ฮินาตะ หายตัวไปอย่างกะทันหันและไม่ว่า นินจาคุโมะ จะคิดหนักแค่ไหนเขาก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงเรื่องนี้และหนีไปอย่างหมดหวังด้วยความกลัวที่ชัดเจนในสายตาของเขา
การที่ใครบางคนสามารถฉกสาวน้อยคนนั้นไปจากมือเขาได้โดยที่เขาไม่ทันได้สังเกต แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่เขาจะรู้ว่าความแข็งแกร่งของผู้ชายคนนี้น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง!
คนคนนี้ต้องไม่ใช่นินจา ตระกูลฮิวงะ แน่นอน แล้วเขาเป็นใครกัน?!!
ทันใดนั้น นินจาคุโมะ ก็หยุดคลื่อนไหว ในขณะนั้นเขารู้แล้วว่าใครเป็นคนแย่ง ฮินาตะ ไปจากมือของเขา
หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นและด้วยความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดในดวงตาของเขา เขาคิดว่า “ต้องเป็นเขาแน่!”
ทำไมเขาถึงมาอยู่ใน โคโนฮะ ได้ล่ะ?!
นินจาคุโมะ ตัวสั่นและเขาก็เริ่มรู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อขึ้น แม้ว่าเขาอยากจะถอยกลับแต่ก็ทำไม่ได้เพราะร่างกายของเขาไม่ยอมทำตาม!
เขารู้สึกเหมือนมีแรงกดดันมหาศาลกดทับร่างกายของเขาเอาไว้ทำให้เขาเหมือนเป็นอัมพาต
ภายใต้แรงกดดันนี้เขาไม่สามารถแม้แต่จะยกนิ้วได้ นับประสาอะไรกับการวิ่งหนี!
ในตอนนี้ ไนโตะ ยืนอยู่บนหลังคาตรงหน้าเขาอย่างสงบ แต่เขาไม่ได้มองไปที่ นินจาคุโมะ คนนั้น เขากำลังยิ้มให้กับเด็กหญิงตัวเล็กที่เขาอุ้มอยู่
ผมสั้นของเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อยและเธอก็หลับอยู่ แก้มของเธอมีสีเลือดฝาดซึ่งทำให้ดูน่ารัก เธอตัวสั่นด้วยความหนาวเพราะตอนนี้เธอสวมเพียงแค่ชุดนอนเท่านั้น
นี่นะเหรอ ฮินาตะ?
เธอน่ารักกว่าที่ ไนโตะ คิดไว้เล็กน้อย
ฟึ๊บ!!
ในตอนนั้น ฮิอาชิ กำลังวิ่งอยู่บนถนนพร้อมกับ เนตรสีขาว ที่เบิกกว้าง
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถมองเห็นวินาทีที่ ไนโตะ แย่ง ฮินาตะ ไปจากมือของนินจาคนนั้นได้!
ฮิอาชิ มีคุณสมบัติของการเป็น ผู้นำตระกูลฮิวงะ ไม่ว่าเขาจะตกใจหนักแค่ไหน เขาก็ยังคงสามารถสงบสติอารมณ์ได้ตลอดเวลา
หลังจากมาถึงที่เกิดเหตุ ฮิอาชิ ก็ไม่ได้มองไปที่ นินจาคุโมะ เลย แต่เขากลับมองไปที่ ไนโตะ ด้วยความเคารพอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านไนโตะ”
เขาไม่รู้ว่าทำไม ไนโตะ ถึงมาอยู่ที่ โคโนฮะ และไม่เข้าใจว่าทำไม ไนโตะ ถึงช่วย ฮินาตะ ลูกสาวของเขาเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ไนโตะ ก็ทำไปแล้วและนี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด
และถึงแม้ว่า ไนโตะ จะไม่ได้เป็นเทพเจ้าแห่งนินจา แต่ในฐานะ ผู้นำตระกูลฮิวงะ เขาก็ต้องขอบคุณ ไนโตะ ที่ช่วยลูกของเขาเอาไว้!
“ไม่น่าเชื่อว่า ตระกูลฮิวงะ จะประมาทขนาดนี้”
ไนโตะ ที่กำลังอุ้ม ฮินาตะ อยู่ในอ้อมแขนมองลงไปที่ ฮิอาชิ จากนั้นก็พูดกับเขาจากบนหลังคา
ไนโตะ ก้าวไปบนความว่างเปล่าจากนั้นก็เดินลงไปทีละก้าวราวกับว่าเขากำลังเดินลงบันไดที่มองไม่เห็น จากนั้นก็ลงไปยืนอยู่หน้า ฮิอาชิ
ภาพนี้ทำให้ ฮิอาชิ มั่นใจว่านั่นคือเขาจริง ๆ
“ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ท่านไนโตะ ขอบคุณ ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตสาวน้อยของฉัน”
ความเสียใจปรากฏชัดบนใบหน้าของ ฮิอาชิ อันที่จริงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถือเป็นความอัปยศสูงสุดสำหรับ ตระกูลฮิวงะ!
และเมื่อเขามองไปที่ ไนโตะ และเห็นว่า ไนโตะ กำลังยิ้มให้เขา มันทำให้เขารู้สึกสับสนมากขึ้น
ภายนอก ฮิอาชิ ดูสงบ แต่ในใจลึก ๆ เขารู้สึกเป็นกังวล เขาไม่รู้ว่าทำไม ไนโตะ ถึงช่วย ฮินาตะ หรือว่า ไนโตะ สนใจ เนตรสีขาว งั้นเหรอ?
แต่มันไม่มีเหตุผลเลย ด้วยพลังของ ไนโตะ เขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพลังของ เนตรสีขาว จริง ๆ แล้วทั้งตระกูลไม่น่าจะมีอะไรที่เขาต้องการเลย!
ไนโตะ ได้ปราบนินจาทั่วทั้งโลกแล้ว เขาคือเทพเจ้าแห่งนินจา!
“ลูกสาวของท่าน เธอชื่ออะไรเหรอ?”
“เธอชื่อ ฮินาตะ”
ฮิอาชิ ตอบคำถามของ ไนโตะ อย่างระมัดระวัง
ในขณะนั้น ฮิอาชิ กังวลมากว่าความต้องการของ ไนโตะ คืออะไร นั่นคือสิ่งสำคัญ ท้ายที่สุดแล้ว ไนโตะ ก็ได้ช่วยลูกสาวของเขาเอาไว้ ชัดเจนว่า ไนโตะ ไม่ได้ต้องการทำร้ายพวกเขา…ใช่ไหม?!
แต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหน เขาก็ต้องไม่ทำให้ ไนโตะ ไม่พอใจ!
ในขณะเดียวกัน ฮิอาชิ ก็คอยจับตาดู นินจาคุโมะ ที่ลักพาตัว ฮินาตะ ไปเมื่อสักครู่นี้
แต่มันก็ยิ่งทำให้ ฮิอาชิ หวั่นใจมากขึ้นไปอีก เพราะชายคนนั้นดูตกตะลึงและตัวสั่นด้วยความกลัว เขายืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนท่อนไม้ เขาไม่สามารถขยับตัวได้ราวกับว่าเขาถูกมัดด้วยพลังบางอย่างซึ่งทำให้ ฮิอาชิ รู้สึกกลัวมาก
หวาดผวาจนถึงจุดที่เขารู้สึกราวกับว่าร่างของเขากำลังจะจมลงไป!
แต่สิ่งที่เขาเหยียบอยู่คือพื้นแข็ง ๆ ทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้?!
ทันใดนั้น ฮิอาชิ ก็ได้ยินเสียงเหมือนกระดูกหัก ไนโตะ กำลังอุ้ม ฮินาตะ อยู่และเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย แสดงว่าเสียงนี้ดังมาจากคนอื่น
นินจาคุโมะ ดูหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่าการลักพาตัวเด็กหญิงจาก ตระกูลฮิวงะ จะยั่วยุเทพเจ้าแห่งนินจา!
มันเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ ตระกูลฮิวงะ เกี่ยวข้องกับ ไนโตะ ได้อย่างไร!
เขารู้สึกเสียใจมาก เขาต้องการขอความเมตตาจาก ไนโตะ แต่เขาก็ไม่สามารถแม้แต่จะส่งเสียง
ทันใดนั้นสัมผัสแห่งความสิ้นหวังก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
แคร๊ก!!
ในที่สุดกระดูกทุกชิ้นในร่างกายของ นินจาคุโมะ ก็หักและล้มลงบนพื้นพร้อมกับเลือดที่กระเซ็นไปทั่ว แต่เขาก็ไม่สามารถแม้แต่จะส่งเสียงกรีดร้องออกมาในวินาทีสุดท้ายของชีวิต
และตั้งแต่ต้นจนจบ ไนโตะ ก็ไม่เคยหันไปมองเขาเลยแม้แต่น้อย
“เอาล่ะ ฮินาตะ ยังเด็กอยู่ เราไม่อยากให้เธอเห็นภาพที่น่ากลัวแบบนี้”
ไนโตะ มองไปที่ ฮิอาชิ จากนั้นก็ยื่น ฮินาตะ คืนให้เขา เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็เอื้อมมือไปรับตัวเธอมาและในขณะเดียวกันเขาก็มอง ไนโตะ ด้วยความประหลาดใจ
ดูเหมือนว่า ไนโตะ จะสนใจ ฮินาตะ จริง ๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก
ไนโตะ ไม่รอให้ ฮิอาชิ เข้าใจสถานการณ์และหายตัวไปทันที ฮิอาชิ เองก็ไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำว่า ไนโตะ จากไปตอนไหน ไนโตะ หายไปราวกับว่าเขาจางหายไปในอากาศ
ในขณะนั้น ฮิอาชิ ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าความกลัวออกมา…
ฮินาตะ เพิ่งจะเริ่มฝึกฝนวิชา หรือว่า ไนโตะ สนใจในตัวเธอ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็คงไม่รังเกียจที่จะรับเธอเป็นศิษย์ และถ้าเป็นแบบนั้น ตระกูลฮิวงะ ก็จะได้เพิ่งพาใบบุญของเธอและยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก!
อย่างไรก็ตามหลังจากคิดเรื่องนี้ ฮิอาชิ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เขารู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป
แม้ว่า ฮินาตะ จะเป็นลูกสาวของเขา เป็นเจ้าหญิงของ ตระกูลฮิวงะ แต่ตัวตนของเธอก็ไร้ค่าเมื่ออยู่ต่อหน้า ไนโตะ แม้แต่คนในตระกูลทั้งหมดก็ไม่อยู่ในสายตาของเขา เขาจะยอมรับเธอเป็นศิษย์ไหมน่ะ?
ไม่ต้องพูดถึงว่าเมื่อ ไนโตะ จากไปแล้วเขาจะไปตามหา ไนโตะ ได้ที่ไหนและแม้ว่าเขาจะหา ไนโตะ เจอ ก็ไม่รู้ว่า ไนโตะ จะยอมรับเธอหรือเปล่า
หรือที่จริงแล้วเรื่องอาจจะเป็นแค่ว่า ไนโตะ เพิ่งมาถึง โคโนฮะ แล้วบังเอิญเห็น ฮินาตะ ถูกลักพาตัว เขาเลยช่วยเธอเอาไว้ก็แค่นั้น
ไม่ว่าจะเป็นในกรณีใด ฮิอาชิ ก็รู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่ ไนโตะ ช่วยลูกสาวของเขาเอาไว้
