S.P.P บทที่ 108: ควบคุม!!
เจสันที่เห็นความมั่นใจของโรแกนนั้นมันทำให้เขาตกตะลึง,และในทันใดนั้นเองโรแกนก็ได้ก้าวออกไปข้างหน้า
เพียงไม่กี่ก้าว,โรแกนก็ได้มาถึงตรงหน้านกยักษ์ 100 เมตร
การได้มาเห็นนกยักษ์นี้ในระยะใกล้มันทำให้พวกเขามีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป,มองจากพื้นดินโรแกนเห็นกรงเล็บแหลมนั้นอย่างชัดเจน
นกนี้มีกรงเล็บที่ยาวและคมมาก,โรแกนไม่สงสัยเลยว่าถ้าเขาโดนกรงเล็บของมันเขาละก็ร่างกายเขาต้องเป็นรูแน่
“น่าอัศจรรย์จริงๆ”
ไม่มีคำใดสามารถอธิบายความรู้สึกของโรแกนในตอนนี้ได้,เขาได้ยืนอยู่ข้างใต้ของนกยักษ์เมื่อเทียบกับมันเขานั้นเป็นเพียงแค่จุดดำเล็กๆ
เนื่องจากต้นไม้ทีโตเรียจึงมองไม่เห็นร่างของโรแกน,ในตอนนี้มันกำลังมองไปที่ท้องฟ้าและกระพือปีก,ทีโตเรียอีกตัวได้มองไปที่ท้องฟ้าด้วยสายตาที่แหลมคมและสงบนิ่งราวกับพ่อกำลังเฝ้าดูลูก
เจสันและคนอื่นๆนั้นรู้สึกโล่งใจเมื่อทีโตเรียไม่ได้สังเกตเห็นโรแกน
โรแกนนั้นแข็งแกร่วนอกจากนี้เขายังมีพลังลึกลับอยู่ในตัวเขาอีกด้วย,แต่พลังของนกยักษ์นี้มันก็ยังมากเกินไปอยู่ดี,เจสันรู้ว่าโรแกนนั้นซ่อนพลังบางอย่างจากพวกเขาแต่กับสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งขนาดนี้เขากลัวว่าพลังนั้นอาจจะยังไม่พอ
ในสถานะแบบนี้,ไม่มีใครรู่ว่าโรแกนจะสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของทีโตเรียได้หรือไม่,มันยังคงเป็นสิ่งที่ต้องรอดูต่อไป
ในตอนนี้โรแกนได้ยืนอยู่ใต้กรงเล็บของทีโตเรียพร้อมกับดวงตาของเขาที่ได้ปิดขึ้นมาเล็กน้อย
“ นายคือราชาแห่งวิหค,นายมีดวงตาที่สามารถควบคุมนกได้ทั้งโลก,นายสามารถควบคุมนกได้ด้วยการมองพวกมันแถมนายยังสามารถรับข้อมูลที่นายอยากจะรู้ได้จากพวกมันทั้งหมด”
ระบบได้ให้คำอธิบายง่ายๆเกี่ยวกับความสามารถของนกฟีนิกซ์เพลิงขาวในการควบคุมเหล่าหมู่มวลวิหค
โรแกนนั้นรู้ว่าเขาต้องเรียกใช้ความสามารถของนกฟินิกซ์เพลิงขาวในเวลานี้
ความสามารถนี้มันยอดเยี่ยมมากและเขาก็เชี่ยวชาญมันอยู่แล้ว,และไม่จำเป็นต้องใช้เนตรวงแหวน
มันถือเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับนกฟินิกซ์เพลิงขาว,โรแกนนั้นได้คิดเกี่ยวกับมันมาแล้วแต่มันยังไม่พร้อมในตอนนี้,เขาเข้าใจทักษะของนกฟีนิกซ์เพลิงขาวอย่างแน่นอนแต่ไม่ใช่ 100% ดังนั้นบางทีเขาอาจจะไม่สามารถบรรลุในสิ่งที่เขาต้องการ,ความสามารถดังกล่าวนั้นมันต้องใช้พลังเป็นจำนวนมาก
หลังจากคิดเกี่ยวกับมันแล้ว,โรแกนก็ได้ยิ้มเยาะออกมาแล้วเดินไปหยิบใบไม้ขึ้นมา
เขาได้เช็ดใบไม้สีเขียวแล้วนำมาวางไว้บนปากของเขา
“เขากำลังทำอะไรน่ะ?”
เจสันสงสัยเกี่ยวกับการกระทำของโรแกนมาก
“ ไม่รู้สิ,รอดูต่อไปเถอะ!”
รูจได้ส่ายหัวของเธอ
พวกเขาเห็นโรแกนหายใจออกมาอย่างรุนแรงไปที่ใบไม้บนปากของเขา
ทันใดนั้นเสียงที่คมชัดก็ได้ปรากฏขึ้นมา
โรแกนได้บีบใบไม้และเริ่มผิวปาก
“วิ้งงงง!”
เสียงที่คมชัดนั้นเริ่มดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อยๆ
ทีโตเรียได้สร้างสายลมกระโชกแรงขึ้นมาจากปีกของมันพร้อมกับดวงตาที่แหลมคมของมันที่ได้กวาดหาที่มาของเสียงนั้น,ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความสงสัย
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง,มันก็ได้เห็นจุดสีดำที่ชัดเจนที่อยู่ใต้กรงเล็บของมันและหลังจากมองดูอย่างระมัดระวังมันก็ได้รู้ว่าจุดดำนั้นคือมนุษย์
“!”
ทันใดนั้นทีโตเรียก็ได้ถลาลงมา,เพียงพริบตาร่างมหึมาของมันนั้นก็ได้พุ่งลงมาจากบนหัวของโรแกน
ร่างมหึมานั้นได้สร้างแรงกดดันอันมหาศาลแก่โรแกนในทันที
เจสันและคนอื่นๆที่ถูกซ่อนอยู่ในป่านั้นยิ่งกังวลมากขึ้น
ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆในการแสดงออกของโรแกนเลยในตอนที่มันมาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา,เขายังคงถือใบไม้และผิวปากต่อไปเขาไม่ได้คิดที่จะต่อสู้เลยแม้แต่น้อย
“!”
ทีโตเรียได้หยุดนิ่งมันดูสงบมาก,อย่างไรก็ตามกรงเล็บของมันนั้นกำลังสั่นสะเทือนราวกับว่ามันพร้อมที่จะโจมตีเขาได้ตลอดเวลา
นกยักษ์นี้นั้นมักจะจู่โจมด้วยความดุร้ายด้วยรูปร่างของมันที่ขนาดถึง 100 เมตร,มันชัดแล้วเจนว่าทำไมพวกเขาถึงเรียกมันว่าเป็นพระเจ้า!
หากทีโตเรียจับเขาเขาอาจจะตายภายใต้กรงเล็บของมันและไม่สามารถต่อต้านอะไรมันได้เลย
ใบไม้ยังคงสั่นอยู่และเสียงที่คมชัดนั้นก็ได้ดังออกมาเรื่อยๆ,โรแกนได้จ้องไปที่ทีโตเรียที่กำลังเคลื่อนไหวร่างกายของมัน
“!”
ทีโตเรียได้ร้องออกมาอีกครั้งแต่คราวนี้เสียงของมันไม่ได้ดังเหมือนในคราวแรก
“จิ้สส!”
โรแกนได้ผิวใบไม้ออกมาทำเสียงราวกับว่าเขากำลังตอบสนองต่อเสียงร้องของมัน
โรแกนและนกยักษ์นั้นกำลังส่งเสียงร้องออกมาในเวลาเดียวกันราวกับว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่,ความเป็นปรปักษ์ของมันเริ่มหายไปทีละน้อย
ในตอนนี้เจสันและคนอื่นๆที่ซ่อนตัวอยู่ในป่านั้นต่างก็รู้สึกรู้สึกประหลาดใจ
“ เขาพูดกับนกได้ด้วยงั้นหรอ?”
ห่างออกไป,ชายชุดดำยืนที่กำลังอยู่บนยอดไม้และมองดูนกยักษ์นั้นที่กำลังสื่อสารกับโรแกนอยู่มันทำให้เขารู้สึกตกใจมาก
ในตอนแรกเขาไม่ได้สนใจคนอื่นมากนัก,จนกระทั่งเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับโรแกนและนกยักษ์นั้น,มันทำให้เขาช็อค
มันอาจเป็นเรื่องตลกและยากที่จะเชื่อ,แต่ชายหนุ่มคนนี้ดูเหมือนว่าจะสามารถสื่อสารกับนกยักษ์นั้นได้อย่างเป็นมิตร,เพราะนกที่ดุร้ายนั้นไม่ได้โจมตีเขา
หลังจากการสังเกตอย่างระมัดระวังและคิดอยู่ครู่หนึ่ง,ชายชุดดำก็ได้เอาหอยทากสื่อสารของเขาออกมาอย่างเงียบๆ
“รายงานมา!”
เสียงเบาๆได้ดังขึ้นมาจากหอทากสื่อสาร
“ เป้าหมายของเราดูเหมือนจะค่อนข้างยุ่งยาก,ถ้าพวกเราคิดที่จะทำตามแผนเราต้องเพิ่มกำลังรบเข้าไปอีก!”
“โอเค!”
หลังจากพูดไปไม่กี่คำ,เขาก็ได้วางสายลง
คนลึกลับนั้นตกตะลึงมาก,เขาเฝ้ามองโรแกนอยู่ตลอดและคิดว่าจะสู้กับเขายังไงดี
โรแกนทำให้การตัดสินใจของเขาชัดเจนขึ้น
เขามีความมั่นใจมากและเขาคิดว่าเขาสามารถจัดการกับโรแกนและลูกเรือของเขาได้
ในป่าที่เปิดโล่ง,โรแกนนั้นกำลังเผชิญหน้ากับนกยักษ์พร้อมกับเสียงอันไพเราะที่ดังขึ้นมาซึ่งทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกมีความสุข
ทันใดนั้นดวงตาของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไป
ในพริบตา,มันได้เปลี่ยนจากสีดำและสีขาวไปเป็นสีแดงเลือดตามมาด้วยสีดำอีกเล็กน้อย
มันคือเนตรวงแหวน,ความสามารถใหม่ที่เขาได้รับมาจากระบบและอุจิวะ อิทาจิ,โรแกนนั้นสามารถเชี่ยวชาญความสามารถนี้ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้โยนใบไม้ทิ้งไป
จากนั้นเขาก็ได้มองเข้าไปที่ดวงตาของทีโตเรีย
“ควบคุม!”
