ก่อนที่จะพบกับ Ye Fan Chen Nan คิดถึงที่จะกลับไป Jiangdong หลังจากสำเร็จการศึกษาเพื่อช่วยพ่อของเขาจัดการธุรกิจของครอบครัวและอยู่อย่างมั่นคงและเจริญรุ่งเรืองตลอดชีวิตที่เหลือของเขา
แม้ว่า Jianghai จะไม่ใหญ่โต แต่ Jiangdong ก็ไม่ใช่สถานที่ที่มั่งคั่งและร่ำรวยในประเทศจีน
อย่างไรก็ตาม ด้วยภูมิหลังทางครอบครัวของ Chen Nan การพักอาศัยใน Jianghai จะนำไปสู่ชีวิตที่ดีมากอย่างไม่ต้องสงสัย
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้พบกับ Ye Fan เฉินหนานก็ตระหนักว่าเขาไม่สามารถชำระสถานะที่เป็นอยู่ได้
เธอยังต้องการไล่ตามโลกกว้างเช่น Ye Fan
ไม่อย่างนั้นเธอกลัวผู้ชายตรงหน้าจะล้มลงเรื่อยๆ
หลังจากดื่มและรับประทานอาหารแล้ว Abe Zhongnan ก็ประกาศยุติงานเลี้ยงด้วยเช่นกัน
แขกทุกคนก็เริ่มออกเดินทางกลับห้องพักและกลับไปพักผ่อน
เย่ฟานรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยและต้องกลับไปประเทศจีนในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นเพื่อกลับไปพักผ่อน
“นาย. ชู ไม่คิดเกี่ยวกับมันอีกแล้วเหรอ?”
Nakai Hongichi ดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ เขายังคงไล่ตาม Ye Fan และถาม
แต่เย่ฟานจะตกลงได้อย่างไร?
“ขอบคุณพระเจ้าไท่สำหรับความเมตตาต่อข้า”
“อย่างไรก็ตาม ฉันคุ้นเคยกับการเดินคนเดียว และตอนนี้ฉันไม่สนใจที่จะเข้าร่วมองค์กรใด ๆ ในตอนนี้”
ขณะพูด เย่ฟานลงไปชั้นล่างกับเฉินหนานและคนอื่นๆ และกลับไปที่บ้านของเขา
“พี่เย่ฟาน พี่เย่ฟานรอพวกเราด้วย~”
เมื่อเฉินหนานและเย่ฟานกำลังจะลงไปข้างล่าง ศาสตราจารย์อันที่รออยู่ไม่ไกลก็รีบไล่ตามพวกเขาไป
“ฮ่าฮ่า~”
“พี่ชาย สุดยอดมาก!”
“ซ่อนไว้เหรอ”
“ทำเราเป็นห่วงขนาดนั้นเลย?”
“เมื่อกี้นี้ เราเหน็ดเหนื่อยเพื่อคุณจริงๆ”
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนเหล่านั้นหยิบปืนออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะ Ahui ที่จะหยุดพวกเขา ผมก็พร้อมที่จะรีบออกไปและปิดกั้นปืนให้คุณ”
Liang Haonan หัวเราะและอยู่ใกล้ Ye Fan
“ถูกตัอง.”
“คุณทำให้เราเป็นห่วงแทบตาย?”
“แต่น่านน่าน แฟนคุณเลวเกินไป เขามีพลังมาก แต่เขาโกหกเราว่าเขาเป็นคนบ้านนอก”
“ถ้าลองคิดดู ผู้หญิงที่เย่อหยิ่งอย่างหน่านน่าน ผู้ชายที่คุณชอบ จะเป็นคนบ้านนอกที่ใจร้ายได้อย่างไร”
“อันที่จริง เมื่อมองแวบแรก ฉันก็รู้ว่าพี่เขยของฉันไม่ธรรมดา”
Kong Hui ยังเปลี่ยนทัศนคติก่อนหน้านี้ต่อ Ye Fan และยิ้ม
ในที่สุด แม้แต่พี่เขยก็ยังตะโกนออกมา
“ฮ่าฮ่า~”
“น่านน่านมีวิสัยทัศน์ที่ไม่เหมือนใคร”
“พวกเราทุกคนมองออกไป”
ศาสตราจารย์อันก็หัวเราะเช่นกัน
ในตอนนี้ ความกระตือรือร้นของคนสามคนนี้ ที่ก่อนหน้านี้ละเลยและรังเกียจน้อยที่สุดสำหรับเย่ฟาน
อย่างไรก็ตาม เย่ฟานไม่ได้มองดูคนที่มาหลังจากเขาด้วยซ้ำ
กับเฉินหนาน เขาหันศีรษะและเดินไปที่บันได
“นี่~”
“นี่~”
ใบหน้าที่ร้อนรนวางก้นที่เย็นชา กงฮุ่ย อาจารย์และศิษย์ทั้งสามก็ถูกทิ้งไว้ที่นั่นเช่นนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะอับอายเพียงใด ก็ย่อมมีความอับอาย
“โดย!”
“ว่าไง?”
“ไม่สนใจคุณเบ็นหรือ”
“หือ เขินอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่แค่คุณจงหนานที่กินข้าวเย็นกับเขาใช่หรือไม่”
“ดูเขา?”
“หางอยู่สูงเสียดฟ้า”
“อย่างไรก็ตาม ต่อให้คุณเก่งแค่ไหน คุณก็ยังอยู่ในที่ทำงานที่คนเก่งๆ ใช้ชีวิตในตอนกลางคืน?”
นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่มีใครสนใจเขา กงฮุ่ยกัดฟันด้วยความโกรธ กระทืบเท้าหยกของเธอตรงๆ บ่นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
Liang Haonan กอดเอวของเธอและปลอบโยน: “เอาล่ะ Nan Nan อย่าโกรธเลย”
“เขาเป็นแค่ตัวร้าย”
“คุณรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง”
“มันเกิดขึ้นที่เขาเพิกเฉยต่อเรา ฉันกำลังวางแผนที่จะขอห้องสำหรับเขา”
“ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในห้องทำงานของเขาต่อไป”
Liang Haonan ก็ยิ้มอย่างมีชัย
อย่างไรก็ตาม ระหว่างการสนทนา Abe Zhongnan สังเกตว่า Cheng Yefan และลิฟต์ของพวกเขากำลังลงไปอย่างกะทันหัน
แนะแนวเรื่อง
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1902
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1904
