บทที่ 8 ความสนใจจากโฮคาเงะ!!
“ยามานากะ เรียว กับฮาตาเกะ คาคาชิ?”
ภายในออฟฟิศของโฮคาเงะรุ่นที่ 3 ยามาชิโระกำลังรายงานให้แก่โฮคาเงะฟัง เกี่ยวกับเด็กใหม่ ที่มีพรสวรรค์สูง
“ใช่ครับท่านโฮคาเงะ มีเด็ก 2 คนที่ดูมีพรสวรรค์มาก โดยเฉพาะ ยามานากะ เรียว ที่สามารถใช้ธาตุไฟฟ้า กับ นํ้าได้ตอนอายุ 5 ขวบ”
“ถ้าเป็นคาคาชิ ชั้นก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่ว่าสำหรับยามานากะ เรียว ชั้นว่าต้องให้ความสนใจกับเด็กคนนี้แล้วละ”
“ถ้างั้นท่านโฮคาเงะ ผมขอตัวก่อน”
“ทำงานได้ดีมาก”
หลังจากที่ยามาชิโระออกจากห้องไป ฮิรุเซนก็ยืนมองไปทางหน้าต่าง ความสามารถของเรียวทำให้เขานึกถึงลูกศิษย์ของเขา ตอนนี้โอโรจิมารุเป็นลูกศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา พ่วงด้วยมินาโตะ
“ยามานากะ เรียวงั้นเหรอ?”
เรียวเองที่ไม่รู้ว่าความสามารถของเขาได้เข้าตาของโฮคาเงะกำลังฝึกบ่มเพาะจักระอยู่
“เรียว มากินข้าวได้แล้ว” อิโนะอิจิที่เดินมาที่สนามฝึกกล่าวออกมา
“ในตระกูลยามานากะ มีคนที่ชื่อว่า ฟูไหม?” เรียวถามออกมา
“ยามานากะ ฟู? ไม่มีนะ”
“แล้วคนในตระกูลเรามีคนที่เข้าหน่วยรากไหม?”
“มี ถึงว่าชั้นจะเป็นคนคัดค้านก็เถอะ ชั้นไม่ค่อยมั่นใจกับวิธีการฝึกของพวกหน่วยราก และชั้นก็ไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของพวกเขาด้วย”
“พี่อิโนะอิจิ ในตระกูลนอกจากผมยังมีเด็กคนอื่นอีกไหม?”
“มีสิ ชื่อยามานากะ ฮิโตะ กำลังเรียนรู้เกี่ยวกับความลับของตระกูล”
สมาชิกของหน่วยรากนั้นมักจะไม่ถูกบังคับจากครอบครัว แต่เด็กๆไม่มีทางเลือกเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถต่อต้านอำนาของดันโซได้
ตระกูลยามานากะไม่เหมือนกับตระกูลอื่นๆ พันธมิตร อิโนะจิกะโจนั้น มีจำนวนคนไม่มาก จึงไม่สามารถที่จะต่อกรกับหน่วยรากได้
เขาเองก็ไม่รู้ หากว่าเขาจะถูกบีบบังคับให้เข้าหน่วยราก แล้วเขาจะต้องทำอย่างไร แต่ว่าสำหรับ ยามานากะ ฮิโตะ เขาต้องเตรียมความปลอดภัยในแก่คนในตระกูลของเขา
เรียวไม่ชอบหน่วยราก เพราะว่าถึงแม้ว่าดันโซจะรักหมู่บ้านโคโนฮะ แต่ว่าดันโซจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้จุดมุ่งหมายของตนเอง ไม่ว่าจะสกปรกหรือไม่ก็ตาม
เขาจำได้ว่า ตอนที่เกิดเหตุการณ์ 9 หางโจมตีหมู่บ้าน และแผนของโอโรจิมารุ ดันโซเองก็ไม่เคยที่จะคิดเข้าไปช่วยเลยสักนิด ขาอาจเคยรักโคโนฮะแต่ความรักนั้นไม่มีอะไรเทียบกับความทะเยอทะยานของเขา
เพื่อปกป้องฮิโตะ เรียวต้องกันดันโซออกห่าง เรียวต้องการพลังที่จะต่อต้านดันโซ ถึงแม้ว่าพวกเขา จะเป็นโคโนฮะ แต่ว่าดันโซก็มีพลังของหน่วยรากซึ่งมีพลังเทียบเท่ากับหน่วยลับ และดันโซมีนินจาที่ซื่อสัตย์ไว้ใช้งานตลอดเวลา การเผชิญหน้ากับดันโซไม่ใช่เรื่องง่าย
เพื่อช่วยฮิโตะ เขาจะต้องแสดงให้โฮคาเงะเห็นถึงคุณค่าของเขาเพื่อที่จะได้รับการสนับสนุนจากโฮคาเงะ
และเขาก็มีแผนของเขา ด้วยความสามารถของชาติก่อนของเขา เขาสามารถรักษาคนอื่นๆได้
ถึงแม้จะมีช่องว่างขนาดใหญ่ แต่เรียวมั่นใจว่าเขาสามารถนำศาสตร์ทั้งสองแขนงมารวมกันได้ และสร้างวิชานินจาแพทย์ที่ดีที่สุด เมื่อเขาได้รับความชื่นชม นั่นแหละ เป็นวิธีที่เขาจะแสดงให้โคโนฮะเห็นว่าเขามีค่ามากเท่าไหร่
เรียวไม่ได้ขอให้แม่ของเขาสอนเกี่ยวกับวิชานินจาแพทย์ เขาต้องการเรียนรู้ด้วยตนเอง ทางที่ดีที่สุดก็คือโรงพยาบาลภายในโคโนฮะ เขาสามารถฝึกฝนตนเองที่นั้นได้
“ท่านแม่ สอนผมเกี่ยวกับวิชาแยกเงาได้ไหมครับ?” เขารู้ว่า ในโรงเรียนเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอให้เขาเติบโตขึ้นได้ เขาต้องหาทางเองเพื่อที่จะให้ความสามารถของเขาเปล่งประกายขึ้นมา
“ลูกรู้เกี่ยวกับคาถานี้ด้วยหรอ?” ชินเสะยิ้มถามออกมา
“ใช่ครับท่านแม่ ผมไม่คิดว่าที่โรงเรียนจะสอนผมได้ดีแค่ไหน ผมอยากไปหาความรู้ที่ห้องสมุดครับ”
ชินเสะรู้เสมอว่าลูกของเธอนั้นมีพรสวรรค์ แต่เมื่อเธอเห็นลูกชายของเธอทำหน้าตาจริงจังว่าเขาอยากรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้ ชินเสะรู้สึกว่าลูกชายของเธอได้โตขึ้นอีกแล้ว
“ดีมาก เดี๋ยวแม่จะสอนลูกเอง เทคนิคนี้มันต่างกับเทคนิคปกตินะ คาถานี้จะเป็นคาถาที่จะให้ร่างแยกของลูกมีจักระเท่ากับลูก ด้วยเหตุนี้ร่างแยกของลูกจึงสามารถที่จะใช้วิชานินจาและโจมตีได้ แต่ว่าหากร่างแยกของลูกโดนโจมตีมันก็จะสลายกลับเข้าสู่ร่างหลักของลูก”
ชินเสะอธิบายในรายละเอียดเกี่ยวกับหลักการข้อดีและข้อเสียของการใช้ร่างแยก และให้อิโนะอิจิสาธิตให้ดู เรียวเงอะงะเล็กน้อยก่อนที่จะประสบความสำเร็จในการทำร่างแยก
วันต่อมาเรียวได้ใช้ร่างแยกของตนเองส่งไปเรียน ส่วนร่างจริงของเขาเอาไปคลุกอยู่ที่ห้องสมุด
“ฮึย เจ้าหนูนี้”
หลังจากที่ฮิรุเซนได้รู้เกี่ยวกับพรสวรรค์ของเรียวแล้ว เขาก็ใช้ลูกแก้วของเขาส่องไปยังห้องอาบนํ้าของสาวๆ แล้วไปส่องไปยังที่เรียว
“ที่โรงเรียนเป็นร่างแยก? แล้วร่างจริงอยู่ที่ไหน?” ฮิรุเซนมองผ่านลูกแก้ว
“เจ้าหนูนี้อยู่ที่ห้องสมุดงั้นหรอ?” ฮิรุเซนเพ่งตามองดูที่หนังสือที่เรียวอ่าน
“วิชานินจาแพทย์?”
“ใคร?” เรียวที่สัมผัสได้ว่ามีใครแอบมองก็รีบลุกขึ้นมาส่ายหน้าหาทันที
“ว้า เจ้าเด็กนี้ความรู้สึกไวชะมัด”
ไม่แปลกใจเลยที่เรียวจะไม่สามารถสัมผัสใครได้ เพราะว่าฮิรุเซ็นกำลังแอบมองเขาผ่านลูกแก้วอยู่!
“จะต้องเป็นไอ้โรคจิตที่แอบดูผู้หญิงในห้องอาบนํ้าแน่” เขากวาดสายตามอง ทำเป็นหาคนที่แอบมองดูเขา
เรียวแสร้งว่าเขาไม่สามารถหาใครพบได้ จึงนั่งลงแล้วอ่านหนังสือต่อ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเลยที่โดนรุ่นที่ 3 แอบมอง
“เฮ้อ ในที่สุดก็ไปสักที”
“เจ้าหนู เลิกแสดงได้แล้ว ชั้นรู้ว่าเธอรู้ได้สึกได้ถึงชั้น เด็กสมัยดีเป็นอะไรกันนะ ทำไมไม่มีสัมมาคาระวะกับผู้ใหญ่กันเลย”
ฮิรุเซ็นปรากฎตัวอยู่ที่หน้าของเรียว
เรียวไม่มีทางเลือกนอกเสียจากลุกขึ้นแล้วพูดว่า
“ท่านโฮคาเงะ”
“เจ้าหนู ชั้นจำไม่ได้เลยว่าวันนี้ไม่ใช่วันหยุดของโรงเรียน”
“ท่านโฮคาเงะ แต่ว่าร่างแยกของผมอยู่ที่โรงเรียนนะครับ” เมื่อคิดว่าตัวเองไม่สามารถซ่อนได้แล้ว เรียวจึงบอกจุดประสงค์ของตนเองออกมา เพื่อให้รุ่นที่ 3 ช่วยสนับสนุนเรื่องการแพทย์ของเขา
“โอ้ วิชาแยกร่าง? แล้วเธอกำลังทำอะไรอยู่หรอ?”
“ผมมาเรียนวิชานินจาแพทย์”
“วิชานินจาแพทย์ ทำไมเธอถึงอยากเรียนละ?” ฮิรุเซ็นถามออกมา
“เพราะว่าถ้าผมเรียนวิชานินจาแพทย์แล้ว ผมจะสามารถช่วยคนที่บาดเจ็บได้ ท่านก็เคยพูดว่าโคโนฮะว่าเป็นครอบครัว”
แววตาของฮิรุเซ็นเป็นประกาย เหมือนเจ้าเด็กนี้จะพูดความจริง
“นี้มันเยี่ยมไปเลย ชายแก่คนนี้พอใจกับเธอมาก!”
เขาลูบหัวของเรียว ยิ้มแล้วก็เดินออกไป เรียวถอนหายใจเล็กน้อย การพบกับโฮคาเงะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างหนักสำหรับเขา ยังไงก็ตาม เขาก็จำสีหน้าของฮิรุเซ็นได้ ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถูกที่พูดแบบนั้นไป
