ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำทั้งหมด และคนที่เขาไม่อยากให้รู้มากที่สุดก็คือเย่ชิงหยู่ เพราะเขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่โลกสดใสต้องเปลี่ยนไปเพราะตัวตนของตัวเอง นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมบอกตัวตนที่แท้จริงของตัวเองกับเย่ชิงหยู่
เขาทิ้งอีเหมยที่ตายไปแล้วออกจากมือตัวเอง แล้วถาม “ชิงหยู่! คุณมาได้ยังไง?”
เซียวเจิ้นเที่ยนเห็นอารมณ์ของฟางเหยียนเปลี่ยนไป ก็ราวกับรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง แม้แต่อีเหมยก็ตายแล้ว แล้วตระกูลของตนจะมีความหวังอะไรอีก? สู้สู้ตายไปเลยจะดีกว่า เพื่อกอบกู้โอกาสให้ตระกูลเซียว!
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขายืนขึ้นอย่างเร็ว วิ่งไปที่เย่ชิงหยู่
ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาก็จับเย่ชิงหยู่ไว้ได้ ยืนอยู่ด้านหลังเย่ชิงหยู่ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ในมือมีกริชโผล่ขึ้นมาหนึ่งเล่ม เขาใช้กริชจี้ไปที่คอของเย่ชิงหยู่ แล้วกล่าว “แกบีบฉันเองนะ!”
ฟางเหยียนเห็นการกระทำของเซียวเจิ้นเที่ยน จึงหยุดอยู่กับที่ทันใด!
เขาก็ไม่คาดคิดว่าเซียวเจิ้นเที่ยนจะมีปฏิกิริยาเร็วขนาดนั้น แว็บเดียวก็แสดงปฏิกิริยานี้ออกมา บางทีเขาอาจจะไม่เชื่อว่าเซียวเจิ้นเที่ยนจะกล้าทำแบบนี้ จึงได้ปล่อยให้เซียวเจิ้นเที่ยนทำแบบนี้ได้
ความคิดของทั้งสองเป็นแบบนี้ ฟางเหยียนหละหลวมต่อตระกูลเซียว คิดว่าตระกูลเซียวสิ้นหวังไปแล้ว และเซียวเจิ้นเที่ยนก็รู้ว่าตระกูลตัวเองต้องจบแล้ว แต่ในฐานะที่เป็นผู้นำของตระกูล เมื่อเห็นเย่ชิงหยู่ เขาถึงได้มีโอกาสในการสู้ตายครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงลงมืออย่างรวดเร็ว เพราะนี่เป็นการสู้จนตัวตายแล้ว!
“แกคิดจะทำอะไร?” ฟางเหยียนตะคอกออกมา จ้องไปที่เซียวเจิ้นเที่ยนด้วยความโกรธแค้น
จากเสียงตะคอกที่ดังออกมา กองทัพวีรบุรุษเดินเข้ามาเข้าแถวเรียงกันที่ประตูอย่างเรียบง่าย พวกเขาแต่ละคนต่างถือปืน จ่อไปที่เซียวเจิ้นเที่ยน เซียวเจิ้นเที่ยนเห็นดังนี้ ก็มองไปรอบๆ แล้วพูดอย่างตกใจว่า “ฟางเหยียน ฉัรู้ว่าวันนี้ฉันต้องตาย และฉันก็รู้ว่าฉันไม่ควรมีปัญหากับคนที่ตัวตนอย่างแก ฉันไม่อยากทำแบบนี้ แต่แกบีบฉันเองนะ ตอนนี้ฉันไม่ขออะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้แกปล่อยตระกูลของฉันไป ฉันยอมตาย แต่คนรุ่นหลังของฉันตายไม่ได้ พวกเขาไม่รู้อะไรด้วย ทุกๆอย่างฉันเป็นคนทำมันขึ้นมา ฉันทำมันโดยลำพัง ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา!”
ในฐานะที่เป็นผู้นำของตระกูลใหญ่ เมื่อต้องเผชิญกับการล่มสลายของตระกูล ถ้าตนสามารถช่วยคนอื่นในตระกูลได้ แน่นอนว่าเขาจะแบกรับมันโดยไม่คิดใดๆ! นี่เป็นความดื้อรั้นครั้งสุดท้ายของเซียวเจิ้นเที่ยน และความน่าเกรงขามสุดท้ายของตระกูลใหญ่
“ฉันไม่ชอบอารมณ์ถูกคนอื่นข่มขู่ ฟางเหยียนก้าวได้ข้างหน้า แล้วกล่าวอย่างเลือดเย็น”
เซียวเจิ้นเที่ยนใช้จุดที่คมที่สุดของกริชจี้ไปที่คอหอยของเย่ชิงหยู่ แล้วกล่าว “ฉันถูกแกบีบนะ ถ้าแกยอมที่จะปล่อยพวกเขาไป ฉันก็จะปล่อยเมียแก แล้วจัดการตัวเองเสีย ถ้าแกไม่ยอม ฉันก็จะเอามันไปด้วย”
ได้ยินเอามันไปด้วยประโยคนี้ เย่ชิงหยู่ก็ตกใจจนตัวสั่น เดิมทีชื่อเสียงเรียงนามของเซียวเจิ้นเที่ยนก็น่ากลัวแล้ว ตอนนี้ยังใช้กริชมาจี้ที่คอหายของตนอีก แล้วตนจะไม่กลัวได้อย่างไรกัน
ไม่ว่าจะแข็งแกร่ง และอาฆาตขนาดไหนเซียวเจิ่นเที่ยนบีบให้พ่อของตนตาย แต่เมื่อถึงตอนนี้ ตัวเองกลับหวาดกลัว เพราะเย่ชิงหยู่เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาทั่วไป ได้รับการปกป้องเป็นอย่างดีมาโดยตลอด ไม่เคยต้องเผชิญกับเภทภัยของจิตใจคนมาก่อน
“เซียวเจิ้นเที่ยน! แกรู้มั้ยว่าที่แกทำแบบนี้ ก็แค่กำลังเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ไม่รู้ความสามารถของตนเอง” คำพูดของฟางเหยียนยิ่งเลือดเย็นขึ้น ราวกับภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง ที่บีบเข้าใกล้เซียวเจิ้นเที่ยน
เห็นหน้าตาคร่ำเครียดของฟางเหยียน เย่ชิงหยู่ก็ตัวสั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแปลกหน้า ฟางเหยียนที่น่ากลัว นี่ยังเป็นฟางเหยียนคนนั้นของเธออยู่มั้ย? ทำไมเขาถึงเปลี่ยนเป็นน่ากลัวได้ขนาดนี้?!
เซียวเจิ้นเที่ยนกล่าวอย่างหน้าสั่น “ถ้าแกไม่ยอม ฉันจะฆ่ามันซะ ฉันจะเอามันลงหลุมตระกูลเซียวด้วย”
เซียวเจิ้นเที่ยนพูดพลาง กริชได้จี้เข้าไปที่คอหอยของเย่ชิงหยู่แล้ว เลือดบางส่วนได้ไหลออกมาจากเนื้อแล้ว
“ลงหลุม!” ฟางเหยียนพูดสองคำนี้ออกมา แล้วกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด “แกรู้หรือเปล่าว่าเซียวห้านตายยังไง? ข่มขู่? ก็เพราะมันข่มขู่เมียฉัน ดังนั้นมันถึงได้ตายไง!”
เซียวห้านตายแล้ว! เธอถูกตำรวจจับไปไม่ใช่เหรอ? แล้วตายได้ไง?
เย่ชิงหยู่คิดว่าตลอดว่าเซียวห้านถูกส่งไปที่สถานีตำรวจ ไม่คิดว่าเธอจะตายแล้ว! หรือถูกฟางเหยียนฆ่า? แต่ที่นั่นมีคนกว่าสามพันกว่าคนนะ แล้วยังมีปืนกว่าร้อยกระบอก แล้วเขาฆ่าได้ไง?
ถ้าเธอรู้ว่าสามพันกว่าคนนั้นล้วนถูกฟางเหยียนเพียงผู้เดียวฆ่าตายละก็ แล้วจะตะลึงถึงขั้นไหนกันนะ?
“เซียวเจิ้นเที่ยน แกไม่มีโอกาสมาแลกเปลี่ยนอะไรกับฉันนะ! ตอนที่แกยังไม่ข่มขู่เมียฉัน ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าแกต้องตาย และตั้งแต่แกข่มขู่เมียฉัน ทุกคนในตระกูลของแกต้องเป็นศพทุกคน!”
เซียวเจิ้นเที่ยนยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในมือของฟางเหยียนจู่ๆก็มีกระสุนเมื่อกี๊ลอยมา
ได้ยินเสียงปังดังขึ้น เซียวเจิ้นเที่ยนได้ร้องอ้าออกมา กริชในมือของเขาหล่นลงกับพื้น ข้อมือถูกยิงทะลุ เกิดเป็นรู เซียวเจิ้นเที่ยนเจ็บจนหน้าตาบิดเบี้ยว ถอยหลังไปหลายก้าว
ชั่วพริบตาเดียว ฟางเหยียนเดินไป ยกมือขึ้นกลายเป็นมีด แล้วฟันไปที่คอหอยของเซียวเจิ้นเที่ยน เลือดกระฉูดออกมาทันใด คอหายของเซียวเจิ้นเที่ยนถูกตัดขาด เขารูม่านตาขยายมองไปที่ฟางเหยียน ยกมือขึ้นจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เกินต้านได้ เพราะคอหายถูกตัดขาดไปแล้ว ไม่สามารถออกเสียงใดๆได้อีก
ไม่นาน เขาค่อยๆคุกเข่าลงกับพื้น เลือดกระฉูดออกมาเต็มไปหมด
ราชาแห่งเมืองจินโจว ผู้เก่งกาจไร้เทียมทาน เซียวเจิ้นเที่ยนที่เมื่อใครได้ยินชื่อก็หวาดผวาทันทีไ้ด้คุกเข่าลงต่อหน้าฟางเหยียนเสียอย่างนั้น จากนั้นร่างกายของเขาค่อยๆอ่อนลง สุดท้ายหมอบลงกับพื้นโดยตรง หลังจากที่ชักกระตุกอยู่หลายครั้ง ก็ไม่ขยับอีกต่อไป
ตายแล้ว ตายแล้วจริงๆ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเย่ชิงหยู่ เธอชะงักไป นี่มันเป็นการฆ่า ไม่ใช่ฆ่าหมู ทำไมฟางเหยียนเลือดเย็นได้ขนาดนี้ ฆ่าคนๆหนึ่งได้อย่างง่ายดาย
นี่เป็นครั้งแรกที่เย่ชิงหยู่เห็นคนเป็นๆถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา! แล้วยังใช้วิธีที่โหดเหี้ยมแบบนี้อีกด้วย เย่ชิงหยู่รู้ว่าฟางเหยียนเคยเป็นทหารมาก่อน และรู้ว่าเขามีพลังอยู่ในตัว แต่ไม่คาดคิดว่าการฆ่าคนของเขาจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
กระบวนการทั้งหมด ฟางเหยียนลงมืออย่างนิ่งสงบ ไม่สนใจใดๆ มองเขาตายไปต่อหน้าต่อตา!
“พ่อ!” เซียวติ่งร้องอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลรินเต็มหน้า
เขามองฟางเหยียนอย่างดุดัน แล้วตะคอก “ไอ้แซ่ฟาง จำแววตาของฉันไว้ให้ดีๆ ฉันตายไปก็ไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่
ฟางเหยียนมองไปอย่างเลือดเย็น เห็นแววตาแห่งเกลียดชังคู่นั้นของเซียวติ่งพอดี จากนั้นเขายกมือขึ้นตบหน้าอกของตัวเอง กระอักเลือดออกมา เขาเงยหน้ามองฟางเหยียน “ฉันฆ่าตัวตาย ไม่ให้แกฆ่า แกไอ้ระยำ ต้องได้รับผลกรรม! ต้องได้รับผลกรรม!”
