บทที่ 575 ครั้งที่แล้วฉันได้เจอเด็กคนหนึ่งในตระกูลหาน
สายตาที่หญิงสาวมองไปทางหานมู่จื่อ อิจฉาขึ้นมาในทันที
สามารถให้ผู้ชายที่หล่อเหลาและเย็นชาขนาดนี้ ไม่เห็นผู้หญิงคนอื่นอยู่ในสายตาเลย หอบไว้ในฝ่ามือเหมือนสมบัติล้ำค่า น่าจะเป็นเรื่องที่มีความสุขมากสินะ
“ขออภัยนะ” ลุงอ้วนมีสีหน้าใจดี เมื่อเห็นว่าตัวเองเกือบจะชนตัวหญิงสาวตัวเล็ก ก็รีบหันหน้ามา เกาหัวของตัวเอง ยิ้มให้หานมู่จื่ออย่างเขินอาย แล้วก็ขอโทษ “เมื่อกี้ฉันเห็นประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง เลยรีบวิ่งไปหน่อย ขอโทษนะ”
เมื่อเห็นรอยยิ้มและน้ำเสียงของเขาจริงใจยิ่งนัก หานมู่จื่อก็ยิ้มอ่อนๆเช่นกัน “ไม่เป็นไร เพราะยังไงก็ไม่ได้ชนตัวฉัน แต่คุณลุง คราวหน้าคุณก็ควรระมัดระวังหน่อย ตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด คุณทำอย่างนี้อันตรายมาก”
“ใช่ๆ พูดถูกต้อง ภรรยาของฉันกำลังรอฉันอยู่ที่บ้าน ฉันจึงวิ่งอย่างเร่งรีบแบบนี้ คราวหน้าจะต้องระวังแน่นอน”
หานมู่จื่อพยักหน้าเบาๆ ประโยคที่สองยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็รู้สึกว่า มือที่โอบเอวของเธอไว้ แน่นขึ้นเล็กน้อย เย่โม่เซินโอบเอวของเธอไว้แน่น ด้วยความไม่พอใจ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า
“ผ่านมาตั้งหลายวัน ทำไมฉันไม่เห็นคุณยิ้มให้ฉันเลย ตอนนี้กับคนอื่น ก็ได้ยิ้มสดใสขนาดนี้”
“……”
คำพูดนี้ทำให้รอยยิ้มที่มุมปากของหานมู่จื่อแข็งทื่ออย่างสำเร็จ
เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่า เย่โม่เซินจะพูดออกมาต่อหน้าผู้คนจำนวนมากในลิฟต์ เดิมทีคิดว่า ต่อให้เขาจะบ่น ก็จะรอจนกว่ากลับไปถึงบ้านแล้วค่อยบ่น
เห็นคุณลุงและหญิงสาวด้านข้างจ้องมองมาที่ตัวเอง หานมู่จื่อรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว แค่ได้ไอเบาๆ เพื่อปกปิดความเก้อเขินของตัวเอง จากนั้นก็หรี่ตาลง ไม่ตอบกลับคำพูดของเย่โม่เซิน
เย่โม่เซินที่ไม่ได้รับการตอบสนอง ขมวดคิ้วลึกขึ้น สายตาอันเฉียบคม จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของลุงอ้วนข้างๆ ที่ใบหน้ามีรอยยิ้มอายเล็กน้อย
ลุงอ้วนหลังจากได้รับสายตาที่เฉียบคมนี้ ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ด้วยความละอายเล็กน้อย ฟ้องหานมู่จื่ออย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“สามีคุณท่าทางเหมือนจะดุมาก”
หานมู่จื่อ “……”
เดิมทีเย่โม่เซินที่สีหน้าเย็นเฉียบ แค่หลังจากได้ยินประโยคนี้ ความแข็งกร้าวบนใบหน้า ก็ได้อ่อนโยนลงอย่างอธิบายไม่ถูก แววตาตาที่มองลุงอ้วน แม้ยังคงเย็นชา แต่ก็ไม่มีไอสังหารเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็คำรามอย่างเย็นชา
“สายตาไม่เลว”
หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
ลุงอ้วนอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา “สามีของคุณยังตลกไม่น้อย ถึงกับยอมรับด้วย”
เหอะๆ
หานมู่จื่ออยากจะบอกกับลุงอ้วนคนนี้มาก ว่าเย่โม่เซินยอมรับว่าตัวเองดุร้ายที่ไหนกัน ประโยคที่ว่า สายตาไม่เลว มุ่งไปที่คำว่า สามี ของลุงอ้วนชัดๆ
เธอกลั้นอารมณ์อยากจะเหลือบตามองบนไว้ พยายามช่วยร่างของตัวเอง ออกจากอ้อมกอดของเย่โม่เซิน
ใครจะรู้ว่าในวินาทีต่อมา เย่โม่เซินได้รวบตัวเธอไว้ในอ้อมกอดโดยตรง
เธอดิ้นรนยังไง ก็ไม่สามารถดิ้นออก ท่าทางที่หวงแหนของล้ำค่าแบบนี้ ทำให้หัวของหญิงสาวที่ต้องการตีสนิทกับเย่โม่เซินก่อนหน้านี้ ก้มต่ำลงไปอีก ประตูลิฟต์ดังกริ๊ง เปิดในเวลานี้พอดี เธอก็ไม่สนใจว่า นี่จะเป็นชั้นที่เธอจะไปหรือเปล่า หันกลับแล้วพุ่งตัวออกไปทันที
และลุงอ้วนก็ยังคงยืนงงอยู่ที่เดิม ยิ้มกริ่มแล้วมองไปทาง หานมู่จื่อและเย่โม่เซิน
“คุณถึงแล้ว” เย่โม่เซินเตือนเขาอย่างเย็นชา
“หือ?” ลุงอ้วนถึงได้รู้ตัวกะทันหัน เหลือบมองไปที่ปุ่มกด ถึงได้รู้ว่า ตัวเองถึงแล้ว รีบก้าวเดินออกไป พูดในขณะที่เดิน “งั้นฉันไปก่อนนะ พ่อหนุ่ม อ่อนโยนกับภรรยาของนายหน่อย”
แม้ว่ามู่จื่อยิ้มให้เขาน่าหมั่นไส้มาก แต่สิ่งที่ลุงอ้วนพูดออกมาจากปาก ก็ทำให้เย่โม่เซินเกลียดเขาไม่ลง
ดิง ——
หลังจากประตูลิฟต์ปิดลง หานมู่จื่อก็ดึงมือของเขาที่จับเอวของตัวเองไว้ด้วยความโกรธ “ปล่อยได้หรือยัง?”
เย่โม่เซินไม่ยอมปล่อยไม่พอ แต่กลับกอดเธอแน่นขึ้นอีก พูดเสียงต่ำ “คุณภรรยา ฉันหิว”
หานมู่จื่อ “……คุณบ้าเหรอ?”
แม้ว่าจะพูดแบบนั้น แค่ใบหน้าของหานมู่จื่อก็ยังคงแดงอย่างไม่เอาถ่าน เพราะว่าตอนที่เย่โม่เซินพูดประโยคนี้ ได้พูดข้างหูเธอ ไอร้อนไหลผ่านเข้าไปในหูของเธออย่างอบอุ่นและเสียวสะดุ้งเล็กน้อย
ดังนั้นเมื่อหานมู่จื่อได้ยินเข้า ความหิวนี้ไม่ใช่ความหิวอย่างนั้น เธอจึงยกขาขึ้นแล้วเหยียบเท้าของคนข้างหลังอย่างดุเดือด
“อืม” เธอสวมรองเท้าส้นเข็ม เย่โม่เซินถูกเหยียบอย่างไม่ทันตั้งตัว เจ็บจนส่งเสียงคร่ำครวญ เหมือนเป็นการแก้แค้น มือของเย่โม่เซินเพิ่มกำลังเล็กน้อย
หานมู่จื่อกลัวถูกจี้ เอวโดนมือเขาบีบแรงแบบนี้ ก็ได้หลบไปด้านข้าง หลบหลีกเขาด้วย
ในเวลานั้น ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี หานมู่จื่อตื่นตระหนกไม่ดูทาง วิ่งออกไปโดยตรง ตอนที่มาถึงประตู หานมู่จื่อ กดลายนิ้วมือลงไป เดิมทีตอนที่อยากจะผลักประตูเข้าไปเลย ก็ได้หันหน้ากลับมา
เธอมองไปที่เย่โม่เซิน ที่เดินตามออกมาจากลิฟต์ เมื่อคิดได้ว่า วันนี้ทั้งวัน เขาดูแลและอยู่กับตัวเองมาตลอด
ไม่อาจฝืนทนได้จริงๆ เลยเชิญเขาเอง
“เข้ามาเถอะ ฉันไปสั่งอาหาร”
เย่โม่เซินทนความเจ็บปวดที่เท้าไว้ ตามเธอเข้าไปในบ้าน
หลังจากเข้าไปในบ้าน ทั้งสองคนก็ก้มลงไปเปลี่ยนรองเท้าพร้อมกัน หานมู่จื่อเห็นว่าหลังจากที่เย่โม่เซินถอดรองเท้าแล้ว บนถุงเท้ายังมีร่องรอย คิดทบทวนสักพัก ดูเหมือนว่านั่นคือตำแหน่งที่รองเท้าส้นสูงของเธอเหยียบลงไปในเมื่อครู่
น่าจะเจ็บไม่น้อย?
หานมู่จื่อคิดในใจ จากนั้นก็วางรองเท้าของตัวเองลงบนตู้เก็บรองเท้าอย่างเงียบๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบรองเท้าแตะชายที่อยู่ชั้นล่างสุด หยิบออกมาวางไว้บนพื้นให้เย่โม่เซิน
เย่โม่เซินสวมรองเท้า เห็นแถวด้านบนสุดว่างเปล่า
ทั้งๆตอนที่มาเมื่อวาน แถวนี้เต็มไปด้วยรองเท้าเด็ก
ไม่คาดคิดว่า วันนี้เธอก็เก็บรองเท้าเหล่านี้หมดแล้ว
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถาม “รองเท้าเก็บหมดแล้วหรือ?”
การกระทำในมือของหยุดชะงัก แล้วก็รับรู้อย่างรวดเร็ว ว่าเขากำลังถามอะไร จากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย
หลังจากนั้นเธอก็หันกลับไปโดยตรง หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดแอพสั่งอาหาร
“คุณอยากกินอะไร?”
“อะไรก็ได้” เย่โม่เซินเดินตามเธอ เห็นเธอสูงเท่าหน้าอกของตัวเอง อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าลูกของเธอก็อยู่ด้วย แล้วจะสูงเท่าตรงไหนของเขา?
ห้าปีแล้ว…..ถ้าเด็กคนนั้นเป็นของสามีเก่าเธอ งั้นตอนนี้ก็ห้าขวบแล้ว
ถ้าห้าขวบ……
ก็น่าจะถึงแค่หัวเข่าของเขามั้ง?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในสมองของเย่โม่เซินก็ปรากฏร่างเล็กๆขึ้นโดยไม่รู้ตัว เจ้าหนูน้อยนั่น สวมหน้ากากการ์ตูนไว้ มีดวงตาใสบริสุทธิ์เหมือนลูกแก้ว จากนั้นก็มองเขาแล้วพูดว่า
“หนูเชื่อว่าคุณลุงไม่ใช่คนไม่ดี!”
เด็กคนนั้น…… ได้เจอที่ตระกูลหาน ดูเหมือนว่าอายุจะน้อยมากด้วย
อายุประมาณห้าขวบ และลูกของมู่จื่อก็อายุห้าขวบด้วย……
ถ้าพูดแบบนี้ เด็กคนนั้น……
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกว่า ในใจมีความรู้สึกแปลกประหลาดกำลังแพร่กระจาย มือขอเขากุมหน้าอกไว้อย่างไม่รู้ตัว มองไปที่หานมู่จื่อ ที่อยู่ตรงหน้า
หรือว่าเด็กคนนั้น ก็คือของมู่จื่อ?
“อะไรก็ได้? งั้นก็สั่งตามรสชาติของฉันเอง?”
เย่โม่เซินเห็นเธอคลิกเข้าไปในร้านอาหารเสฉวน มือเข้าไปจับแขนของเธอไว้โดยอัตโนมัติ ปากได้พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “ครั้งที่แล้วฉันได้เจอเด็กคนหนึ่งในตระกูลหาน……”
