Chapter 120 : มันอาจจะดูน่าเกลียด แต่มันร้องเพลงได้นะ !
“เฮ้ย ครัสซู แกคิดว่าฉันโง่เหมือนกับมังกรตัวนั้นงั้นเหรอ ? แกควรจะถอยไปซะไม่งั้นฉันจะแช่แข็งแกอีกครั้ง !” อูเรี่ยนหัวเราะเยาะ เสียงของเขาเย็นยะเยือกเหมือนกับน้ำแข็ง
อิริน่า ? ชื่อนี้ฟังดูคุ้นเคยสำหรับแม็กซ์มาก จากนั้นเขาก็ฉุกคิดขึ้นมาได้เมื่อเขามองไปที่ชายชราผู้โกรธเกรี้ยวทั้งสอง
แม็กซ์ได้อ่านข้อมูลของครัสซูมาแล้วว่าเขาเคยพยายามจะรับเจ้าหญิงเอลฟ์เป็นลูกศิษย์เมื่อ 20 ปีก่อนแต่มันก็ล้มเหลว เห็นได้ชัดว่าอูเรี่ยนมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้และอิริน่าก็น่าจะเป็นเจ้าหญิงเอลฟ์
“ถ่านดำ ! สวัสดี ! ถั่วลันเตาอยู่ที่ไหนล่ะ ?” (แก้จาก ‘ถั่วเขียว’ เป็น ‘ถั่วลันเตา’ นะครับ) เอมี่พูดอย่างดีใจแล้วกระโดดลงมาจากเก้าอี้ ส่วนลูกเป็ดขี้เหร่ก็กำลังมองดูอีกาด้วยความเกลียดชัง
“เธอยังนอนขี้เกียจอยู่เลย” อีกาพูดด้วยความดูถูก มันชำเลืองมองครัสซูและสะดุ้งด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง เขาไม่เคยเห็นชายชราที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน
เอมี่พยักหน้า “โอ้” จากนั้นเธอก็หันไปมองอูเรี่ยนและครัสซู “คุณปู่เต่า คุณปู่เคราครึ่ง พวกคุณกำลังจะสู้กันใช่มั้ย ? ห้ามสู้กันในร้านนะ”
ครัสซูยิ้มแล้วส่ายหัวในทันที “ไม่หรอก เราแค่พูดไปงั้นแหละ” ใบหน้าของเขาดูร่าเริงมาก
อูเรี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วฝืนยิ้มออกมา “เราไม่ได้สู้กัน”
“โอ้” เอมี่ส่งเสียงออกมาด้วยความผิดหวัง “พวกคุณออกไปข้างนอกได้ถ้าหากพวกคุณต้องการจะสู้กัน จากนั้นหนูก็จะได้ดูด้วย”
ชายชราทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นตัวกลางแต่เธอมาเพื่อสนับสนุนให้พวกเขาสู้กัน ! เอมี่ทำให้พวกเขานึกถึงเด็กสาวที่ต้องการให้พวกเขาต่อสู้กันเสมอ
“เอาล่ะ พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ ?” แม็กซ์ถามและลูบผมของเอมี่ จริงๆแล้วเขาก็ต้องการเห็นทั้งคู่ต่อสู้กันให้ แต่ชัดเจนว่ามันไม่ใช่เวลาหรือสถานที่ที่เหมาะสม พวกเขามาที่นี่เพื่อเอมี่ ดังนั้นพวกเขาน่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“แม็กซ์ ฉันต้องการรับเอมี่เป็นลูกศิษย์ของฉัน” ครัสซูพูด แม็กซ์หน้านิ่วคิ้วขมวดในทันที ชายชรารีบยกมือขึ้นมาแล้วพูดอธิบายในทันที “ฉันรู้ นายบอกว่านายจะไม่ปล่อยให้เธอออกไปห่างจากนาย ดังนั้นฉันจะไม่พาเธอไปที่เมืองโรดู ฉันจะสร้างห้องเวทมนต์ขึ้นมาแล้วสอนเธอที่นี่ ในเมืองเคออส ไม่สิ ทั่วทั้งทวีปนี้มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่เก่งกว่าฉันในการสอนเวทมนต์”
สีหน้าของแม็กซ์ดูดีขึ้นมาในทันที ด้วยวิธีนี้เอมี่ก็ไม่จำเป็นต้องไปที่หอคอยนักเวทย์ และเขาก็เป็นนักเวทย์ที่ทรงพลังมาก…
การแสดงออกที่เปลี่ยนไปของแม็กซ์ทำให้ครัสซูยิ้มออกมา ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เขาพบว่าการตัดสินใจของแม็กซ์นั้นสำคัญมาก
“ใช่ มีแค่ไม่กี่คนที่เก่งกว่าแก และบังเอิญว่าหนึ่งในนั้นมันเป็นฉัน” อูเรี่ยนพูดช้าๆ เขาหันไปหาแม็กซ์และยิ้ม “ฉันมีห้องเวทมนต์อยู่แล้ว ฉันสามารถสอนเธอได้เลยในวันนี้ เขายังต้องจัดส่งวัสดุทั้งหมดมาจากเมืองโรดูและยังต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนในการสร้างมัน หนึ่งเดือนนี้เธอสามารถเรียนได้ทั้งพื้นฐานเกี่ยวกับเวทมนตร์และเวทมนต์อย่างน้อยสามบท – จากฉัน เธอจะชนะตั้งแต่จุดเริ่มต้น”
แม็กซ์ลูบคางของเขาและคิดอย่างตั้งใจ ความจริงแล้วภายในใจของเขานั้นมีความสุขมาก นักเวทย์ที่ทรงพลังสองคนพยายามขายข้อดีของตัวเองเพื่อทำให้เอมี่เป็นลูกศิษย์ของพวกเขา
ครัสซูโบกมือของเขา “ห้องเวทมนต์มันยังไม่จำเป็นในตอนแรก เพียงฉันพูดแค่คำเดียววิหารสีเทาก็จะให้ฉันใช้ห้องเวทมนต์ของพวกเขา” จากนั้นเขาก็ดึงม้วนกระดาษออกมาจากเสื้อคลุมแล้วกางมันลงบนโต๊ะ “ฉันออกแบบห้องเวทมนต์สำหรับเอมี่เอาไว้แล้ว มันจะเป็นที่ที่ดีที่สุดในทวีปนี้ มันจะถูกทาสีม่วงพร้อมทั้งมีชิงช้าไม้และอุปกรณ์ความบันเทิงอื่นๆมากมายเมื่อเธอเหนื่อยจากการเรียน”
เอมี่เดินมาที่โต๊ะพร้อมกับลูกแมวในอ้อมแขนแล้วมองดูภาพชิงช้าและของเล่นต่างๆบนม้วนกระดาษ ห้องเวทมนต์สีม่วงถูกตกแต่งด้วยดวงดาวหลากสีสัน มันเหมือนกับดินแดนแห่งความฝัน “ว้าว มันดูน่าสนุกมากๆเลย !” เอมี่พูดออกมาด้วยความตื่นเต้น
แม็กซ์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ครัสซูใช้ความพยายามอย่างมากในการออกแบบห้องเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่นี้
อูเรี่ยนก้มหน้ามองภาพวาด “มีสีสัน แต่ไร้ประโยชน์” เขาพูดพร้อมกับทำสีหน้าเข้มงวด ไอ้ชั่วครัสซู ! เขาเคยใช้อุบายแบบนี้มาแล้วและตอนนี้เขาก็ใช้มันอีกครั้ง ! สาวน้อยคนนี้ไม่ได้ฉลาดเท่ากับอิริน่า เธอคงไม่สามารถต้านทานของเล่นพวกนั้นได้ เขาคิดอย่างกังวล
จากนั้นเมื่อเขาหันไปเห็นกรงนกดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา “เอมี่ ถ้าหนูเป็นลูกศิษย์ของฉันหนูสามารถทำอะไรกับถ่านดำและถั่วลันเตาก็ได้ พวกมันจะเล่นกับหนูทุกวันเลยนะ” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม
“ตาแก่ อย่าทำแบบนี้กับฉัน ! เอมี่มีแมว !” อีการ้องออกมาพร้อมทั้งกระพือปีกอยู่ภายในกรง
“เหมียว !” ลูกเป็ดขี้เหร่แยกเขี้ยวขู่ถ่านดำในทันที มันพร้อมจะกระโจนไปที่กรงได้ทุกเวลา
ถ่านดำเริ่มหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น มันไม่มั่นใจว่ามันจะเอาชนะลูกแมวตัวน้อยนี้ได้ไหม
เอมี่มองดูอีกาด้วยความดูถูกแล้วพูดว่า “หนูไม่ต้องการพวกมัน ลูกเป็ดขี้เหร่นั้นน่าเกลียด ส่วนถ่านดำนั้นน่าเกลียดยิ่งกว่า ใบหน้าที่น่าเกลียดของพวกมันอาจจะทำให้หนูน่าเกลียดเหมือนกัน”
ครัสซูกังวลว่าสาวน้อยจะถูกล่อลวงดังนั้นคำพูดของเอมี่จึงทำให้เขายิ้มได้ “จะเลี้ยงนกน่าเกลียดแบบนี้ไปทำไม ? เอมี่ ถ้าหนูชอบนกพรุ่งนี้ฉันจะจับนกยูงสวยๆมาให้”
อูเรี่ยนรู้สึกอับอายเล็กน้อย นกของเขาค่อนข้างน่าเกลียดจริงๆ มันไม่มีขนและมีแค่ใบไม้สองใบปกปิดส่วนที่น่าอายของมันเอาไว้เท่านั้น ตอนนี้เขาจนมุมแล้ว เขาได้แต่ยิ้มแห้ง “ถ่านดำอาจจะน่าเกลียด แต่มันสามารถร้องเพลงได้นะ มาๆ ร้องเพลงให้พวกเราฟังหน่อย”
“จริงเหรอ ?” เอมี่พูดอย่างไม่อยากเชื่อและมองไปที่อีกา
