S.P.Pบทที่ 33:หนี!
แต่ละก้าวของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความสง่าผ่าเผยบรรยากาศรอบตัวของเขานั้นเย็นชาและกดขี่เป็นอย่างมาก,ในตอนนี้นั้นเขาได้กลายเป็นที่หวาดกลัวของเหล่าทหารเรือทั้งหมดไปแล้ว
ถ้ามองจากระยะไกลจะเห็นว่าซูซาโนโอะนั้นมีขนาดที่ใหญ่ยิ่งกว่าเรือรูทดราก้อนซะอีก,เขายืนอยู่บนดาดฟ้าราวกับว่าเขาเป็นนายพลผู้ยิ่งใหญ่
ในขณะนั้นเองลมทะเลได้พัดผมของโรแกนพลิ้วไหวไปมา ด้วยสายตาที่เย็นชาเขาได้มองลงไปที่เหล่าทหารเรือที่กำลังตกอยู่ในอาการหวาดกลัว ในตอนนี้นั้นพวกเขาได้หยุดโจมตีแล้วพวกเขากลัวความสามารถที่น่าหวาดกลัวของซูซาโนะโอะเป็นอย่างมาก
เขาได้ขยับมือขวาของเขาเก็บสมอเรือขึ้นเพื่อเตรียมตัวออกจากชายฝั่ง
“ตูม!”
ซูซาโนะโอะได้โบกแขนออกไปและทุบไปที่ชายฝั่ง
พลังอันยิ่งใหญ่นั้นดั่งขุนเขามันได้เขย่าชายฝั่งจนสั่นไหว และมันก็ก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือนขนาดใหญ่ไปยังเหล่าทหารเรือ พวกเขาต่างส่งเสียงกรี๊ดร้องอยู่บนท้องฟ้าหลังจากนั้นพวกเขาก็ตกลงมาสู่พื้นดินอีกครั้ง
ด้วยความช่วยเหลือจากแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นและแรงลมนั้นมันทำให้เรือรูทดราก้อนพุ่งออกไปจากชายฝั่งอย่างรวดเร็ว
เพียงไม่กี่วินาทีเรือก็ได้เคลื่อนตัวออกห่างจากชายฝั่งไปแล้วหลายร้อยเมตร
เมื่อเห็นว่าปีศาจยักษ์ได้จากไปแล้วนั้นเหล่าทหารเรือที่เหลือรอดอยู่ก็ได้ปรากฏสีหน้าผ่อนคลายออกมาอย่างชัดเจนจากนั้นพวกเขาก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
โรแกนที่ยืนอยู่บนรูทดราก้อนนั้นยังไม่ได้หยุดการใช้งานซูซาโนะโอะแต่อย่างใดเขาได้ปล่อยหมัดออกไปอีกหลายหมัดไปที่ทะเลซึ่งก่อให้เกิดแรงดันอันมหาศาลมันทำให้เรือแล่นเร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆดูราวกับลูกธนูที่กำลังฉีกอากาศ
หลังจากนั้นไม่นาน,รูทดราก้อนก็ได้ออกห่างไปหลายกิโลเมตร
ในตอนนี้เปลวไฟสีดำก็ยังคงไหม้อยู่มันแปลกมากที่แม้แต่ทะเลก็ไม่สามารถดับมันลงได้และมันก็ได้เผาไหม้ทุกสิ่งที่มันสัมผัส,ไม่มีอะไรสามารถต้านทานมันได้
ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงครวญครางออกมาด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากกองไฟท้ายเรือจากนั้นก็ได้มีมือโผล่ออกมา
จากนั้นมืออีกข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาอย่างรวดเร็วแขนพวกนี้ได้ปรากฏของมาจากกองไฟสีดำพวกนั้น แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะสร้างความเสียหายให้กับเขา(ดูเหมือนว่าตอนก่อนนั้นผมจะแปลผิด ดราก้อนแค่ตัดชายเสื้อนะครับกราบขอโทษครับ5555)
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งมือทั้งสองก็ได้ยื่นออกมาอย่างเดือดดาลและได้มีร่างร่างหนึ่งก้าวออกมา
ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ปรากฏตัวขึ้นจากเปลวไฟเหล่านั้นเสื้อผ้าของเขาถูกเผาไหม้จนหมดเหลือเพียงแค่ร่างกายที่เปลือยเปล่าและมีกลิ่นไหม้ออกมาจากร่างกาย,มีสองหรือสามจุดบนร่างกายของเขาที่ยังคงถูกเผาไหม้ด้วยเปลวไฟสีดำและยังไม่ดับลง
ในตอนนี้นั้นดราก้อนได้หันกลับไปมามองที่เปลวไฟที่น่ากลัวเหล่านี้และกำลังฝืนทนต่ออาการบาดเจ็บจากการถูกเผาไหม้ และในตอนนี้เขาได้เอื้อมมือข้างหนึ่งของเขาขึ้นไปบนท้องฟ้าและส่งเสียงคำรามออกมา
“ฮ่าาาาา!”
เหนือทะเลขึ้นไปบนท้องฟ้าตอนนี้ได้มีเมฆดำกำลังรวมตัวกันอยู่,ฟ้าร้องและฟ้าผ่านับไม่ถ้วนได้กระพริบไปมาผ่านเมฆอย่างต่อเนื่อง
เมฆดำที่ดูราวกับภัยพิบัติอยู่บนท้องฟ้าของเกาะ,เมฆที่หนาแน่นเหล่านี้นั้นได้ส่งฟ้าผ่าลงมาสายฟ้าเหล่านั้นได้ตกลงไปบนเรือรูทดราก้อน
ดวงตาของโรแกนนั้นไม่ได้รู้สึกแยแสใดๆเขาได้เงยหน้าขึ้นไปมองที่ท้องฟ้าด้วยซูซาโนะโอะเขาก็ได้รู้สึกตกใจขึ้นมา เปลวไฟสีแดงสองดวงที่อยู่ในดวงตาของซูซาโนะโอะนั้นก็ได้ขยายใหญ่ขึ้นและจากนั้นก็ได้มองไปที่สายฟ้าบนท้องฟ้านั้น
“ยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นเหรอ?ดราก้อน?”
โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสงบ เขาไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ,แต่แสงสว่างในดวงตาของเขานั้นมันกลับรุนแรงมากยิ่งขึ้น
“บูมมมม!”
ฟ้าร้องและฟ้าผ่าในเมฆดำนั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ปลดปล่อย!”
บนชายฝั่งดราก้อนได้ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา
“บูมมมม!”
ฟ้าร้องและฟ้าผ่าได้คำรามอยู่ในก้อนเมฆอันมหึมา ทันใดนั้นก็ได้มีมังกรสายฟ้าปรากฏขึ้นมาแต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธของเขาได้อีกต่อไป,และเขาก็ได้ล้มลงไป
“ปัง! ปัง ปัง!”
ราวกับกับมังกรทะยาน,สายฟ้านี้นั้นมีความสามารถในการทำลายล้างทุกสิ่งมันได้พุ่งลงมาจากท้องฟ้าและได้มุ่งเป้ามาที่ซูซาโนะโอะ
“ดราก้อน!”
โรแกนได้พูดชื่อของดราก้อนออกมาและดวงตาของเขาก็ได้แข็งกร้าวขึ้นมาในทันที
ซูซาโนะโอะโบกมือและได้นำดาบโทสึกะ โนะ สึรุงิออกมาจากมือของมันแล้วก็ชี้ไปที่สายฟ้าที่กำลังวกระพริบอยู่
วินาทีต่อมาการโจมตีทั้งสองก็ได้เข้าปะทะกัน
มันได้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้นทำให้เกิดฟ้าผ่าจำนวนมากกระจายอยู่ทั่วโทสึกะ โนะ สึรุงินั้นหลังจากนั้นฟ้าผ่าจำนวนนับไม่ถ้วนนั้นก็ถูกผ่าออก แต่ก็ยังคงมีสายฟ้าบางส่วนที่กระจัดกระจายพุ่งลงไปที่ซูซาโนะโอะ
เมื่อสายฟ้ามาถึงข้อมือของซูซาโนะโอะนั้นแขนที่แข็งแรงของมันก็ได้สั่นไหวและแหลกออกอย่างสมบูรณ์
หลังจากนั้นซูซาโนะโอะก็ได้ปรากฏอารมณ์โกรธและได้ส่งเสียงคำรามดังออกมา
“ก๊าซซซ!”
เสียงนั้นดังมากแม้แต่เมฆดำเหนือเรือรูทดราก้อนก็ได้กระจัดกระจายออก จากนั้นซูซาโนะโอะก็ได้เหวี่ยงดาบออกไปอีกครั้งตรงไปยังเมฆดำนั้น
“กั๊ซซซ!”
ราวกับว่าท้องฟ้าจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และเมฆดำก็ได้ถูกตัดด้วยดาบนี้
หลังจากนั้นทันทีด้วยความเร็วของซูซาโนะโอะก็ได้ฟันดาบอันดุร้ายของมันออกไปอีกครั้งไปที่ชายฝั่งมันได้เกิดการเผาไหม้ไปตลอดทาง
“ซู่วววว!”
หลังจากนั้นคลื่นกระแทกของดาบเพลิงก็ได้มาถึงตัวของดราก้อน ตาของเขาได้หดแคบลงและมือของเขาก็ได้ถูกเหยียดออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อปกปิดร่างของเขาเอาไว้
“บูม!”
ทรายและหินได้กระเด็นไปมาและร่างของดราก้อนก็ได้ลอยกระเด็นออกไป
บนเรือรูทดราก้อนใบหน้าของโรแกนในตอนนี้นั้นซีดเซียวเป็นอย่างมากและเลือดก็ได้ไหลออกมา
ด้านหลังของเขาเกราะของซูซาโนะโอะนั้นเริ่มพังทลายเหลือเพียงแค่โครงกะโหลก
“ไป!”
ด้วยเสียงเบาโรแกนได้ควบคุมซูซาโนะโอะให้โจมตีไปที่ทะเลทำให้เกิดคลื่นขนาดใหญ่ รูทดราก้อนกำลังบินไปอย่างรวดเร็วเหนือท้องทะเลดังลูกศรคมและในไม่กี่วินาทีต่อมามันก็ได้ออกห่างออกไปจากโลคทาวน์
บนชายฝั่ง,ทหารเรือต่างก็วิ่งไปยังตำแหน่งที่ดราก้อนถูกส่งลอยออกไป
เมื่อพวกเขามาถึงนั้นก็ได้เห็นร่างของดราก้อนที่มีเปลวไฟสีดำเผาไหม้อยู่บนร่างกายของเขาพวกเขาพยายามที่จะดับมันทำอยู่นานแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ อย่าสัมผัสเปลวไฟนี้มันสามารถเผาไหม้ได้ทุกอย่าง,มันอันตราย!”
ในตอนนั้นมีทหารเรือคนหนึ่งที่กำลังยื่นมือออกไปก็ได้แข็งค้างในทันที
“แค่ก! แค่ก!”
ทันใดนั้นดราก้อนก็ได้ไอออกมาอย่างรุนแรงและเขาก็ได้กระอักเลือดออกมาลงไปบนชายหาด ร่างของเขาสั่นอย่างหนัก
“ พลเรือตรี!”
“คุณดราก้อน!”
ทหารเรือเหล่านั้นได้ร้องไห้ออกมาด้วยความหวั่นใจ
เขาเป็นพลเรือตรีของศูนย์ใหญ่ถ้าเขาเป็นอะไรไปหละก็คนที่ต้องรับผิดชอบก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพวกเขา
“ ฉันสบายดีก็แค่รู้สึกเจ็บนิดหน่อย” ดราก้อนโบกมือไปมาในตอนนี้ดวงตาของเขาได้ปรากฏอารมณ์ซับซ้อนบางอย่างเมื่อมองไปที่เปลวไฟสีดำที่ยังคงไหม้อยู่บนร่างของเขา “ สิ่งที่เจ็บปวดมากกว่าเปลวไฟพวกนี้ก็คือฉันปล่อยให้หมอนั้นหนีไปได้!”
เป็นใครไปไม่ได้นอกจากชายคนที่ได้ทิ้งบาดแผลสาหัสมากมายเอาไว้บนร่างกายของเขา!
มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อด้วยอายุเพียงเท่านี้โรแกนกลับมีความแข็งแกร่งมากถึงขนาดนี้แล้ว!
ในเวลานี้โรแกนซึ่งได้ออกห่างมาจากโลคทาวน์แล้วนั้นในตอนนี้เขารู้สึกอ่อนล้ามากและได้ทิ้งตัวลงบนพื้นเรือ,ซูซาโนะโอะของเขาก็ได้หายไปอย่างสมบูรณ์
“ เฮ่อ,เกือบตายแล้วเรา!”
