ในช่วงท้ายของ มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 2 สายตาของคนทั้งโลกต่างจับจ้องไปที่ทรัพยากรที่ แคว้นแห่งไฟ ได้รับมา
แคว้น 3 ใหญ่อย่าง แคว้นแห่งลม , แคว้นแห่งสายฟ้า และ แคว้นแห่งดิน ต่างก็ต้องกัดฟันเพื่อรักษาดินแดนของพวกเขาเอาไว้ แม้แต่ แคว้นแห่งน้ำ ก็รู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ได้
อย่างไรก็ตาม อำนาจของ โคโนฮะ ก็เป็นอุปสรรคต่อการรักษาดินแดนของ 3 แคว้นใหญ่ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ โคโนฮะ มี ไนโตะ
ควบคู่ไปกับการสูญเสียที่ 3 หมู่บ้านใหญ่ประสบในสงครามครั้งนี้ ทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมเจรจาสงบศึกและยอมจ่ายค่าคุมครองเป็นจำนวนมากให้กับ แคว้นแห้งไฟ หลังจากนั้นพวกเขาก็ต้องฟื้นฟูหมู่บ้านและแคว้นของพวกเขาต่อไป
นี่เป็นจุดสิ้นสุดของ มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 2 แต่มันไม่ใช่จุดสิ้นสุดของ ไนโตะ อันที่จริงแล้วเขามีชื่อเสียงมากในช่วงนี้และได้รับฉายามาถึง 2 ฉายา นั้นก็คือ ผู้ประกอบพิธีกรรมสีเลือดแห่งโคโนฮะ และ เทพเจ้าแห่งนินจา…
นับตั้งแต่ยุคก่อตั้ง มีเพียง 2 คนเท่านั้นที่ได้รับการยกย่องว่าเป็น “เทพเจ้าแห่งนินจา” เพราะความกล้าหาญที่ไม่มีใครเทียบได้
คนแรกก็คือ โฮคาเงะ รุ่นที่ 1 ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้ง หมู่บ้านโคโนฮะ
ส่วนอีกคนหนึ่งก็คือ โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 ปรมาจารย์ ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น
แม้ว่า ไนโตะ จะประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ในใจของผู้คนนับไม่ถ้วน แต่เขาก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับ เซนจู ฮาชิรามะ และเขาก็ยังห่างไกลกว่าที่จะตาม ฮาชิรามะ ได้ทัน
คนอื่นคิดว่า ไนโตะ จะไม่มีวันก้าวข้าม ฮาชิรามะ ได้ และคนที่รู้ว่า ฮาชิรามะ ทำอะไรได้บ้างก็เชื่อว่าฮาชิรามะ เป็นเทพเจ้าที่แท้จริง!
แต่ ไนโตะ ไม่เชื่อแบบนั้น
และเขาไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ หรือสิ่งที่ผู้คนคิดเกี่ยวกับเขา เขาแค่อยากเดินตามทางของเขาเอง
มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 2 เพิ่งจะสิ้นสุดลง
อย่างไรก็ตาม จุดจบของมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า
ไนโตะ มั่นใจว่าต้องเป็นแบบนั้น แม้ว่าในครั้งนี้ 3 หมู่บ้านใหญ่จะพ่ายแพ้และสูญเสียครั้งใหญ่ แต่มันก็จะไม่เป็นเช่นนั้นตลอดไป พวกเขาจะฟื้นฟูหมู่บ้านและแคว้นของพวกเขา และในที่สุดพวกเขาก็จะลุกขึ้นต่อต้านอีกครั้ง
โดยไม่พูดถึงว่า อุจิฮะ มาดาระ ยังคงซ่องตัวอยู่ในความมืด และพยายามควบคุมทุกอย่าง แล้วก็ ดันโซ ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อจุดชนวนสงครามขึ้นมาอีกครั้ง
นอกจากนี้ก็ยังมี นางาโตะ , เนตรสังสาระ , โอบิโตะ , แพน 6 วิถี…
ดังนั้น สำหรับ ไนโตะ แล้ว นี้เป็นเพียงแต่จุดเริ่มต้น
……
ยามค่ำคืน
บนเตียงนอน
คุชินะ กำลังกอดผ้าห่มไว้แน่น และมองไปที่ ไนโตะ ที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอด้วยความใสซื่อในใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักของเธอ
การนอนด้วยกันบนเตียงเดียวกัน 2 ต่อ 2 แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่พวกเขาก็ยังเด็กอยู่ ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาในเรื่องนี้
ไนโตะ มั่นใจว่า ดันโซ จะต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อมาก่อกวนพวกเขา แต่ ดันโซ กลับไม่ทำอะไรเลย
แม้แต่ ซารุโทบิ ก็ไม่ได้รบกวน ไนโตะ ด้วยการพูดคุยร่ายยาวเหมือนกับสุนทรพจน์ของเขาเลย
“ไม่เอาน่า หยุดจ้องฉันได้แล้ว จ้องฉันแบบนี้แล้วฉันจะนอนกลับได้ยังไงละ”
ไนโตะ หาวขณะที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน
ด้วยแก้มสีแดง คุชินะ มองไปที่ ไนโตะ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น นายก็ลุกจากเตียง แล้วลงไปนอนที่พื้นสิ!”
“ทำไมละ? นี่มันบ้านของฉันน่ะ!”
ไนโตะ มองไปที่ คุชินะ ด้วยสายตาที่มีเลศนัย และใบหน้าของ คุชินะ ก็แดงขึ้นเรื่อย ๆ
คุชินะ เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดขึ้นมาว่า
“นายตัวเหม็น ไปอาบน้ำส่ะ!”
“ฮ๊ะ”
หลังจากที่ ไนโตะ ยักไหล่ เขาก็วิ่งเข้าห้องน้ำและในเวลาไม่นานเขาก็วิ่งกลับมานอนบนเตียง
คุชินะ ไม่ได้หนีไปไหน แต่เธอก็เอาผ่าห่มมาคลุมศีรษะเอาไว้
หลังจากที่เธอรออยู่นาน เธอก็ไม่สามารถรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวใด ๆ จากด้านข้างของเธอ
เธอจึงดึงผ้าห่มลงอย่างช้า ๆ และเธอก็พบว่า ไนโตะ หลับไปแล้ว
“…”
เธอมองดูเขาอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งในที่สุดเธอก็หลับไปเช่นกัน
หลังจากที่เธอหลับไปแล้ว ไนโตะ ก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขามองดูใบหน้าของเธอที่กำลังหลับอยู่ ใบหน้าของเธอทำให้เขาเกิดรอยยิ้ม
คุชินะ ยังคงดูเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในทางกลับกัน ไนโตะ กลับดูเหมือนเขาเป็นชายหนุ่มอายุ 20 ปี
หลังจากที่เขามองเธออยู่ซักพัก ไนโตะ ก็ลุกออกจากเตียงแล้วไปอีกห้องหนึ่ง
เขานอนไม่หลับ!
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจฝึกฝนอยู่พักหนึ่ง
เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาทั้ง 2 ก็ยังคงอยู่ด้วยกัน แม้ว่า คุชินะ มักจะเผชิญกับสถานการณ์ที่น่าอายบางอย่าง แต่พวกเขาทั้ง 2 ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
การฝึกฝนของ ไนโตะ เริ่มเข้าสู่ภาวะเฉื่อยชาอีกครั้ง
ไม่ใช่เพราะ ไนโตะ ไม่ฝึกฝน เขายังคงฝึกหนักเหมือนเดิม แต่มันก็ไม่ก้าวหน้ามากนัก
พูดให้ถูกก็คือ ร่างกายของ ไนโตะ นั้นแข็งแกร่งมากและการฝึกก็เป็นไปตามปกติ แต่ผลลัพธ์กลับไม่เหมือนเดิม
การฝึกเดียวที่มีประโยชน์ก็คือการฝึก อาภรณ์สายฟ้าขั้นที่ 3 แต่สภาพแวดล้อมของ แคว้นแห้งไฟ ก็ไม่ดีเท่ากับ แคว้นแห้งสายฟ้า
เสื้อผ้าของ ไนโตะ เต็มไปด้วยทุ่นถ่วงน้ำหนัก แต่การทำ ลุกนั่ง วิดพื้น หรือการต่อยง่าย ๆ เหล่านั้น ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
เมื่อพูดถึงการเพิ่มและลดน้ำหนัก สิ่งแรกที่เข้ามาในความคิดของ ไนโตะ ก็คือ โอโนกิ ซึจิคาเงะ รุ่นที่ 3 นอกเหนือจาก คาถาธุลี ของเขาแล้ว เขาก็ยังมี คาถาดิน ที่ยอดเยี่ยมอีก 2 คาถา
คาถาแรกก็คือ คาถาดิน : ลดน้ำหนักหิน และคาถาที่ 2 ก็คือ คาถาดิน : เพิ่มน้ำหนักหิน
โอโนกิ สามารถลดน้ำหนักของวัตถุได้ เขาใช้คาถาง่าย ๆ นี้ทำให้ตัวเขาเองสามารถบินได้
และเขาก็สามารถใช้คาถานี้ในขั้นที่สูงขึ้นไปอีกคือ ลดน้ำหนักหินสุดยอด ซึ่งในการ์ตูน เขาก็ได้ใช้คาถานี้ในการหยุดอุกกาบาตของ มาดาระ
ตรงกันข้ามกับคู่ของมันคือ คาถาดิน : เพิ่มน้ำหนักหิน คาถานี้จะทำให้หมัดดินของ อิวะ แข็งแกร่งขึ้นอีกหลายสิบเท่า!
ไนโตะ ไม่สนใจที่จะลดน้ำหนักของสิ่งต่าง ๆ เขาจะสามารถบินได้ถ้าเขาไปถึงระดับของ ไก
แต่การเพิ่มน้ำหนักคือสิ่งที่ ไนโตะ สนใจ เขาสามารถใช้มันเพื่อช่วยในการฝึกฝนของเขาได้!
อย่างไรก็ตาม คาถานินจาทั้ง 2 นี้ก็ไม่ง่ายที่จะได้มา แม้แต่ในการ์ตูน ก็ดูเหมือนว่าจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้วิชานี้
ไนโตะ ไม่พบม้วนคัมภีร์ของคาถาทั้ง 2 ใน โคโนฮะ และแม้ว่าพวกเขาจะมีมัน พวกเขาก็คงจะไม่ให้มันแก่ ไนโตะ แน่นอน
“เราต้องไปที่ หมู่บ้านอิวะ ด้วยงั้นเหรอ? แต่เราไม่อยากไปจาก คุชินะ เลย…” ไนโตะ ขมวดคิ้ว
ปัญหาหลักก็คือ คาถานินจาทั้ง 2 นี้เป็น คาถาดิน
เขาไม่มีคุณสมบัติจักระประเภทนั้น
และมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฝึกฝนและตามหาวิชาทั้ง 2 ได้ด้วยตัวเอง
ทันใดนั้น ไนโตะ ก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา
โอโรจิมารุ!!
เพราะเขาเคยมอบวิธีฝึก อาภรณ์สายฟ้าขั้นที่ 2 ให้แก่ ไนโตะ และถ้าหากเขามีคาถาทั้ง 2 ไว้ในครอบครอง เขาก็จะไม่รังเกียจที่จะมอบพวกมันให้ ไนโตะ
ติดตามข่าวสารจากเพจ Facebook : Chan’s Translation นิยายแปลไทย@TranslatedByMild
