Chapter 122 : กินให้อร่อยนะ
คำว่า ‘พุดดิ้งเต้าหู้’ ไม่ได้มีความหมายอะไรกับชายชราทั้งสองคน พวกเขามองไปที่เอมี่แล้วดึงพลังของพวกเขากลับคืนมา สิ่งสุดท้ายที่พวกเขาต้องการคือการทำลายร้านอาหารของแม็กซ์
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีหนี้เก่าที่ต้องชำระสะสางกันแต่พวกเขาก็รู้ดีว่าพวกเขาไม่ควรจะทำมันที่นี่ พวกเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่หุนหันพลันแล่นอีกแล้วและพวกเขาต้องทำให้เอมี่มีความสุข
“แม็กซ์ พุดดิ้งเต้าหู้นี่เป็นเมนูใหม่เหรอ ?” ครัสซูถามพร้อมกับมองไปที่แม็กซ์ด้วยรอยยิ้ม
ข้อเสนอของพวกเขาน่าดึงดูดพอๆกันดังนั้นตอนนี้พวกเขาจึงต้องชักจูงแม็กซ์ให้ได้
“แม็กซ์ ธุรกิจของนายดีมากดังนั้นอาหารที่นี่จะต้องดีมากเช่นกัน ฉันขอลองกินพุดดิ้งเต้าหู้ของนายหน่อย” อูเรี่ยนพูดอย่างรวดเร็ว
แม็กซ์รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไร เขามีพุดดิ้งเต้าหู้เพียงพอสำหรับทั้งคู่ ฉันไม่ได้วางแผนที่จะขายมันในวันนี้แต่ฉันไม่สามารถทำให้เอมี่ลำบากใจได้ ที่จริงแล้วเขายังสงสัยอยู่ว่าพุดดิ้งเต้าหู้ของเขาจะทำให้ครัสซูและอูเรี่ยนพอใจได้ไหม “ใช่มันเป็นเมนูใหม่ แต่มันยังไม่ได้เริ่มขายอย่างเป็นทางการ พวกคุณสามารถลองกินได้ฟรีถ้าต้องการ มันมีสองรสชาติคาวและหวาน พวกคุณจะเลือกแบบไหน ?”
“ฉันแนะนำให้คุณเรียกเก็บเงินจากพวกเขา” ระบบกล่าว “วัตถุดิบไม่ได้ฟรี ฉันจะบอกราคาของวัตถุดิบแต่ละอย่างให้คุณ…”
“หยุด แค่บอกราคารวมของวัตถุดิบสำหรับพุดดิ้งเต้าหู้หนึ่งถ้วยมา” แม็กซ์ขัด “หนึ่งในสองคนนี้อาจจะกลายเป็นอาจารย์ของเอมี่ ทำไมฉันถึงไม่ควรให้พุดดิ้งเต้าหู้กับพวกเขาฟรีล่ะ ? นอกจากนี้พวกเขาจะรู้สึกทึ่งกับมันและกลับมาอีกครั้ง ระบบนายขี้งกเกินไปและไม่มีวิสัยทัศน์ ! นายจะทำธุรกิจได้ไม่ดีหรอกนะ”
ระบบเงียบลง หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งก็มีข้อความปรากฏขึ้นมาในหัวของแม็กซ์ “ต้นทุนของพุดดิ้งเต้าหู้ทั้งสองแบบ : 40 เหรียญทองแดง”
ฉันคิดว่าฉันควรขายมันที่ 200 เหรียญทองแดงต่อถ้วย แม็กซ์คิด เพราะมันดีต่อผิว ดังนั้นมันจึงคุ้มค่ากับราคา มันจะทำให้ผู้หญิงบ้าคลั่งอย่างแน่นอน
“หวาน”
“คาว”
ครัสซูและอูเรี่ยนพูดออกมาในเวลาเดียวกัน พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากันแล้วนั่งลงที่โต๊ะสองโต๊ะที่อยู่ติดกัน
ดวงตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาในทันที พวกเขาเลือกรสชาติที่แตกต่างกัน แต่ฉันแน่ใจว่าพวกเขาทั้งสองคนจะชอบเพราะพุดดิ้งเต้าหู้ของพ่ออร่อยมาก
แบบหวานดีที่สุด นักเวทย์ชราคนนี้มีสายตาที่เฉียบแหลม ยาเบะมิยะคิดและยิ้มออกมาเมื่อเธอมองไปที่ครัสซู
แม็กซ์พยักหน้า “เอาล่ะ รอสักครู่นะ” สีหน้าของเขาดูแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเขาหันหลังไป พวกเขาตอบแบบไม่คิดเลยซักนิด
ชายชราทั้งสองคนนั่งอยู่เงียบๆ พวกเขาไม่ได้พยายามพูดคุยกับเอมี่ พวกเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่มีพลังสูสีกันและพวกเขาพบว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเมื่อ 20 ปีก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่แสดงความกังวลออกมา
ครัสซูมองไปที่ห้องครัว พุดดิ้งเต้าหู้คืออะไร ? ข้าวผัดของหยางโจวของแม็กซ์อร่อยมากและหลายๆคนก็ชอบโร่วเจียหมัวของเขา ดังนั้นมันก็น่าจะอร่อย และที่สำคัญคือมันถูกแนะนำโดยเอมี่
เขามาที่นี่เกือบทุกวันเพื่อดูเอมี่และกินข้าวผัดหยางโจวซึ่งอร่อยกว่าอาหารทุกอย่างในเมืองโรดู มันเป็นเหตุผลสำคัญว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะอยู่ที่นี่เพื่อใช้ชีวิตของเขา
อูเรี่ยนมองสำรวจไปรอบร้านอาหาร ร้านอาหารเริ่มเปิดทำการมาหลายวันแล้วแต่มันเป็นครั้งแรกที่เขามาที่นี่ เขาชอบการตกแต่งของที่นี่ – มันไม่สว่างและดูหรูหราจนเกินไป
เขามองไปที่เมนูบนโต๊ะและจำได้ว่าเขาเสนอที่จะจ่ายค่าอาหารของเอมี่ เขาวางกรงนกไว้บนพื้นแล้วเปิดเมนู ทันใดนั้นเขาก็นิ่งไปในทันที อะไรเนี่ย ? มีแค่สองเมนู ? จากนั้นเขามองเห็นราคาของพวกมันและรู้สึกตกใจ
600 เหรียญทองแดงสำหรับข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจานและ 300 เหรียญทองแดงสำหรับโร่วเจียหมัว ! น้ำยาฟื้นพลังระดับกลางหนึ่งขวดสามารถขายได้แค่ 10 เหรียญทองเท่านั้น มันยังไม่พอให้ฉันกินข้าวผัดสองจานเลย
นี่เป็นอุบายของพวกเขาเพื่อกันฉันออกไปอย่างงั้นเหรอ ? อูเรี่ยนเหลือบมองเอมี่ มีผู้คนมากมายมาเข้าแถวรอที่หน้าประตูอยู่เสมอดังนั้นฉันจึงคิดว่าที่นี่มีอาหารที่หลากหลายและราคาสมเหตุสมผล ร้านอาหารจะยุ่งกับอาหารแค่สองเมนูได้ยังไง ? และที่สำคัญคือราคาของพวกมันอุกอาจมาก !
ฉันคิดว่าฉันไม่สามารถบ่นอะไรได้ เหรียญทองแดงหลายพันเหรียญต่อวันนั้นไม่สามารถเทียบได้กับลูกศิษย์ที่มีความสามารถ ฉันจะหาเงินส่วนนี้โดยการทำน้ำยาวิเศษระดับสูง อูเรี่ยนหันไปมองครัว กลิ่นหอมจางๆของนมถั่วเหลืองลอยอยู่ในอากาศและเขายังได้กลิ่นของเนื้อตุ๋น กลิ่นหอมของเนื้อสัตว์นี้แปลกสำหรับเขาเล็กน้อย มันทำให้เขารู้สึกคาดหวัง
“เหมียว เหมียว…” ลูกเป็ดขี้เหร่ส่งเสียงขู่ใส่ถ่านดำ มันเลียมือของเอมี่และดูเหมือนว่ามันจะกลัวที่จะตกลงไปที่พื้น
“ลูกเป็ดขี้เหร่ แกอยากเล่นกับถ่านดำมั้ย ?” เอมี่ถามเบาๆ
ลูกแมวพยักหน้าทันทีพร้อมกับโบกอุ้งเท้าไปมาด้วยความตื่นเต้น
“เข้ามาเลยถ้าแกกล้าพอ !” ถ่านดำพูดอย่างประหม่าพร้อมกับมองไปที่ลูกแมว
“เหมียว เหมียว !” ลูกเป็ดขี้เหร่เริ่มตื่นเต้นมากขึ้น
“เอาล่ะ ไม่สู้กันนะ” เอมี่เตือนในขณะที่เธอขยุมหน้ามันแล้ววางมันลงที่พื้น
“เอมี่ที่รัก เธอช่วยอุ้มฉันซักพักได้มั้ย ?” ถ่านดำอ้อนวอนในขณะที่ลูกแมวค่อยๆคลานเข้าไปหามันพร้อมกับแยกเขี้ยว
เอมี่ส่ายหัว “ไม่เอา ! ฉันไม่อยากอุ้มนกที่ไม่มีขน”
แม็กซ์เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วย เขาวางแบบหวานและแบบคาวลงตรงหน้าครัสซูและอูเรี่ยนตามลำดับ “พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานและพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว กินให้อร่อยนะ” เขาพูดพร้อมกับกล่าวยิ้ม
