Chapter 146 : พายุฝนกำลังจะมา ?
หญิงชรารู้สึกอาย
พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตาที่เขินอายกันแล้วเงียบไป
“ฉันจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ของเธอออกแล้วเดินไปที่ร้านอาหารของแม็กซ์
“เราทุกคนควรไปลองชิมอาหารของพวกเขา บางทีเราอาจจะพบกับความลับของพวกเขา” ชายหัวล้านพูดด้วยรอยยิ้มในขณะที่เขามองดูทั้งคู่เดินออกไป
คนอื่นๆต่างก็ยิ้มและพูดตอบรับแล้วเดินไปที่ร้านอาหารมามี่ด้วยกัน
…
มีลูกค้าใหม่เพิ่มมากขึ้น แม็กซ์ยิ้มและพยายามเก็บซ่อนความภาคภูมิใจของเขาเอาไว้จากนั้นเขาก็เปิดประตู
พวกเขามองไปที่ประตูเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อประตูเปิดออก หลายคนรออยู่นานแต่พวกเขาก็รู้กฎของแม็กซ์ดีและไม่มีใครเคาะประตูร้านอาหาร
“ฉันรอมาตั้งแต่เช้าแล้วแม็กซ์ ขาของฉันมันจะไม่ไหวแล้ว” วิเซนนิโอ้พูดอย่างอ่อนแรงในขณะที่เขาพิงร่างกายเอาไว้กับกรอบประตู เขายืนอยู่ที่หัวของแถว
“ฉันขอโทษ แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ” แม็กซ์รู้สึกขำไม่ออกเมื่อเขามองไปที่วิเซนนิโอ้ เขาดูดีกว่าเมื่อตอนเช้ามาก
ผู้หญิงมีความต้องการทางเพศที่รุนแรงจริงๆ
“ต้องขอบคุณกฎของคุณ ฉันแทบจะขยับขาไม่ได้เลย” วิเซนนิโอ้พูดในขณะที่เขาพยายามจะยกเท้า เขายังคงยืนพิงอยู่กับกรอบประตู เขาไม่อยากล้มลงคุกเข่าอีกครั้ง “เร็วเข้า ช่วยฉันหน่อย”
ลูกค้าที่อยู่ข้างหลังเขาพากันหัวเราะ
แม็กซ์ช่วยพยุงเขาเข้ามาในร้านแล้วให้เขานั่งลงที่โต๊ะข้างประตู
“ฉันอยากได้ข้าวผัดหยางโจวสามจาน สองจานกินที่นี่และอีกหนึ่งจานกลับบ้าน” วิเซนนิโอ้พูด จากนั้นเขาก็จับมือของแม็กซ์ราวกับว่าเขนุกอะไรขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน เขาลดเสียงของเขาลง “คุณแน่ใจนะว่าเมนูนี้อ่อนโยนกว่าโร่วเจียหมัวมาก ? ชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับมันนะ”
“ใช่ ฉันแน่ใจ” แม็กซ์ตอบพร้อมกับดึงมือของเขาออกมาแล้วตบไหล่วิเซนนิโอ้เบาๆ
วิเซนนิโอ้พยักหน้า “ฉันจะเชื่อคุณ”
“เข้ามาได้เลยทุกคน” แม็กซ์พูดกับลูกค้าที่รออยู่ข้างนอกและยิ้ม
“ยินดีต้อนรับสู่ร้านอาหารมามี่ !” ยาเบะมิยะพูดพร้อมกับยิ้มให้กับลูกค้าและเริ่มรับออเดอร์
“ชายชราอย่างเราไม่ได้แข็งแรงเหมือนกับคนหนุ่มสาวแล้วนะแม็กซ์” ครัสซูพูด “เราต้องทนยืนอยู่เป็นเวลานาน นายสามารถทำอะไรกับมันได้บ้าง ?”
การพูดของเขาดึงดูดความสนใจของอูเรี่ยน เขาปล่อยให้ถ่านดำและถั่วลันเตาดูแลร้านของเขาแล้วมาต่อแถวรอที่นี่อยู่เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
ลูกค้าคนอื่นๆต่างก็ชะเง้อคอของพวกเขาเพื่อมองดูแม็กซ์และรอคำตอบของเขา
แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษด้วย ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้ คุณกินได้มากพอๆกับคนหนุ่ม คุณแข็งแกร่งมากถึงแม้ว่าคุณอาจจะดูไม่เหมือนก็ตาม”
ครัสซูมองไปที่แม็กซ์ ฉันเป็นอาจารย์ของเอมี่ เขาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ?
โต๊ะถูกนั่งจนเต็มหมดภายในเวลาอันสั้น ลูกค้าที่เหลือต่างก็เริ่มต่อแถวใหม่จากเคาน์เตอร์ไปยังด้านนอกร้านอาหาร
แม็กซ์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเขามองไปที่หางแถว เจ็ดคนสุดท้ายนั้นดูคุ้นมาก
ในขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไปในห้องครัวเขาก็นึกขึ้นมาได้ ชายตัวอ้วนคนนั้นคือเจ้าของร้านสเต็กหมู ฉันเคยเห็นเขาฆ่าหมูมาก่อน และฉันคิดว่าอีกหกคนก็เป็นเจ้าของร้านอาหารเช่นกัน
พวกเขามาทำอะไรที่นี่ ? พวกเขาวางแผนที่จะเข้ามาอาละวาดในร้านอาหารของฉันรึเปล่า ? แม็กซ์ยกคิ้ว ร้านอาหารมามี่เริ่มเป็นที่นิยมในลานเอเดนแล้ว มันดึงดูดลูกค้ามามากขึ้นเรื่อยๆแม้ว่ามันจะอยู่ในทำเลที่ไม่ดีก็ตาม
มันเป็นข่าวดีสำหรับแม็กซ์ แต่เรื่องเดียวกันนี้ถือว่าเป็นข่าวร้ายสำหรับร้านอาหารอื่นๆในลานเอเดน แม็กซ์สามารถเอาชนะใจลูกค้าได้และลูกค้าส่วนใหญ่ก็รวย
ในความเป็นจริงแม็กซ์เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ยังไงซะเขาก็มาจากครอบครัวนักธุรกิจ เขาอาจจะไม่เคยเป็นนักธุรกิจมาก่อนแต่เขาก็เคยเห็นสิ่งต่างๆในโลกธุรกิจมามากมายที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
เขามั่นใจว่าจะต้องมีคนที่พยายามลอกเลียนแบบ อาหารของเขาไม่เหมือนกับอาหารอื่นๆในโลกนี้ พวกเขาจะต้องท้าทายแนวคิดในการทำอาหาร
แม็กซ์ไม่คิดว่าการลอกเลียนแบบนี้น่ารำคาญ เขาถือว่านี่เป็นสัญญาณว่าเขาส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมการกินและการทำอาหารของโลกใบนี้ เขาพบว่ามันน่าขบขัน
เขาไม่รู้สึกกังวลกับพวกของปลอมเลย ยังไงซะคนพวกนั้นก็ไม่สามารถทำอาหารออกมาได้อร่อยถึงครึ่งหนึ่งที่เขาทำ
เขายินดีที่จะเป็นผู้บุกเบิก แต่เขาจะไม่สอนทักษะให้กับพวกเขา เขาไม่ชอบแบ่งปันตลาดของเขา
พวกเขาสามารถลองหาวิธีการทำอาหารพวกนี้ได้ ฉันไม่สามารถทำอะไรเพื่อหยุดพวกเขาได้ แม็กซ์คิด
แต่มันจะใช้เวลาเป็นปีๆในการหาวิธีที่ถูกต้อง ยังไงซะวัตถุดิบที่ฉันใช้ก็เป็นวัตถุดิบพิเศษและเราก็มีอาหารใหม่ออกมาอยู่เสมอ ไม่มีที่ไหนที่เหมือนกับร้านอาหารมามี่อีกแล้ว แม็กซ์ยกยิ้มขึ้น
พายุฝนกำลังจะมา1? แม็กซ์ส่ายหัว ไม่มันเป็นพรมที่ยอดเยี่ยม
……….
- 1. พายุฝนกำลังจะมา : เป็นสำนวนประมาณว่า ‘เรื่องวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้น’
