แม่หวังกำลังเตรียมจะเอ่ยปาก แต่หวังชิงชิงก้มหน้าก้มตากินซุปอย่างวัวสันหลังหวะ แม่หวังรีบนั่งลงตรงข้ามเธอ แล้วกล่าว “ชิงชิง แกเด็กคนนี้ ตั้งแต่แกกลับมาแกน่าจะรู้ดีว่าแกเลือกอะไร ในเมื่อตกลงแต่งงานกับน้องชายของแกแล้ว ก็อย่าดิ้นรนอย่างไม่เกรงกลัวอีกเลย ชีวิตสั้นๆเพียงไม่กี่สิบปี แล้วจะทำแบบนี้ไปทำไมกัน”
หวังชิงชิงเงยหน้าขึ้นมามองแม่หวัง แล้วกล่าว “แม่ แม่ก็รู้ว่าชีวิตสั้นๆเพียงไม่กี่สิบปี ทำไมชีวิตของพวกเราต้องถูกคนกำหนดเด็ดขาดด้วยล่ะ? หนูรู้ ว่าแม่เติบโตมากับการบีบบังคับของตระกูลโจว ดังนั้นแม่จึงกลัวตระกูลโจว ตั้งแต่เล็กแม่ก็กรอกหูความคิดที่มากมายขนาดนั้นใส่หูหนู ทำให้หนูกลัวตระกูลโจว หนูจะบอกแม่นะ มีเพียงพวกที่อ่อนแอเท่านั้นแหละจึงจะกลัวตระกูลโจว จึงจะใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สิ่งที่ไม่ดีของตระกูลโจวตลอดเวลา และถูกตระกูลโจวควบคุมชะตาชีวิต ตระกูลโจวเป็นใคร พวกเขาก็เป็นแค่คน มีสิทธิ์อะไรมาลิขิตชีวิตของเรา มีสิทธิ์อะไรวุ่นวายชีวิตของเรา พวกแม่กลัวครอบครัวเขา แต่หนูไม่กลัว!”
พูดไปแบบนั้น แต่ความจริงหวังชิงชิงรู้ดีมาก ว่าเธอก็กลัวคนของตระกูลโจวเช่นกัน เพราะนั่นไม่ใช่พวกคนธรรมดาทั่วไป!
เมื่อแม่หวังได้ยินคำพูดนี้ ก็กล่าวว่า “แกไม่กลัวพวกเขา แกไม่กลัวพวกเขาเหรอ ถ้าแกไม่กลัวพวกเขา ก็ไม่มีทางออกไปนานหลายปีขนาดนั้นไม่กลับมา แต่คนที่อยู่ในรูปไม่เหมือนกันแล้วล่ะ แกไม่กลัวตระกูลโจวได้ แต่เขาเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น แกรู้เล่ห์เหลี่ยมของตระกูลโจว การที่แกกลับมาครั้งนี้ ฉันรู้ ว่าแกทำเพื่อเขา!”
แม่หวังมองหวังชิงชิงอย่างชี้แนะอย่างจริงใจ หวังชิงชิงไม่พูด เพียงแต่ก้มหน้าแล้วกินซุปต่อ ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลโจวใช้เล่ห์เหลี่ยมที่ต่ำช้าแบบนี้ขู่เธอ เธอไม่มีทางตอบรับแต่งงานกับโจวเจิ้งไอ้สารเลวนี่ ท้ายที่สุด เธอก็ทำไปเพื่อรักษาความปลอดภัยของคุณชาย ถึงแม้คุณชายแข็งแกร่งมาก แต่ความยิ่งใหญ่ของตระกูลโจวทำให้หวังชิงชิงขนลุกชูชัน เธอรู้ ว่าตระกูลโจวไม่ใช่ใครจะยั่วโมโหได้ คุณชายก็ไม่ได้เช่นกัน
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ละทิ้งความโกรธ ละทิ้งการดิ้นรน แล้วถามอย่างปลงว่า “แต่งงานเมื่อไหร่? เลือกวันแต่งแล้วยัง?”
แม่หวังกล่าว “อีกสามวัน! จัดงานแต่งที่โรงแรมหัวหลง”
“ตึง!” เมื่อพูดจบ เธอรู้สึกเหมือนหัวของตนถูกกระแทกเข้าอย่างรุนแรงอย่างไรอย่างนั้น ช้อนที่อยู่ในมือที่จับไม่แน่นหล่นลง สายตาทั้งสองมองไปที่แม่หวังแล้วถาม “อะไรนะ? อีกสามวัน?”
แม่หวังจ้องหวังชิงชิงด้วยตาเป็นประกายแล้วกล่าว “ใช่ อีกสามวัน!”
และแล้วนาทีนี้ก็มาถึง มาอย่างค่อนข้างกะทันหัน ทำให้หวังชิงชิงตั้งตัวไม่ทัน ถึงแม้ระหว่างทางกลับมาเธอได้ตัดสินใจแล้ว แต่เมื่อวินาทีนั้นมาถึงจริงๆ ใจของเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะสั่นระรัว
สามวัน เร็วมาก เร็วมากจริงๆ!
“ชิงชิง!” แม่หวังยกมือขึ้นมาจับมือของหวังชิงชิง แล้วกล่าว “ความจริงน้องชายของแกก็ดีอยู่นะ ได้แต่งเข้าไปในครอบครัวของน้าแก แม่ก็สบายใจแล้ว ไม่ใช่เหรอ? พวกแกเติบโตมาด้วยกัน เล่นมาด้วยกัน แกก็น่าจะ…”
“แม่!” หวังชิงชิงขัดจังหวะการพูดของแม่หวังอย่างไม่ลังเลและเด็ดขาด ส่ายหน้าแล้วกล่าว “หนูไม่ชอบเขา!”
พูดจบ หวังชิงชิงจ้องดวงตาของแม่หวัง แล้วกล่าว “ปีนั้นที่แม่คบกับพ่อของหนู ก็เผชิญกับการต่อต้านอย่างไม่สนใจของคนตระกูลโจวไม่ใช่เหรอ ต่อมาก็ไม่ใช่เพราะความรักจึงได้แต่งงานกับพ่อหนูเหรอ แม่ยังรู้ว่าถ้าไม่รักอย่าอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ทำไมพ่อแม่ต้องบังคับให้หนูอยู่กับน้องชายด้วย นี่จะพังชีวิตของหนูอยู่ แม่รู้มั้ย?”
แม่หวังมองหวังชิงชิง แล้วกล่าว “แม่กับพ่อของแกรักกันจริง แล้วยังรักซึ่งกันและกันอีกด้วย ตอนที่ตาของแกไม่ยินยอมให้พวกเราคบกัน เขาได้คุกเข่าที่หน้าประตูบ้านของเรา ต่อให้ถูกตีเกือบตาย เขาก็จะอยู่กับแม่อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่แกไม่เหมือนกัน น้องชายของแกชอบแก แกชอบผู้ชายคนนั้น แล้วเขาชอบแกมั้ย? ถ้าผู้ชายคนนั้นชอบแก เขาก็น่าจะมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมแกหายไปนานขนาดนี้แล้ว เขายังไม่มาอีกล่ะ ถ้าเขามา ถ้าพวกแกรักกันจริง ฉันจะอ้อนวอนกับตาของแก แต่เขารักแกจริงมั้ย? เขายอมที่จะทำเพื่อแกทุกอย่างโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้นมั้ย?”
คำพูดของแม่หวังทุกคำล้วนตรงประเด็น ทำให้จู่ๆหวังชิงชิงสีหน้าแย่ลงทันที ความจริงคุณชายไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าตนชอบเขา ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! แม้จะบอกว่าเพื่อคุณชาย แต่คุณชายกลับไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อย ทั้งสองเป็นแค่หัวหน้าและลูกน้อง แล้วเขาจะทำเพื่อตนได้อย่างไรกัน
เมื่อนึกถึงจุดนี้ หวังชิงชิงก้มหน้าอย่างสิ้นหวัง พลางกินซุป พลางพูดว่า “หนูรู้แล้วค่ะ!”
แม่หวังพูดอย่างสั่งสอนด้วยความจริงใจว่า “ชิงชิง หาผู้ชายต้องหาที่รักแก ไม่งั้นต่อไปแกจะเหนื่อยมาก น้องชายของแกชอบแกมาโดยตลอด เขาต้องทำดีกับแกแน่นอน ถึงแม้บางครั้งเขาไม่รู้สา แต่เขาไม่ใช่คนที่รังแกแกแบบนั้นแน่นอน เชื่อแม่นะ”
นี่เป็นนาทีที่ผู้หญิงคนหนึ่งสิ้นหวังที่สุด แม่ของเธอพูดถูก เธอไม่สามารถดึงดูดความสนใจของคุณชายได้ คุณชายไม่ได้ชอบเธอ และคุณชายเองก็มีครอบครัวอยู่แล้ว!
ในขณะเดียวกันนี้เอง ประตูเอี๊ยดผลักออก มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก นี่ไม่ใช่คนอื่น ก็คือโจวเจิ้งที่รูปร่างอ้วนนิดหน่อย หลังจากที่เห็นโจวเจิ้งเข้ามาแล้ว ร่างกายของหวังชิงชิงสั่นไปแป๊บนึง
“เสี่ยวเจิ้งมาแล้ว!” แม่หวังมองโจวเจิ้งด้วยรอยยิ้ม
“คุณป้า!” โจวเจิ้งยิ้มให้แม่หวังอย่างมีมารยาท แล้วกล่าว “ผมมาหาพี่ชิงชิงครับ”
“อืม!” แม่หวังยืนขึ้น แล้วกล่าว “พวกลูกคุยกันไปนะ แม่ออกไปก่อน” พูดจบ แม่หวังเดินออกไปเอง ตอนที่มาถึงประตู เธอยังไม่ลืมที่จะพูดกับหวังชิงชิงว่า “ชิงชิง พูดกับน้องชายของแกดีๆนะ” พูดจบ เธอก็ปิดประตู
หล้งจากที่แม่หวังไปแล้ว หวังชิงชิงมองโจวเจิ้งอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วถาม “แกมาทำไม?”
โจวเจิ้งหัวเราะอิๆๆขึ้นมา แล้วกล่าว “ก็ต้องมาหาเมียของผมนะสิ”
“โจวเจิ้ง!” หวังชิงชิงเงยหน้าแววตาทั้งสองจ้องไปที่โจวเจิ้ง แล้วกล่าว “ทำไมแกต้องแต่งงานกับฉันให้ได้ด้วย? ดินแดนตะวันตกมีสาวสวยมากขนาดนั้นแกเลือกได้ตามใจ ทำไมแกต้องเลือกฉันให้ได้ หรือแกปล่อยฉันไม่ได้งั้นเหรอ?”
โจวเจิ้งส่ายหน้าจุ๊ๆๆแล้วกล่าว “ไม่ได้!” ผมรักคุณหนิ ผมรักที่สุดก็คือคุณ”
หวังชิงชิงชักตาใส่เขาโดยตรง แต่เขากลับพูดอย่างไม่สนใจว่า “ยังไงก็ได้ คุณจะเกลียดผมก็ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวคุณก็จะเป็นเมียของผมแล้ว! อ้อ ไม่งั้นเรามาทำเรื่องที่ผัวเมียต้องทำกันสักครั้งมั้ย”
พูดพลาง โจวเจิ้งมานั่งข้างๆหวังชิงชิง มือก็วางลงไปที่ชุดนอนของหวังชิงชิง
พอแตะ โจวเจิ้งก็ส่งเสียงอุ๊ยออกมา แล้วกล่าว “พี่สาว พี่เข้าอกเข้าใจขนาดนั้นเลยเหรอ? รู้ว่าผมมา! จึงจงใจทำแบบนี้?”
