Chapter 167 : สาวน้อยมีลิ้นที่ชั่วร้ายเหมือนกับเธอ
ลูน่าละสายตาแล้วกลับไปให้ความสนใจกับอาหารของเธอ มารยาทของเธอบอกกับเธอว่าอย่าจ้องคนอื่นในขณะที่พวกเขากินอาหาร เธอใช้ช้อนตักลงไปในพุดดิ้งเต้าหู้และมันก็ตัดผ่านพุดดิ้งไปได้อย่างง่ายดายราวกับว่ามันไม่มีอะไรนอกจากน้ำ พุดดิ้งเต้าหู้สีขาวและนุ่มกำลังสั่นอยู่ในช้อนของเธอพร้อมกับผักดองสับชิ้นเล็ก ๆ และมีกุ้งแห้งอยู่ด้านบน
ดวงตาของลูน่าเปล่งประกายไปด้วยความประหลาดใจ มันสวย กุ้งแห้งดูเกือบจะโปร่งใส กลิ่นหอมของมันทำให้เธอน้ำลายไหล
“ลองกินมันดูสิคะครูลูน่า มันอร่อยมาก” เอมี่พูดในขณะที่เธออุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ในอ้อมแขน
ลูน่าพยักหน้า “ได้เลย” เธอนำช้อนเข้าไปในปากของเธออย่างสง่างามจากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง
มันเหลวไปในทันทีที่เธอกัด มันนุ่มกว่าไข่ในข้าวผัดหยางโจว มันชุ่มฉ่ำมากและผ่านฟันของเธอไปเหมือนกับน้ำนม ผักดองสับและกุ้งแสนอร่อยช่วยเพิ่มความสมบูรณ์ให้กับรสชาติ
เธอรู้สึกเหมือนกับเธอได้ขึ้นสวรรค์ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ราวกับว่าเธอกำลังเล่นอยู่ในก้อนเมฆที่นุ่มนิ่มและหลังจากนั้นคลื่นก็ซัดมาและสาดน้ำเย็น ๆ ลงบนใบหน้าของเธอ
เธอกลืนมันลงไปและปิดตาลง รสชาติแสนอร่อยที่ตกค้างอยู่ภายในปากของเธอทำให้เธอยิ้ม
รสชาติของมันทำให้เเธอได้ย้อนกลับไปในตอนที่เธอยังเป็นเด็กอีกครั้ง
เพื่อนในวัยเด็กของฉัน พวกเขาจะกำลังทำอะไรอยู่นะ? บางทีฉันควรจะกลับบ้านตอนเทศกาลสันติภาพนี้ ฉันไม่ได้เจอพวกเขามาสามปีแล้ว ลูน่าลืมตาขึ้นมาแล้วกินเข้าไปอีกคำหนึ่งแล้วดื่มด่ำไปกับความทรงจำของเธออีกครั้ง
แซลลี่มองไปที่ลูน่าแล้วกลับมาให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าเธอ มันดูเหมือนไข่ตุ๋นที่มีความยืดหยุ่นมากกว่าปกติเท่านั้นเอง เธอตักมันขึ้นมา ช้อนทิ้งรูสีขาวเอาไว้บนพุดดิ้งเต้าหู้จากนั้นน้ำเชื่อมสีแดงก็ไหลลงไป พุดดิ้งเต้าหู้ที่ราดด้วยน้ำเชื่อมสั่นเล็กน้อยในช้อนของเธอ มันละเอียดอ่อนเหมือนกับงานศิลปะชิ้นหนึ่ง
มันมีกลิ่นของดอกไม้! น้ำเชื่อมนี้อาจมีน้ำผึ้งอยู่ในนั้น แซลลี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอนำช้อนเข้าปากอย่างรวดเร็ว
มันนุ่มและชุ่มฉ่ำ ความหวานของน้ำเชื่อมและรสชาติของพุดดิ้งเต้าหู้ที่ผสมผสานกันอย่างลงตัวภายในปากของเธอทำให้เธอยิ้มออกมา
ฉันคิดถูก! มันมีน้ำผึ้งอยู่ในนั้นแล้วก็น้ำตาลด้วย มันหวานแต่ก็ไม่ได้หวานมากจนเกินไป ฉันชอบมัน!
หุบเขาดอกไม้ตั้งอยู่ในป่าแห่งสายลม มันมีอากาศที่อบอุ่น มีดอกไม้และผึ้งมากมาย เธอชอบไปหารังผึ้งที่นั่นเพราะพวกมันมีความหวานมากกว่าที่อื่น
เป็นอิริน่าที่สอนให้เธอรู้จักการหารังผึ้ง เมื่อเธอยังเด็กเธอมักจะติดตามไปทุกที่ที่เจ้าหญิงไป ในสายตาของเธอเจ้าหญิงสามารถทำได้ทุกอย่างและเป็นคนที่สวยและทรงพลังที่สุด เจ้าหญิงจะพาเธอไปค้นหารังผึ้งและขโมยผลไม้วิญญาณ
เมื่อเจ้าหญิงเดินทางไปที่เมืองโรดู เธอก็เล่าว่าเธอจะเขียนบางอย่างลวก ๆ ลงไปบนกำแพงหอคอยนักเวทที่มีชื่อเสียง หลังจากที่เธอกลับมาได้ 15 วัน ก็มีคนมาเล่าว่าเธอเขียนไปเขียนข้อความเอาไว้ว่า “เจ้าหญิงเอลฟ์อยู่ที่นี่แล้ว!”
มันเป็นการกระทำที่น่าประทับใจมาก ถึงแม้ว่าหอคอยจะอยู่ในเมืองโรดูแต่นักเวทเอลฟ์ก็ยังนับถือมันเป็นอย่างมาก ยังไงซะมันก็ไม่ใช่นักเวทย์ทุกคนที่จะมีโอกาสเข้าไปในนั้น
หลายปีต่อมาเจ้าหญิงก็เก็บข้าวของของเธอแล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับเหรียญมังกรหนึ่งโหลพร้อมกับทิ้งจดหมายของเธอเอาไว้ เธอหายตัวไปนานกว่า 10 ปี เธอเดินทางไปที่ป่าสนธยา หมู่เกาะปีศาจและหมู่เกาะมังกร เธอทิ้งรอยเท้าของเธอไปทั่วทั้งทวีป พวกเอลฟ์อายุน้อยหลายคนมองเธอเป็นแบบอย่าง
และแซลลี่เองก็เป็นหนึ่งในนั้น เธออิจฉาวิถีชีวิตของเจ้าหญิง
เมื่อสามปีก่อนเธอได้รับการบอกเล่าว่าเจ้าหญิงถูกราชินีพาตัวกลับมา จากนั้นเธอก็อาศัยอยู่ภายในถ้ำพร้อมกับต้นไม้แห่งชีวิตและแซลลี่ไม่เคยได้เห็นเธออีกเลย
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหญิง เจ้าหญิงเปลี่ยนไปและไม่คุยกับใครนอกจากฟีริสสาวใช้ของเธอ
เธอใช้เวลามากมายกับต้นไม้แห่งชีวิตเมื่อเธอยังเด็กและต้นไม้ก็ดีแค่กับเธอมาตั้งแต่เธอเกิด
แซลลี่ไม่ได้เจอเจ้าหญิงมานานมากแล้ว แต่เธอก็ตั้งใจว่าเธอจะเดินทางตาม รอยเจ้าหญิง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงมีเหรียญมังกรอยู่เพียง 12 เหรียญและทิ้งของมีค่าทุกอย่างเอาไว้ที่บ้าน
มันกลับกลายเป็นว่าเธออาจจะประเมินความสามารถของตัวเองเอาไว้สูงเกินไปเนื่องจากเธอติดอยู่ที่นี่ ในเมืองเคออส
ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับรสชาติของน้ำผึ้งในน้ำเชื่อมนี้จังนะ? แซลลี่รู้สึกสงสัย
มีเอลฟ์เพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่จะไปหาน้ำผึ้งในหุบเขาดอกไม้และคนส่วนมากก็มักจะขายมัน
ฉันอาจจะจำผิด อย่างไรก็ตามเขาเลือกวัตถุดิบมาอย่างระมัดระวัง รสชาติดีมาก ๆ แซลลี่กินเข้าไปอีกคำแล้วลิ้มรสอาหารอย่างช้า ๆ นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอมีความสุขหลังจากที่เธอออกมาจากบ้านและครั้งแรกคือตอนที่เธอกินข้าวผัดหยางโจว
อาหารที่ดีทำให้คนมีความสุข
“พี่สาวเอลฟ์ มันอร่อยมากใช่มั้ย?” เอมี่ถามยิ้ม ๆ
แซลลี่หันไปมองเธอ ทันใดนั้นเธอก็นิ่งค้างไปในทันที ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแปลก ๆ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้มีลิ้นที่ชั่วร้ายเหมือนกับอิริน่าที่ชอบตั้งฉายาให้กับคนอื่นเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก
และอิริน่าได้ตั้งฉายาให้กับเธอว่า ‘ขี้เกียจ’
ลองคิดดูสิ มันไม่ได้ใกล้เคียงความจริงเลย
