จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 130 สามีฉันจะฆ่านายแน่

ไม่! พวกไม่อาจจะไม่ทำอย่างนั้นกับเธอ ไม่แน่อาจจะแค่เพื่อเงินก็ได้!

“เงิน ฉันให้เงินพวกนาย ตกลงมั้ย?” ในขณะที่ตื่นตระหนก เย่ชิงหยู่ก็พูดคำพูดที่ดูหมดแรงออกมา

ตอนนี้เธอเป็นประธานของตงข่ายกรุ๊ป อย่างน้อยก็ยังพอมีเงินมาให้ได้บ้าง คนพวกนี้ลักพาตัวมาถ้าไม่ใช่เพราะเงินก็เพราะเรื่องอย่างว่า ถ้าหากว่ามีเงิน พวกเขาก็สามารถไปหาผู้หญิงคนอื่น และลืมเธอไปซะ

ดังนั้นเงิน จึงเป็นสิ่งมั่นคงที่สุดในโลกใบนี้

เมื่อเจ้าอ้วนได้ยินว่าเงินก็นิ่งไปทันที เขาขมวดคิ้วถามว่า “เธอบอกว่า เงิน? เธอบอกว่าจะให้เงินพวกเรา?”

เย่ชิงหยู่พยักหน้าตอบรับ “ใช่แล้ว ขอแค่เพียงพวกนายปล่อยฉันไป ฉันก็จะให้เงินพวกนาย ฉันเป็นประธานของตงข่ายกรุ๊ป ฉันมีเงิน”

“ฮ่าๆ!” อยู่ๆเจ้าอ้วนก็หัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆ!” แล้วเขาก็หัวเราะอีก จากนั้นก็หัวเราะออกมาอีกอย่างอดไม่ไหวแล้ว “ฮ่าๆๆๆ!”

เห็นการหัวเราะที่แปลกๆนี้ เย่ชิงหยู่รู้สึกกลัวมาก ขนลุกไปหมดทั้งตัว

หลังจากที่เจ้าอ้วนหัวเราะไปสักพัก ถึงค่อยๆกลับสู่ปกติ เขามองดูคนข้างกายสองคนแล้วพูดว่า “เงิน? พี่ใหญ่ พี่รอง! พวกพี่ได้ยินมั้ย? ยัยหนูนี่บอกว่าจะให้เงินพวกเรา!”

คนผอมนั้นกลับยิ้ม แต่ผู้ชายอีกคนสีหน้ากลับไม่แปรเปลี่ยนเลยสักนิด มองเย่ชิงหยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา

เจ้าอ้วนถอนหายใจทีหนึ่ง พูดว่า “ยัยหนู เธอนี่โง่จริงหรือแกล้งโง่? เธอดูแล้วพวกพี่ ดูเหมือนพวกคนขาดเงินอย่างนั้นหรอ? เธอรู้มั้ยว่าปีหนึ่งพวกเราทำเงินได้เท่าไหร่?”

ดูแล้วไม่ได้ทำเพราะเงิน ในใจเย่ชิงหยู่ยิ่งตกใจมากขึ้น

เจ้าอ้วนส่ายหัวอย่างเอือมระอา “เงินที่พวกเราทำได้ในหนึ่งปีมากกว่าเงินในบริษัทเธอห้าเท่า!”

คนที่อยู่ในสายงานนี้นั้นมีเงินมากจริงๆ ถ้าพวกนักเลงทั่วไปก็พออยู่รอด แต่พวกพี่ใหญ่นั้นไม่เหมือนกัน พวกเขาอยากได้เงินก็มีเงิน อยากได้อำนาจก็มีอำนาจ

สามคุณชายแห่งจินโจวถือเป็นพี่ใหญ่ในเมืองจินโจว เป็นบุคคลใหญ่โตที่มีชื่อเสียงมาก หรือพูดได้อีกอย่างว่า พวกเขาไม่ขาดเงิน

เย่ชิงหยู่กลืนน้ำลาย เธอพยายามกดความกลัวในใจไว้ ถามไปว่า “แล้วเพราะอะไร? ทำไมพวกนายต้องลักพาตัวฉัน?”

สีหน้าของเจ้าอ้วนเคร่งขรึมขึ้นในทันที เขาเข้าใกล้เย่ชิงหยู่เล็กน้อย ในคำพูดที่ลับลมคมในพูดว่า “เพราะอะไร? เพราะว่าเธอไปมีปัญหากับคนที่ไม่ควร แต่ที่น่าเสียดายคือ พวกเราเสพสมเธอได้แค่ครั้งเดียว ก็ต้องฆ่าเธอทิ้ง น่าเสียดายต่อสิ่งสวยงามบนโลกคนนี้จริงๆ”

เย่ชิงหยู่ใจกระตุก เหมือนกับว่าถูกสายฟ้าฟาดลงมาใส่ ไปมีปัญหากับคนที่ไม่ควร หลังจากที่เสพสมครั้งเดียวแล้วก็ต้องฆ่าเธอทิ้ง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตัวเธอไปมีปัญหากับใคร? ทำเอาคนอื่นถึงกับต้องฆ่ากัน แล้วยังใช้วิธีที่โหดร้ายแบบนี้ก่อนจะฆ่าทิ้งด้วย

เธอหายใจอย่างแรง รู้สึกอยู่ไม่นิ่งแล้ว รีบส่ายหัวพูดว่า “ไม่ พวกนายเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะไปมีปัญหากับใครได้ยังไง พวกนายเข้าใจผิดแน่ๆ ฉันเป็นนักธุรกิจ ไม่มีทางมีปัญหากับใครแน่”

คนพวกนี้ล้วนเป็นคนในสายงาน แล้วยังเป็นพวกนักเลงที่มีอำนาจมากด้วย! สามารถเรียกพวกเขามาได้จะต้องเป็นคนที่มีสิทธิ์และอำนาจ แล้วเป็นใครกันละ? สรุปแล้วเธอไปให้ใครไม่พอใจ?

จางไห่เฟิง?

ไม่ จางไห่เฟิงเชิญคนพวกนี้ไม่ได้หรอก แล้วใครกันละ?

เธอส่งสายตาคาดหวังไปยังเจ้าอ้วน แต่เจ้าอ้วนนั้นไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ เพียงแค่ใช้สายตาหื่นกามมองเย่ชิงหยู่ และพูดยิ้มๆอย่างโรคจิต “คำพูดพวกนี้ เธอพูดกับฉันก็ไม่มีประโยชน์ ภารกิจของฉันก็แค่เล่นสนุกกับเธอ จากนั้นก็ฆ่าเธอซะ แน่นอนว่าถ้าเธอบริการฉันอย่างดี ไม่แน่อาจจะได้มีชีวิตรอดอีกสักหน่อย”

พูดจบเขาก็เดินไปตรงหน้าของเย่ชิงหยู่ ยกมือขึ้นวางบนตัวของเย่ชิงหยู่ มือที่อ้วนท้วมนั่นอยู่บนร่างกายของเย่ชิงหยู่ ทำเอาเธอขนลุกอย่างอดไม่ได้

“ไม่นะ นายทำอะไร?” เย่ชิงหยู่เหมือนสัตว์น้อยที่ได้รับความตกใจ ลูกมืออ้วนท้วมนั้นจับจนถึงกับขนลุก

เธอไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อน เมื่อก่อนถึงแม้ชีวิตจะลำบาก นอกจากถูกคนอื่นกลั่นแกล้ง แต่ไม่เคยถูกจับมัดแล้วทำอย่างนี้มาก่อน เธอไปเจอใครมากันแน่ ทำไมถึงได้ใจกล้าขนาดนี้ ถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

เจ้าอ้วนไม่เห็นด้วย แล้วบังคับกดดันขึ้นเรื่อยๆ แล้วยังแลบลิ้นดูแล้วน่ารังเกียจมาก

ในขณะที่การกระทำของเขานั้นมากขึ้น เย่ชิงหยู่ตะโกนขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า “แกออกไปซะ!”

นี่คือการตอบสนองจากร่างกายของเย่ชิงหยู่ ยกขาขึ้นเตะไปตรงกลางหน้าแข้งของเจ้าอ้วนเท่าที่ทำได้ เขาร้องโอดโอยออกมาคำหนึ่ง แล้วกุมท้องงอตัว

ร้องโอดโอยไปสักพัก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยน ใช้สายตาโมโหจ้องเย่ชิงหยู่ “อ่อนข้อให้แล้วไม่เอาใช่มั้ย? จะต้องให้กูใช้ไม้แข็งมึงถึงจะสะใจสินะ!”

เจ้าอ้วนยกมือขึ้นมากระชากเสื้อชิ้นหนึ่งของเย่ชิงหยู่อย่างโมโห ตะโกนใส่ว่า “ดึกๆดื่นๆใส่แบบเสื้อผ้าแบบนี้ คิดว่าฉันดูความหิวโหยของเธอไม่ออกหรอ? เธอคิดว่าตัวเองคืออะไร?”

เย่ชิงหยู่ตกใจจนตัวสั่นไปหมด ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ได้เจอเรื่องของลู่หย่องถิง เธอก็มีความกลัวเรื่องแบบนี้ เจ้าอ้วนเห็นท่าทางตื่นตกใจของเย่ชิงหยู่ ก็หัวเราะอย่าได้ใจ “ใช่แล้ว เธอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? เธอวางใจได้ ฉันไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่ อีกอย่าง ถ้าหากว่าฉันไม่ไหวแล้ว ที่นี่ก็ยังมีอีกสามคนนี่”

พูดแล้วเขาก็จับเสื้อของเย่ชิงหยู่อย่างแรง หัวเราะอย่างได้ใจว่า “แรงดีจริงๆ! ฉันต้องการผู้หญิงอย่างเธอเนี่ยแหละ ไม่เสียแรงที่เป็นประธานของบริษัทหนึ่ง เล่นแล้วมีความรู้สึกถึงชัยชนะจริงๆ! ฮ่าๆๆ”

“ไม่ ไม่นะ!” เย่ชิงหยู่ได้สติกลับมาในทันทีและดิ้นรนอย่างโมโห

แต่ว่าเจ้าอ้วนกลับจับเธอไว้อย่างแรง พูดยิ้มๆว่า “เธอคิดว่าอยู่ที่นี่เธอยังมีโอกาสในการดิ้นรนอีกหรอ? ให้ฉันเล่นด้วยดีๆเถอะ รอฉันเล่นจนสะใจแล้ว ไม่แน่อาจจะไว้ชีวิตน้อยๆของเธอไว้”

ขณะพูดมือของเขาก็ขยับอย่างรุนแรงขึ้นอีก

การกระทำแบบนี้ ทำเอาใจของเย่ชิงหยู่ห่อเหี่ยวจนถึงที่สุด

นี่มันอะไรกัน? หรือว่าคนพวกนี้จะทำอย่างนั้นกับเธอจริงๆ?

เย่ชิงหยู่ยังเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยผ่านผู้ชายมาก่อน ถึงแม้ว่าจะแต่งงานแล้ว แต่ว่าพวกเขาก็ไม่เคยทำอะไรกัน ถ้าหากวันนี้ถูกคนพวกนี้ย่ำยี แล้วเธอจะยังมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?

ไม่! เสียงจากส่วนหนึ่งในก้นลึกหัวใจตะโกนออกมา

มองดูการกระทำที่มากขึ้นของเจ้าอ้วน เย่ชิงหยู่ส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง พูดประโยคหนึ่งออกมาอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำ “รอเดี๋ยว!”

คำนี้เธอตะโกนอย่างเสียงดังมาก เจ้าอ้วนเองยังตกใจ

เธอใช้โอกาสนี้จ้องหน้าเจ้าอ้วนแล้วพูดว่า “ฉันขอเตือนนาย ถ้าหากว่าสามีฉันรู้ นายตายแน่ นายจะต้องถูกเขาฆ่าทิ้งแน่”