ในพายุเมื่อวาน เย่ ยู่หยานได้รับบาดเจ็บมากที่สุด ไม่เพียงแต่มีบาดแผลบนร่างกายของเธอเท่านั้น แต่ยังมีกระดูกหักในมือขวาของเธอโดยฮัว ยิงเทียน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดทางร่างกาย จิตใจที่สะเทือนใจต่อ Ye Yuyan ในการต่อสู้เมื่อวานนี้นั้นร้ายแรงกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
มันเหมือนความภาคภูมิหลายปีที่พังทลายลงเมื่อวานนี้
เป็นเวลาหลายปีที่ Ye Yuyan ผู้ซึ่งอยู่ห่างไกลออกไป ในที่สุดก็ปล่อยให้ญาติๆ ของเธอเห็นด้านที่อับอายที่สุดของเธอ
นับตั้งแต่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล Ye Yuyan ก็เงียบและหดหู่
เมื่อเธอหลับตาลง เธอดูเหมือนจะเห็นสายตาของลอร์ดนิกโกดาเกะเมื่อวานนี้
เย่ ยู่หยานไม่รู้ว่าทำไมหลังจากวันนั้น แผ่นหลังที่บางของชายชราเกือบทั้งหมดอยู่ในใจของเขา
อารมณ์ที่ยุ่งเหยิงยังคงอยู่ในหัวใจของ Ye Yuyan ตลอดเวลา
Dongmei ข้างๆเธอมองเข้าไปในดวงตาของเธอและทำร้ายหัวใจของเธอ
เธอเดินไปลูบผมลูกสาวของเธอ: “หยูหยาน หลังจากผ่านไปหลายปี คุณควรขอโทษลูกพี่ลูกน้องของคุณด้วย”
“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณและพ่อของคุณได้ทำสิ่งต่างๆ มากมายที่ทำร้ายเสี่ยวฟาน”
“เมื่อวานนี้ เสี่ยวฟานช่วยคุณทุกคนได้แม้จะเป็นรุ่นก่อน”
“คุณควรให้เซียวฟานลูกพี่ลูกน้องของคุณ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกและเหตุผลของคุณ ในเวลาเดียวกัน ฉันขอโทษสำหรับความไม่รู้ของคุณ”
“แม้ว่าเสี่ยวฟานจะดื้อรั้น แต่เขาก็ไม่มีเหตุผล”
ตงเหม่ยพูดเบาๆ
แต่ในขณะนั้น เย่ ซีเหม่ย เปิดประตูและเข้ามา
“พี่สาว มาที่นี่ทำไม”
“คุณบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับ Yuyan และฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องวิ่งหนี” Dongmei รีบไปข้างหน้าและยิ้มอย่างสุภาพ
Ye Ximei ตอบว่า: “ใช่ Yu Yan เป็นหลานสาวของฉัน ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้ป้าของฉันควรมาดู”
“หยูหยาน ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” เย่ซีเหม่ยถามเสียงดัง
Ye Yuyan ไม่ได้พูด ตงเหม่ยเห็นสิ่งนี้และรีบเร่ง: “หยูหยาน คุณป้าของคุณมีคำถามอะไรไหม?”
ในเวลานี้ Ye Yuyan หันศีรษะของเธอคิ้วของเธอเป็นสีแดงและพูดว่า: “ป้าหลานสาวสบายดี”
Ye Ximei ตกตะลึงเล็กน้อย
เธอลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ Ye Yuyan เรียกป้าของเธอคือเมื่อไหร่
หลังจากนั้นไม่นาน Ye Ximei ก็จากไป
เมื่อเห็นการจากไป ตงเหม่ยก็ถอนหายใจ
Ye Ximei มาคนเดียวและดูเหมือนว่า Ye Fan ยังคงโกรธลูกสาวของเธอ
————
————
“เฮ้ ในที่สุดมันก็สะอาดแล้ว”
Ye Tian ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากส่งแขกกลุ่มสุดท้ายที่มาเยือนออกไป
“ฮ่าฮ่า พี่ชายยังคงดังอยู่”
“ด้วยอาการบาดเจ็บนี้ ผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกต่างก็มา”
“โสมอะไร รังนก ฉันเกรงว่าจะได้รับหลายกล่องใช่ไหม”
เย่ ย่ากำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลข้างๆ เขา ทันใดนั้นยิ้มออกมา
เย่เทียนยิ้มอย่างมีเลศนัย: “ช่างเป็นความนิยมเสียนี่กระไร คนเหล่านี้มาหาฉัน แต่พวกเขาไม่สนใจเรื่องความปลอดภัยของฉันเลย พวกเขาต่างก็นึกถึงพลังที่อยู่ในมือของฉัน”
“ถ้าเป็นฉัน ใครจะดูแลฉัน”
“นอกจากนี้ยังมีโสมและรังนกนี้ด้วย ฟังดูดี แต่ทั้งหมดเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีข้อบกพร่องในราคากล่องละสองสามร้อยเหรียญ ถ้าคุณต้องการ ฉันจะขอให้พี่สะใภ้ของคุณส่งกล่องให้คุณในอดีต”
เย่เทียนกล่าวอย่างเฉยเมย
แต่ภายใต้สายลมสงบ กลับเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง
“พี่อย่าถูกและขายดี”
“ถึงจะมีใครให้สินค้าที่มีข้อบกพร่อง มันก็ดีกว่าของขาดๆ หายๆ ที่หลานชายของเราส่งมาให้”
“พวกเราช่างน่าสังเวช มาที่นี่เพื่อชดใช้และส่งผลไม้ที่มอมแมมมา?”
“ไปซะ เย่เจียน ทิ้งเศษผ้าที่เย่ฟานมอบให้ฉันทิ้งไป”
ยายจ๋าสั่ง.
แนะแนวเรื่อง
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1436
A Dish best served cold อาหารจานเย็นที่ดีที่สุด บทที่ 1438
