Chapter 103 : คุณต้องการพนักงานเสิร์ฟเหรอ ?
ไข่เกือบจะละลายในทันทีที่เข้าไปในปากของเธอ แฮมเองก็นุ่มและละมุนมากเมื่อผสมรวมกันกับข้าวและเธอคิดว่าเธอสัมผัสได้ถึงรสชาติกุ้ง รสชาติที่แตกต่างกันได้ผสมผสานกันอยู่ภายในอาหารเพียงแค่หนึ่งคำ มันแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วและกระตุ้นต่อมรับรสของเธอ หลังจากที่เธอกลืนมันลงไปแล้วกลิ่นหอมของข้าวก็ยังคงอยู่
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงได้กระแสพลังงานอุ่นๆที่ไหลเวียนอย่างช้าๆไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ ทุกๆเซลล์ของเธอเหมือนกับว่าพวกมันกำลังดีใจและเต้นรำอยู่ทำให้ใบหน้าของเธอสดใสขึ้นมา
ตาของยาเบะมิยะเบิกกว้าง มันจะไปมีอะไรดีๆแบบนี้ได้ยังไง ! โอ้ มันเป็นความฝัน แต่มันอร่อยมาก ! เธออดไม่ได้ที่จะตักข้าวเข้าปากอีกครั้งและสัมผัสถึงความอร่อยที่ละลายอยู่ภายในปากของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังแช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อนโดยปราศจากความเย็นหรือว่าความหิว หลังจากนั้นก็กินเข้าไปอีกหนึ่งช้อน เธอไม่สามารถควบคุมมือของตัวเองได้
เด็กสาวที่น่าสงสาร เธอโตขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังขายไม้ขีดไฟไม่ได้แม้แต่กล่องเดียว เอมี่ถอนหายใจเงียบๆในขณะที่เธอมองไปที่ยาเบะมิยะด้วยความเห็นใจ เราไม่มีห่านย่าง แต่เธอควรจะมีความสุขที่ได้กินข้าวผัดสายรุ้งแสนอร่อยของพ่อ
เธอต้องไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแน่ๆ แม็กซ์ยิ้มและมองดูหญิงสาวผู้หิวโหยที่กำลังหิวข้าวผัดอยู่ ไม่มีทางที่มังกรจะยอมตกอยู่ในสภาพที่น่าสงสารแบบนี้ ถ้าเธอไม่ใช่ออร์คเธอก็อาจจะเป็นลูกครึ่งมังกร
การใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ของลูกผสมเป็นเรื่องยาก ถึงแม้ว่าเธอจะสวย แต่มันก็เป็นไปได้ว่าเธอจะไม่สามารถหางานทำได้ ลูกผสมหมายถึงปัญหาและไม่มีใครต้องการดึงดูดความสนใจที่ไม่พึงประสงค์
“ติ๊ง !”
ช้อนกระทบเข้ากับจานเปล่า ยาเบะมิยะชะงักไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่าเธอกินจนหมดจานแล้ว เมื่อมองเห็นเศษข้าวที่หลงเหลืออยู่หลายเม็ดเธอก็ไม่สามารถอดใจไหว เธอยกจานขึ้นมาเลียแล้ววางมันลงด้วยความพึงพอใจ
ความรู้สึกอบอุ่นและสบายแพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างกายของเธอและกลิ่นหอมของข้าวผัดก็ยังคงตกค้างอยู่ภายในปากของเธอ ความหิวหายไปแล้วและเธอก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะข้าวผัดแสนอร่อย !
“แม้แต่อาหารภายในฝันก็มีมนตร์วิเศษ ! ฉันไม่อยากจะตื่นเลย ! ยาเบะมิยะพึมพำกับตัวเอง จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์และยิ้ม “ขอโทษนะคะ ฉันขอเพิ่มอีกสักจานได้มั้ย !
“โอ้ ! หนูเป็นเอลฟ์ตัวน้อยที่น่ารักจริงๆ ! ฉันขอบีบแก้มของหนูหน่อยได้มั้ย ?” จากนั้นเธอก็ลูบแก้มของเอมี่และลูบหัวของลูกเป็ดขี้เหร่ “ลูกแมวตัวนี้น่ารักมากกว่าพวกที่มีสีดำและสีขาวซะอีก”
แม็กซ์ถูกทำให้รู้สึกประหลาดใจ “คุณยังคิดว่าคุณฝันอยู่อีกเหรอ ?” เขาพูดยิ้มๆ ตอนนี้เธอดูดีขึ้นมากหลังจากที่ได้กินข้าวผัดเข้าไป เมื่อเธอยิ้มเขาก็สามารถมองเห็นฟันเขี้ยวแหลมๆสองซี่ของเธอ มันดูน่ารักมาก
“พี่สาว มันเป็นเวลากลางวันแล้ว คุณไม่ได้ฝัน มองออกไปด้านนอกหน้าต่างสิ ที่นี่คือลานเอเดน” เอมี่พูดพร้อมกับส่ายหัวและมองไปที่ยาเบะมิยะ เธอยิ้มแล้วชี้ไปที่หน้าต่าง
“เหมียว !” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องออกมาอย่างรำคาญ ไม่เคยมีใครแตะต้องตัวมันมาก่อนนอกจากเอมี่และแม็กซ์
“มันไม่ใช่ความฝันเหรอ ?” เธอนิ่งค้างไปในทันที เธอเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ เอมี่ที่ดูไร้เดียงสาจากนั้นก็แมวสีส้มที่แสดงความเป็นศัตรู ทุกอย่างดูเหมือนกับว่าจะหยุดนิ่งไปในตอนนี้
หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่งยาเบะมิยะก็หันไปมองด้านหลังเธออย่างช้าๆ เมื่อมองผ่านกระจกใสเธอสามารถมองเห็นลานเอเดนท่ามกลางแสงแดดอันสวยงาม ชายชราที่กำลังฝึกฟันดาบและนกพิราบสองตัวที่บินลงมาบนพื้นหญ้าเพื่อมองหาหนอน ทุกอย่างดูเรียบง่ายแต่ก็มีอยู่จริง
ฉันไม่ได้ฝัน… ยาเบะมิยะหันกลับมาอย่างช้าๆ เธอมองจานที่สะอาดจนเกือบจะสะท้อนภาพใบหน้าของเธอได้และตระหนักถึงสิ่งที่เธอเพิ่งทำลงไป เธอรู้สึกเขินและรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วโค้งคำนับด้วยความลำบากใจและขยับนิ้วมือไปมาด้วยความประหม่า “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันคิดว่ามันเป็นความฝัน… ” เธอพูดขอโทษ
เอมี่ส่ายหัว “ไม่เป็นไรหรอกพี่สาว ตอนที่หนูกินข้าวผัดสายรุ้งของพ่อครั้งแรกหนูก็คิดว่าหนูกำลังฝันอยู่เหมือนกันเพราะว่ามันอร่อยมาก” เธอพูด “แต่คุณแก่กว่าฉันมากและคุณยังไม่สามารถแยกแยะระหว่างความฝันกับความเป็นจริงได้”
ยาเบะมิยะต้องการมุดหนีลงไปที่พื้นด้วยความอาย “คุณชื่ออะไร ? คุณกินอาหารครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ?” แม็กซ์ถามอย่างนุ่มนวล “คุณเป็นลมอยู่ข้างนอกประตูของเราดังนั้นฉันจึงพาคุณเข้ามา ฉันดีใจที่คุณยังโอเค ฉันเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้ คุณเรียกผมว่าแม็กซ์ก็ได้”
คำปลอบประโลมและรอยยิ้มที่ใจดีของพวกเขาทำให้เธอสงบลง พ่อและลูกสาวคู่นี้ดูใจดีมาก
ทันใดนั้นอารมณ์ของเธอก็แย่ลงเมื่อเธอจำสถานการณ์ที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ได้ เธอพยักหน้า “ฉันชื่อยาเบะมิยะ ครั้งสุดท้ายที่ฉันกินอาหารคือเมื่อสามวันที่แล้ว ฉันทำงานอยู่ในร้านอาหารแต่เจ้าของที่นั่นไล่ฉันออกมาโดยไม่ให้เงินแม้แต่เหรียญเดียว ฉันมองหางานที่ลานเอเดนมาตั้งแต่ตอนนั้นแต่ก็ไม่มีใครต้องการจ้างฉันเลยแม้กระทั่งงานล้างจานเพราะฉันเป็นลูกครึ่งมังกร วันนี้เมื่อฉันเดินผ่านร้านอาหารของคุณฉันคิดว่าความหิวทำให้ฉันเห็นภาพหลอน ฉันคิดว่าร้านอาหารที่สวยขนาดนี้มีอยู่แค่ในความฝันเท่านั้น จากนั้นฉันก็หมดสติไป ขอโทษที่รบกวนนะคะ”
แม็กซ์ยกคิ้ว ฉันเดาถูก เธอเป็นลูกครึ่งมังกร แต่มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้กันแน่ ? ที่นี่ไม่มีการแบ่งแยกของการสืบพันธุ์เหรอ (เป็นกลไกสำคัญในการกลายพันธุ์ไปเป็นสปีชีส์ใหม่) ?!
ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ว่าขนาดของมังกรและมนุษย์นั้นแตกต่างกันเหรอ ? บางทีมังกรอาจจะมีลูกกับโทรลได้ แต่มังกรกับมนุษย์นี่มัน ??
จากสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไปลูกผสมจะต้องดิ้นรนอย่างมากในโลกนี้ มังกรนั้นน่าเกรงขามแต่ครึ่งมังกรเหมือนกับเธอนั้นไม่สามารถหางานทำได้แม้แต่งานล้างจานได้ เธอเกือบตายจากความหิวโหย พูดถึงเครื่องล้างจาน…
“หญิงสาวผู้น่าสงสาร” เอมี่พูดพร้อมกับมองไปที่เธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์แล้วถามว่า “พ่อคะ ไม่ใช่ว่าเมื่อตอนเช้าพ่อบอกว่าเรากำลังต้องการพนักงานเสิร์ฟอยู่เหรอ ? เราให้พี่สาวมิยะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้เหรอ ?”
ดวงตาของยาเบะมิยะเป็นประกายขึ้นมาในทันที “คุณต้องการพนักงานเสิร์ฟเหรอ ?” จากนั้นเธอก็มองไปรอบและลดสายตาลงอย่างเศร้าๆ
แม้แต่ร้านอาหารที่ดูสกปรกก็ยังไม่ต้องการฉันเลย มันเป็นไปไม่ได้สำหรับร้านอาหารที่ดูสวยมากขนาดนี้ที่จะจ้างลูกครึ่งมังกร
หลายคนมองว่าเธอเป็นคนที่ถูกทิ้ง เธอไม่เคยได้รับการยอมรับใดๆเลยในขณะที่เติบโตขึ้นมา แม้แต่บริการจัดหางานก็ไม่ต้องการข้อมูลของเธอ
