หนึ่งเดือนต่อมา ทั้งโลกปีศาจล้วนได้รับคำสั่งกำจัดของหยวนเหยี่ยน จึงมีความปั่นป่วน
รางวัลการกำจัดมหาศาล แม้แต่บรรพบุรุษเผ่าอสูรก็ยังตื่นเต้น
นอกจากนี้ เป้าหมายของการกำจัดเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามนุษย์ในโลกวิญญาณระดับผสานอินทรีย์ ซึ่งปกติแล้วสิ่งเหล่านี้จะไม่อยู่ในสายตาของบรรพบุรุษ ส่วนใหญ่จะไม่ใช้ตัวตนของตนเอง ทว่าจะส่งร่างอวตารออกไป
มีเพียงบรรพบุรุษไม่กี่คนที่มีมิตรภาพที่ดีกับหยวนเหยี่ยน จึงได้รับข่าวลับจากเขา หลังจากพิจารณาแล้ว จึงรอจังหวะบุกโจมตีอย่างเงียบๆ
ทว่าเพียงเท่านี้ การปรากฏตัวของเหล่าบรรพบุรุษ บวกกับเหล่าอสูรระดับผสานอินทรีย์ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้โลกปีศาจปั่นป่วน
สองเดือนต่อมา ในที่สุดก็มีคนค้นพบร่องรอยของหานลี่ในเขตชานเมืองของเมืองปีศาจมรกตในเมืองที่ยิ่งใหญ่ของโลกปีศาจ จากนั้นจึงรายงานบรรพบุรุษอสูรทั้งสี่ที่อยู่ในเมือง
เป็นผลให้ในเมืองจึงใช้ขอบเขตอาคมในบริเวณใกล้เคียง อสูรทั้งสี่จึงขัดขวางหานลี่โดยฉับพลัน ทว่านักพรตปูก็ลงมือในทันทีเช่นกัน มันสังหารอสูรทั้งสี่อย่างง่ายดายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว อสูรนับหมื่นที่อยู่ใกล้ๆ ต่างตื่นตระหนก จึงทำให้หานลี่และคนอื่นๆ ผ่านเขตอาคมและออกจากเมืองมรกตได้อย่างง่ายดาย
สามเดือนครึ่งต่อมา ค้นพบร่องรอยของหานลี่อีกครั้ง ใน ‘หุบเขาสีทอง’ ซึ่งเป็นสถานที่ที่อันตรายที่มีชื่อเสียงในโลกปีศาจ
เป็นผลให้บรรพบุรุษอีกาที่มีชื่อเสียงรีบส่งร่างอวตารออกไปพร้อมกับอสูรอาวุโสอีกสามคน เพื่อขัดขวางหานลี่อีกครั้ง
หลังจากการต่อสู้อันดุเดือด ร่างอวตารของบรรพบุรุษอีกาและอสูรอีกสองตนตาย ณ ตรงนั้น มีเพียงอสูรตนหนึ่งที่เชี่ยวชาญในการหลบหนีจึงหนีออกจากหุบเขาสีทองได้
ทันทีที่ข่าวแพร่ออกไป เหล่าอสูรต่างถกเถียงเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่างๆ นานา
ครึ่งปีต่อมา บรรพบุรุษแสงโลหิตของคนและผู้ใต้บังคับบัญชาอีกหลายคน ปรากฏตัวที่ ‘เมืองเฉินสุ่ย’ ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆ พวกเขาได้เปิดเผยตัวตนของหานลี่และคนอื่นๆ ที่ได้ปกปิดใบหน้าเดิมของพวกเขา และกระตุ้นให้จับพวกเขาทั้งเป็น
หานลี่และนักพรตปูลงมือต่อสู้พร้อมกันโดยไม่พูดอะไร
หลังจากฝึกฝนมาครึ่งปี ปราณแท้ของหานลี่เกือบจะฟื้นคืนทั้งหมดแล้ว และหลังจากที่ต่อสู้กับร่างนิพพานครั้งนั้น เขาได้รับประโยชน์มหาศาลจากบ่อชำระวิญญาณและบัววิญญาณ ตอนนี้เขาจึงได้สัมผัสอย่างแท้จริง พลังของเขาจึงพัฒนาไปได้มาก
ดังนั้นการลงมือของหานลี่ในครั้งนี้ ก็คือร่างนิพพานขั้นที่สอง เขามีพลังมากมายมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ เขาจึงเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษแสงโลหิตอย่างไม่หลบหลีก
ผลก็คือ หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือดที่กินเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน เมืองเล็กๆ ทั้งเมืองเกือบจะถูกทำลายจนหมด และอสูรจำนวนมากในบริเวณใกล้เคียงก็ได้รับผลกระทบทั้งได้รับบาดเจ็บทั้งถูกลืม
แต่ที่น่าตกใจคือในท้ายที่สุด การสู้รบจบลงด้วยการที่บรรพบุรุษโลหิตได้รับบาดเจ็บสาหัสและหลบหนีไปได้ ส่วนร่างอวตารผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองทั้งหมดถูกทำลาย
หากเหล่าอสูรรับรู้ถึงความน่ากลัวของนักพรตปูในด้านต่อสู้สองครั้งก่อนหน้านี้ หลังจากต่อสู้ในครั้งนี้ ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักว่าหานลี่น่ากลัวเพียงใด และเขาเกือบจะเทียบได้กับนักพรตปูเลยทีเดียว
แต่ที่น่าตกใจก็คือไม่กี่วันหลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลง มีอสูรระดับสูงบางคนพบศพที่น่าสยดสยองของบรรพบุรุษแสงโลหิตในเทือกเขาห่างจากเมืองเฉินสุ่ยหนึ่งล้านลี้
หัวของศพนี้เปิดออก ข้างในว่างเปล่า ดูเหมือนว่าไม่ใช่เพียงแต่ร่างกายของบรรพบุรุษแสงโลหิตเท่านั้นที่ถูกทำลาย แม้ตาปราณก่อกำเนิดก็ถูกอะไรบางอย่างกัดกิน
ทุกคนต่างตื่นตระหนกเมื่อเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป อีกทั้งยังได้รับการยืนยันจากอสูรระดับสูง
เมื่อบรรพบุรุษอสูรบางคนได้ยินเรื่องนี้ ด้วยความตกใจ จึงส่งผู้ใต้บังคับบัญชาไปตรวจสอบสาเหตุที่แท้จริงว่าเหตุใดบรรพบุรุษแสงโลหิตจึงถูกทำร้าย
แม้ว่าโลกปีศาจจะสนับสนุนให้มีการต่อสู้ระหว่างเผ่าต่างๆ และแม้กระทั่งการล่มสลายของปีศาจก็เกิดขึ้นเป็นครั้งคราว แต่การที่บรรพบุรุษถูกฆ่าตายไม่ได้เกิดขึ้นเป็นเวลาหลายหมื่นปี
ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าบรรพบุรุษเหล่านี้จะยังสงสัยอยู่บ้างว่าเป็นฝีมือของหานลี่และนักพรตปูหรือไม่ แต่ที่น่าสงสัยกว่านั้นคือบรรพบุรุษคนอื่นๆ ที่แค้นใจในบรรพบุรุษแสงโลหิต จึงได้ถือโอกาสนี้ลอบทำร้าย
ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าเหล่าบรรพบุรุษระดับต่ำและบรรพบุรุษระดับสูงที่มีพลังจะไม่เกรงกลัวและนักพรตปู ทว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ พวกเขากลับเกรงกลัวมากและหยุดความคิดที่จะลงมือ
ท้ายที่สุดความแข็งแกร่งของหานลี่และนักพรตปู การส่งร่างอวตารออกไปก็เหมือนเป็นเป้าหมายของศัตรูและไม่มีวันที่จะได้ร่างอวตารกลับคืนมา
ส่วนบรรพบุรุษอสูรระดับธรรมดาที่ไม่ได้เป็นผู้นำเช่นบรรพบุรุษอสูรระดับสูง พวกเขาจึงไม่ส่งตนเองไปหาที่ตาย
ดังนั้น หานลี่และคนอื่นๆ จึงโจมตีพวกเขา และด้วยเหตุนี้จึงกลายเป็นสถานการณ์ที่แก้ไขยาก และไม่มีอสูรติดตามและจัดการกับเขาอีก
แน่นอนว่าการติดตามยังคงมีอยู่ ทว่าเป็นเพียงการติดตามห่างๆ
และชื่อเสียงของหานลี่จึงแพร่หลายไปในหมู่เผ่าพันธุ์ต่างๆ ในโลกปีศาจ และมันก็สามารถทำให้ปีศาจระดับธรรมดารู้สึกประหม่า!
……
ภายในถ้ำในหุบเขาเล็กๆ ที่รกร้าง มีชายชราและชายร่างใหญ่นั่งขัดสมาธิเผชิญหน้ากัน
ชายชราคิ้วยาว ใบหน้าเรียวเล็ก มวยผมสามมุมมีปิ่นไม้สีเหลืองปักหนึ่งอัน บนเสื้อคลุมมีปีศาจดุร้ายสามเศียรหกกร
ส่วนชายร่างใหญ่ในชุดเกราะสีดำมีใบหน้าอวบอิ่ม รูปลักษณ์ดูสง่างาม ทว่าใบหน้ากลับน่าเกรงขาม…
ลมปราณที่ออกมาจากร่างกายของทั้งสองช่างน่ากลัวยิ่งนัก ซึ่งหากไกลจากบรรพบุรุษอสูรระดับธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ถึงระดับมหายาน
ชายชราและชายร่างใหญ่กำลังจ้องมองบางอย่างที่อยู่ระหว่างพวกเขา
มันเป็นหม้อขนาดใหญ่สีแดงเลือด สูงประมาณหนึ่งฉื่อ ครึ่งบนเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส และมีใบหน้าปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ทั้งสี่มุม
หม้อน้ำสั่นเล็กน้อยและเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองก็ออกมาจากปากของใบหน้าปีศาจ ดูเหมือนว่าจะมีสัตว์ประหลาดถูกขังและถูกทรมานอยู่ภายใน
“แสงโลหิต เจ้าทุกข์ทรมานใช่หรือไม่ หากเจ้ามอบถ้ำลึกลับได้เร็วเท่าไหร่ เจ้าจะถูกปลดปล่อยจากไฟปีศาจเร็วเท่านั้น ข้าและสหายเชอถูกเจ้ากักขังอยู่ในเมืองปีศาจมานานมากแล้ว และมีความอดทนมากขึ้น ซึ่งมันเป็นเรื่องง่ายที่จะทรมานเจ้าไปเรื่อยๆ สุดท้ายเจ้าจะทุกข์ทรมานอย่างมาก เพิ่มเติมคือทิ้งทุกอย่างว่างให้พวกเรา ท้ายที่สุดเจ้ากับพวกเราแยกออกจากปราณแท้ และส่งมอบให้พวกเรา ถือได้ว่าสิ่งดีๆ ไม่รั่วไหลไปสู่คนนอก” ชายร่างใหญ่ถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชในหม้อ พลางพูดปลอบประโลม
ผู้ที่ถูกคุมขังอยู่ในหม้อคือปราณก่อกำเนิดของบรรพบุรุษแสงโลหิต
“ถูกต้อง หากเจ้ามอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้รับจากเราสองคนในวันนั้น และมอบทั้งหมดเพิ่มเป็นสองเท่า ข้าอาจมีความเมตตาชั่วขณะและปล่อยให้เจ้าไปเกิดใหม่อย่างมีความสุข เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าเชอฉีกงเป็นคนรักษาคำพูด สหายเฟิงเสียก็เป็นคนที่พูดอย่างไรทำอย่างนั้นเช่นกัน” ชายชราเลิกคิ้ว และพูดอย่างมีเหตุผล
ทั้งสองคือเชอฉีกงและเฟิงเสียที่ติดอยู่ในเมืองปีศาจในตอนนั้น
ไม่รู้ว่าพวกเขาใช้วิธีการใดและในที่สุดก็ออกจากการกักขังในเมืองปีศาจ และหลังจากซุ่มซ่อนอยู่ในโลกปีศาจชั่วระยะเวลาหนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็คว้าโอกาสของการบาดเจ็บสาหัสของบรรพบุรุษแสงโลหิต ทำลายร่างกายของเขา และนำปราณก่อกำเนิดออกมาขังไว้ในหม้อที่อยู่ตรงหน้า
เมื่อฟังน้ำเสียงของทั้งสาม เห็นได้ชัดว่าอสูรทั้งสองและแสงโลหิตเต็มไปด้วยความคับข้องใจ และเป็นการยากที่จะแยกแยะระหว่างถูกและผิด
“ฮ่าฮ่า… อย่าคิดเพ้อเจ้อ ครั้งนี้… ข้าตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกเจ้า ก็ไม่คิดว่า… จะสามารถ… มีชีวิตรอดไปได้ ข้า… ยอมให้สมบัติฝังอยู่ในถ้ำลึกลับตลอดไป… และไม่มีวันมอบให้พวกเจ้า ถือว่า… ฝังข้าลงไปด้วย หากไม่มี… สิ่งเหล่านี้ พวกเจ้า… ต้องการ… ฟื้นฟูพลัง ต้องใช้เวลา… อย่างน้อย… หนึ่งพันปี ตอนนี้คือ… เวลาหายนะของโลกศักดิ์สิทธิ์ การฝึกฝน… ของพวกเจ้า… จะพังทลายหากไม่ระวัง ดังนั้น… นี่คือโอกาสเดียว… ที่จะแก้แค้น ข้า… จะปล่อย… ไปได้อย่างไร” เสียงกรีดร้องน่าสังเวชในหม้อหยุดชั่วคราว กลับมีเสียงคร่ำครวญของผู้ชายดังออกมาเป็นระยะๆ ด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นเชอฉีกงและเฟิงเสีย
“หึ เมื่อพูดดีๆ แล้วไม่ยอมทำตาม คงต้องใช้กำลัง! ข้าจะบอกความจริงกับเจ้า พลังของหม้อนี้ยังใช้งานแค่หนึ่งส่วน รอให้ข้าร่ายคาถาอีกครั้ง ความเจ็บปวดจะเพิ่มเป็นร้อยเท่าทันที นั่นถึงจะบอกว่าตายเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่ที่แท้จริง!” เชอฉีกงโกรธจัดเมื่อได้ยินเช่นนั้น
จากนั้นชายชราจึงยกมือสองข้างในท่าสวดภาวนา พร้อมทั้งพึมพำในปาก พลังอาคมปรากฏขึ้นและกายไปในหม้อในทันที
ทันใดนั้น ผิวหม้อจึงระเบิดไปด้วยแสงเลือด ใบหน้าปีศาจทั้งสี่ด้านบิดเบี้ยวแสดงถึงความเจ็บปวดถึงที่สุด
เสียงกรีดร้องในหม้อน่าสยดสยองยิ่งกว่าเดิม ทำให้ผู้ที่ได้ยินอดไม่ได้ที่ขนพองสยองเกล้า!
ทว่าเชอฉีกงกลับมีใบหน้าดุร้าย เขาไม่เคลื่อนไหวแต่อย่างใด เพียงแค่กระตุ้นหม้อที่อยู่ตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง
เฟิงเสียที่อยู่ด้านข้างเห็นสถานการณ์นี้ จึงส่ายหน้าและหลับตาราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
……
ในขณะเดียวกัน บนท้องฟ้าเหนือทะเลทรายที่ไม่มีที่สิ้นสุด มีอสูรมีเขาระดับสูงหลายร้อยตัว ทั้งชายและหญิงร่างกายเต็มไปด้วยเลือดถูกล้อมรอบอยู่
บนทรายที่อยู่ด้านล่าง มีซากศพขนาดใหญ่และเลือดไหลนอง ทำให้ทรายเปียกโชก
ชายหญิงล้อมรอบหญิงชุดคลุมสีขาว ใบหน้าสงบนิ่ง ยืนอยู่กลางอากาศ ด้วยใบหน้างดงามมิมีผู้ใดเทียบ
ชายในชุดเกราะสีดำ ใบหน้าดุร้ายน่าเกลียดถือกระบองยืนอยู่เบื้องหน้าหญิงชุดขาว
นั่นคือเป่าฮวาและเฮยเอ้อร์!
ทว่าในเวลานี้เป่าฮวากลับขมวดคิ้ว พลางกวาดสายตามองไปยังเหล่าอสูรด้วยสีหน้าไม่พอใจ
อสูรเหล่านี้มีลักษณะเหมือนกันและเห็นได้ชัดว่ามาจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน แต่พวกมันแต่ละตัวกลับไม่แสดงอารมณ์และมีลมหายใจที่เย็นเยียบราวกับว่าไม่มีชีวิต
เกราะสีดำบนร่างของเฮยเอ้อร์ เกือบจะกลายเป็นสีแดงเพราะเปียกโชกไปด้วยเลือด วิญญาณชั่วร้ายของเขาถูกเปิดเผย เขามองดูศพที่อยู่ด้านล่าง ซึ่งทั้งหมดมาจากฝีมือของเขา
“ฮึ เจ้าไม่กลัวความตายจริงๆ เจ้าถูกทำลายไปมากแล้ว แต่ยังกล้าที่จะเข้าไปพัวพัน!” เฮยเอ้อร์เลียเลือดที่ปากของเขา พลางพูดด้วยรอยยิ้ม
ทันใดนั้น อสูรตนหนึ่งจึงพูดว่า ‘ไป’ อย่างเฉยชา
ทันใดนั้น อสูรสองเขาจึงยกมือขึ้นข้างหนึ่ง ป้ายสีดำสนิทปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เมื่อแสงสีดำเปล่งประกาย กลุ่มแสงสีดำจึงปรากฏขึ้น และพุ่งเข้าหาเป่าฮวาจากทุกทิศทาง
