บทที่1042 ความคิดถึง
เสี่ยวเหยียน ไม่ได้โกรธ ผู้แนะนำที่เพิ่งกลับมาในตอนนี้ ได้ยินคำพูดนั้นของนายหลินเข้าพอดี
“เสียดายที่คุณไม่ถึงเกณฑ์ที่ผมตั้งไว้”
เขาอ้ะไปหนึ่งเสียง ส่วนบนหน้าก็เผยความผิดหวัง ดูเหมือนว่าข้อตกลงนี้จะไม่สำเร็จแล้วจริงๆ
เสี่ยวเหยียน ไม่ได้โกรธ เพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ แล้วพูดขึ้น “นายหลิน ฉันรู้ตั้งแต่เกณฑ์ที่คุณตั้งก็รู้แล้วว่าจะไม่สามารถทำสำเร็จได้ แต่ก็ยังอยากจะบอกคุณว่า แม้ว่าคุณนายหลินจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงอยู่ในใจของนายหลินเสมอ อีกอย่าง……” เธอลดสายตาลงราวกับว่านึกถึงใครบางคน
“ได้รักกับนายหลิน นายหลินก็มีความสุขมาก”
ซึ่งเหมือนเธอซะที่ไหน ไม่เคยได้รับสักนิดเดียว อย่าว่าแต่สูญเสียไปเลย
นายหลินมองไปที่เธอ ขยับริมฝีปาก แต่ไม่ได้พูดออกมาสักคำ
“เอาล่ะ ดีใจที่วันนี้ได้เห็นสูตรของคุณนายหลิน ฉันเองก็รู้สึกโชคดีมาก แต่ว่าคุณพ่อของฉันยังรอให้พวกฉันไปดูแลเขาที่โรงพยาบาล ดังนั้นฉันต้องไปก่อนแล้ว”
เมื่อพูดจบ จางเสี่ยวเหยียน ก็ลุกขึ้นไปจับมือของหลัวหุ้ยเหม่ยแล้วพูดออกไปเบาๆ “ลาก่อนค่ะคุณหลิน”
หลัวหุ้ยเหม่ยถูกจางเสี่ยวเหยียนจับเดินไปข้างหน้าอย่างผิดหวัง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกของนายหลินดังขึ้นมาจากข้างหลังอย่างกะทันหัน
“เดี๋ยวก่อน”
จางเสี่ยวเหยียน หยุดก้าวเท้าแล้วมองย้อนกลับไป
“ยังมีเรื่องอะไรเหรอคะนายหลิน ?”
“ปีละแสนคุณคิดว่าอย่างไร ?”
จางเสี่ยวเหยียน : “ห้ะ ?”
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินสิ่งที่คุณหลินพูดอย่างชัดเจน ส่วนหลัวหุ้ยเหม่ยก็เบิกตาจ้องมอง ราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“แม้ว่าคุณจะไม่ถึงเกณฑ์ที่ตั้งไว้ว่าให้เช่าฟรี แต่อย่างน้อยก็สามารถละได้ถึงปีละหนึ่งแสน ไม่รู้ว่าราคานี้คุณจางจะพอใจไหมครับ ?”
จางเสี่ยวเหยียน หยุดการหายใจ
“นายหลิน นี่คุณ……”
“คุณเป็นเชฟคนแรกที่มองทะลุความคิดของผม ส่วนคนที่เคยมาหาผมเมื่อก่อน……พวกเขาเพียงแค่ต้องการแสดงฝีมือการทำอาหารให้ผมเห็น หรือว่าผมกำหนดรสชาติที่เหมือนภรรยาของผมทำอย่างตายตัว”
แต่เมียเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้
ภรรยาของเขาเสียชีวิตไปแล้ว มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนที่สองในโลกนี้ที่สามารถทำรสชาติแบบเดียวกันได้
ไม่ว่าจะเลียนแบบอย่างไร รสชาติของภรรยาเขายังเป็นเอกลักษณ์เสมอ
ส่วนเสี่ยวเหยียนได้กระโดดออกจากขอบเขตนี้และทำก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชามตามสภาพจิตใจของเขา ไม่มีใครชอบรสขม ดังนั้นก๋วยเตี๋ยวชามนี้……มันกินยากจริงๆ
แต่เมื่อขมสุดขีด ก็ยังรู้สึกว่ามีรสหวานเจื่อนๆ ที่ปลายลิ้น
เช่นเดียวกับทุกคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด เขาคร่ำครวญถึงภรรยาของเขาและจดจำรอยยิ้มอันหอมหวานของเธอ
“ดังนั้น ค่าเช่าปีละหนึ่งแสน ผมก็หวังว่า……หลังจากเธอจากไปแล้ว ความพยายามของเธอก็จะไม่ไร้ประโยชน์”
*
หลังจากออกมาจากวิลล่าตระกูลหลินแล้ว เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถหลัวหุ้ยเหม่ย ก็รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน
“นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้วนะเสี่ยวเหยียน ทำไมคุณไม่บอกแม่ล่วงหน้าก่อนล่ะ แม่คิดว่าคุณพยายามทำตามเมนูไปแล้วจริงๆ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะทำแบบใหม่ที่ไม่ซ้ำใคร”
ผู้แนะนำก็ยังพยักหน้าชื่นชมอยู่ตลอด
“ใช่แล้ว ผมก็ว่าแล้วคุณจางนี่ฉลาด นึกไม่ถึงเลยว่า คุณจางจะยอดเยี่ยมมากกว่าที่ผมจินตนาการไว้”
จางเสี่ยวเหยียนเพียงแค่ยิ้มจางๆ แล้วอธิบายด้วยเสียงอันนุ่มนวล “จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ฉลาดหรอก แต่ฉันรู้ว่าเชฟทุกคนมีรสนิยมเป็นของตนเอง เหมือนกับคนที่มีชีวิตเป็นอิสระ แม้ว่าจะคล้ายคลึงกันมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเป็นคนเดียวกันได้”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ความคิดของจางเสี่ยวเหยียน ก็ค่อยๆ ล่องลอยไป
หลังจากเธอได้ตกลงกับนายหลินแล้ว เมื่อพร้อมที่จะไป นายหลินก็มองไปที่เธอ เหมือนว่าอยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไป
เมื่อจางเสี่ยวเหยียน ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาต้องการพูดอะไร จึงได้แต่มองเขาอย่างเงียบๆ
สุดท้ายนายหลินก็แค่ยิ้มและพูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “คุณจาง ถ้าคุณพบกับคนที่สามารถรักกันกับคุณได้ แน่นอนว่าอย่าเลิกและรักษาไว้ให้ดีๆ”
เมื่อฟังคำพูดนี้ดูเหมือนมันจะไม่มีอะไรพิเศษ
แต่เมื่อคิดอย่างละเอียด ก็รู้สึกว่ามีบางที่ผิดปกติไป เพราะว่านายหลินจะพูดแบบนี้กับเธอได้อย่างไร ?
แต่……ที่ที่มันผิดปกติอยู่ตรงไหน ?
ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างสมเหตุสมผล
อีกฝ่ายก็ไม่อยากให้ร้านที่ตกแต่งจากภรรยาของตนเองมีฝุ่นตกไป ดังนั้นจึงได้ตั้งเงื่อนไขที่เข้มงวดมาก ส่วนเธอได้ทำผิดกฎนี้ แม้ว่าจะไม่ถึงเกณฑ์ที่เขาตั้ง แต่……
“เสี่ยวเหยียน พอกลับไป พวกเราก็เอาข่าวดีนี้ไปบอกพ่อของคุณกันนะ ต่อไปคือการเตรียมเปิดร้าน อย่างไรก็ตามการตกแต่งก็พร้อมอยู่แล้ว พวกเราแค่ต้องดูฤกษ์ในการเปิดร้านก็พอ”
จางเสี่ยวเหยียนตั้งสติกลับมาแล้วพยักหน้า
“ค่ะ”
ช่างมันเถอะ มันจะไปแปลกตรงไหน ในการดำเนินการแบบนี้มันก็สมเหตุสมผลอยู่ เธอไม่ต้องไปคิดอะไรดีกว่า
“ใช่แล้ว วันที่คุณจะเปิดร้าน บอกเพื่อนของคุณคนนั้นด้วยไหม ? อย่างไรก็ตาม เขาดีต่อคุณขนาดนี้ แถมยังดูแลคุณขนาดนี้ ต้องชวนเขามาด้วยนะ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลัวหุ้ยเหม่ย มีความสุขมาก อย่างไรก็ตามเธอก็นึกไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้มันจะราบรื่นเช่นนี้
จางเสี่ยวเหยียน คนที่แม่ของเธอพูดถึงนี้คือหานมู่จื่อ
หลังจากที่เธอออกมาจากบริษัท อาจเป็นเพราะการหลบหนี จึงไม่ได้ติดต่อ มู่จื่อ ผ่านทางโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย รวมถึงทางวีแชต ดังนั้นทั้งสองคนก็เลยไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว
ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง อย่างไรก็ตาม ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยวาง ถ้าเช่นนั้นยังจะมีอะไรที่ไม่สามารถไปเผชิญได้ล่ะ
ยิ่งกลัวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องเผชิญกับมันมากขึ้นเท่านั้น
“ค่ะ เดี๋ยวตอนกลางคืนฉันจะพูดกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“จ้ะ”
ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง
หลังจากที่คนพวกนั้นออกไปแล้ว นายหลินก็ได้นั่งเหม่อลอยมองไปข้างหน้าอยู่ตรงนั้นตามลำพัง
ต้องบอกเลยว่านี่เป็นก๋วยเตี๋ยวที่แย่ที่สุดที่เขาเคยกินมา
เข้าปากปุ๊บขมปั๊บ
แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะชิมมันครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อความหวานจากรสขม
หลังจากนั้นครู่หนึ่งดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นจึงยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออกไป
“สายตาไม่เลวเลยนะ เป็นผู้หญิงที่มีความคิดสร้างสรรค์และจริงจัง”
โทรศัพท์ฝั่งนั้นเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่งเสียงอันเยือกเย็นออกมา
“เรียบร้อยแล้ว ?”
นายหลินพยักหน้า “อืม”
เมื่อพูดจบ เหมือนว่าเขาจะนึกถึงเรื่องตลกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ไม่คิดเลยว่าสิ่งแรกที่นายมาขอฉันเพื่อสาวคนเดียว”
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดอีกแล้ว “ตอนครึ่งฉันยังมีประชุม”
นายหลินก็เหลือบมองเวลาบนนาฬิกาในข้อมือ “อีกห้านาทีจะถึงครึ่ง คุยเป็นเพื่อนฉันหน่อยว่ารู้จักกันได้อย่างไร”
“……หลินสวี่เจิ้ง เธอผ่านได้อย่างไร แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ฉันเอ่ยปากขอ แต่ฉันก็รู้นิสัยอันเข้มงวดของนาย”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลินสวี่เจิ้งก็ก้มหัวไปกินก๋วยเตี๋ยวอีกคำหนึ่ง เพื่อให้รู้สึกถึงรสชาติที่ปลายลิ้นอย่างจริงจัง
“เธอ…..ทำให้ฉันคิดถึงภรรยาของฉัน”
อีกฝ่ายหยุดการหายใจ “อะไรนะ ?”
“แต่นายอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ คำพูดเมื่อกี้มันกำกวมไปหน่อย ควรจะพูดว่าก๋วยเตี๋ยวที่เธอทำ มันทำให้ฉันคิดถึงภรรยาของฉัน”
เมื่อได้ยินฝ่ายตรงข้ามเงียบอีกครั้ง หลินสวี่เจิ้งก็ยิ้มจางๆ แล้วพูดไป “สาวน้อยคนนี้ดีอยู่นะ ถ้าสนใจจริงๆ จะต้องดูแลให้ดี ชีวิตสั้นมาก ไม่รักกันตอนนี้ ในอนาคตจะไม่มีโอกาสแล้วนะ”
