เมื่อคุณต้องเผชิญกับสัตว์ยักษ์ดึกดำบรรพ์ ภูตผีปีศาจ แล้วคุณยังจะให้ความสนใจกับคนร้ายที่เหี้ยมโหดอีกเหรอ?
สิ่งที่ในแววตาของฟางเหยียนปรากฏออกมาคือการมองข้ามโจวเจิ้ง ในสายตาของเขา โจวเจิ้งก็คือไอ้สวะที่ไร้ค่าดีๆนี่เอง แม้แต่คนร้ายที่เหี้ยมโหดเขาก็ยังไม่ใช่!
ในความเงียบสงบแบบนี้ กลับซ่อนไว้ด้วยแรงอาฆาตอันรุนแรง! นี่เป็นสิ่งที่คนอื่นรับรู้ไม่ได้ แต่โจวเจิ้งกลับรับรู้ได้ถึงการมาของแรงอาฆาตนี้ แรงอาฆาตเป็นสิ่งที่ทำให้คนไม่เป็นธรรมชาติเอามากๆ เมื่อแรงอาฆาตกระจายไปทั่ว ในสถานการณ์ปกติร่างกายของมนุษย์จะขนลุกชูชันขึ้นมา ขนตามร่างกายจะลุกขึ้นมา ร่างกายก็จะขนลุกทั้งตัว
บางทีทุกคนรับรู้ได้แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่านี่คือแรงอาฆาตในตำนาน
ถึงแม้เป็นแบบนี้ โจวเจิ้งยังคงรักษา“ความเย็นชา”ไว้ เขา“เหอะๆ!”สองครั้ง ยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นคนนี้เขาก็นึกถึงฉากที่ตนถูกตบครั้งที่แล้วที่เมืองจินโจว โจวเจิ้งไม่ใช่คนที่ทนกับความเหยียดหยามได้ หลักการของเขาคือลูกผู้ชายสิบปีล้างแค้นก็ยังไม่สาย ตอนนี้ได้เห็นคนนี้ เขาต้องล้างแค้นการตบหน้าของครั้งที่แล้ว
เขาอดทนกับความยากลำบาก เลือดร้อนในตัวเริ่มเดือดพล่าน ปะทุขึ้นมา!
“โจวเจิ้ง แกอยากเจอฉันเหรอ?” ฟางเหยียนถามอย่างทันทีทันใด บนใบหน้าแสดงความเยาะเย้ยออกมา
เมื่อเห็นการเยาะเย้ยนี้ เห็นได้ชัดว่าโจวเจิ้งลังเลไปสักพัก ครั้งที่แล้วคนนี้ตบตัวเองอย่างแรง เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาแม้แต่โอกาสที่ตนจะต่อกรยังไม่มี ตอนนี้ในตัวของเขาได้ปล่อยแรงอาฆาตที่มหาศาลแบบนี้ออกมาอีก ทำให้เขาอดที่จะระวังตัวขึ้นมาหน่อย
แต่ เขาจะไม่ปล่อยคนนี้ไว้แน่ นี่คือที่ไหน นี่คือดินแดนตะวันตก นี่เป็นสถานที่ที่ตระกูลโจวเป็นผู้นำ แล้วเขาจะกลัวคนแบบนี้ได้อย่างไรกัน เขาแทบอยากจะฆ่าคนนี้ตอนนี้แล้วด้วยซ้ำ
“ที่แท้ก็แก!” โจวเจิ้งกล่าวอย่างโกรธแค้น
ฟางเหยียนพยักหน้าอย่างสงบแล้วกล่าว “ใช่ ฉันเอง แกหาฉันอย่างเอิกเกริกแบบนั้น มีธุระ?”
“เหอะๆ!” โจวเจิ้งดูแคลนออกมาอีกครั้ง จากนั้นถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาอ้าแขนทั้งสองออกแล้วกล่าว “นี่คือกำลังพลของฉัน ฉันเคยบอกแกแล้ว ว่าดินแดนตะวันตกคือถิ่นของฉัน อย่าให้ฉันเจอแกที่ดินแดนตะวันตก”
ฟางเหยียนเดินมาถึงล็อบบี้ คนที่เตรียมจะขึ้นไปค้นห้องพวกนั้นใช้ร่างกายของทางฟางเหยียนไว้! ฟางเหยียนชะงักไปสักพัก! จากนั้นแววตามองไปที่ร่างกายของพวกนั้น เพียงแค่สายตา คนพวกนั้นก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว พลังทำลายล้างแบบนี้ ก็เป็นพลังชนิดหนึ่งในตัวของฟางเหยียน
หลังจากที่บีบคนถอยหลังไปแล้ว ฟางเหยียนจึงไม่มีอารมณ์ที่จะเสียเวลาของตัวเองกับขยะพวกนี้แล้ว เพียงแต่ก้าวขาเดินไปข้างหน้าหลายก้าว สายตาของเขามองยังผู้จัดการที่นอนกองอยู่กับพื้น จากนั้นได้เงยหน้ามองหวังชิงชิงอีกครั้ง
หวังชิงชิงกำลังพยายามส่ายหัวให้ฟางเหยียน เธอกำลังส่งสัญญาณให้ฟางเหยียนไป แต่เหมือนว่าฟางเหยียนจะไม่เข้าใจความหมายของเธอ เพียงแต่แสยะยิ้มออกมาอย่างชิลล์ๆ
โจวเจิ้งเห็นดังนั้น ได้มองไปที่หวังชิงชิง แล้วมองไปฟางเหยียน จากนั้นก็ตวาดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “เตรียมยิง!”
ผู้หญิงมักจะกลายเป็นชนวนที่ผู้ชายคนหนึ่งเล่นงานผู้ชายอีกคน แม้โจวเจิ้งจะมีความ“หวาดกลัว”ภายในจิตใจต่อฟางเหยียน แต่เมื่อเห็นในสายตาของหวังชิงชิงล้วนมีแต่ฟางเหยียน เขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
คำพูดนี้ทำเอาการ์ดที่อยู่หลังเขาหลายสิบคนงง ปกติตอนที่โจวเจิ้งชกต่อยต่อสู้ตามท้องถนนไม่เคยใช้ปืนมาก่อน โจวเจิ้งเป็นนินจา เก่งกาจเหนือคนธรรมดา และเมื่อลงมือก็สามารถทำให้คนลุกก็ลุกไม่ขึ้น วันนี้ทำไมยังไม่ทันลงมือจู่ๆก็จะใช้ปืนแล้วล่ะ นี่ไม่ใช่สไตล์ที่คุ้นชินของโจวเจิ้งเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?
“แคร็ก!” ถึงแม้ทุกคนจะสงสัย แต่ลูกพี่คือโจวเจิ้ง เขาพูดอย่างไรก็อย่างนั้น การ์ดหลายสิบคนหยิบปืนออกมาทุกคน ปืนทั้งหมดเป็นปืนกล ปืนกลกระบอกหนึ่งสามารถยิงออกมาได้สามสิบนัด ทันใดนั้น กระบอกปืนหลายสิบนัดจ่อฟางเหยียน ภายในล็อบบี้ เกิดเป็นเสียงกรีดร้องของพนักงานหลายคนขึ้นมา
“โจวเจิ้ง!” หวังชิงชิงเก็บสายตาไป แล้วมองโจวเจิ้งอย่างตัวสั่นกล่าว “แกจะทำอะไร?”
เมื่อเห็นปืนหลายกระบอกจ่อฟางเหยียน โจวเจิ้งก็มีความเชื่อมั่นกลับมาทันใด ถึงแม้จะเป็นนินจา แต่เขาเป็นเพียงนินจาระดับสูง เขารู้ว่าปืนยังคงเป็นสิ่งที่ข่มขู่มนุษย์ได้ ไม่มีคนยอมที่จะใช้ร่างกายของตัวเองต่อสู้กับปืน ฟางเหยียนก็เหมือนกัน
เขาหันหน้าไปมองหวังชิงชิง แล้วหัวเราะ “ไง? เจ็บปวดใจเหรอ? แกกังวลว่าฉันจะให้คนลั่นไก ยิงมันพรุนเหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้จริงก็ยินดีด้วยนะฉันกำลังตัดสินใจจะทำแบบนี้พอดี!”
พูดจบ เขาไม่ให้โอกาสหวังชิงชิงได้ตั้งตัว หันกลับไปมองฟางเหยียน แล้วกล่าว “แกไม่ควรจะยั่วโมโหฉัน ฉันเคยพูดไว้ แกตบฉันไปสองฉาด ไม่ช้าก็เร็วฉันจะให้แกชดใช้ ถ้าจะผิดก็ผิดที่ แกมาที่ถิ่นของฉัน! ฉันจะให้แกรู้จุดจบของการที่ทำผิดต่อฉันโจวเจิ้ง! เมื่อก่อนฉันไม่คิดจะให้หวังชิงชิงเห็นฉากที่นองเลือด แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจที่จะฆ่าแกต่อหน้าหวังชิงชิงแล้วล่ะ! อีกเดี๋ยวเธอจะได้เห็นกระสุนทุกนัดทะลุผ่านร่างกายของแกไป จากนั้นแกก็จะกลายเป็นคนอาบเลือดล้มกองกับพื้น บางทีเลือดของแกอาจจะไหลไปที่ตำแหน่งของเธอ และบางทีไหลไปที่ขาของเธอพอดี
“โจวเจิ้ง!” สิ่งที่เปราะบางที่สุดในใจของหวังชิงชิงได้ถูกสะกิดเข้าให้แล้ว เธอกัดริมฝีปากตัวเองส่ายหน้าใส่โจวเจิ้ว
“ฮ่าๆๆ!” เมื่อเห็นท่าทางของหวังชิงชิงโจวเจิ้วยิ่งสะใจมากเข้าไปอีก
“ไง? ทนไม่ไหวเหรอ?” โจวเจิ้งถามอย่างใกล้บ้าคลั่งขึ้นทุกที
“ทำไม? ทำไมแกต้องทำแบบนั้น?” หวังชิงชิงส่ายหน้าใส่โจวเจิ้งอย่างเกรี้ยวกราด
โจวเจิ้งยกมือมาทุบหน้าอกของตัวเอง ย้อนถามไปว่า “ทำไมนะเหรอ? แกยังไม่รู้ว่าทำไมอีกงั้นเหรอ? แกคิดว่าแกตกลงแต่งงานกับฉัน แล้วฉันจะปล่อยมันไปงั้นเหรอ! ใช่ เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิดจะไปหามันหรอกนะ แต่ในเมื่อมันมาที่ดินแดนตะวันตกแล้ว แล้วยังเปิดห้องกับแกอีก ฉันจะปล่อยมันไปได้? ถ้าฉันไม่ฆ่ามัน ไม่ช้าก็เร็วแกจะต้องเป็นของมัน ไม่ใช่เหรอ?”
“โจวเจิ้ง!” หวังชิงชิงตวาดออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด จากนั้นมองฟางเหยียนอย่างอับอาย
โจวเจิ้งพยักหน้าอย่างสะใจ จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าว “หรือฉันพูดผิดไปสักคำงั้นเหรอ? อีกแค่สามวันเราก็แต่งงานกันแล้ว แกยังจะมาเปิดห้องกับมันที่นี่อีก ถ้าไม่ใช่เพราะการโทรเข้าของฉัน คืนนี้แกก็จะอยู่เป็นเพื่อนมันที่นี่ใช่มั้ย? แกต้องรู้ไว้นะ แกคือเมียของฉัน เมียของฉันถูกคนเอาในถิ่นของฉัน หรือฉันจะไม่โกรธ ไม่ฆ่ามันงั้นเหรอ? ถ้าไม่ฆ่ามัน ต่อไปฉันจะยืนในดินแดนตะวันตกยังไง นี่ไม่ใช่ยอมให้คนคนอื่นมาเยาะเย้ยฉันเหรอไง? วันนี้มันเอาแก ไม่แน่พรุ่งนี้อาจมีใครมาเอาแกอีกก็ได้!”
“แก!” หัวใจของหลิวชิงชิงเลือดไหลออกมา นี่เป็นการเหยียดหยามที่สุดสำหรับผู้ใหญ่คนหนึ่ง คำพูดของโจวเจิ้งไม่กี่ประโยคได้บรรยายหวังชิงชิงกลายเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายไปแล้ว
