Chapter 10 : ผลดีจากข้าวผัดหยางโจว
แม็กซ์นิ่งไปสักพักก่อนจะจำบางอย่างได้ “นี่…นี่เท่ากับเงินกู้เลย !” เขาไม่ชินกับการกู้เงิน แต่เขาก็พอรู้เรื่องพวกนี้อยู่บ้าง ระบบค่อนข้างเป็นมิตรต่อผู้ใช้ แต่มันก็ยังทำทุกอย่างที่ไม่ให้เขาได้อะไรกลับไปฟรีๆ
3,000 ทองแดงพอสำหรับการซื้อวัตถุดิบทำข้าวผัด 10 จาน ถ้าฉันขายมันได้ในแต่ละวัน ฉันก็น่าจะพออยู่ได้ ไม่อย่างนั้นบางทีระบบอาจจะให้ฉันกู้เงินเพิ่มอีก
“ระบบ เครดิตฉันไม่น้อยไปหน่อยเหรอ ? ฉันชินกับการใช้บัตรเครดิตที่ไม่จำกัดวงเงิน นายให้ฉันกู้แค่สามพัน นายสงสัยเรื่องความน่าเชื่อถือของฉันรึเปล่าเนี่ย ?” แม็กซ์เริ่มขู่
“วงเงินนี้คำนวณจากสถานการณ์ของคุณในปัจจุบัน รีบหาเงินและใช้เงินซื้อวัตถุดิบ จากนั้นเครดิตของคุณก็จะเพิ่มขึ้นเอง” ระบบตอบกลับ
แม็กซ์คิดอยู่สักพักแล้วก็พบว่าระบบนั้นพูดถูก เขาถูกย้ายมาที่โลกนี้แล้ว ของอื่นๆก็เป็นระบบที่หามาให้ เขาโชคดีมากแล้วที่มีเงิน 3,000 เหรียญทองแดง เขาชินกับการใช้ชีวิตหรูหราแต่การต้องหาเงินเองก็เป็นเรื่องน่าสนุก ตราบใดที่ร้านอาหารเปิด ข้าวผัดของเขาจะต้องโด่งดังอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกต่อไป
“เอาส่วนผสมข้าวผัดให้ฉันจานนึง” แม็กซ์พูดขึ้นในหัวและเอาของออกมาจากตู้เย็น ก่อนหน้านี้เขารู้ว่าวัตถุดิบพวกนี้เป็นของดีแต่เขาบอกไม่ได้ว่าทำไม หลังจากที่รู้แหล่งที่มาจากระบบ เขาก็รู้สึกว่าข้าวในมือนั้นเต็มไปด้วยแก่นจากน้ำพุแห่งชีวิต
“เพราะมันถูกรดด้วยน้ำพุแห่งชีวิต มันจะเพิ่มอายุขัยให้รึเปล่า ?” แม็กซ์ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“ระบบใช้น้ำพุแห่งชีวิตแค่เพียงเล็กน้อยและยังเจือจางมันอีกด้วย มันจะเพิ่มความแข็งแรงให้กับร่างกายถ้าได้กินมันทุกวัน แต่มันจะไม่เพิ่มอายุขัย” ระบบตอบกลับ
“แค่นี้ก็ดีแล้ว” แม็กซ์พยักหน้า ร่างกายของเขาในตอนนี้อยู่ในสภาพอ่อนแอ ดังนั้นเขาจึงจะใช้โอกาสนี้ทำให้มันแข็งแรงขึ้น ตอนที่เอาข้าวออกมาจากหม้อเขาก็ได้ถามขึ้นมาอีก “ฉันขายน้ำจากน้ำพุแห่งชีวิตได้รึเปล่า ?”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้” ระบบตอบกลับ
หมายความว่าอาจจะขายได้ในอนาคต แม็กซ์ยกคิ้ว เขาเกือบเข้าใจวิธีการพูดของระบบแล้ว มันมีประโยชน์ต่อตัวฉัน ตอนที่ฉันมีเงินฉันจะดื่มมันเหมือนกับชาเลย จากนั้นฉันก็จะแข็งแรงเหมือนกับวัว
วัตถุดิบในโลกนี้ต่างจากของในโลกที่เขาจากมา พวกมันดูวิเศษเพราะสภาพแวดล้อมที่มันเติบโตขึ้นมาจนทำให้คุณภาพของพวกมันพัฒนาขึ้นมาเป็นอย่างมาก พวกมันช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นได้ หรืออาจจะเปิดการทำงานบางส่วนของร่างกาย
แน่นอน แม็กซ์เข้าใจเรื่องพวกนี้ด้วยตัวเอง เขาคาดหวังที่จะเห็นผลลัพธ์ของการนำสูตรอาหารของโลกมาใช้ที่นี่ ข้าวหนึ่งคำที่เขาเพิ่งจะกินเข้าไปนั้นมีปริมาณน้อยเกินไปจนเขาไม่รู้สึกถึงอะไรพิเศษ เขาตัดสินใจที่จะลองตรวจสอบมันให้ดีในภายหลัง
แม็กซ์จัดการกับวัตถุดิบอย่างเชี่ยวชาญและเริ่มคิดถึงภารกิจใหม่ ราคาของข้าวผัด 1 จานอยู่ที่ 296 ทองแดง และเมื่อดูจากความพิเศษของวัตถุดิบแล้ว แม็กซ์คิดว่าถ้าเขาขายมันในราคา 3,000 ทองแดงต่อจานมันก็ยังถือว่าถูกมากแล้ว
แต่คงไม่มีใครยอมใช้เงินจำนวนมากไปกับข้าวผัดแบบนี้และเขาก็ไม่กล้าโฆษณาถึงแหล่งที่มาของวัตถุดิบด้วย ถ้าเอลฟ์รู้ว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาถูกนำมาใช้รดน้ำ เขาคงโดนยิงเป็นร้อยครั้งหรืออาจจะกลายเป็นศัตรูกับเอลฟ์เลยก็ได้ นอกจากนี้เผ่าพันธุ์อื่นๆก็ไม่ใช่ว่าจะหาเรื่องด้วยได้ แหล่งที่มาของวัตถุดิบพวกนี้ยังไงก็ต้องเก็บเป็นความลับเอาไว้
แม็กซ์ลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจ 600 ทองแดงต่อจาน ฉันจะได้กำไร 304 ทองแดงต่อจานและ 3,040 ทองจากพันจาน
เมื่อคิดได้แบบนั้น แม็กซ์ก็ไม่หมกมุ่นกับเรื่องนี้อีกต่อไป ยังไงซะนี่ก็เป็นอาหารจานแรกของเขาและตอนที่เขาเชี่ยวชาญอาหารพวกเนื้อแล้ว การเพิ่มราคาคงจะไม่ใช่ปัญหาอะไร ถ้าเขาตั้งราคาเอาไว้สูงในตอนนี้ มันคงจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นมา
นอกจากนี้ระบบก็บอกว่าอาหารอย่างที่สองจะปลดล็อคหลังจากที่ทำภารกิจนี้เสร็จก็คือโร่วเจี๋ยหมัว ขนาดแพนเค้กยังขายดี อย่างงั้นโร่วเจี๋ยหมัวก็ต้องขายได้ดีด้วย มันคงเป็นของที่โฆษณาร้านได้ดี
ยิ่งไปกว่านั้น เอมี่เองก็ชอบกินแพนเค้กมาก ดังนั้นเธอก็น่าจะดีใจที่ได้กินโร่วเจี๋ยหมัวซึ่งดีกว่าแพนเค้กเป็นร้อยเท่า
“แค่ข้าวผัดพันจาน ฉันคงกระจอกมากถ้าขายพวกมันไม่ได้” แม็กซ์เริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาอีกครั้งและในตอนที่เขากำลังคิดเรื่องกลยุทธ์ทางการตลาดอยู่นั้นเสียงของระบบก็ดังขึ้นมาอีกรอบ
“กำหนดราคาของอาหารและตั้งชื่อร้าน ระบบจะทำเมนูและเปลี่ยนชื่อบนกระดานให้”
“ข้าวผัดหยางโจว 600 ทองแดงต่อจาน” แม็กซ์ตอบกลับทันที “สำหรับชื่อร้าน…” เขาคิดสักพักแล้วหันไปมองเอมี่ที่กำลังนั่งโน้มตัวมาที่โต๊ะและมองดูแสงสะท้อนจากแก้ว “ฉันจะตั้งชื่อร้านว่าร้านมามี่ ร้านของฉันกับเอมี่”
“ข้าวผัดหยางโจว 600 ทองแดงต่อจานและชื่อร้านคือร้านอาหารมามี่ ยืนยัน”
“กำลังปรับเปลี่ยน…”
“ปรับเปลี่ยนเสร็จสิ้น”
เสียงของระบบดังขึ้นอีกครั้ง แม็กซ์เห็นว่ามีเมนูที่มีปกสีดำถูกวางเอาไว้ในแต่ละโต๊ะและมีป้ายอยู่ที่ประตูด้านนอก ส่วนล่างของป้ายสามารถมองเห็นจากครัวได้
“ระบบนี่สะดวกดีจริงๆ” แม็กซ์ยักไหล่ เมื่อวานนี้ที่นี่ยังเป็นแค่บ้านไม้เก่าๆ แต่แค่คืนเดียวมันก็เปลี่ยนเป็นร้านอาหารระดับกลาง จริงๆแล้วแค่การตกแต่งอย่างเดียวก็คงจะกินเวลาไปหลายเดือน
แม็กซ์เริ่มทำข้าวผัดอีกรอบให้กับเอมี่ หลังจากนั้นเขาก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับข้าวผัด 1 จานกับ 1 ถ้วยให้กับเอมี่
เมื่อเห็นเอมี่ที่ยังคงมองไปที่แก้วน้ำ แม็กซ์ก็วางจานกับถ้วยลงแล้วมองผ่านแก้วไป ทั้งสองมองหน้ากันผ่านแก้วน้ำ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาเบาๆ “เจ้าหญิงของพ่อ ข้าวผัดสายรุ้งของลูกได้แล้ว กินซะสิ”
“ได้ยินแล้ว มาแล้ว” เอมี่เงยหน้าขึ้นมองแม็กซ์ที่ยิ้มอยู่และหัวเราะออกมาอย่างพอใจ เธอรู้สึกว่าพ่อของเธอในวันนี้ทั้งใจดีและน่าสนใจ ไม่เหมือนกับแต่ก่อนที่ไม่พูดอะไรเลยตลอดทั้งวัน
“กินซะสิ” แม็กซ์เอาช้อนเล็กๆใส่ไว้ในมือของเอมี่
“ได้เลย” เอมี่พยักหน้า เธอมองไปที่ข้าวผัดสายรุ้งตรงหน้าเธอแล้วจับถ้วยเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่งก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ถือช้อนเอาไว้ตักมันกิน
แม็กซ์เองก็กินข้าวผัดเช่นเดียวกัน ข้าวที่เคลือบไปด้วยไข่ซึ่งผสมเข้ากับวัตถุดิบอื่นๆอย่างลงตัวนั้นทำให้เกิดรสชาติที่วิเศษขึ้นและปลุกต่อมรับรสของเขา เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเขารู้แหล่งที่มาของวัตถุดิบพวกนี้รึเปล่า แต่หลังจากที่ลองชิมมันดีๆแล้ว รสชาติของวัตถุดิบทุกอย่างต่างก็เริ่มชัดเจนขึ้นมา แต่ในเวลาเดียวกันมันก็รวมตัวกันอย่างสมบูรณ์แบบ ตอนที่เขากลืนมันลงไป ดูเหมือนว่ามันจะมีกลิ่นหอมของน้ำพุแห่งชีวิตหลงเหลืออยู่ในปากของเขา
หลังจากที่กินเสร็จ แม็กซ์ก็วางช้อนลงก่อนจะพึมพำขึ้นมาด้วยความแปลกใจนิดๆ “ร่างกายของฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น มันรู้สึกสบายราวกับว่าเซลล์ในร่างกายกำลังเติบโตขึ้นมา ความเหนื่อยล้าที่เคยมีก็หายไป บางทีนี่คงจะเป็นผลดีจากวัตถุดิบของข้าวผัดหยางโจวสินะ ?”
