หานลี่ย่อมพบว่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงไล่ตามมาอยู่ด้านหลังอย่างไม่ลดละตั้งนานแล้ว เขาพลันใจหายวาบ กระตุ้นพลังปราณในร่างจนถึงขีดสุด แปลงกายเป็นวิหคยักษ์กระพือปีกทั้งสี่ข้างไม่หยุด
แต่สำเภาลำเล็กที่บรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงนั้นกำลังควบคุมอยู่ด้วยความรวดเร็ว กลับเป็นสมบัติประเภทเหาะเหินที่หานลี่ไม่ค่อยได้พบเห็น
ปึกผลึกสองคู่กำลังกระพือ สำเภาลำเล็กที่ตามอยู่ด้านหลังไกลๆ คาดไม่ถึงว่าจะไม่อาจทิ้งระยะห่างได้เลยแม้เพียงนิด นี่จึงทำให้หานลี่รู้สึกจนปัญญา
หรือว่าต้องสู้กับร่างแยกบรรพชนศักดิ์สิทธิ์เซวี่ยกวงผู้นี้จริงๆ?
แต่อีกฝ่ายมีอิทธิฤทธิ์ที่ร้ายกาจอื่นหรือไม่นั้นไม่ต้องพูดถึง แค่สมบัติอาคมสองชิ้นในมือก็เรียกได้ว่ามหัศจรรย์แล้ว! เขาไม่มั่นใจว่าจะต้านทานได้เลยสักนิด
แต่ยามนี้เขาถูกอีกฝ่ายตรึงเป้าหมายไว้ นอกเสียจากว่าจะดึงระยะห่างจากอีกฝ่ายสองสามหมื่นลี้ในรวดเดียว มิเช่นนั้นก็ไม่อาจสลัดให้หลุดได้จริงๆ
หานลี่บินหนีไปพลาง ขบคิดหาวิธีอย่างรวดเร็วไปพลาง
ยามที่มองเห็นมันกะพริบวาบๆ สองสามครั้ง เสียงวิหคร้องเบาๆ ก็ดังขึ้น ขนนกสีเงินพุ่งออกมาจากเรือนร่างเป็นพันเส้น เปล่งแสงสว่างวาบแล้วกลายเป็นธงอาคม
หมอกลำแสงห้าสีสันเปล่งแสงสว่างวาบ ธงอาคมและยันต์วิเศษทยอยกันสั่นเทาแล้วสลายหายไปในภูเขา
แม้ว่าวิหคยักษ์จะทำกลอุบาย แต่ความเร็วกลับไม่ได้รับผลกระทบเลยสักนิด มันกะพริบถี่ๆ แล้วบินหนีออกมาจากเทือกเขา สลายหายไปที่ขอบฟ้าอีกครั้ง
หลังจากผ่านไปชั่วครู่ อีกด้านของขอบฟ้า เส้นไหมสีโลหิตสายหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบแล้วปรากฏขึ้น จากนั้นพลันพุ่งแหวกอากาศปรากฏตัวเหนือเทือกเขา สำเภาลำเล็กสีโลหิตลำหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศ
บนสำเภาลำนี้มีชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนกันทุกระเบียบนิ้วสามคนยืนอยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา
คนที่อยู่ด้านหน้าสุด หรี่ตาทั้งสองข้างลง เอามือทั้งสองกอดอก
สองคนที่อยู่ด้านหลังกลับหลับตาทั้งสองข้าง สองมือร่ายอาคมไม่ปล่อย
สำเภาลำเล็กสีโลหิตพลันรางเลือน แล้วจมหายไปกลางอากาศภายใต้ลำแสงสีโลหิตที่เปล่งแสงสว่างวาบ
ในยามนั้นเองเทือกเขาด้านล่างกลับมีเสาลำแสงนับพันสายพ่นออกมา หมอกลำแสงหลากสีสันเปล่งแสงสว่างวาบ คาดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นเขตอาคมขนาดยักษ์ที่วิจิตรงดงามมาก
สำเภาลำเล็กสีโลหิตที่เพิ่งจะคิดหนี รู้สึกเพียงว่าบรรยากาศรอบๆ เปลี่ยนเป็นข้นเหนียว ถูกกลืนกินเข้าไปในพลังของเขตอาคม
“หึ เขตอาคมชั่วคราวแค่นี้ คิดจะกักข้า!” ชายหนุ่มที่มีกลิ่นอายโลหิตยืนอยู่ด้านหน้าสุดเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็มีสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง กลับเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชา
จากนั้นชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา อาคมในมือพลันคลายออก และเบิกตาทั้งสองข้างขึ้น อ้าปากพ่นลำแสงสีดำออกมา
หม้อใบเล็กในลำแสงสีดำปรากฏขึ้นรางๆ นั่นก็คือหม้อคำพูดสีม่วง!
“ทลาย”
ชายหนุ่มที่พ่นหม้อสีม่วงออกมา ใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งตบไปที่หม้อเบาๆ แล้วร้องตะโกนเสียงแผ่วเบาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
ชั่วขณะนั้นหม้อใบเล็กพลันเปล่งแสงเจิดจ้า ขยายใหญ่ขึ้นจนมีขนาดยักษ์สิบจั้งเศษ
จากนั้นเสียงหึ่งๆ พลันดังขึ้น อักขระยันต์สีดำขนาดสองสามจั้งบินออกมาจากในหม้อ แล้วหมุนคว้าง กลายเป็นพายุหมุนสีดำม้วนวนออกมา
พายุหมุนสีดำราวกับคลื่นยักษ์ซัดกระหน่ำ แฝงไว้ด้วยอานุภาพที่น่าเหลือเชื่อ ม้วนวนไปรอบด้าน แล้วสั่นเทาทั้งอากาศ
เขตอาคมยักษ์แค่ต้านทานสองสามครั้งก็ถูกฉีกออกราวกับฉีกกระดาษ สุดท้ายก็กลายเป็นลำแสงจำนวนนับไม่ถ้วนสลายหายไป
หม้อใบยักษ์สีม่วงเปล่งแสงสว่างวาบ ชั่วพริบตาพลันหดเล็กลง กลายเป็นลำแสงสีดำจมหายเข้าไปในร่างของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มผู้นี้พ่นลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วร่ายอาคมหลับตาทั้งสองข้างลง
ชายหนุ่มที่มีกลิ่นอายโลหิตที่เป็นผู้นำเห็นเช่นนี้ก็หัวเราะร่าออกมา สำเภาลำเล็กสีโลหิตกลายเป็นเส้นไหมลำแสงสายหนึ่งพุ่งออกไปอีกครั้ง
ขั้นตอนการขัดขวาง คาดไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นแค่ในชั่วสองสามลมหายใจเท่านั้น
แทบจะในเวลาเดียวกัน หานลี่ที่กำลังกระพือปีกพึ่บๆ อยู่ด้านหน้าก็สัมผัสได้ว่าการเชื่อมโยงจากยมโลกสลายหายไป
ดวงตาทั้งสองข้างของเขาอดที่จะฉายแววตกตะลึงออกมาไม่ได้!
จะเป็นไปได้อย่างไร! อาวุธวางเขตอาคมเมฆมหาสมุทรมหัศจรรย์ชุดนี้ กระตุ้นอานุภาพของเขตอาคมไปแปดส่วนแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะไม่อาจขัดขวางมารเฒ่าผู้นั้นได้เพียงครึ่ง
ภายใต้ความตกตะลึงของหานลี่ พลันรู้สึกจิตใจหนักอึ้ง
หลังจากผ่านไปชั่วครู่เขาที่กลายเป็นวิหคยักษ์ก็กระพือปีกทั้งสองข้าง คาดไม่ถึงว่าขนนกนับร้อยเส้นจะพุ่งออกมา
เมื่อขนนกเหล่านี้พุ่งออกมา ก็พลิ้วไหวกลายเป็นยันต์วิเศษหลากสีสัน เปล่งแสงสว่างวาบแล้วทยอยกันจมหายไปกลางอากาศอย่างไร้ร่องรอย
ที่เดิมจึงเหลือเพียงยันต์สีเงินสองสายที่ลอยพลิ้วไปมาอยู่
ลำแสงสีเงินเปล่งแสงสว่างวาบ ฉับพลันนั้นผู้พิทักษ์ชุดเกราะสีทองหมวกทองคนหนึ่ง ในมือถือใบมีดยักษ์สีทองเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงนั้นพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น
ยันต์สีเงินอีกแผ่นหนึ่งกลับกลายเป็นเงาสีทองจางๆ สายหนึ่ง พุ่งไปที่ด้านหลังผู้พิทักษ์แล้วเปล่งแสงสว่างวาบพลางหายวับไป
ร่างของวิหคยักษ์ยังคงไม่มีท่าทีจะหยุดพักเลยสักนิด กะพริบวาบๆ แล้วสลายหายไปอีกครั้งที่ปลายฟ้า
มองจากไกลๆ ที่นี่ราวกับมีแค่ผู้พิทักษ์ผู้นี้ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
ไม่นานนัก กลางอากาศที่อยู่ไกลออกไปก็มีระลอกคลื่นปรากฏขึ้น สำเภาขนาดย่อมสีโลหิตพลิ้วไหว ปรากฏขึ้นกลางอากาศ
ชายหนุ่มที่มีกลิ่นคาวโลหิตที่เป็นผู้นำยืนอยู่บนสำเภาลำเล็ก เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ตกตะลึง แต่หลังจากพิจารณาผู้พิทักษ์ชุดเกราะสีทอง ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชา
“เจ้าเด็กน้อยเผ่ามนุษย์มีความรู้ไม่น้อยจริงๆ? คาดไม่ถึงว่าแม้แต่เงาหุ่นเชิดระดับสูงก็ยังหลอมออกมาได้ แต่สิ่งนี้ย่อมโจมตีข้าไม่ได้!”
สิ้นเสียงชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดของสำเภาลำเล็กพลันลืมตาทั้งสองข้างขึ้น และชูมือหนึ่งขึ้นโดยไม่ปริปาก ชั่วขณะนั้นหอคอยเจ็ดสีพลันปรากฏขึ้น
เปล่งแสงสว่างวาบ หอคอยเจ็ดสีสูงสองสามพันจั้งปรากฏขึ้นเหนือผู้พิทักษ์ชุดเกราะสีทอง และห่อหุ้มลงมาด้านล่าง
ผู้พิทักษ์ชุดเกราะมีสีหน้าไร้ความรู้สึก แต่ใบมีดยักษ์สีทองในมือกลับสับออกมาอย่างไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ
เสียงอึกทึกดังสนั่นขึ้น
กระบี่ลำแสงสีทองความยาวร้อยจั้งเศษสับลงไปที่ตีนหอคอยเงา แต่กลับเปล่งแสงสว่างวาบแล้วหายไปราวกับโคลนที่จมลงสู่มหาสมุทร
เมื่อลำแสงทั่วท้องฟ้าหม่นแสงลง หอคอยเงาก็กลายเป็นหอคอยขนาดย่อมเจ็ดสี ผู้พิทักษ์ชุดเกราะกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ชายหนุ่มที่สำแดงหอคอยนี้ออกมาใช้มือหนึ่งกวักเรียก เก็บหอคอยเล็กกลับมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มที่มีกลิ่นคาวโลหิตที่เป็นผู้นำพลันหัวเราะร่า สำเภาลำเล็กสีโลหิตขยับ แล้วกลายเป็นเส้นไหมสีโลหิตพุ่งออกไป
แต่เส้นไหมโลหิตเปล่งแสงสว่างวาบตรงจุดที่ผู้พิทักษ์ชุดเกราะถูกเก็บเข้าไปเมื่อครู่ เบื้องหน้ามีลำแสงสีเงินสว่างวาบ ผู้พิทักษ์ชุดเกราะสีทองอีกคนหนึ่งเปล่งแสงสว่างวาบขึ้นอย่างเงียบเชียบ และใช้สองมือร่ายอาคม แผ่นหลังมีเทวรูปสามเศียรหกกรปรากฏออกมา แขนทั้งหกโบกสะบัดพร้อมกัน ลำแสงสีทองขนาดยักษ์หกดวงทุบลงมาที่สำเภาลำเล็ก
ยังไม่ทันได้โจมตีสำเภาลำเล็ก พลังที่คุ้นเคยและอานุภาพอันน่ากลัวที่ไม่คุ้นเคยก็ม้วนวนออกมา
“เทวรูปมารเที่ยงแท้ เป็นไปไม่ได้!”
เมื่อถูกการโจมตีนี้ ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำที่แต่เดิมยังมีท่าทีไม่ใส่ใจ เห็นสถานการณ์เช่นนี้กลับร้องอุทานด้วยความตกตะลึงออกมา
แต่ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังของเขากลับไม่ปริปาก มือหนึ่งพลิกฝ่ามือ หม้อใบเล็กสีม่วงเปล่งแสงสว่างวาบแล้วปรากฏขึ้น และตบมือข้างหนึ่ง ม่านลำแสงสีม่วงปรากฏออกมา ปกป้องสำเภาลำเล็กทั้งลำเอาไว้
ลำแสงสีทองหกลูกโจมตีไปบนม่านสีม่วง แค่ส่งเสียงอึกทึกสองสามครั้ง คาดไม่ถึงว่าจะถูกม่านลำแสงเปล่งแสงสว่างวาบแล้วดูดกลืนไป
แต่ในช่วงเวลาที่ล่าช้า สำเภาลำเล็กสีโลหิตหยุดชะงักกลางอากาศ
แม้ว่าชายหนุ่มที่เป็นผู้นำจะมีท่าทีตกตะลึง แต่ก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง สีหน้าเคร่งขรึม ยกมือขึ้นวาดรูปทรงกลมที่ดูประหลาดๆ ไว้ตรงหน้า
เสียง “พรึ่บๆ” ดังขึ้น รูสีขาวเปล่งแสงสว่างวาบปรากฏขึ้นตรงหน้าสำเภาลำเล็ก ลำแสงสีโลหิตเปล่งแสงสว่างวาบ เงาลวงตาที่ดูเหมือนอสรพิษงูเหลือมพุ่งออกมา พอรางเลือนก็ทะลวงผ่านร่างของผู้พิทักษ์ชุดเกราะสีทอง แล้วพันรัดแน่น
พลังมหาศาลที่ไม่อาจต้านทานได้ลดลงมาหาร่างของผู้พิทักษ์ชุดเกราะทันที
เสียงอึกทึกดังขึ้น!
ผู้พิทักษ์ชุดเกราะสีทองไม่ทันแม้แต่จะกระตุ้นเทวรูปด้านหลัง ชั่วพริบตาก็ระเบิดออก กลายเป็นลำแสงสีเงินแล้วสลายหายไป
เทวรูปสามเศียรหกกรที่อยู่ด้านหลังก็ส่งเสียงร้องกังวานออกมาแล้วสลายหายไป
ชายหนุ่มที่มีกลิ่นคาวโลหิตที่เป็นผู้นำพลันแค่นเสียงด้วยความเย็นชา แววตาเปล่งประกายคิดจะกระตุ้นสำเภาลำเล็กอีกครั้ง แต่กลับหน้าเปลี่ยนสีพลางเงยหน้าขึ้น
เห็นเพียงเหนือสำเภาลำเล็ก คาดไม่ถึงว่าจะมีหมอกลำแสงพวยพุ่งออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็สุดจะรู้ได้ ศาลาปรากฏขึ้นด้านในรางๆ
นั่นก็คือเก้าวิมานสวรรค์ที่หานลี่วางยันต์ไว้!
ชั่วพริบตาที่ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำพบหอคอย กลับเปล่งแสงเป็นหมื่นจั้งแล้วร่อนลงมา แล้วกักสำเภาลำเล็กสีโลหิตเอาไว้ในเขตอาคม
ชายหนุ่มที่อยู่คนสุดท้ายกลับสำแดงสมบัติเจ็ดสีในมือออกมาอีกครั้ง
ชั่วขณะนั้นหอคอยเงายักษ์ที่ตั้งตระหง่านอยู่เหนือศีรษะ พลันต้านทานศาลาเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่อาจร่อนลงมาได้สักนิด
จากนั้นชายหนุ่มผู้นี้พลันบริกรรมคาถา อ้าปากพ่นโลหิตบริสุทธิ์ออกมา ในเวลาเดียวกันก็ร้องตะโกนคำว่า “เก็บ”
ชั่วพริบตาหมอกลำแสงเจ็ดสีที่ม้วนวนออกมาจากยอดของหอคอยก็หมุนวน คาดไม่ถึงว่าจะดูดหอคอยเงาเข้าไปในหมอกลำแสง
ลำแสงหม่นแสงลง หอคอยเงายักษ์สลายหายไป หอคอยเจ็ดสีร่อนลงมาในมือของชายหนุ่มอีกครั้ง
ชั่วขณะนั้นชายหนุ่มที่เป็นผู้นำพลันมีสีหน้าผ่อนคลายลง จากนั้นพลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา กระตุ้นลำแสงหลีกหนีของสำเภาโลหิตใต้ฝ่าเท้า
……
ณ เมืองอี่เทียน
ในที่สุดเขตอาคมทั้งหมดด้านนอกกำแพงยักษ์ก็ถูกเผ่ามารโจมตีจนนับไม่ถ้วน กว่าครึ่งเมืองล้วนถูกข้าศึกยึด อาชามารของเผ่ามารจำนวนนับไม่ถ้วนและอสูรมารทะลักเข้ามาในเมืองอี่เทียนราวกับคลื่น
ส่วนผู้พิทักษ์ชุดเกราะสีทองบริสุทธิ์หนึ่งร้อยแปดคนยังคงลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ คาดไม่ถึงว่าจะแค่รวมตัวกันเป็นเงาเป็นสายๆ เท่านั้น
และก่อนหน้านี้ไม่นาน ในที่สุดหลังจากที่ถูกเผ่ามนุษย์คุ้มกัน แน่นอนว่าขวัญกำลังใจย่อมตกลงอีกครั้ง ทยอยกันล่าถอยแล้วสลายตัวหนีไป
และในยามนี้ห่างจากเมืองอี่เทียนไปสองสามร้อยลี้บนยอดเขานิรนามลูกหนึ่ง บุรุษและสตรีทั้งแก่ชราและเยาว์วัยสวมชุดเหมือนกันนับพันคนกำลังมองไปที่เมืองอี่เทียนที่ถูกไอสีดำม้วนวนกดลงมา
สองมือกุมแน่น บ้างก็เผยสีหน้าโศกเศร้าออกมา บ้างก็เผยสีหน้าโชคดีอย่างปิดไม่มิดออกมา
พวกเขาต่างมีสีหน้าหลากหลาย แต่กลับไม่ปริปาก ดูเหมือนว่าจะมีท่าทางเตรียมพร้อม
ส่วนตรงหน้าของฝูงชน ชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีเขียวที่มีสีหน้าซีดขาว ก็มองไปทางนั้นด้วยสีหน้าสลับซับซ้อน
นั่นก็คืออาวุโสของเมืองอี่เทียน ผู้ที่เดิมหนีกลับไปเข้าในเมือง ‘อรหันต์ชิงหลง!’
“ไปกันเถิด เมืองอี่เทียนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกทำลายเมืองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว พวกเจ้าคือสี่ศิษย์ผู้ยิ่งใหญ่ของพรรคเรา ขอแค่เมืองอี่เทียนผ่านเคราะห์มารครั้งนี้ไปได้ สี่พรรคผู้ยิ่งใหญ่ของพวกเราก็จะเติบโตได้อีกครั้ง ยามนี้ล่าช้าไม่ได้แล้ว ออกเดินทางเถิด” อรหันต์ชิงหลงหันหน้ามา ออกคำสั่งกับผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นด้วยเสียงเคร่งขรึม
