บทที่521 เปลี่ยนกลยุทธ์
เสี่ยวหมี่โต้วกับเสี่ยวเหยียนออกไปแล้ว
หานมู่จื่อเหนื่อยจริงๆ เมื่อวานก็ไม่ได้นอนหลับดีๆ แถมวันนี้ตอนงีบตอนบ่ายก็ยังตกหมอนอีก ตอนนี้ยังปวดคออยู่เลย
หลังจากรอบๆ ข้างเงียบลง หานมู่จื่อนอนลงบนโซฟา ไม่นานก็หลับไปสู่ห้วงความฝัน
ในความฝันนั้นเธอเดินเข้าไปในป่า
ในป่านั้นเต็มไปด้วยเมฆหมอก มองไม่เห็นทางที่มา แล้วก็มองไม่เห็นทางข้างหน้าเหมือนกัน
หานมู่จื่อยืนอยู่ตรงกลาง สับสนงุนงงไปหมด
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“เด็กคนนั้น เป็นลูกของใคร? ”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่เย็นชาของผู้ชายดังขึ้นมาทั่วทุกทิศทาง ทำให้หานมู่จื่อตกใจ เธอหันหลังไปมองทันทีเพื่อที่จะตามหาที่มาของเสียงนั้น
แต่ว่ารอบๆนี้มันว่างเปล่า มีคนอื่นที่ไหนกัน?
“5ปีมานี้ เธอแอบทำอะไรลับหลังฉัน? ”เสียงของผู้ชายคนนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เต็มไปด้วยพลังที่มากมายมหาศาล กดขี่จนเธอแทบจะไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้
ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่หานมู่จื่อกลับไม่รู้ว่าทำไม เธอถอยหลังอย่างรู้สึกกดดันมาก
ทันใดนั้น ก็เหมือนกับว่าหลังของเธอได้กระแทกเข้ากับของแข็งบางอย่าง
หานมู่จื่อหันกลับไปมอง ก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ก็ดูเย็นชาและดูเด็ดเดี่ยวในเวลาเดียวกัน
“เอ้ะ! นายนั่นเอง! ” หานมู่จื่อร้องออกมาด้วยความตกใจ หันหลังเตรียมจะหนี
มือของผู้ชายคนนั้นรัดเหมือนกับโซ่เหล็ก ตรึงไว้ตรงที่เอวที่เรียวบางของเธอ หลังจากนั้นก็จับไหล่ของเธอด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ผูกมัดเธอไว้ระหว่างต้นไม้ใหญ่และอ้อมกอดของเขา
เย่โม่เซินในฝันนั้นไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว
แตกต่างกับเขาที่อยู่ใต้ต้นไม้ตรงประตูทางเข้าโรงพยาบาลอย่างสิ้นเชิง
หานมู่จื่อรู้สึกได้ว่าหลังของตัวเองชนกับลำต้นของต้นไม้ที่ขรุขระ เปลือกไม้ถูหลังของเธอทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก และดวงตาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก็เต็มไปด้วยพยับเมฆ ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอากาศสีดำ
“ตอบคำถามที่ฉันถามไปเมื่อกี้! ” เขาตำหนิด้วยเสียงต่ำ
หานมู่จื่อหุบตาลง เครียดจนไม่กล้าจะพูดอะไร
เขาบีบคางของเธอ เย่โม่เซินบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
“ตอบ! เด็กคนนั้นเป็นลูกใคร? 5ปีมานี้! เธอแอบไปมีลูกกับใครลับหลังฉัน? ”
“ปล่อยฉันนะ! ”หานมู่จื่อโกรธจนอยากจะผลักเขาออก แต่ว่าผลักยังไงก็ผลักไม่ออก มือของผู้ชายคนนั้นโอบรัดเธอแน่นมากเหมือนกับผีอำ ในช่วงเวลาที่สำคัญหานมู่จื่อก็ตะโกนออกมา “นี่นายความจำเสื่อมงั้นเหรอ? ที่ฉันท้องเมื่อ5ปีก่อน ตอนนั้นนายเองก็รู้ เด็กคนนี้……”
เธอยังพูดไม่จบ เหมือนกับว่าผู้ชายตรงหน้ามองหน้าเธออย่างประหลาดใจเพราะว่าเธอหยุดพูด
หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เขาก็ขบกรามแน่นแล้วก็บีบคางเธออีกครั้ง “ลูกของชายชู้คนนั้นน่ะเหรอ? สมควรตาย! เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมาจริงๆ เหรอ! ทำไมเธอถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้? ”
หานมู่จื่อ“……ปล่อยฉันนะ!
ฝ่ายตรงข้ามไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ริมฝีปากบางที่เย็นชาและไร้อารมณ์กดลงมาโดยไม่เตือนก่อน
เขาจูบค่อนข้างแรง ฟันของเขากระแทกริมฝีปากของเธอจนแตก
จูบของทั้งสองคนเปื้อนเลือด
จูบนี้……ไม่ได้อ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว
สิ่งที่มี ก็คือความหยาบคาย! บ้าบิ่น เธอไม่ต้องการ!
“อย่า! ”
หานมู่จื่อกรีดร้องพร้อมกับลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นได้ชัด ก็คือเพดานเกล็ดหิมะ โคมไฟคริสตัลที่แขวนอยู่ไม่ไกลก็เข้ามาในสายตาของเธอ
หลังจากสมองหยุดนิ่งไป10วินาที หานมู่จื่อก็เอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตนเอง
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้……
เธอฝันถึงเย่โม่เซินโดยไม่คาดคิด แถมยังเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวขนาดนี้อีกต่างหาก
ที่แท้ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว เย่โม่เซินก็คือฝันร้ายยังงั้นเหรอ?
5ปี……
5ปีแล้วนะหานมู่จื่อ
เธอยังเดินออกมาจากจิตใจที่ชั่วร้ายของตัวเองไม่ได้อีก
ผู้ชายคนนั้น……เธอควรจะลืมไปตั้งนานแล้ว
พอคิดแบบนี้แล้ว หานมู่จื่อก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ นอนขดตัวลงบนโซฟา เหมือนกับเด็กน้อยที่ขาดความช่วยเหลือ
*
ในโรงพยาบาล
“คุณชายเย่ โจ๊กเย็นแล้วนะครับ” เซียวซู่เตือนด้วยความหวังดี
เย่โม่เซินถือโทรศัพท์อยู่ เอาแต่ขมวดคิ้ว สีหน้าไม่ดีเอามากๆ
พอได้ยินคำเตือนของเซียวซู่ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที ตำหนิด้วยเสียงที่เย็นชา “ไม่ต้องให้นายมาเตือนฉันหรอก”
เซียวซู่：“……กินไม่ได้แล้วนะครับ”
“ถ้ายังงั้นก็เททิ้งซะ” เสียงที่ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว
เซียวซู่：”ถ้ายังงั้นให้คนเอาอันใหม่มาให้ดีไหมครับ? ”
“ไม่ต้อง! ” เย่โม่เซินปลดกระดุมคอเสื้อของเขาอย่างหงุดหงิด รู้สึกเหมือนว่าความโกรธกำลังเผาไหม้อุณหภูมิร่างกายของเขา
ทั้งๆ ที่ก็ส่งไปเวลาที่เธอเลิกงาน แถมยังให้เวลามากพอที่เธอจะกลับถึงบ้านแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ตอบกลับอีก?
สมควรตายจริงๆ
หรือว่าไม่อยากจะสนใจเขาขนาดนั้นเลยเหรอ? ต้องการให้เขาขอร้องเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้เธอมา? หรือว่าให้เขาทำร้ายตัวเองเพื่อให้เธอมา?
แต่ว่าเย่โม่เซินรู้ดีอยู่แล้วว่า กลอุบายของตอนเย็นเมื่อวานไม่สามารถเอามาใช้ในวันนี้ได้อีกแล้ว
ถ้าเกิดว่าใช้วิธีแสร้งทำเป็นน่าสงสารมากเกินไป เดาว่าเธอน่าจะรังเกียจเขามากกว่า
แต่ว่า……เขาไม่เจอเธอไม่ได้
พอคิดแบบนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยของเย่โม่เซิน แน่นอนว่าเซียวซู่ไม่อยากจะเห็นเขานอนไม่หลับเพราะว่าความรัก เขาเองก็อยากจะช่วยขจัดปัญหาให้เย่โม่เซินเหมือนกัน
พอคิดจนถึงตรงนี้ เซียวซู่ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “คุณชายเย่ครับ หรือว่า……”
“หรือว่าอะไร? พูดมา”
“ในเมื่อคุณหานไม่ยอมเจอคุณชายเย่ คุณชายเย่ก็ไปเจอเธอก็ได้นี่ครับ”
พอได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินก็หยุดครู่หนึ่ง เขาคิดว่าวิธีนี้ก็เป็นวิธีที่ดี
แต่ว่า……
“ให้เวลาคุณหานได้พักผ่อนสักสองสามวันก่อนเถอะครับ ยังไงหลายวันมานี้ที่เธอมาดูแลคุณชายเย่ที่โรงพยาบาลก็เหนื่อยมากแล้ว ถ้าเกิดว่าเอาแต่ให้เธอวิ่งไปวิ่งมาแบบนี้จะร่างกายของเธอจะทนไม่ไหวเข้า อาศัยช่วงเวลาที่เธอพักผ่อน คุณชายเย่เองก็พักฟื้นให้เต็มที่ หลังจากนั้นก็ออกจากโรงพยาบาล…..”
พอฟังถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็เหมือนจะเข้าใจความหมายของเซียวซู่แล้ว
เขาหรี่ตาลง พร้อมกับประเมินเขา
เซียวซู่โดนสายตาประเมินของเย่โม่เซินมองมาจนเท้าเย็นไปหมด เขาเริ่มสงสัยว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรผิดไปรึเปล่า ไม่ยังงั้นทำไมคุณชายเย่ถึงมองเขาด้วยสายตาแบบนี้?
“คือว่าคุณชายเย่ครับ ถ้าเกิดว่าคุณรู้สึกว่าสิ่งที่ผมพูดไปมันใช้ไม่ได้ ถ้ายังงั้น……”
“ก็ได้” ใครจะไปคิดว่าพึ่งจะพูดไปได้แค่ครึ่งเดียว เย่โม่เซินก็ตัดบทเขา “ให้คนทำกับข้าวมา”
ในเมื่อต้องฟื้นฟูร่างกาย เขาก็ต้องทานข้าวเยอะๆ จะเสื่อมโทรมแบบนี้ต่อไปไม่ได้
แล้วอีกอย่างตอนนี้เขาก็เป็นผู้เล่นในเกม ดังนั้นก็เลยมองได้ไม่ชัด
ช่วงนี้เพราะว่าหานมู่จื่อต้องดูแลเขา ก็เลยต้องทำงานอย่างหนัก ตอนนี้เธอกลับไปก็ต้องจัดการกับงานที่กองไว้ แต่ว่าเขากลับอยู่ที่นี่แล้วคิดถึงแต่วิธีที่จะเรียกเธอมา
เห็นได้ชัดว่ากลางดึกแบบนี้เธอได้หลับไปแล้ว แต่ก็ยอมมุดออกมาจากผ้าห่ม สวมใส่เพียงแค่เสื้อโค้ตแล้วก็ตรงมาที่นี่เพื่อเขา
นึกถึงท่าทางตอนที่เธอสวมใส่ชุดนอนเมื่อคืนนี้ เย่โม่เซินถึงได้พึ่งรู้ว่าตัวเองทำเรื่องที่เลวร้ายไปมากแค่ไหน
เซียวซู่ตะลึงไป “คุณชายเย่ ให้คนทำอาหารมาส่งจริงๆ เหรอครับ? ”
“อืม”เย่โม่เซินพยักหน้า
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”พอได้ยินว่าเย่โม่เซินจะทานอาหารแล้ว เซียวซู่ก็รีบออกไปโทรศัพท์ด้านนอกทันที
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง ดูเหมือนว่าคำแนะนำจากเซียวซู่ก็ค่อนข้างจะมีประโยชน์ ท้ายที่สุดเขาก็สามารถเยียวยาให้ตรงกับโรคได้
แต่ว่า……ทั้งหมดนี้ก็ยังคงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น
สำหรับเย่โม่เซินแล้ว ผู้ช่วยอย่างเขาไม่มีตำแหน่งอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
ช่างเถอะ เขาเซียวซู่ไม่ใช่คนขี้งกถึงขั้นอยากจะแย่งตำแหน่งจากผู้หญิงคนหนึ่งหรอกนะ
