“อะไรกัน? เจ้ากลัวงั้นเหรอ จูโซ?”
ซุยคาซัน ฟูกูคิ ที่สะพาย ดาบยักษ์หนังฉลาม อยู่บนหลังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
จูโซ มองไปที่ ฟูกูคิ แล้วพูดว่า “ไม่มีใครในโลกที่ข้าต้องกลัว ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็มีกันถึง 7 คน แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่สามารถหยุดพวกเราได้ และวันนี้คือจุดจบของ โคโนฮะ”
กลุ่ม 7 ดาบนินจาแห่งคิริ ยืนอยู่ด้านหน้าของกองทัพ ในขณะที่ นินจาคิริ ที่อยู่ด้านหลังต่างแสดงดวงตาที่ดูเหมือนพร้อมที่จะฆ่าอยู่ตลอดเวลา
หมู่บ้านคิริ นั้นแตกต่างจาก หมู่บ้านซึนะ
หมู่บ้านซึนะ มุ่งเน้นไปที่การเพิ่มจำนวนนินจาของพวกเขา ในขณะที่ หมู่บ้านคิริ ไม่ได้มีทรัพยากรมนุษย์มากเหมือนกับ ซึนะ ดังนั้นพวกเขาจึงเน้นไปที่การเพิ่มคุณภาพและความสามารถของนินจาแทน
นินจาระดับสูงเหล่านี้ ล้วนแล้วแต่ได้รับการฝึกฝนให้เป็นนักฆ่ามืออาชีพ และพวกเขาก็มีนิสัยโหดร้ายเหมือนสัตว์ป่า พวกเขาไม่รู้จักความกลัว เพราะพวกเขารู้ดีว่าคุณภาพและความสามารถของพวกเขานั้นก็สูงที่สุดในบรรดาหมู่บ้านใหญ่ทั้ง 5!
แม้ว่า คุณภาพและความสามารถของ นินจาโคโนฮะ จะค่อนข้องสูง แต่อย่างไรก็ตามเมื่อต้องเผชิญหน้าฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่า ก็จะทำให้พวกเขาบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก และการต่อสู้ที่ดุเดือดจะไม่สิ้นสุดจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะถูกบดขยี้อย่างสมบูรณ์
กองทัพของคิริ ในสนามรบนั้นสร้างขึ้นจาก นินจาคิริ เพียงไม่กี่ร้อยคน แต่ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นนินจาระดับสูงทั้งสิ้น
ในที่สุด กองทัพคิริ ก็เริ่มเคลื่อนทัพบุกอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก พวกเขาก็มองเห็นแนวป้องกันของ โคโนฮะ ซึ่งที่นั่นมีแค่ นินจาโคโนฮะ กลุ่มเล็ก ๆ เท่านั้น!
“ดูเหมือนว่าชายจาก โคโนฮะ คนนั้นจะกลัวจนไม่กล้าลงมาสู้แล้วละมั้ง”
หนึ่งในกลุ่ม 7 ดาบนินจาเลียดาบของเขา ก่อนจะพูดว่า “แน่นอนว่าคนที่ถูกเรียกว่า เทพเจ้า คงจะไม่ลงมาเล่นเกมพวกนี้ด้วยตัวเองหรอก”
ที่ด้านหลัง แนวป้องกันของ โคโนฮะ ไนโตะ ยืนกอดอกอยู่บนเนินเขาสูง
ที่จริงแล้ว ที่ที่ ไนโตะ ยืนอยู่เป็นหน้าผาที่ กองทัพโคโนฮะ ได้ใช้ประโยชน์จากมันเพื่อป้องกัน กองทัพคิริ มาหลายครั้งแล้ว
ที่ด้านข้างของ ไนโตะ จิไรยะ มองไปที่ กลุ่ม 7 ดาบนินจาแห่งคิริ และ 3 หาง ด้วยสายตาที่เคร่งเครียด เขารู้ว่าถึงเขาจะใช้ โหมดเซียน แต่เขาก็ไม่สามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้
นินจาโคโนฮะ รู้สึกถึงจิตสังหารของ กองทัพคิริ ได้อย่างชัดเจน
การต่อสู้ที่ดุเดือดครั้งก่อนได้พิสูจน์ให้พวกเขาเห็นแล้วว่า กองทัพคิริ แข็งแกร่งกว่าพวกเขามาก ซึ่งทำให้ กองทัพโคโนฮะ รู้สึกได้เลยว่า ถึงแม้ว่า คิริ จะไม่มี 3 หาว และ กลุ่ม 7 ดาบนินจาแห่งคิริ คิริ ก็ยังสามารถเอาชนะพวกเขาได้อย่างง่ายดายอยู่ดี
คนเหล่านี้เกิดมาเพื่อฆ่า พวกเขาไม่กลัวความตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โฮซึกิ มันเงสึ
นินจาโคโนฮะ คนหนึ่ง มองไปที่ กองทัพคิริ และเขาก็ไม่สามารถซ่อนความกลัวในดวงตาของเขาได้เลย
“กองทัพคิริ นำมาด้วย กลุ่ม 7 ดาบนินจาแห่งคิริ จริง ๆ และ 3 หาง ก็มาด้วย…แย่แน่คราวนี้!”
ไก รู้สึกได้ถึงจิตสังหารของลอยมาตามอากาศและเขาก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง ไนโตะ ที่อยู่ด้านหลังห่างออกไปไกล
ไนโตะ แข็งแกร่งมาก และสามารถเอาชนะ ไก ได้ด้วยความเร็วเพียงอย่างเดียว แต่ กองทัพคิริ ไม่ใช่ไม่ใช่มนุษย์ พวกเขาเป็นสัตว์ประหลาด!
นินจาคิริ บางคนอาจสังเกตเห็น ไนโตะ ที่ยืนอยู่บนหน้าผา แต่พวกเขาก็ไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย
“นั่นคือ เทพเจ้าแห่งนินจา ไนโตะ งั้นเหรอ?! ฉันไม่เห็นว่าเขาจะพิเศษตรงไหนเลย”
“ไม่ต้องถึงมือ ท่านมันเงสึ หรอก คนแบบนั้นแค่ฉันคนเดียวก็เกินพอแล้ว!”
หนึ่งใน นินจาคิริ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นเมื่อคิดว่าเขาจะได้ฆ่า ไนโตะ
ไนโตะ มองอย่างสงบไปที่ นินจาคิริ ที่อยู่ด้านล่างด้วย สัมผัสพิเศษ ของเขา ภาพทุกอย่างชัดเจนมากในสายตาของเขา รวมไปถึงทุกคำพูดของ กลุ่ม 7 ดาบนินจาแห่งคิริ ที่พูดออกมา
ไนโตะ ไม่สนใจอย่างอื่นเลยนอกจาก กลุ่ม 7 ดาบนินจาแห่งคิริ และ 3 หาง ที่อยู่ในสนามรบ
ภายใต้สายตาที่จับตามองของทุกคนในสนามรบ ไนโตะ ก็กระโดดขึ้นไปบนฟ้า และก้าวขึ้นไปบนอากาศทันที
ระลอกเคลื่อนปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของ ไนโตะ ราวกับว่าเขากำลังเหยียบอยู่บนน้ำ
ทันใดนั้น ไนโตะก็เริ่มเดินไปในอากาศทีละก้าว ๆ
ดูเหมือนว่า ไนโตะ กำลังเดินอยู่บนอะไรผิวอะไรบ้างอย่างที่มองไม่เห็นบนอากาศ!
เมื่อมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น นินจาทุกคนก็รู้สึกมึนงงเป็นอย่างมาก ไม่ใช่แค่ นินจาคิริ เท่านั้นที่มึนงง แม้แต่ นินจาโคโนฮะ เองก็มองดูด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก
“เจ้านั่น…บินได้งั้นเหรอ?!”
“เขากำลังเดินอยู่บนนั้น…มันคือ วิชานินจา อะไรกันแน่?!”
นินจาคิริ หลายคนพึมพำออกมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่กลัว แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นวิชานินจาแบบนี้มาก่อน
เมื่อเห็นแบบนั้น มันเงสึ ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดของ กลุ่ม 7 ดาบนินจา ก็ตะโกนออกมา “เป็นกลอุบายที่ดี สำหรับคนที่แกล้งทำเป็นเทพเจ้า!”
“มันคิดจะเดินไปถึงไหนกัน? แล้วสายตาที่มันมองพวกเรานั้นมันอะไรกัน! ฉันจะไม่ให้อภัยมันเด็ดขาดจนกว่าฉันจะได้ผ่ามันออกเป็น 2 ท่อน”
เมื่อ จูโซ มองไปที่ ไนโตะ ที่อยู่บนอากาศ เขาก็เขวียง ดาบใหญ่สะบั่นเศียร ออกไปบนท้องฟ้าทันที
ฟิ้ว!!
ดาบใหญ่สะบั่นเศียร พุ่งแหวกอากาศอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงดังเหมือนกับเสียงผิวปาก และหมุนควงเข้าหา ไนโตะ
ถ้า ไนโตะ ไม่รีบหลบมัน วินาทีต่อมาเขาต้องถูกตักออกเป็น 2 ท่อนอย่างแน่นอน!
ในที่สุด ไนโตะ ก็เคลื่อนที่ชั่วพริบตาลงไปในสนามรบ แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้น เพราะจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้หลบมัน แต่เขาจับมันไว้ด้วยมือเปล่า!
ไนโตะ ไม่ได้ใช้ วิชานินจา ใด ๆ เขาแค่จับ ดาบใหญ่สะบั่นเศียร ตรงส่วนที่เป็นครึ่งวงกลมก่อนที่จะถึงด้ามดาบเอาไว้เท่านั้น
“นี่คือ 1 ใน 7 ดาบนินจาในตำนวนแห่งคิริ งั้นเหรอ? ดูภายนอกก็เหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ แต่จริง ๆ แล้วความสามารถของมันก็ไม่เลวเลย แต่…”
ไนโตะ มองไปที่ ดาบใหญ่สะบั่นเศียร ที่อยู่ในมือของเขา จากนั้นเขาก็ออกแรงกดที่นิ้วกลางลงไป
แกร๊ก!!
