Chapter 150 : หนูสามารถใส่มันได้เมื่อหนูเรียนรู้วิธีการทำอาหารจากพ่อ
เจ้าของร้านอาหารทั้งหกคนถูกทำให้แปลกใจ พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำถามนี้จากลูกสาวของเจ้าของร้าน พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่งและไม่รู้ว่าจะตอบยังไง
ผู้คนจำนวนมากจำพวกเขาได้เมื่อเอมี่ชี้ให้พวกเขาเห็น พวกเขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาเหรอ ? พวกเขาสงสัย
ครัสซูและอูเรี่ยนหันมามองหน้ากัน มันจะดีกว่าถ้าหากพวกเขาไม่ลองทำอะไรโง่ๆที่นี่
แบรนลี่เองก็มองพวกเขาด้วยความแปฃกใจ พวกเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆถ้าหากพวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถก่อเรื่องได้ที่นี่
“หนูเคยไปร้านอาหารของพวกคุณ สเต็กหมูอร่อยมากและแพนเค้กต้นหอมก็หอมมาก !” เอมี่พูดต่อ จากนั้นใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป “แต่พวกคุณมาทำอะไรที่ร้านอาหารของเรา ? เรายินดีต้อนรับถ้าคุณมากินอาหารที่นี่ ข้าวผัดสายรุ้งและโร่วเจียหมัวของพ่ออร่อยมากๆ
“พวกคุณห้ามก่อเรื่องที่นี่ ถ้าพวกคุณไม่อยากให้หนูโกรธ” เอมี่พูดอย่างจริงจังพร้อมกับเขย่าหมัดเล็กๆของเธอด้วยความโกรธ
“เธอดูน่ารักมาก !” เบอร์นีส (แก้จาก ‘เบอร์นิค’ เป็น ‘เบอร์นีส’ นะครับ เป็นเจ้าของร้านผู้หญิงที่ใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้) พูดพร้อมกับยิ้ม เธอมีลูกชายและลูกสาววัยรุ่นที่ชอบออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆมากกว่าอยู่บ้าน มันนานมากแล้วที่เธอได้เห็นเด็กสาวน่ารักๆแบบนี้ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรักของแม่
“เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อก่อเรื่องค้นหาปัญหา” แอนดรูว์พูดอย่างตะกุกตะกักพร้อมกับโบกมือไปมาในขณะที่เขามองไปที่สาวน้อยน่ารักตรงหน้า เธอชอบสเต็กหมูของฉัน ชื่อเล่นที่เธอเรียกฉันฟังดูแปลกๆแต่ฉันก็ชอบนะ ฉันจะอธิบายให้เธอฟังได้ยังไงว่าทำไมเราถึงมาที่นี่ ?
“สาวน้อย เรามาที่นี่เพื่อกินอาหารไม่ใช่ก่อเรื่อง” ไมล์พูดอย่างสงบพร้อมกับยิ้มแล้วส่ายหัว
“จริงเหรอ ?” เอมี่พูดอย่างสงสัย จากนั้นเธอก็เอามือลงแล้วพยักหน้า “โอเคค่ะ”
เจ้าของร้านอาหารทั้งหกถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก การจ้องมองของสาวน้อยทำให้พวกเขารู้สึกกดดันมาก
“ขอโทษด้วยนะครับ อย่าถือสาลูกสาวของผมเลย เธอเป็นคนไม่ค่อยสุภาพสักเท่าไหร่” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้มแล้ววางข้าวผัดหยางโจวลงบนโต๊ะใกล้ๆพวกเขา เขาสัมผัสศีรษะของเอมี่แต่ไม่ได้มีการกล่าวโทษอยู่ในดวงตาของเขาเลย
ฉันไม่คิดพวกเขามาที่นี่ด้วยเจตนาดี คำพูดของเอมี่จะถือว่าเป็นคำเตือน แม็กซ์คิด
การกระทำของแม็กซ์เป็นที่พอใจสำหรับลูกค้าที่มากินอาหารที่นี่ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็รู้สึกไม่พอใจคนที่มาสร้างปัญหา
เอมี่ถูศีรษะของเธอกับมือของแม็กซ์
“ไม่มีอะไรต้องให้อภัย เธอเป็นสาวน้อยที่น่ารักมากๆ” เบอร์นีสพูดพร้อมกับมองสำรวจแม็กซ์ เธอชอบสิ่งที่เธอเห็น เขาดูเรียบร้อยและหล่อมาก
“พวกเราแต่ละคนมีร้านอาหารอยู่ในลานเอเดนนี้” ไมล์ยอมรับด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าธุรกิจของคุณจะดีมากในวันนี้ดังนั้นเราจึงมาที่นี่เพื่อชิมอาหาร”
ไมล์มีอายุประมาณ 40 ความสูงปานกลาง สวมเสื้อโค้ทสั้นสีดำและมีผมที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แม็กซ์พยักหน้าและยิ้มให้กับเขา “ยินดีต้อนรับ ! นั่งลงก่อนแล้วรอสักครู่นะ” เขาพูดพร้อมกับส่งสัญญาณให้พวกเขาเลือกหนึ่งในสองโต๊ะที่เพิ่งว่าง จากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องครัว
ลูกค้าคนอื่นๆกลับไปกินอาหารของพวกเขาอย่างผิดหวัง พวกเขาหวังว่าจะมีความขัดแย้งแต่นี่กลับมีแค่การแลกเปลี่ยนคำพูดกันเท่านั้น
“เขาดูเป็นคนดี” เบอร์นีสพูดในขณะที่เธอนั่งลงและจัดผมของเธอให้เรียบร้อย เธอมีอายุเกือบจะ 40 แล้วแต่ผิวของเธอยังค่อนข้างนุ่ม มีเพียงแค่มือของเธอเท่านั้นที่สากจากการทำความสะอาดและสับ
บิชอปพยักหน้า “ใช่ ฉันยังไม่มีอะไรดีเลยตอนที่ฉันมีอายุพอๆกับเขา” เขาพูดด้วยความละอายใจเมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปก่อนหน้านี้
“ก่อนหน้านี้คุณอารมณ์ร้ายมาก” ชายหัวล้านพูดพร้อมกับยิ้ม พวกเขาทั้งหมดพาหัวเราะกัน
บิชอปเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องของความจุดเดือดต่ำ และด้วยเหตุนี้ลูกชายทั้งสามคนของเขาจึงเติบโตขึ้นมาอย่างมีระเบียบวินัย ตอนนี้พวกเขาแต่ละคนสามารถดูแลร้านอาหารได้เป็นอย่างดี
“หลายปีที่ผ่านมาทำให้ฉันใจเย็นมากขึ้น” บิชอปพูดตอบพร้อมกับหน้าแดง
เบอร์นีสหันไปมองเอมี่และยิ้ม “หนูต้องเป็นเอมี่แน่ๆ”
เอมี่พยักหน้า “ใช่ค่ะ คุณผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ ผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ของคุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ ?”
“ฉันทิ้งมันไว้ที่ร้านอาหารของฉันน่ะ” เบอร์นีสตอบด้วยรอยยิ้ม “หนูชอบมันมั้ย ? ฉันเอาให้หนูได้นะถ้าหนูต้องการ”
“ใช่ค่ะ ! ขอบคุณนะคะ ! หนูสามารถใส่มันได้เมื่อหนูเรียนรู้วิธีการทำอาหารจากพ่อ” เอมี่พูดอย่างร่าเริงและจับมือเธอของเธอไว้
“โร่วเจียหมัวของของคุณได้แล้วค่ะ กินให้อร่อยนะคะ” ยาเบะมิยะพูดด้วยรอยยิ้มในขณะที่เธอวางจานลงบนโต๊ะ
