Chapter 142 : แกจะอ้วนขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่นาน
การเต้นไม่ใช่เรื่องถนัดของแม็กซ์ – การร้องเพลงก็เช่นเดียวกัน เขาลองเต้นไปบางท่าแล้วก็ต้องยอมแพ้อย่างรวดเร็ว เขานั่งลงและมองดูการเต้นของเอมี่แล้วยิ้มอยู่ตลอดเวลา
เอมี่ได้รับพรสวรรค์ด้านการเต้นมาจากแม่ของเธอเช่นกัน ท่าเต้นของเธออาจดูเด็กแต่เธอก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว เธอดูน่ารักมากเมื่อเธอเต้นด้วยแขนสั้นๆของเธอ
ตอนนี้เธอกำลังเรียนรู้จากนักเต้นที่ยังเต้นแข็งๆอยู่ การเคลื่อนไหวของเธอจะดีขึ้นอีกมากเมื่อครูของเธอกล้ายเป็นนักเต้น 3 มิติ
เก้าอี้ไม่ใหญ่พอที่ลูกแมวจะเต้นได้ดังนั้นมันจึงไถลลงมาตามขาเก้าอี้จากนั้นก็วิ่งไปหาเอมี่และกระโดดไปรอบๆตัวเธออย่างตื่นเต้น
“ลูกเป็ดขี้เหร่ ฉันคิดว่าวันนี้แกน่าจะกินพุดดิ้งเต้าหู้ได้แล้วล่ะ” แม็กซ์พูดกับลูกแมวของเขาที่กำลังเต้นอยู่
“เหมียว !” ลูกแมวร้องออกมาพร้อมกับหันมามองแม็กซ์ราวกับว่ามันเข้าใจ ดวงตาสีไพลินของมันส่องประกายด้วยความตื่นเต้น มันรีบวิ่งมาหาแม็กซ์และใช้หัวคลอเคลียไปมากับขาของเขา
เอมี่หยุดเต้น “พ่อคะ ลูกเป็ดขี้เหร่กินพุดดิ้งเต้าหู้ได้แล้วเหรอคะ ?” เธอถามด้วยความแปลกใจ
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่ มันโตเร็วกว่าแมวปกติ” เขาตอบ ราวกับว่ามันมีอายุหนึ่งเดือนแล้ว แมวที่โลกนี้ช่างแตกต่างจริงๆ
“แต่เราไม่มีพุดดิ้งเต้าหู้เหลือแล้วใช่มั้ยคะ ?”
“พุดดิ้งเต้าหู้ที่เหลือก็น่าจะพอสำหรับมันแล้วล่ะ” แม็กซ์เอาพุดดิ้งเต้าหู้ใส่ลงไปในภาชนะกักเก็บความร้อน มันอาจจะไม่ได้อร่อยเหมือนกับตอนที่มันทำเสร็จใหม่ๆ เขาเดินไปที่ห้องครัว
“เหมียว เหมียว เหมียว !” ลูกเป็ดขี้เหร่กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขไปทั่วห้อง มันหยุดอยู่ที่ประตูห้องครัวและมองไปที่แม็กซ์ด้วยความตื่นเต้น
แม็กซ์มองไปที่สีหน้าที่คาดหวังของมัน มันจะชอบแบบไหนนะ ? เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะซื้อถ้วยสีแดงและน้ำเงินก้นตื้นสองใบจากระบบแล้วใส่ลงไปถ้วยละแบบ
แม็กซ์คิดว่ามันเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวและมันสะอาดมากเพราะพวกเขามักจะอาบน้ำให้มัน แต่เขาจะไม่ปล่อยให้มันกินอาหารที่โต๊ะกับพวกเขาหรือกินอาหารบนโต๊ะอาหาร ลูกค้าเองก็คงจะยอมรับไม่ได้เช่นกัน
มันจะชอบแบบไหน ? เอมี่สงสัยในขณะที่เธอมองไปที่พุดดิ้งเต้าหู้ในมือของแม็กซ์
ยาเบะมิยะหยุดทำงานและเดินมาหาพวกเขาอย่างสงสัย
“เหมียว เหมียว !” ลูกแมวมองไปที่ชามทั้งสองในมือของแม็กซ์แล้วกลืนน้ำลาย มันรอโอกาสนี้มานานมากแล้ว นี่ถือว่าเป็นความฝันที่เป็นจริงสำหรับมัน มันยืนขึ้นด้วยขาหลังเพราะความตื่นเต้น แต่ขาของมันยังไม่แข็งแรงพอ ดังนั้นมันจึงล้มหงายท้องอย่างน่าตลกขบขัน
“ดูสิว่าแกโง่แค่ไหน ! บางทีการล้มนี้อาจจะทำให้แกโง่กว่าเดิม และฉันจะไล่แกออกไป” เอมี่พูดด้วยความรังเกียจ
“เหมียว…” ลูกเป็ดขี้เหร่รีบลุกขึ้นในทันที มันถูไถตัวของมันไปกับขาของเอมี่แล้วเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความคาดหวังไปที่ถ้วยสองใบในมือของแม็กซ์
แม็กซ์วางถ้วยสองใบลงบนพื้นข้างเคาน์เตอร์ “กินตรงนี้ อย่าคว่ำถ้วยหรือทำให้อาหารของแกเละเทะไปทุกที่” เขาเตือน
ลูกแมวพยักหน้า “เหมียว เหมียว !” มันเข้าใจคำพูดของเขา ดวงตาของมันเบิกกว้างเมื่อมันมองไปที่พุดดิ้งเต้าหู้ มันดมกลิ่นถ้วยทางซ้ายก่อนแล้วค่อยไปดมกลิ่นที่ถ้วยทางขวาราวกับว่ามันกำลังพิจารณาว่ามันจะกินอันไหนก่อนดี
แม็กซ์และสาวน้อยทั้งสองคนมองไปที่มันด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก
“ฉันชอบแบบหวาน” ยาเบะมิยะพูดเบาๆ
“แบบคาวดูดีและน่ากินมากกว่า” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม
“ทั้งแบบหวานและแบบคาวต่างก็อร่อย แกควรกินแบบคาวก่อนแล้วค่อยไปกินแบบหวาน” เอมี่แนะนำ
ลูกเป็ดขี้เหร่มัวแต่ดมกลิ่นอย่างมีความสุขจนมันไม่ได้ยินอะไร มันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วลองเลียน้ำเชื่อมสีแดงทอง
“เหมียว !” มันร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นและแววตาที่เปล่งประกายจากนั้นมันก็กลับไปกินน้ำเชื่อมและพุดดิ้งเต้าหู้อย่างรวดเร็ว มันกินอย่างมีความสุขด้วยเสียงเบา กลิ่นหวานหอมลอยอยู่ในอากาศ
“มันชอบแบบหวาน !” ยาเบะมิยะพูดอย่างตื่นเต้น
“ฉันไม่คิดว่าอย่างนั้นนะ” แม็กซ์พูดอย่างสงบ
หลังจากนั้นครู่หนึ่งลูกเป็ดขี้เหร่ก็วางหัวของมันลงบนขอบถ้วยแล้วใช้ขาหน้าทั้งสองข้างกอดรอบถ้วยเอาไว้ มันพบตำแหน่งการกินอาหารที่สะดวกสบายมากขึ้น
“ลูกเป็ดขี้เหร่ แกเห็นแก่กินและขี้เกียจมาก แกจะอ้วนขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่นาน” เอมี่พูดอย่างหมดหนทาง
แมวสีส้มเก้าในสิบตัวนั้นอ้วนและตัวที่เหลือก็อ้วนมาก แม็กซ์ส่ายหัวของเขาเมื่อเขามองไปที่แมวที่ขี้เกียจของเขา ถ่านดำอาจจะพูดถูกที่บอกว่ามันจะอ้วนขึ้น
ลูกเป็ดขี้เหร่เงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่กินทุกอย่างในถ้วยจนหมดแล้ว หน้าของมันเลอะเทอะมาก มันเลียปากของมันแล้วหันไปมองพุดดิ้งเต้าหู้อีกถ้วยหนึ่ง
แม็กซ์ไปที่ถ้วยที่มันเพิ่งจะกินเสร็จ ไม่มีร่องรอยของน้ำเชื่อมเหลืออยู่เลย
เขาคิดว่ามันจะเดินไปกินแบบคาวต่อ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ต้องการลุกขึ้นยืน มันคลานลากขาหลังไปที่ถ้วยที่สองด้วยขาหน้าของมัน จากนั้นมันก็ใช้ขาหน้าของมันกอดรอบถ้วยและเริ่มกินอีกครั้ง มันชอบแบบคาวมากพอๆกันกับแบบหวาน
เอมี่หัวเราะ “ดูเหมือนว่ามันจะชอบทั้งคู่ แค่มันชอบกินแบบหวานก่อน” เธอพูดอย่างมีความสุขและหมอบลงเพื่อลูบหัวมัน เธอค่อนข้างพอใจกับการกระทำของมัน
มันชอบกินทั้งคู่เหรอ ? ยาเบะมิยะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
แม็กซ์ยิ้มและส่ายหัว ฉันควรจะจำได้นะ แมวสีส้มไม่เลือกกิน เขาสามารถทุ่มเทกับสิ่งนี้ได้อย่างเต็มที่ตั้งแต่ที่ลูกสาวของเขาชอบพุดดิ้งเต้าหู้ทั้งสองแบบ เมื่อเห็นว่าเอมี่กำลังเล่นอยู่กับลูกแมว แม็กซ์ก็หยิบกล่องเพลงขึ้นมาไว้ในมือแล้วพูดว่า “พ่อจะดัดแปลงกล่องเพลงให้หนูนะเอมี่”
