S.P.P บทที่ 154: พบเป้าหมายแล้ว!
กลางดึก,โรแกนนั้นกําลังยืนอยู่ที่ลานกว้าง
เขาได้มองไปรอบๆแต่เขาก็ยังไม่พบอะไรเลย
“ มีคนกําลังสอดแนมเรา!”
เขามั่นใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนทํา
ในตอนนี้โรแกนรู้สึกหนักใจมากนั้นก็เป็นเพราะคนที่มาสอดแนมเขานั้นอาจจะแข็งแกร่งกว่าเขา
“กองทัพเรือสั้นหรอ?”
ในตอนนี้โรแกนนั้นมีข้อสงสัยอยู่ภายในใจแต่เขาไม่ได้คิดที่จะผลีผลามทําอะไรออกไป
เร็วๆนี้เอสก็จะเกิดแล้วโรแกนจึงค่อนข้างกังวลเพราะเขาไม่สามารถสู้กับงูที่กําลังซ่อนตัวอยู่ได้
หลังจากตรวจสอบไปสองสามครั้ง, โรแกนก็ไดเดินออกไปจากลานกว้าง
ดวงจันทร์ที่ราวกับน้ําค้างได้ส่องแสงสีเงินลงมาในเวลากลางคืน
ร่างที่คลุมเครือได้ปรากฏตัวขึ้นมาบนหลังคาบ้านของโรแกน,เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบท่ามกลางแสงจันทร์เขานั้น ไม่ได้หายใจออกมาเลยแม้แต่น้อยเขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจของใคร
ในตอนนั้นเองเขาก็เริ่มขยับตัว
เพียงก้าวเดียวเขาก็มาถึงตรงลานกว้างแล้ว
จากนั้นเขาก็ได้พุ่งออกไปอีกครั้งและไปปรากฏตัวตรงหน้าต่างของห้องบนชั้น 1
หน้าต่างนั้นถูกปิดพร้อมกับผ้าม่านที่ขวางกั้นไม่ให้สามารถมองเข้าไปข้างในได้
มันไม่ใช่เรื่องยากสําหรับเขาเลย เขาได้ขยับมือของเขาเล็กน้อยแล้วหน้าต่างก็ถูกเปิด
“แคลก!” หน้าต่างได้เปิดออกในเวลาเดียวกันนั้นเองเขาก็ได้กระโดดเข้าไปและถอนหายใจออกมา
“ฮูว!”
แสงจันทร์นั้นทําให้เขามองทุกอย่างภายในห้องนี้ได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
มีเตียงอยู่ข้างในห้องนั้นและรูจก็นอนอยู่บนนั้น
ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ได้เหลือบตามองไปที่เจ้านายตัวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆเธอ
ครู่หนึ่งดวงตาของเขาก็ได้เปล่งประกายขึ้นมาพร้อมกับการแสดงออกของเขาที่เปลี่ยนไป
“ ในที่สุดฉันก็พบเป้าหมายแล้ว!”
เขามีความสุขมากในตอนนี้เขาต้องการออกไปจากที่นี่และรายงานในทันที
เขาทําภารกิจของเขาสําเร็จแล้ว
ในตอนที่เขากําลังจะจากไปนั้นการแสดงออกของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
“นายเป็นใคร?”
เสียงที่เย็นชาได้ดังขึ้นมาเขาได้หันหลังกลับไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น,ท่ามกลางแสงจันทร์เขาได้เห็นร่างๆ หนึ่งที่กําลังถือปืนและเล็งมาที่เขา
เขานั้นยังคงสงบอยู่เขาไม่ตอบคําถามของชายคนนั้น
แต่ทันใดนั้นเองลมหายใจที่เฉียบแหลมและดุร้ายก็แผ่ออกมาจากตัวเขา เขาได้ขยับตัวไปข้างหน้าประมาณสามเมตร
แววตาของเทรนซุนนได้เปลี่ยนไป เขานั้นรู้สึกตกใจมาก
เป็นครั้งแรกที่มีคนไม่กลัวปืนของเขา
ชายคนนี้เขาเป็นใครกันแน่?
ปากกระบอกปืนของเขานั้นได้หันไปตามการเคลื่อนไหวของชายคนนั้น
ชายที่ลึกลับคนนี้นั้นไม่ได้หลบแต่อย่างใดเขาได้กระโดดข้ามไปไกลกว่าห้าเมตรก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเทรนต่อ ในทันที
ในตอนนั้นเองแววตาของเทรนซุก็ได้เฉียบคมขึ้นมาในทันที
แต่ในตอนนั้นเองร่างของชายคนนั้นก็ได้สั่นไหวพร้อมกับหายไปจากสายตาของเขา
”เขาไปแล้ว!”
เทรนซุนั้นรู้สึกตกใจมากเขาได้ลองตรวจสอบที่นี้ซ้ําแล้วซ้ําอีก และในที่สุดเขาพบว่าชายคนนั้นกําลังยืนอยู่บนห ลังคาบ้านดังนั้นเขาจึงเล็งปืนไปที่เขาอีกครั้ง
แต่ในทันใดนั้นเองชายคนนั้นก็ได้หายตัวไปอีกครั้ง
“ เร็วมาก!”
เทรนซุนั้นรู้สึกประหลาดใจกับความเร็วของชายคนนี้มาก,เขาไม่เคยเห็นความเร็วแบบนี้มาก่อน
“ นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่?”
เทรนซุนั้นได้บ่นพึมพําออกมา
ในตอนนี้ชายคนนั้นกําลังยืนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ห่างจากลานกว้างไปประมาณ 100 เมตรในตอนนี้เขากําลังรู้สึกประหลาดใจมาก
“ เด็กคนนั้นกดดันฉันจนถอยมาขนาดนี้เลยหรอเนี่ย!”
เขานั้นได้เคลื่นไหวไปทั้งหมดสามครั้ง แต่ในทุกครั้งเทรนซุก็จะเล็งปืนกลับมาที่เขาอย่างรวดเร็วบรรยากาศที่อันตรายของเขามันทําให้เขาไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวอีกต่อ ไป
ในช่วงกลางของการปะทะนั้นเขาต้องการฆ่าเทรนซุ, แต่เขากลับถูกเทรนซุที่เล็งที่จุดตายของเขาบังคับให้เขาต้อง ถอยออกไป
เขาไม่กล้าสู้กับเทรนซู,เขามั่นใจว่าเด็กนั้นมีพลังที่ลึกลับบางอย่างอยู่
“ ฉันต้องรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้ารับรู้”
ร่างนั้นได้จางหายไปพร้อมกับดวงที่ลึกลับของเขา
วันต่อมา เทรนซุก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาให้โรแกนฟัง เมื่อได้ฟังเรื่องของเทรนซุโรแกนก็ได้แส ดงอาการจริงจังออกมา
เมื่อวานนี้หลังจากที่เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติเขาก็ได้เดินออกไปข้างนอกแต่เขาไม่ต้องการที่จะเจอกับเทรนซุที่ตื่นขึ้ นมาในกลางดึก
ที่จริงแล้วเทรนซุนั้นก็แค่ปวดฉีกลางดึกและถ้าเขาไม่ออกไปละก็เขาจะไม่พบเข้ากับคนๆนั้น
“ ชายคนนั้นเร็วมาก ความเร็วของเขานั้นสุดยอดมาก!”
“ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะสามารถเคลื่อนไหวในอากาศได้ด้วย!”
“ เขาบินได้งั้นหรอ?”
“ สิ่งที่ทําให้ฉันตกใจมากขึ้นไปอีกก็คือชายคนนั้นสามารถหลีกเลี่ยงปืนของฉันซึ่งมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
เทรนซุนั้นจริงจังมาก
เมื่อคืนที่ผ่านมาเขานึกว่าเขาจะตายซะแล้ว
โรแกนได้พยักหน้าพร้อมกับร่องรอยของความสงสัยในแววตาของเขา
“ โซล,เดินชมจันทร์,กายากระดาษ!”
ในช่วงเวลาสั้นๆเขาก็ได้ระบุทักษะที่คนๆนั้นใช้
เนื่องจากทักษะเหล่านี้มันทําให้การแสดงออกของโรแกนยิ่งจริงจังยิ่งขึ้น
“ กองทัพเรือนั้นจะไม่ทําอะไรแบบนี้และพวกเขาก็จะไม่ส่งคนที่มีความสามารถแบบนี้มาง่ายๆ!”
แล้วมันเป็นใครกันล่ะ
การมาถึงอย่างกะทันหันของศัตรูมันทําให้โรแกนรู้สึกโกรธมากและสับสน
มันอาจจะเป็นกองทัพเรือ แต่เขาก็ไม่มั่นใจ
“ วันนี้เราต้องทําตัวตามปกติ!”
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นโรแกนก็ได้สั่งให้เจสันสงบสติอารมณ์และไม่ต้องแสดงอาการใดๆออกมา
ลูกเรือทุกคนต่างก็พยักหน้าแม้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่ากัปตันของพวกเขานั้นจะทําอะไรกับสมบัติมากมายที่เขาให้ไปหามา แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
ในอีกไม่กี่วันต่อมา โรแกนก็ได้ไปหารูจพร้อมกับเฝ้าสังเกตสภาพแวดล้อมต่างๆอย่างระมัดระ วัง,แต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังไม่พบอะไรอยู่ดี
ส่วนเทรนซุนั้นตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ฝึกฝน 24 ชั่วโมงต่อวัน,เขาใช้เวลา 12 ชั่วโมงสําหรับการฝึกชี
ผ่านมาสิบวันแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันทําให้โรแกนรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่น่ากลัว
เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้คิดที่จะยอมแพ้ แต่พวกเขาแค่รอโอกาสที่จะลงมือเท่านั้น
“ นี้คือความสงบก่อนพายุจะมางั้นสินะ?”
เขานั้นมีประสบการณ์มากมาย,ความสงบแบบนี้นั้นมันเป็นอะไรที่เขาคุ้นเคยมาก
อย่างไรก็ตามโรแกนนั้นไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลย เนื่องจากความพยายามของเจสันมันทําให้ยอดเงินของระบบนั้นสูงถึง 1.35 พันล้านเบรี
จํานวนเงินอันมหาศาลนี้เพียงพอสําหรับเขาแล้วที่จะอัญเชิญวิญญาณที่ทรงพลังและเต็มเปี่ยมไปด้วยทักษะมากมาย
หากเขาอัญเชิญวิญญาณที่ทรงพลังออกมาจากระบบของเขานั้นมันจะไม่มีอะไรที่สามารถหยุดเขาได้
ห่างออกไปไม่ไกลจากบ้านของโรแกนนั้นได้กลุ่มคนกําลังรวมตัวกันอยู่ที่นั่น
* หัวหน้า,พวกเราทั้ง 9 คนอยู่ที่นี่แล้ว พวกเราลงมือกันเลยไหม?”
ชายคนนั้นได้ถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม
“ นัมเบอร์ 4 นายนี่ขยันพูดจริงๆ”
