บทที่ 1098 ที่แท้พวกคุณรู้จักกัน
40 นาทีต่อมา
คนที่ก่อเรื่องในคลับทั้งหมดในวันนี้ ถูกนำตัวไปที่สถานีตำรวจแล้ว พวกที่เมาเหล้า ยังส่งเสียงโห่ร้องโวยวายว่าอยากจะดื่มต่อ พวกที่ลงไม้ลงมือกับเสี่ยวเหยียน แยกสอบปากคำ
เสี่ยวเหยียนได้ให้ความร่วมมือสอบปากคำกับพวกเขาแล้ว ในขณะนี้อยู่บนเก้าอี้ยาวคนเดียว ใบหน้าเจ็บแสบ มีตำรวจหญิงผู้อ่อนโยนคนหนึ่ง เอาน้ำแข็งแล้วผ้าขนหนูผืนหนึ่งให้กับเธอ หลังจากที่เสี่ยวเหยียน กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายแล้ว ก็เอาน้ำแข็งประคบอยู่ทางนั้นอย่างเงียบๆ
แม้ว่าจะได้รับการช่วยเหลือแล้ว แต่อารมณ์ก็ยังคงตื่นตระหนกอย่างมาก สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเมื่อกี้
ช่างน่ากลัวจริงๆ
ถ้า…… ถ้าไม่ใช่หลินสวี่เจิ้งปรากฏตัว วันนี้เธอก็คงจะ……
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็หลับตาลง ไม่กล้าที่จะไปคิดอีก
แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นในเวลานี้ เสี่ยวเหยียนสะดุ้งตกใจ หยิบโทรศัพท์ออกมาดูหมายเลขผู้โทร คือโทรศัพท์ของร้านราเม็ง
เธอออกมานานขนาดนี้ไม่ได้กลับไป พวกเธอต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ
เสี่ยวเหยียนหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล?”
“เหยียนเหยียน หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ทำไมไปนานขนาดนี้ยังไม่กลับมา? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
หลัวหุ้ยเหม่ยยืนอยู่ข้างโทรศัพท์ ถามไปหลายประโยคอย่างร้อนใจ พ่อจางยืนอยู่ข้างๆเธอ เมื่อได้ยินก็เร่งถามเธอ
“ถามสิว่าตอนนี้ลูกสาวอยู่ที่ไหน?”
“ใช่ๆๆ เหยียนเหยียน ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน?”
เสี่ยวเหยียนมองไปบริเวณรอบข้าง พูดโกหกกับพ่อแม่
“แม่ ไม่เป็นไร จะกลับทันทีเลย แม่กับพ่ออยู่ที่ร้านกันหมดเลยใช่ไหม? ไม่ต้องกังวล”
เธอไม่ได้ร้องไห้เลย ดังนั้นน้ำเสียงเวลาพูด ก็เป็นปกติ ฟังดูแล้วก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไร ยกเว้นการหลีกเลี่ยงเพียงเสี้ยวเดียวในน้ำเสียง
“ไม่เป็นไรจริงเหรอ?”
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น แต่เสี่ยวเหยียนก็ยังคงพยายามยิ้มออกมา แม้ว่ารอยยิ้มนั้น จะดูน่าเกลียดกว่าการร้องไห้เสียอีก
“แม่ ไม่เป็นไรจริงๆ พวกคุณไม่ต้องกังวล ฉันก็แค่เดินผ่านร้านขายเครื่องประดับ พบว่าของข้างในน่าสนใจ ดังนั้นจึงคิดอยากจะเดินดูอีกหน่อย แม่อย่าโทษว่าฉันแอบขี้เกียจนะ ฉันจะวางสายก่อนแล้ว”
หลังจากพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็วางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าตัวเองพูดมากเกินไป จะเกิดพิรุธ
หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ไปไม่นาน เสียงฝีเท้าที่ค่อนข้างร้อนใจ ก็รีบเข้ามาในทิศทางตัวเอง เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอยังคงใช้น้ำแข็งประคบที่ใบหน้าของตัวเองเบาๆ ก้มมองนิ้วเท้าของตัวเอง
แต่ในวินาทีต่อมา รองเท้าคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอกะทันหัน หลังจากที่เธอตกตะลึงแล้ว เงยหน้าขึ้นมา ไหล่ก็ถูกคนจับไว้แล้ว
กลิ่นฮอร์โมนที่เป็นของผู้ชาย ล้อมรอบตัวเธอไว้ในทันที เสี่ยวเหยียนจ้องมองชายที่จับไหล่ของเธอตรงหน้าคนนี้อย่างมึนงง จากนั้นก็โน้มตัวมองดูเธออย่างจริงจัง
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“……”
ริมฝีปากซีดของเสี่ยวเหยียนกำลังสั่น มองชายหนุ่มที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ
โครงหน้าหล่อเหลาสวยงาม แววตาที่สงบสุขุมในเมื่อก่อน ในวินาทีนี้ มีเพิ่มความวิตกกังวลด้วย เวลาที่พูดกับเธอ ลมหายใจไม่สม่ำเสมออย่างเห็นได้ชัด ไอร้อนที่หายใจออกมา พ่นบนใบหน้าของเธอ
หานชิง
เสี่ยวเหยียนเรียกชื่อคนที่มาอยู่ในใจ เนิ่นนานถึงจะตั้งตัวได้ ริมฝีปากเปิดออกเล็กน้อย “คุณ……คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
คือเธอกำลังฝันอยู่หรือ? หรือว่าเธอเกิดภาพหลอน หานชิงที่ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนแล้ว โดยไม่คาดคิดว่า……จะปรากฏตัวตรงหน้าเธอ?
หานชิงขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบคำถามของตัวเอง เม้มริมฝีปากบางอย่างไม่พอใจ จับข้อมือของเธอไว้ แล้วเดินออกไปข้างนอกโดยตรง
เสี่ยวเหยียนก้มหน้ามองข้อมือที่ถูกเขาจับไว้ ด้วยความประหลาดใจ ทั้งตัวเหมือนเป็นหุ่นเชิด ถูกหานชิงดึงไปข้างหน้า
ตอนที่ออกไป บังเอิญเจอกับหลินสวี่เจิ้งที่มุ่งหน้าเข้ามาพอดี
เมื่อเห็นเพื่อนรักที่เยือกเย็นราวกับภูเขาน้ำแข็ง ได้จับข้อมือของสาวน้อยไว้ในฝ่ามือของตัวเอง ตอนที่ดึงเธอเดินออกมาข้างนอก มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ดูเหมือนว่าสิ่งที่พูดไปก่อนหน้านี้ จะเป็นการหลอกเขาผู้เป็นเพื่อนทั้งนั้น?
นี่ไง เขาแค่พลั้งปากพูดกับหานชิงเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้
เวลาแค่สิบนาที คนก็มาถึงที่นี่แล้ว ตอนที่เดินผ่านไปหลินสวี่เจิ้ง ยังอยากที่จะทักทายกับอีกฝ่าย ใครจะไปรู้ว่า อีกฝ่ายสีหน้าบึ้งตึง ไม่มีทีท่าว่าจะพูดคุยกับเขา
หลินสวี่เจิ้งก็ไม่ได้โกรธ หานชิงไม่สนใจเขา เขาจึงข้ามหานชิง แล้วไปทักทายเสี่ยวเหยียน
“ให้ปากคำเสร็จแล้ว ตำรวจบอกว่าคุณสามารถกลับไปได้แล้ว บังเอิญว่าฉันมีธุระจะกลับไปแล้ว ก็ให้ประธานหานท่านนี้ ส่งคุณกลับไปแล้วกัน”
“……” เสี่ยวเหยียนอ้าปากเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรหน่อย แต่พบว่าตัวเองไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร
ทันใดนั้นเธอก็เหมือนนึกอะไรออกในทันที หยุดก้าวเดิน ไม่ยอมที่จะไปข้างหน้าอีก
หานชิงรู้สึกถึงความเต็มใจของเธอ จึงต้องหยุดลง หันกลับมา ขมวดคิ้ว
“ตอนนี้คุณควรไปโรงพยาบาล”
เสี่ยวเหยียนส่ายหัว ดึงมือของตัวเองกลับมาทีละนิ้ว “ฉันไม่ไปโรงพยาบาล ฉันไม่เป็นไร”
ร่างกายเธอไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงอะไร แค่โดนตบหน้าจนทำให้เธอเวียนหัวเท่านั้น อาจเป็นเพราะว่าชีวิตของเธอด้อยค่ามั้ง ยกเว้นใบหน้าจะบวมนิดหน่อย ตอนนี้เธอไม่เป็นไรแล้ว
หานชิง “……”
เขากลั้นลมหายใจที่พลุ่งพล่าน อธิบายกับเสี่ยวเหยียนอย่างมีความอดทน “ไปตรวจหน่อย จะเป็นหรือไม่เป็นไร หมอเป็นคนตัดสิน”
หลังจากพูดจบ เขาก็อยากจะก้าวไปข้างหน้าจับมือของเสี่ยวเหยียนอีกครั้ง
เสี่ยวเหยียนกลับก้าวถอยหลังไปหลายก้าวโดยสัญชาตญาณ หลีกเลี่ยงการสัมผัสของหานชิง
หลินสวี่เจิ้งที่อยู่ด้านข้างได้เห็นฉากนี้ เลิกคิ้วเบาๆ เดิมทีเขาคิดจะออกไปแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะมีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว ถ้าอย่างนี้ เขาดูเรื่องสนุกให้จบก่อน แล้วค่อยไปก็ได้
เนื่องจากเกิดเหตุกะทันหัน เดิมทีอารมณ์ของเสี่ยวเหยียนก็มีการเปลี่ยนแปลงใหญ่มาก บวกกับได้เห็นหานชิงปรากฏตัวที่นี่ เธอก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจมาก แต่ต่อให้เธอจะโง่มากแค่ไหน ก็เข้าใจแล้วว่า
เหตุผลที่หานชิงมาที่นี่ คือหลินสวี่เจิ้ง เขากับหลินสวี่เจิ้งรู้จักกัน
“คุณรู้จักกับนายหลิน?” เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาจ้องบนใบหน้าของหานชิง สบตากับเขา
หานชิงเงียบ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สบตากับเขา หลังจากที่เธอบอกว่าจะไม่มาก่อกวนตัวเองอีก
เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูด ดูเหมือนว่าต้องการที่จะเงียบไปเรื่อยๆ เสี่ยวเหยียนไม่ยอมแพ้ ยืนกรานถามอีกคำ “พูดสิ พวกคุณรู้จักกัน ใช่ไหม?”
เธอมองไปทาง หลินสวี่เจิ้ง จากนั้นหลินสวี่เจิ้งก็ไอเบาๆ เพื่อซ่อนความอึดอัดใจของตัวเอง แล้วก็หันหน้าหนี ไม่มองเสี่ยวเหยียน
“อืม”
ในที่สุด หานชิงก็ส่งเสียงยอมรับเอง
เสี่ยวเหยียนแข็งทื่ออยู่กับที่
ยอมรับแล้วหรือ?
ขนตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย “เพราะอะไร”
“เป็นเพราะฉันเป็นเพื่อนรักของน้องสาวคุณใช่ไหม? หรือเป็นเพราะ คิดว่าก่อนหน้านี้คุณปฏิเสธฉัน เห็นสภาพอย่างฉัน ดูน่าสมเพชมาก ก็เลย…… คิดจะทำทานให้ฉัน?”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ก็กระจ่างมากแล้ว เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวเหยียนกำลังถามเรื่องเกี่ยวกับร้านค้า
เมื่อกี้หลินสวี่เจิ้งอยากดูเรื่องสนุก แต่ตอนนี้รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที ไม่คาดคิดว่า สาวน้อยจะนึกถึงเรื่องร้านค้า ถ้ารู้แต่แรกตัวเองไปก่อนแล้ว
เผชิญหน้ากับคำถามของเสี่ยวเหยียน หานชิงเหมือนจะบิดหว่างคิ้วของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นเดินไปข้างหน้าสองก้าวเข้าไปใกล้เธอ น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้น “ต่อไปอย่าไปส่งอาหารเดลิเวอรี่อีก คุณเป็นสาวเป็นแส้ ส่งอาหารเดลิเวอรี่อันตรายมาก”
หลีกเลี่ยงไม่ตอบหรือ?
เสี่ยวเหยียนยิ้มเยาะออกมา “ประธานหานพูดแบบนี้ให้ใครฟัง? ฉันไม่ส่งอาหารเดลิเวอรี่ จะอยู่ได้อย่างไร? ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนคุณหมด มีครอบครัวที่ดีเช่นนี้!”
