Chapter 102 : ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ !
มันเป็นเด็กผู้หญิงในชุดผ้าลินินสีเทา หัวของเธอวางอยู่บนแขนซ้ายของเธอซึ่งกำลังชี้ไปที่ทิศทางของร้านอาหาร ผมสีบลอนด์ของเธอถูกมัดเอาไว้ด้านข้างเป็นทรงโพนี่เทล (หางม้านั่นแหละ) สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้แค่ด้านเดียว เธอดูผอมมากและเสื้อผ้าที่หลวมของเธอก็ทำให้เธอดูตัวเล็กลงไปอีก
เอมี่เหลือบมองเด็กสาวอย่างกังวล “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ?” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องอยู่ในอ้อมแขนของเอมี่
ทำไมเธอถึงมานอนที่นี่ ? แม็กซ์สงสัย เขาย่อตัวลงและยื่นนิ้วไปที่ใต้จมูกของเธอ เธอหายใจเบามาก ฉันมองไม่เห็นอาการบาดเจ็บใดๆ ถ้าเธอไม่ได้ป่วยเธอก็น่าจะหมดสติไปเพราะความหิว
มีเขาสีทองคู่หนึ่งยื่นออกมาจากหัวของเธอเหมือนกับเขากวาง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่เด็กผู้หญิงเผ่ามนุษย์ เธออาจจะเป็นปีศาจหรือไม่ก็ออร์ค ฉันไม่คิดว่าพวกเอลฟ์จะมีเขา
“ย่าง…ห่านย่าง…” เด็กสาวละเมอออกมา
ดวงตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาในทันที “ห่านย่าง ! พ่อ เธอคือสาวน้อยไม่ขีดไฟ ! เธอโตแล้ว !” จากนั้นเธอเอมี่ก็มองไปที่เธอและพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ “เด็กสาวผู้น่าสงสาร เรามาช่วยเธอกันเถอะพ่อ แต่ลูกเป็ดขี้เหร่ยังตัวเล็กมาก…”
“เหมียว ! เหมียว !!” ลูกแมวร้องออกมาอย่างไม่สบายใจ
แม็กซ์มองไปรอบๆ “เอาล่ะ มาช่วยเธอกันเถอะ” เขาพูด ปกติแถวๆนี้จะมีคนไม่มากนักที่เดินผ่านมา เธอนอนอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว ? เขาสงสัย
ถ้ามีคนชั่วมาเจอเธอล่ะก็ จะมีใครรู้บ้างว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ แม็กซ์เปิดประตูแล้ววางตะกร้าบนโต๊ะ จากนั้นเขาก็เดินไปหาเด็กสาวและช่วยประคองเธอขึ้นมา
ตอนนี้แม็กซ์มีแรงพอที่จะอุ้มเอมี่ขึ้นมาเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาได้ โชคดีที่เด็กสาวคนนี้มีน้ำหนักเบา เขาลากเธอเข้าไปในร้านอาหารอย่างช้าๆและจัดท่าทางให้เธอนั่งได้สบายๆ
“เธอสวยมาก” ตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาเมื่อเธอมองไปที่เด็กสาวผมบลอนด์
แม็กซ์เองก็แปลกใจเช่นกัน ผู้หญิงคนนี้สวยมากและมีอายุประมาณ 18 ปี มีเพียงแค่คิ้วเรียวเล็กของเธอเท่านั้นที่เป็นเหมือนกับดาบเล็กๆสองอันที่เพิ่มความน่าเกรงขามบางส่วนให้กับใบหน้าสวยๆของเธอ
ตอนนี้เธอดูซีดเซียวมาก ริมฝีปากของเธอแห้ง บางทีเธออาจจะไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลานาน เธอขดตัวอยู่บนเก้าอี้เหมือนกับลูกแมวน้อย มองดูแล้วช่างน่าสงสาร !
แม็กซ์มองไปที่เขาของเธอ “บางทีเธออาจจะเป็นมังกร ?” เขาพึมพำเสียงเบาจากนั้นเขาก็เดินไปที่ห้องครัวแล้วเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วมาให้เธอ แต่เธอก็ยังไม่ตื่นหลังจากที่ดื่มน้ำ
“พ่อคะ เธอโอเคมั้ย ?” เอมี่ถามพ่ออย่างเป็นห่วง
แม็กซ์พยักหน้า “พ่อคิดว่าเธอน่าจะหิวมากเกินไป พ่อจะทำข้าวผัดสายรุ้งให้เธอเมื่อเธอตื่นขึ้นมา” เขาพูด ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมาบางทีฉันอาจจะต้องทำข้าวต้มให้กับเธอ
“พ่อ พ่อใจดีมาก หนูจะเป็นคนใจดีเหมือนกับพ่อ” เอมี่พูดในขณะที่เธอมองไปที่แม็กซ์ด้วยสายตาชื่นชม
แม็กซ์พยักหน้าและยิ้ม “นี่สิถึงจะสมกับที่เป็นลูกสาวของพ่อ เราควรมีจิตใจดีและช่วยเหลือผู้อื่นเมื่อเราสามารถทำได้ แต่จำเอาไว้ว่าความปลอดภัยของเราต้องมาก่อนเสมอ อย่าพยายามเป็นฮีโร่”
เอมี่พยักหน้าอย่างจริงจัง “เข้าใจแล้วค่ะ”
แม็กซ์เข้าไปในครัวเพื่อทำข้าวผัด เอมี่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหญิงสาวผมบลอนด์และอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ในอ้อมแขน เธอมองไปที่หญิงสาวด้วยใบหน้าที่ดูเป็นกังวล ลูกแมวยื่นเล็บออกมาจากอุ้งเท้าเล็กๆของมันมาฝนกับโต๊ะทำให้เกิดเสียงขูดขีด
หญิงสาวผมบลอนด์หายใจได้สะดวกขึ้นหลังจากที่ได้ดื่มน้ำ เธอขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าเธอพยายามจะตื่นแต่ก็ล้มเหลว
กลิ่นหอมลอยออกมาจากในครัวกึ่งปิด ลูกแมวหยุดฝนเล็บและหันหัวเล็กๆของมันไปที่ห้องครัว ดวงตาสีฟ้าของมันเต็มไปด้วยความปรารถนา
“หยุดมอง มันไม่ใช่ของแก” เอมี่พูดอย่างใจเย็น
“เหมียว เหมียว !” ลูกแมวร้องออกมาด้วยความหงุดหงิดและโกรธ จากนั้นมันก็กลับเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของเธอและหลับตา
จมูกของหญิงสาวผมบลอนด์ขยับเล็กน้อยในขณะที่กลิ่นหอมของข้าวผัดลอยฟุ้งอยู่เต็มห้อง เปลือกตาของเธอสั่นราวกับว่าเธอกำลังดิ้นรนเพื่อลืมตา
“พ่อคะ ดูเหมือนว่าเธอใกล้จะตื่นแล้ว !” เอมี่ตะโกนบอกพ่อของเธอที่อยู่ในห้องครัวพร้อมกับมองไปที่หญิงสาวผมบลอนด์
บางทีเธออาจจะเป็นเพราะว่าเธอได้ยินเสียงตะโกนของเอมี่ ยาเบะมิยะเปิดตาของเธอขึ้นอย่างช้าๆ ตาข้างซ้ายของเธอเป็นสีทองในขณะที่ตาขวาของเธอเป็นสีดำ เธอมองไปรอบๆและเห็นห้องขนาดใหญ่พร้อมกับภาพวาดที่สวยงามบนผนัง โคมระย้าที่สวยงาม โต๊ะที่ดูสะอาดสะอ้านและเด็กสาวครึ่งเอลฟ์ที่น่ารักและอุ้มแมวสีส้มเอาไว้ในอ้อมแขนของเธอ
ฉันอยู่ที่ไหน ? ฉันฝันอยู่เหรอ ? ยาเบะมิยะไม่เข้าใจ เธอจำได้แค่ว่าเธอเห็นร้านอาหารที่สวยงามเหมือนกับวังที่ไม่ควรมีอยู่ที่ลานเอเดนก่อนเป็นลมไปเพราะความหิว
ตอนนี้เธอพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารนั้น ทุกอย่างสวยมากๆ ! สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ก็น่ารักมาก ! แม้แต่ลูกแมวสีส้มที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอก็ดูปุกปุยและน่ารัก !
ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ !
สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือกลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ กลิ่นหอมนี่มาจากไหนกัน ? มันคืออะไร ? เสียงท้องของเธอดังออกมาและเธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เธอมองไปที่ห้องครัวด้วยความพยายาม ชายวัยกลางคนสูง ผอมและดูหล่อเหลากำลังเดินมาหาเธอพร้อมกับถือจานอาหารที่เต็มไปด้วยสีสันจานหนึ่งอยู่และยิ้มบางๆ
นี่เป็นความฝันที่ดีมากก่อนที่ฉันจะตายเพราะความหิว !
ยาเบะมิยะถูกดึงดูดความสนใจไปด้วยกลิ่นหอมโดยสิ้นเชิง วัตถุดิบหลากสีสันถูกหั่นให้มีขนาดเท่ากับเม็ดข้าวทำให้อาหารจานนี้เป็นเหมือนกับสายรุ้ง กลิ่นที่โดดเด่นที่สุดคือไข่ กลิ่นหอมที่ผสมผสานกันของวัตถุดิบที่แตกต่างนั้นน่าดึงดูดเป็นอย่างมาก
“กินได้แล้วล่ะ” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้มแล้ววางจานลงตรงหน้ายาเบะมิยะ เธอดูสับสนเล็กน้อยแต่อย่างน้อยเธอก็ตื่นขึ้นมา ตอนนี้เธอสามารถกินอาหารได้ด้วยตัวเอง
แม็กซ์รู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อเขามองเห็นดวงตาของเธอ มันหายากมาก
“ขอบคุณค่ะ” นาเบะมิยะพูดอย่างสุภาพถึงแม้ว่าเธอจะคิดว่ามันเป็นความฝัน จากนั้นเธอหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักข้าวขึ้นมาพอประมาณ
ข้าวทุกเม็ดถูกเคลือบด้วยไข่สีทองอย่างสมบูรณ์แบบ วัตถุดิบทุกอย่างถูกหั่นให้มีขนาดเท่ากันและพื้นผิวของมันก็ถูกเคลือบไปด้วยน้ำมันที่เป็นประกาย วัตถุดิบหลายอย่างถูกปรุงเข้าด้วยกัน ? เธอไม่เคยเห็นวิธีการทำอาหารแบบนี้มาก่อน
เมื่อเธอนำข้าวเข้าปาก ดวงตาของเธอก็สดใสขึ้นมาในทันที !
