“พักผ่อนก่อนนะครับ”
หลังจากที่เย่ฟานออกคำสั่ง เขาก็หันหลังและจากไป
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ Ye Fan หันกลับมา Liang Gong Yingyue ก็เรียก Ye Fan ว่า: “อาจารย์ขอบคุณ”
“ขอบคุณที่อยู่กับฉัน”
“ตั้งแต่เด็ก คุณเป็นคนแรกที่ไปซื้อของกับฉัน”
ฮารุฮิ หยิงเยว่พูดเบาๆ
เมื่อเย่ฟานได้ยิน เขาก็โบกมือ หัวเราะ และจากไป
เช้าวันรุ่งขึ้น.
เมื่อ Haruhi Yingyue ตื่นขึ้น เธอพบว่า Ye Fan ได้ทำอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว
“ตื่น?”
“ล้างมือแล้วกินข้าว”
เย่ฟานเสิร์ฟไข่เจียวผัดกับนมร้อนต่อหน้าเขา
ฉันไม่รู้ว่าทำไม เมื่อฉันได้ยินเสียงต่ำของเย่ฟาน ความอบอุ่นและความงามที่อยู่ตรงหน้าฉันทำให้ฮารุฮิอยากจะร้องไห้
อาจเป็นเพราะความคิดถึง
ในตอนเช้า Ye Fan กับ Liang Palace Yingyue ไปที่ชายหาดอีกครั้ง เฝ้าดูทะเลหยุดและดูกระแสน้ำ
ฉันไปที่สวนสัตว์ในตงจิงและเดินผ่านถนนสายเก่าอันเงียบสงบข้างเมืองโบราณ
อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันเดินผ่านสี่แยก กลิ่นแรงก็มาถึงจมูกของฉันในทันใด
“ว้าว~”
“หอม
จัง..” Haruhi Yingyue สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วอุทานออกมาทันที
ในเวลานี้ เย่ฟานเงยหน้าขึ้นและเห็นร้านเล็กๆ ขาย “ทาโกะยากิ” อยู่ที่สี่แยก
หน้าร้านมีคิวยาวเหยียด
ประมาณว่ากลิ่นมาจากร้านเล็กๆแห่งนี้
“ไปเถอะ ไปเข้าแถวกัน”
เย่ฟานหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินผ่าน Haruhi Yingyue
“เฮ้~”
“ขอบคุณครับอาจารย์”
Haruhi Yingyue ยิ้มเก่ง คาดว่าคงไม่มีใครคิดว่าเป็นสาวร่าเริงสดใสต่อหน้าเธอ ชีวิตของเธอจะถึงจุดจบใช่ไหม?
Ye Fan และ Haruhi Yingyue เข้าแถวกันเกือบครึ่งชั่วโมง
อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงคิวของพวกเขา ทันใดนั้นก็มีรถยนต์ฮอนด้าสีดำจำนวนหนึ่งมาจอดที่ข้างถนน
จากนั้นชายในชุดสูทและรองเท้าหนังมากกว่าหนึ่งโหลก็ลงจากรถและยืนทั้งสองข้างด้วยความเคารพ
ตรงกลางทางเดินยาวเหลืออยู่
จนถึงขณะนี้ ชายหนุ่มสวมชุดทักซิโด้สีขาวสวมแว่นกันแดดไม่ได้ลงจากรถ
“อาจารย์ นี่คือร้าน”
“อาจารย์มักจะชอบทานทาโกะยากิที่ทำในร้านนี้” ข้างหลังเขา ชายชราขมวดคิ้วและกล่าวด้วยความเคารพ
ชายคนนั้นพยักหน้าแล้วโบกมือ: “หยิบของแล้วตามฉันมา”
ด้วยวิธีนี้ เยาวชนจึงนำผู้คนมาที่ร้านค้าริมถนนแห่งนี้
ในเวลาเดียวกัน ผู้ใต้บังคับบัญชายืนอยู่นอกร้านเล็กๆ และกล่าวอย่างเคร่งขรึมกับคนในแถวว่า “วันนี้ เป็นวันเกิดครบรอบ 60 ปีของพระสังฆราชของตระกูลมิยาโมโตะ เจ้าของร้านเล็กๆ แห่งนี้กำลังถูกขอให้ช่วยครอบครัวทำอาหาร”
“งั้นร้านของเราจะปิดทันที”
“ทุกคน ไม่ต้องรออีกต่อไป พวกเขาจากฉันไปหมดแล้ว”
เสียงทุ้มดังก้องกังวาน และทุกคนที่รอการจัดอันดับอยู่ในความโกลาหล และพวกเขาทั้งหมดไม่พอใจ
“อะไร?”
“ขอเจ้าของร้านคนอื่น?”
“อะไรวะ”
“เราอยู่ในสายมานานแล้ว”
ทุกคนบ่น
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้เห็นรูปลักษณ์ที่ดุร้ายและดุร้ายของคนเหล่านั้น ไม่ว่าพวกเขาจะฝืนใจแค่ไหน พวกเขาทำได้เพียงฟันหักและกลืนเข้าไปในท้องของพวกเขา
…..
“อะไรนะ?”
“คุณกำลังทำอะไรอยู่?”
“ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน”
“ฉันไม่ไปกับคุณหรอก~”
ภายในบาร์ของว่าง เจ้าของร้านก็ส่งเสียงวิตกกังวล
ป๊อบ~
ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง ชายหนุ่มชั้นนำตบหน้าตรงๆ
“เผชิญกับอะไรที่น่าละอาย”
“นายน้อยหมายความว่าอย่างไร เจ้ายังกล้าขัดขืนหรือไม่”
“มันขึ้นอยู่กับคุณ.”
“พาฉันไปด้วย!”
แนะแนวเรื่อง
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1719
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1721
