเรียบๆ “ของหวานไม่ควรกินเยอะ เพื่อนเวินใส่ใจเกินไปแล้ว”
จงฉู่เฟิงจึงรีบเห็นด้วย : “ใช่ๆ กินของหวานมากจะเป็นเบาหวานได้ง่าย หยวนหยวนต่อไปห้ามกินเยอะแล้วนะ วันนี้กินพอแล้ว เมื่อกี้น้ามู่จื่อของเธอโทรมาถามว่าเย็นนี้เมื่อไหร่เธอจะกลับมากินข้าว พวกเราคงต้องรีบไปกันได้แล้ว”
ฟังแล้ว แววตาของถางหยวนหยวนก็ปรากฏความมึนงงออกมา แต่ไม่รอให้เธอตอบโต้ ก็โดนยู่ฉือยี่ซูอุ้มขึ้นมา แล้วทั้งสามคนก็ออกไปจากงานวันเกิด
ส่วนหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ที่วิ่งเข้ามาทีหลัง ก็ตามไปไม่ทันอยู่แล้ว
พวกเธอเห็นยู่ฉือยี่ซูพาถางหยวนหยวนออกไป จึงอยากจะรีบเดินตามไป แต่กลับโดนเวินจิ่งหรัวขวางเอาไว้
“พวกเธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสแล้ว งานเลี้ยงก็กำลังจะเริ่ม งั้นพวกเธออยู่ร่วมงานด้วยกันเถอะ”
“แต่หยวนหยวน……”
“หยวนหยวนมีธุระกับพี่ชายของเธอกะทันหันจึงต้องออกไปด้วยกัน นี่ก็ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเธอ อยู่ร่วมงานด้วยกันก่อน ดึกหน่อยฉันจะให้คนไปส่งพวกเธอกลับโรงเรียน”
หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่กลับมองไม่เห็นเงาของทั้งสามคนนั้นแล้ว หลังจากสองคนสบตากันจึงทำได้เพียงยอมแพ้ และตกลงอยู่ร่วมงาน
เพื่อนสนิทของเวินจิ่งหรัวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น
“จิ่งหรัว เธอเรียกน้องสาวของเขามา ไม่ได้เพื่อเรียกพี่ซูมาเหรอ? แล้วปล่อยพวกเขาไปอย่างนี้เนี่ยนะ?”
“แล้วจะทำยังไงล่ะ? ฉันจะบังคับให้เขาอยู่ต่อได้อีกเหรอ?”
“งั้นวันนี้พวกเราก็เสียแรงเปล่าแล้วล่ะสิ?”
เสียแรงเปล่า? เวินจิ่งหรัวยิ้ม จะเสียแรงเปล่าได้อย่างไรล่ะ? แต่ก่อนเธอรู้สึกว่ายู่ฉือยี่ซูเย็นชาเกินไปเก็บอารมณ์ความรู้สึกมากเกินไป ราวกับไม่มีสิ่งที่เขาสนใจเลย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้ถึงคนที่เขาใส่ใจแล้ว
ถางหยวนหยวนก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่ชอบกิน แค่มีของกินก็สามารถปราบได้อยู่หมัดแล้ว
หลังจากถางหยวนหยวนโดนพาออกไปจากงานวันเกิด แล้วยังโดนยู่ฉือยี่ซูอุ้มเอาไว้อีก วิธีการอุ้มเหมือนกับอุ้มเด็กน้อยอย่างนั้น หนีบจนแขนของเธอเจ็บไปหมด
“พี่ พี่ รีบปล่อยฉันลงเลย”
ยู่ฉือยี่ซูปล่อยเธอลง แล้วเปลี่ยนเป็นงอเข่าลงครึ่งหนึ่ง :“ขึ้นมาสิ”
ถางหยวนหยวนถึงโน้มตัวลงไปบนไหล่ของเขา
“พี่ เป็นอะไรไป? พี่สาวคนนั้นให้ฉันกินเค้ก เธอเป็นคนดีนะ”
“พี่ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนไม่ดีสักหน่อย”
“แต่เหมือนพี่ไม่ชอบเธอเลย เธอทำผิดต่อพี่ใช่ไหม?” ถางหยวนหยวนพิงลงไปบนหลังของเขา กำลังกอดคอยู่ฉือยี่ซูอยู่ ถามด้วยความสงสัย
จงฉู่เฟิงที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะขำ “น้องหยวนเธอเข้าใจอะไรมั่งเนี่ย? เวินจิ่งหรัวคนนั้นเธอจะจีบพี่ชายของเธอ”
“ห๊ะ?” ถางหยวนหยวนประหลาดใจนิดหน่อย “จีบพี่ฉัน?”
“ก็คืออยากจะเป็นพี่สะใภ้เธอ เธอชอบพี่ชายเธอ วันนี้จึงตั้งใจเรียกเธอไปงานวันเกิดโดยเฉพาะเลย”
ชอบ……
ได้ยินคำนี้ ถางหยวนหยวนกระพริบตาเบาๆ ไม่ได้พูดต่อ
พักหนึ่ง ถางหยวนหยวนจึงถามขึ้นเบาๆ : “พี่ อยากให้เธอเป็นพี่สะใภ้ไหม?”
“นี่จะเป็น……”
“ไม่ต้องพูดแล้ว เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก”
ยู่ฉือยี่ซูตัดบทคำพูดของจงฉู่เฟิง เสียงเรียบเฉย “ยังไงก็ตามต่อไปถ้าเธอมาหา เราไม่ต้องออกไปกับเธออีก พี่ก็จะไม่ให้เธอมาหาเราอีกแล้ว เข้าใจไหม?”
“อือ”
จงฉู่เฟิงกลับอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากพูดขึ้น : “นายดูแลเธอดีเกินไปหรือเปล่า? เธอไม่ใช่เด็กๆนะ มัธยมปลายแล้ว ไม่แน่ว่าหยวนหยวนของพวกเราอาจจะมีคนที่แอบรักหรือคนที่ชอบอยู่ในโรงเรียนแล้วก็ได้ ใช่ไหมล่ะ?”
ฟังแล้ว ถางหยวนหยวนหน้าตางงงัน แม้แต่อาการเขินอายสักเล็กน้อยก็ไม่มี
จงฉู่เฟิง : “……”
ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจอะไรเลย? ไม่น่าใช่มั้ง?
“นี่น้องหยวนตอนที่อยู่โรงเรียน ไม่เคยเห็นรุ่นพี่คนไหนหล่อเป็นพิเศษ แล้วก็รู้สึกหลงใหลชื่นชมบ้างเหรอ?”
“นายพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกับเธอ?” ยู่ฉือยี่ซูหยุดฝีเท้าลง ดวงตาดำขลับจ้องไปที่จงฉู่เฟิง
“พี่ซู! ฉันผิดไปแล้ว!”
จงฉู่เฟิงแลบลิ้น แต่ในใจกลับเบิกบาน เขาตั้งใจถามหยั่งเชิงดู ตอนที่รู้ว่าถางหยวนหยวนไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร เขาก็พอใจแล้ว
เขาไม่กลัวที่เธอไม่เข้าใจ แค่กลัวว่าถ้าเธอเข้าใจเร็ว มีแฟนตอนมัธยม แล้วเป็นอย่างนี้ไปจนจบมหาวิทยาลัย เขาคงโมโหจนกระอักเลือดแน่ๆ
ไม่เข้าใจอย่างนี้แหละ พอเข้ามหาวิทยาลัย จนกระทั่งเรียนจบแล้วยังไม่เข้าใจก็ได้ แต่ทว่าความคิดนี้คงไม่เป็นจริงหรอก ดังนั้นจงฉู่เฟิงจึงไม่กล้าเพ้อฝัน เขากำลังคิดว่า อย่างน้อยก่อนที่จะเข้ามหาวิทยาลัย เธอหลงรักของอร่อยๆอย่างที่เป็นมาโดยตลอดก็ดีอยู่แล้ว
แต่ที่จงฉู่เฟิงไม่รู้ เรื่องของวันนี้แล้วยังมีบทสนทนาของวันนี้ ล้วนแต่เป็นเมล็ดพันธุ์เล็กๆที่แอบฝังลงไปในใจของถางหยวนหยวนแล้ว
หลังจากกลับไป เธอเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ลงไป
{ชอบ? ชอบคืออะไรกันแน่? พี่ฉู่เฟิงบอกว่าพี่สาวคนสวยคนนั้นชอบพี่ อยากเป็นพี่สะใภ้ของหยวนหยวน แต่พี่ชอบเธอไหม? ต่อไปเธอจะกลายเป็นพี่สะใภ้ของฉันจริงๆไหม? สับสนจัง สรุปว่าชอบคืออะไรกันแน่นะ?}
