บทที่772 นายจะทำอะไร
เสียงของเขาไม่ดัง แต่ก็เพียงพอที่จะให้ทุกคนได้ยิน ในตอนแรกทุกคนก็มีเสียงดังเอะอะโวยวาย แต่เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาทั้งหมดก็ต่างเงียบลง
เฉียวจื้อกลับดูเหมือนจะไม่แปลกใจและพาหานมู่จื่อไปนั่งในที่สะอาด
“เธอนั่งตรงนี้”
หลังจากที่หานมู่จื่อนั่งลง เธอรู้สึกว่าสายตาของทุกคนมองมาที่ตัวเธอ บางคนมีความอยากรู้อยากเห็น บางคนอิจฉา และบางคนก็ทำการพินิจพิเคราะห์
เฉียวจื้อตะโกนเสียงดัง： “ทุกคนอย่าพึ่งดื่มไวน์กัน พี่สะใภ้คนเล็กของเราไม่สามารถดมกลิ่นไวน์ได้ เปิดประตูและให้กลิ่นหายไป”
เขาเรียกทุกคนให้เริ่มทำการกำจัดกลิ่นอย่างรวดเร็ว
ชื่อเสียงเรียงนามของยู่ฉือเซินดูเหมือนจะเป็นลูกระเบิด มันระเบิดขึ้นในใจของทุกคน มองผิวเผินนั้นกลับเงียบสนิทเหมือนไก่ที่โดนเชือด และไม่กล้าพูดอะไรอีก
ในขณะที่ยุ่งอยู่พักหนึ่งหานมู่จื่อดูเหมือนจะได้ยินเสียงผู้หญิงหลายคนกำลังซุบซิบกันอยู่
“อะไรอ่ะ？ผู้หญิงของยู่ฉือเซิน？ยู่ฉือเซินชอบผู้หญิงแบบนี้เหรอ?จืดชืดซะขนาดนั้น มาทำอะไรที่นี่เสแสร้งอะไรกันเนี่ย?”
“ใช่สิ ใครก็รู้ว่ายู่ฉือเซินไม่เคยชอบใครเลย เฉียวจื้อนายแน่ใจนะว่านายไม่ได้มาข่มพวกเรา？”
เฉียวจื้อ： “หึ ฉันจะข่มพวกเธอทำไม？ถ้าพวกเธอไม่เชื่อไปถามเธอคนนั้นเอาเองก็ได้”
ปล่อยเรื่องนี้ออกไป แต่ไม่มีใครกล้าถาม หานมู่จื่อไม่เห็นเย่โม่เซิน รู้สึกเหมือนถูกหลอก นัยน์ตาของมู่จื่อนั้นกำลังตั้งคำถามเฉียวจื้ออยู่เขาถามเฉียวจื้อในสายตาของเขา
“นายบอกฉันว่าเขาจะมา？ไหนล่ะ？”
เฉียวจื้อยิ้มและพูดว่า: “เธอไม่ต้องรีบ เขาอยู่ระหว่างทาง ฉันขอโทรไปหาเขาก่อน ถามว่าเขาเมื่อไหร่จะถึง”
ดูเหมือนว่าจะเป็นความจริง หานมู่จื่อเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เฉียวจื้อรีบออกไปโทร
ทันทีที่เฉียวจื้อไปผู้คนก็มารวมตัวกันและถามเธอเป็นภาษาอังกฤษ
“เธอเป็นผู้หญิงของยู่ฉือเซินใช่ไหม？เฉียวจื้อไม่ได้โกหกพวกเราใช่ไหม？”
หานมู่จื่อ “……”
เธอปวดขมับเล็กน้อย เธอควรตอบคำถามของคนเหล่านี้อย่างไร? หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากยิ้มให้พวกเขาและไม่ตอบ
ในอีกด้านหนึ่งหลังจากที่เฉียวจื้อออกจากห้องแล้ว เขาก็เปิดโทรศัพท์ดูและพบว่าโทรศัพท์กลับเงียบไม่มีการตอบสนองใดๆ
เชอะ นี่ไม่เหมือนกับที่พูดเอาไว้? ตามหลักแล้วหลังจากที่ยู่ฉือเซินรู้เรื่องนี้ ไม่ใช่จะรีบมาถามทันที? หรือจะมาที่นี่ในทันทีหรอ
แต่ทำไมตอนนี้เงียบแบบนี้ บ่งบอกว่าเขาไม่เห็นข้อความของตัวเอง?
เฉียวจื้อพาผู้คนมาที่นี่โดยไม่ยอมแพ้และกดหมายเลขโทรศัพท์มือถือของยู่ฉือเซินโดยตรง
ดังขึ้นเป็นเวลานานก่อนที่จะรับโทรศัพท์ เสียงของยู่ฉือเซินฟังดูแหบและเหนื่อยเล็กน้อย: “นายมีธุระอะไร？”
เฉียวจื้อ：“……”
ไอ้นี่ต้องไม่เคยเห็นข้อความของเขาเฉียวจื้อแน่!
“ยู่ฉือเซิน ฉันส่งข้อความไปหานาย นายดูยัง？”
เย่โม่เซินไม่ได้ตอบคำถามเขา เขาพูดอย่างเย็นชาแทน: “ไม่มีธุระอะไรไม่ต้องรบกวนฉัน วางละนะ”
“แป๊บแป๊บ ฉันมีเรื่องสำคัญจะมาบอก！” เฉียวจื้อหยุดเขาทันเวลาและพูดตรงๆ: “ผู้หญิงของนายอยู่กับฉัน”
เย่โม่เซิน： “？”
“ผู้หญิงของนาย ได้ยินไหม？”
เมื่อเฉียวจื้อพูดแบบนี้ริมฝีปากของเขาก็โค้งงออย่างมีชัย “เป็นผู้ช่วยเลขาของนาย นายรู้ใช่ไหม? ฉันบอกว่าจะพาเธอไปทานอาหารเย็น เธอปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง ยู่ฉือเซิน นายแน่ใจนะว่าไม่พาเธอกลับ？”
กึ๊ก（เสียงวางโทรศัพท์)——
เดิมทีเฉียวจื้อคิดว่าหลังจากที่เขาพูดแบบนี้เขาจะโกรธเขา ท้ายที่สุดเขาละเว้นขั้นตอนการเกลี้ยกล่อมหานมู่จื่อให้มากับเขาและบอกกับยู่ฉือเซินโดยตรงว่าเป็นหานมู่จื่อที่มากับเขาด้วยความสมัครใจ
มันเหมือนกับว่าดูสิผู้หญิงที่นายชอบหายไปกับฉันแล้วถ้านายโกรธก็มาแย่งฉันสิ
ฉันคิดว่าฉันคงเห็นเขาโกรธ ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เขารอสักพักน้ำเสียงตู๊ด ตู๊ด ตู๊ดก็ดังมาจากโทรศัพท์
เฉียวจื้อ：“？？？”
เกิดอะไรขึ้น？？？
ยู่ฉือเซินวางสายโทรศัพท์ของเขา？？
ไม่ใช่ เขาไม่สนผู้ช่วยตัวน้อยของเขาแล้วเหรอ？ ถ้าเกิดเขาไม่ใจ แล้วทำไมวันนั้นเขาถึงต้อนเข้ามุมแล้วจูบเธอในห้องทำงานด้วย？？
ในตอนนี้เมื่อเขาได้ยินว่าผู้หญิงของเขาวิ่งหนีไปกับตัวเอง ปฏิกิริยาแรกของเขาคือวางสายโทรศัพท์?
เฉียวจื้อรู้สึกแย่ไปชั่วขณะ
“เพื่อน”
ข้างหลังเขามีใครบางคนโผล่มาตอนนี้เป็นชายต่างชาติที่พูดจาน่ารังเกียจเขาเอาแขนโอบไหล่ของเฉียวจื้อ: ผู้หญิงที่นายพามานั้นเป็นผู้หญิงของยู่ฉือเซินจริงๆ？”
เฉียวจื้อรู้สึกหงุดหงิดเมื่อนึกถึงโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไป
“ฉัน ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจ”
ไม่บอกว่าเป็นผู้หญิงของเขา แต่ทำไมยู่ฉือเซินต้อนเข้ามุมแล้วจูบเธออย่างเห็นได้ชัด และเนื่องจากฉันพูดอีกสองสามประโยคที่ไม่ถูกใจฉันจึงถูกตอบโต้
อาจกล่าวได้ว่าเป็นผู้หญิงของเขา เขาได้ยินว่าผู้หญิงของเขามาที่บาร์กับเขาแทนที่จะถามว่ามันคือบาร์ไหนเขาวางสายโทรศัพท์นี่เป็นพฤติกรรมปกติหรือไม่?
“ไม่แน่ใจ？” ชายชาวต่างชาติที่ถือแขนของเขาเหล่ตาและยิ้มอย่างจริงใจ: ถ้าอย่างนั้นอาจไม่ใช่ผู้หญิงของยู่ฉือเซิน ฉันบอกแล้ว คนแบบยู่ฉือเซินจะตกหลุมรักผู้หญิงแบบนั้นได้ยังไง”
พูดเสร็จ เขาจับคางตัวเอง สีหน้าและแววตาค่อนข้างมีความหมาย “ฉันคิดว่าเธอดูใสซื่อ ไม่รู้ว่า…มันบริสุทธิ์จริงไหม”
คำพวกนี้มัน…
ทันใดนั้นความระมัดระวังของเฉียวจื้อก็ลุกขึ้น เหล่อย่างอันตรายและมองไปที่เขา: “นายอยากทำอะไร？นายอย่า……”
ชายต่างชาติยิ้มอย่างมีเลศนัยเหมือนเสือ “ฉันไม่ต้องการทำอะไร ก็แค่แปลกเท่านั้น”
พูดเสร็จ เขาตบไหล่ของเฉียวจื้อจากนั้นก็เข้าไปข้างใน
เฉียวจื้อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ชายชาวต่างชาติก็เหมือนกับเขา แต่เขียวจื้อเปิดเผยและตรงไปตรงมามากกว่าเขามาก
ฉันไม่เคยเป็นอิสระ มันเป็นเพียงสิ่งที่ฉันต้องการ
แต่บุคคลนั้นแตกต่างออกไป เหยื่อที่เขาชอบ จะทำทุกวิถีทางเพื่อตามล่า มีนักศึกษาหญิงกี่คนที่มีมือสังหารโหดและเขาก็ยังไม่ยอมแพ้
เฉียวจื้อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในใจเขายังกระวนกระวายอยู่มาก
คนคือเขาพามา แม้ว่ายู่ฉือเซินไม่มา แต่เขาก็ต้องส่งเธออย่างปลอดภัย ถ้ามันเกิดอะไรขึ้น พอถึงเวลา…ยากที่จะอธิบาย
หลังจากมองไปตลอดทาง เฉียวจื้อก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายอาจไม่ใช่คนแบบนั้นแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมยู่ฉือเซินถึงเป็นแบบนี้ แต่…เขาควรจะกลับไปโดยเร็ว
เฉียวจื้อรีบกลับไปที่กล่อง
หลังจากชายชาวต่างชาติกลับไปแล้วเขาก็คิดถึงเรื่องอื่นยิ้มและรินไวน์หนึ่งแก้ว จากนั้นก็โยนอะไรบางอย่างลงไปอย่างเงียบๆ เขย่าแก้วแล้วเดินไปหาหานมู่จื่อ
หานมู่จื่อถูกกลุ่มเด็กผู้หญิงตั้งคำถาม
“ยู่ฉือเซินหล่อจริงๆ พวกเธออยู่ด้วยกันเมื่อไหร่？”
“ใช่สิ เธอมีเบอร์ของเขาไหม？ โทรหาเขามาเล่นด้วยกัน พวกเราไม่ได้เจอคุณชายยู่ฉือมานานแล้ว”
หานมู่จื่อ： “ขอโทษนะ ฉันทำไม่ได้”
“ทำไมทำไม่ได้？ หรือว่าเธอไม่มีเบอร์ของยู่ฉือเซิน？เธอกับเขาไม่ใช่คบกันเหรอ？”
