บทที่ 13 เรียวกับคาถาสายฟ้า
ในตอนเที่ยงเรียวได้ตื่นขึ้นมาเจอหน้าแม่ของเขา ชินเสะที่แสดงอาการดีใจเมื่อเห็นเขาลืมตาขึ้นมา
“ขอโทษท่านแม่ที่ทำให้ต้องเป็นห่วง” เรียวพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงขอโทษ
ชินเสะส่ายหน้าของเธอ สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเธอตอนนี้ก็คือความปลอดภัยของลูกชายเธอ
“ท่านแม่ ผมหลับไปนานเท่าไหร่?” เรียวถาม
“28 ชั่วโมงจ๊ะ”
“ผมหิวจังเลย” เรียวที่ไม่ได้กินอะไรเลยมา 28 ชั่วโมงทำให้เขารู้สึกว่าเขาสามารถกินวัวทั้งตัวได้
“ดีมากลูกแม่ เดี๋ยวแม่ไปเตรียมอาหารให้นะ”
ชินเสะเปิดประตูพร้อมกับเดินออกไป เรียวเห็นหลายคนที่ยื่นคอมองดูเขาอย่างกับยีราฟ พวกเขาต้องการเห็นอัจริยะแพทย์นินจาคนนี้
ไม่นานชินเสะก็กลับมาพร้อมกับราเมงที่นารูโตะชื่นชอบ
เรียวซดนํ้าซุปร้อนๆพร้อมกับอบอุ่นในท้องเล็กน้อย เขาเริ่มทานอาหารที่มาจากร้านเทอุจิในตำนาน
ในมังงะ ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีหมู่บ้านของโอโรจิมารุ หรือการโจมตีของเพน ก็ไม่สามารถหยุดยั้งการเปิดร้านค้าของอิจิราคุราเมงได้ ราเมงที่มาจากร้านนี้จะช่วยเยียวยาจิตใจของผู้คนรวมกระทั่งนารูโตะไม่ว่าจะหัวร้อนขนาดไหนหลังจากที่เขาทานราเมงนั้นทำให้เขาใจเย็นขึ้น ร้านอิจิราคุราเมงนี้เป็นที่น่าสนใจเป็นอย่างมาก รวมถึงรอยยิ้มที่เจ้าของร้านให้กับลูกค้าทุกคนเสมอ
รสชาติของราเมงร้านนี้ดีมาก ในชีวิตที่ผ่านมาเรียวเองก็เป็นนักกินตัวยงเช่นกัน ในโลกนี้เรียวได้ลองกินอาหารถิ่นมากมาย ราเมงนี้อยู่ใน 5 อันดับในใจของเขา
ก๊อก ก๊อก!
ถึงแม้จะมีผู้คนมากมายที่อยู่ด้านนอกห้อง แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเคาะห้องเลย เนื่องจากไม่มีใครอยากรบกวนเวลาระหว่างแม่กับลูก คนที่เคาะห้องน่าจะเป็นคนรู้จักของเรียว
ชินเสะเดินออกไปเปิดประตูก็พบเด็กสามคนยืนอยู่หน้าประตู
“คุณนายค่ะ พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเรียว ครูยามาชิโระขอให้พวกหนูมาเยี่ยมเรียว ชื่อของหนูคือ โนฮาระ ริน คะ”
“สวัสดีครับคุณนาย ผมชื่ออุจิวะ โอบิโตะ”
“สวัสดีครับคุณนาย ผมชื่อฮาตาเกะ คาคาชิ”
“โอ้ นี้ลูกชายของซาคุโมะกับริโกะจังงั้นหรอ?” ชินเสะเคยถูกชวนไปงานวันเกิดของคาคาชิอยู่ แต่นั้นมันก็หลายปีมาแล้ว และเธอก็ไม่ได้เจอเพื่อนของเธอ ริโกะ เช่นกัน เธอรู้สึกแปลกใจมากที่เจอคาคาชิ
“ใช่แล้วครับ” คาคาชิพยักหน้า
ชินเสะยิ้มก่อนที่จะพาทั้งสามคนเข้ามาในห้องผู้ป่วยของเรียว
“เรียวเป็นคนที่ช่วยพ่อของเธอ เธอไม่ต้องขอบคุณชั้นมากหรอก แล้วพ่อของเธอเป็นยังไงบ้างละ?” ชินเสะถาม
“ตอนนี้สุขภาพของพ่อแข็งแรงมากครับ เขาได้สั่งสอนพวกคนที่อยู่ในสภามาด้วย” คาคาชิเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง ถึงแม้เขาจะเป็นเด็ก แต่เขาก็รู้ว่ามีใครบางคนกดดันพ่อของเขาให้พ่อของเขากลายเป็นคนไม่ดีในสายตาของชาวบ้าน
ในขณะที่คาคาชิสนทนากับชินเสะ โอบิโตะก็เดินไปหาเรียวที่อยู่บนเตียง
“เจ้าบ้าเรียว ตอนนี้นายดังไปแล้ว! นายช่วยชีวิตคุณซาคุโมะเอาไว้ ว่าแต่นายไปเรียนวิชานินจาแพทย์มาจากไหนกันละ?” โอบิโตะถามด้วยความอิจฉา
“แม่ชั้นสอนมาหน่ะ” เรียวไม่สนใจสายตาของโอบิโตะก่อนที่จะตอบ
“นายมันเยี่ยมชะมัด ขนาดครูยามาชิโระ ยังบอกว่าฝีมือด้านนินจาแพทย์ของนายเทียบเท่ากับท่านซึนาเดะเลย!” รินมองเขาด้วยสายตาเปล่งประกาย
“เจ้าบ้าเรียว รออีกเดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวชั้นจะแซงหน้านายกับคาคาชิให้ดู!” โอบิโตะมองเขาด้วยความอิจฉาตาร้อน
“โอบิโตะ ชั้นเชื่อนายนะ ชั้นจะเป็นคนสนับสนุนนายเอง” รินให้กำลังใจ
เรียวมองดูความสัมพันธ์อันซับซ้อนด้านหน้า เขาขอเป็นคนดูเงียบๆดีกว่า
ชินเสะและคาคาชิคุยกันอยู่นานสองนาน ส่วนใหญ่คาคาชิจะเป็นคนตอบคำถาม เรียวรู้สึกว่าวันนี้แม่ของเขาดูจะมีความสุขมากกว่าปกติ นานมาแล้วที่เขาไม่ได้เห็นแม่ของเขามีความสุขขนาดนี้
“คาคาชิ นายคุยอะไรกับแม่ชั้นงั้นเหรอ?” เรียวถามออกมา
“คุณน้าชินเสะถามชั้นเกี่ยวกับพ่อแม่ของชั้นนะ” คาคาชิพยักหน้าให้เขาก่อนที่จะพูดต่อว่า
“เรียว ขอบใจนายมาก”
“อย่าคิดมากเลย พวกเราเป็นเพื่อนกันนี้นา” เรียวกับคาคาชิเป็นคนประเภทเดียวกัน คือไม่ชอบพูดมาก พวกเขาคุยกันสองสามคำก่อนที่จะเงียบกันไป
“ใช่สิ ปีหน้าชั้นจะทำการจบการศึกษา” คาคาชิอยู่ดีๆก็โพล่งออกมา
“หา เจ้าบ้าคาคาชิ นายจะจบการศึกษางั้นเหรอ?” โอบิโตะพูด
“เห็นด้วย ที่โรงเรียนน่าเบื่อจะตาย มันไม่มีอะไรที่จะสอนนายได้แล้ว” เรียวพูดกับคาคาชิ
“หน๊อย เจ้าบ้าทั้งสองคนกล้าเมินชั้นงั้นเรอะ!” โอบิโตะพูดออกมาด้วยความเจ็บใจ รินที่มองดูทั้งสามคนสนทนากันก็ยิ้มออกมาบางๆ
“ชั้นไม่ได้วางแผนที่จะจบการศึกษาเร็วๆนี้หรอก ชั้นจะต้องมีสมาธิกับวิชาจักระสายฟ้าของชั้น และชั้นอยากจะพัฒนาเทคนิคใหม่ๆ อาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อย”
เรียวไม่ได้วางแผนที่จะจบการศึกษาตอนเวลานี้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะเป็นนินจาแพทย์ ถึงแม้เขาจะไปโรงเรียนจนเบื่อแล้ว แต่เขาก็วางแผนที่จะพัฒนาวิชาสายฟ้าของเขา ด้วยร่างที่มีอายุเพียง 5 ขวบนั้นทำให้เขายังไม่เติบโตอย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้เขากำลังหาเทคนิคที่เหมาะสำหรับเขา เทคนิคของไรคาเงะน่าจะเหมาะสำหรับเขา
หนึ่งในเทคนิคของไรคาเงะ นั้นต้องอยู่ในจักระโหมดเสียก่อน ในโหมดนี้จะทำให้สายฟ้ามาปลกคุมร่างกายของเขา และมันก็สามารถใช้เพื่อการโจมตีได้ ถึงแม้มันจะเป็นวิชาระดับ B แต่มันก็สามารถที่จะเติบโตไปพร้อมกับผู้ใช้ได้ ยิ่งมีจักระสายฟ้ามากเท่าไหร่ การป้องกันก็จะมากขึ้นเท่านั้น และมันก็ยังสามารถที่จะเร่งความเร็วในร่างกาย เร่งประสาทสัมผัส เร่งการรับรู้
โหมดจักระสายฟ้าถูกคิดค้นโดยนินจาสายฟ้าที่ยิ่งใหญ่นั่นก็คือไรคาเงะรุ่นที่ 3 และรุ่นที่ 4
ด้วยความรู้กับโหมดจักระ เรียวต้องการเปลี่ยนร่างกายให้กลายเป็นสายฟ้า และเขาก็จะสามารถที่จะใช้หรือคิดค้นวิชานินจาสายฟ้าใหม่ขึ้นมาได้
ในเริ่มต้นวิชาพันปักษาน่าจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี
ในมังงะ คาคาชิตัดสินใจที่จะใช้วิชาพันปักษาเป็นวิชาพื้นฐานของตนเอง เพราะหลังจากที่เรียนรู้แล้ว ซาซึเกะจะเอาไปต่อยอดเป็น พันปักษาเข็ม พันปักษาหอกคม พันปักษาหลั่งไหล และเทคนิคสายฟ้าอื่นๆที่คิดค้นมา และคาคาชิเองก็เป็นคนคิดค้นวิชาตัดสายฟ้า และอื่นๆ ด้วยประสบการณ์ในอนิเมะที่เขาดู ทำให้เขามีความรู้พื้นฐานเหมือนกับยืนอยู่บนไหล่ยักษ์ เขาเตรียมพร้อมที่จะเรียนรู้พันปักษาเมื่อเขาออกจากโรงพยาบาล
“เรียว เรียว เรียว!”
รินเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นเรียวเหม่อลอย
“ขอโทษนะ แต่ว่าพวกเราต้องไปแล้วละ” รินเอ่ยมาด้วยนํ้าเสียงขอโทษ
“เจ้าโง่เรียว อย่างที่รินพูด พวกเราไปก่อนนะ!” โอบิโตะพูดออกมาเหมือนจะไม่เต็มใจเท่าไหร่
“คาคาชิ ริน โอบิโตะ ไว้เจอกันใหม่นะ” หลังจากที่ลากันแล้วทั้งสามคนก็ออกจากโรงพยาบาลไป
ร่างกายของเรียวได้หายดีแล้ว ส่วนคาคาชิก็เตรียมเรื่องจบในปีหน้า ทำให้เรียวรู้สึกกดดันเล็กน้อย เขาไม่ควรเสียเวลาของเขามานอนอยู่ที่โรงพยาบาล
หลังจากที่เขาปรึกษากับแม่ของเขาแล้ว โรงพยาบาลก็อนุญาตให้เรียวออกจากโรงพยาบาลได้ เรียวได้เริ่มฝึกหัดวิชาพันปักษาเป็นก้าวแรกของคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก
