Chapter 121 : ใจเย็นๆแล้วกินพุดดิ้งเต้าหู้สักหน่อยนะ
“ฉันเป็นผู้มีเกียรติฟามาโอดินเบนนะ ฉันจะไม่ร้องเพลงหรอก !” ถ่านดำพูดอย่างยืนกราน
ฉันไม่เชื่อว่านกโง่ตัวนี้จะรู้วิธีการร้องเพลง ความพึงพอใจแสดงออกมาบนใบหน้าของครัสซู มันยากที่จะได้เห็นเขาเสียหน้า
เอมี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอหันไปมองภาพวาดบนโต๊ะอีกครั้ง
“ฉันไม่รังเกียจหรอกนะที่จะกินเนื้ออีกาเป็นมื้อเย็น” อูเรี่ยนพูดอย่างเย็นชาและมองไปที่ถ่านดำ
อีการู้สึกถึงความกลัวอันหนาวเหน็บที่ไหลผ่านหลังของมันไป ทันใดนั้นมันก็หันไปหาเอมี่ “เอมี่สุดที่รัก เพลงไหนที่เธอชอบ ? บอกฉันมาเลย ฉันเป็นนักร้องที่ยอดเยี่ยม !”
เอมี่เอียงหัวไปด้านข้างแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แกร้องเพลง ‘สาวน้อยกับเห็ด’ ได้มั้ย ?”
ถ่านดำไม่เข้าใจ “เพลงอะไรนะ ?” มันเงยหน้าขึ้นมาและเบิกตากว้าง
“สาวน้อยกับเห็ด” เอมี่พูดซ้ำอย่างช้าๆ
มันควรจะเป็นเพลงที่เอลฟ์ตัวน้อยของเธอร้องออกมาเมื่อวันก่อน เห็นได้ชัดว่าอีกานั่นไม่รู้จักเพลงนี้ น่าสนใจจริงๆ ครัสซูคิด
ยาเบะมิยะมองดูชายชราทั้งสองคนแล้วสงสัยว่า ทำไมพวกเขาถึงโกรธกันขนาดนี้ แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องพยายามทำให้เอมี่พอใจ ?
มีแค่ไม่กี่คนในโลกนี้ที่เคยได้ยินเพลงนี้ อีกาตัวนี้ไม่มีทางร้องเพลงนี้ได้ เอมี่ทำให้มันตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก แม็กซ์คิด
เอมี่ไม่เคยได้ยินเพลงมามากนักและเพลงที่เธอรู้จักชื่อก็มีแค่เพลงนี้เท่านั้น ถ่านดำหาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว
เสียงอีการ้องโวยวายขึ้นมา “ฉันไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนเลย ! เธอมั่วมันขึ้นมาใช่มั้ย !” มันตะโกน
“ฉันไม่ได้มั่ว มันเป็นเพลงและเอลฟ์ตัวน้อยของฉันก็สามารถร้องมันได้” เอมี่พูดอย่างจริงจัง
ถ่านดำรู้สึกไม่มั่นใจ “แต่…แต่ฉัน…” มันรู้สึกไม่สบายใจ
อูเรี่ยนมองไปที่ใบหน้ายิ้มแย้มของครัสซูแล้วหันไปมองนกของเขา “ร้อง” เขาพูดเสียงเย็น กรงเริ่มถูกเกร็ดน้ำแข็งปกคลุมในทันที
ถ่านดำสั่นเทาและเริ่มร้องเพลง “สาวน้อย…ไปเก็บเห็ด เธอพบกับเห็ดดอกใหญ่แล้วกินมันเข้าไป จากนั้นก็เจออีกดอกและกินมัน…” มันเปลี่ยนเพลงนี้ให้กลายเป็นเพลงที่น่าเบื่อ
เสียงของถ่านดำนั้นดีแต่เนื้อร้องผิดทั้งหมด เด็กผู้หญิงในเพลงที่ชอบแบ่งปันกลายเป็นคนตะกละที่ชอบกินเห็ด
ยาเบะมิยะหัวเราะคิกคัก มันเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นอีการ้องเพลง และมันก็ร้องเพลงได้ค่อนข้างดี
เอมี่ขมวดคิ้วในขณะที่เธอฟัง หลังจากที่อีการ้องเสร็จเธอก็ส่ายหัวอย่างผิดหวัง “ถ่านดำ ช่วยอย่าร้องเพลงอีกเลยนะ ทำไมแกถึงร้องเพลงได้แย่ขนาดนี้ ? เอลฟ์ตัวน้อยของฉันยังร้องเพลงได้ดีกว่าแกอีก” จากนั้นเธอก็เดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วหยิบกล่องเพลงออกมาและกดปุ่ม
ท่วงทำนองแสนไพเราะกระจายไปทั่วห้องในทันที การตะโกนของถ่านดำจะไปแข่งกับสิ่งนี้ได้อย่างไร
“เอลฟ์ตัวน้อยของเอมี่เป็นนักร้องที่ดีที่สุด ใครจะต้องการนกโง่ๆตัวนี้กัน เอมี่ต้องการแค่นกยูงเพื่อเต้นแทนเธอเท่านั้นเอง” ครัสซูพูดพร้อมยิ้มและลูบเคราของเขา
ดวงตาของถ่านดำเบิกกว้างในขณะที่มันมองไปที่เอลฟ์ตัวน้อยอยู่เงียบๆ หลังจากที่เพลงจบลงมันก็หันหน้าไปหาอูเรี่ยนช้าๆ “ฉันทำไม่ได้ถึงแม้ว่าคุณจะฆ่าฉันก็ตาม”
อูเรี่ยนวางกรงไว้บนพื้นแล้วมองดูเอมี่ด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียดและขมวดคิ้ว “เอมี่ ถ้าหนูเป็นลูกศิษย์ของฉันหนูต้องเดินแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นเพื่อไปที่บ้านฉัน หนูสามารถกลับมาที่บ้านได้ทุกครั้งที่คิดถึงพ่อ และฉันจะจ่ายค่าอาหารให้กับหนู หนูสามารถกินอะไรก็ได้ที่หนูต้องการ”
ดวงตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาในทันที “คุณจะจ่ายค่าอาหารให้หนูเหรอ ? ถึงแม้ว่าหนูจะกินข้าวที่บ้านน่ะนะ ?”
อูเรี่ยนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ฉันลืมไปเลยว่าพ่อของเธอเป็นเจ้าของร้านอาหาร มันแปลกเล็กน้อยที่ฉันต้องจ่ายค่าอาหารให้เธอเมื่อเธอกินข้าวที่บ้าน แต่ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถจ่ายได้ เขาพยักหน้า “ใช่แล้วล่ะ แค่เอาใบเสร็จไปวางไว้ที่ร้านของฉันแล้วฉันจะมาจ่ายให้ทุกๆสิ้นเดือน”
ใบหน้าของเอมี่สดใสขึ้นมาทันที “โอ้โห คุณปู่เต่าคุณใจดีมาก !” เธอต้องกินข้าวผัดหยางโจวสามจาน โร่วเจียหมัวสามอันและพุดดิ้งเต้าหู้หกถ้วยทุกวันและพวกมันมีราคาแพงมาก ฉันกินเยอะเกินไป แต่ถ้าเขาช่วยจ่ายค่าอาหารของฉันฉันจะช่วยพ่อประหยัดเงินไปได้จำนวนมาก
“นายไม่มีความละอายใจเลยเหรอ !” ครัสซูพูดพร้อมกับมองไปที่อูเรี่ยน เขาใช้อาหารเพื่อล่อลวงเอมี่ นั่นคือเคล็ดลับของฉัน !
“กัดฉันสิ” อูเรี่ยนพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะ เอมี่สนใจอาหารมากกว่าห้องเวทมนต์โง่ๆของแก
ครัสซูรู้สึกโกรธอยู่ในใจ “อูเรี่ยน ฉันจะทุบตีนายให้เป็นเยื่อกระดาษเหมือนกับเมื่อ 20 ปีก่อน !” เขาตะคอก เสื้อคลุมสีขาวของเขาลอยขึ้น ไฟเริ่มส่องประกายอยู่ในไพลินบนหัวไม้เท้าของเขา
เขามาที่นี่เพื่อชักชวนแม็กซ์และเอมี่ด้วยความจริงใจ เขามั่นใจมากว่าพวกเขาจะยอมรับข้อเสนอ เขาไม่เคยคิดเลยว่าอูเรี่ยนจะพยายามขโมยลูกศิษย์ของเขาอีกครั้ง
ใบหน้าของอูเรี่ยนมืดลง “มันจะไม่เกิดขึ้นถ้าแกไม่ได้แอบมาหาฉัน ! และแกเรียกตัวเองว่านักเวทย์ระดับ 10 ?! แกไม่ได้ถูกฉันตรึงไว้ในน้ำแข็งหรอกเหรอ ? ถ้าไม่มีอิลิน่าแกไม่มีวันอยู่มาได้จนถึงตอนนี้หรอก !” น้ำแข็งปรากฏขึ้นมาจากใต้ฝ่าเท้าของเขาและขยายตัวออกไปบนพื้น
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เริ่มตึงเครียด นักเวทย์ที่ทรงพลังสองคนกำลังจะสู้กัน
“ใจเย็นๆ คุณปู่เต่า คุณปู่เคราครึ่ง” เอมี่พูดอย่างเคร่งขรึม “กินพุดดิ้งเต้าหู้สักหน่อยแล้วค่อยคุยกันนะ มันจะทำให้พวกคุณอารมณ์ดี อย่าทะเลาะกันในร้านอาหารไม่งั้นหนูจะโกรธ หนูอารมณ์เสียมาก !”
