Chapter 171 : ฉันขอพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานเพิ่มอีกหนึ่งถ้วยได้มั้ย?
“ใจเย็น ๆ น่าเพื่อน รอยแผลเป็นของนายยังอยู่” เพื่อนของเขาพูดพร้อมกับยิ้ม
“โกหก! รอยหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้โดยหมาป่าขนสีฟ้าตอนฉันไปล่าสัตว์เป็นครั้งแรกเมื่อ 25 ปีก่อนหายไปแล้ว! และแผลเป็นที่ทำโดยเขี้ยวของออร์ค และ…” โยเอลพูดด้วยความโศกเศร้าเกี่ยวกับรอยแผลเป็นทั้งหมดที่หายไป
“ไม่ต้องห่วงหรอกโยเอล เดี๋ยวนายก็ได้รอยแผลเป็นใหม่ ๆ” เพื่อนของเขาตบไหล่เพื่อปลอบใจเขา
“แต่ฉันชอบรอยเก่าของฉัน! พวกมันมีความหมายกับฉันมาก!” ถึงแม้ว่าโยเอลจะเป็นรองหัวหน้ากลุ่มนักผจญภัยแล้วแต่เขาก็ชอบอวดโอ่ เขาชอบคุยโวกับนักผจญภัยหน้าใหม่เกี่ยวกับแผลเป็นของเขา
เพื่อนของเขายิ้ม “ถ้ามีพุดดิ้งเต้าหู้อีกถ้วยอยู่ตรงหน้านายนายจะกินมันมั้ย?”
โยเองคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “แน่นอน ฉันจะกิน!”
“แม้แต่ไฝของฉันก็ยังเห็นไม่ค่อยชัดอีกต่อไปแล้ว!” มีอีกเสียงพูดขึ้นมา
“คุณช่วยดูให้ฉันหน่อยแล้วบอกฉันทีว่าหลุมบนหน้าของฉันหายไปมั้ย?” เสียงที่สองพูดขึ้น
ลูกค้าคนอื่น ๆ ต่างก็สังเกตเห็นว่าผิวของพวกเขาดีขึ้นจริง ๆ
ดวงตาของยาเบะมิยะเป็นประกายขึ้นมาเมื่อเธอยกมือของตัวเองขึ้นมาดู
เธอยุ่งเกินกว่าที่จะใส่ใจกับการเปลี่ยนแปลงที่มือของเธอ แต่ตอนนี้เธอสังเกตเห็นว่าแผลเป็นเก่าของเธอหายไปจนหมดแล้ว
แผลเป็นที่เกิดจากกระทะร้อน ๆ เมื่อตอนเธออายุเจ็ดขวบ แผลเป็นที่เธอได้รับจากสุนัขเมื่อเธออายุแปดขวบ…แผลเป็นที่น่าเกลียดทั้งหมดหายไปหรือไม่ก็จางลงไป
ถ้าฉันกินพุดดิ้งเต้าหู้นี้ต่อไปเรื่อย ๆ มือของฉันก็จะกลับมาสวยอีกครั้ง! ยาเบะมิยะคิดกับตัวเองด้วยความตื่นเต้น
ก่อนหน้านี้เธอิดว่าชีวิตของเธอช่างน่าสมเพชเพราะเธอเป็นแค่คนงานต่ำต้อยที่ต้องหลบอยู่ภายในครัวมืดและไม่ได้รับการยอมรับจากคนอื่น ๆ เลย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถดูแลมือของเธอได้
แต่ตอนนี้เธอได้รับความรักและความเคารพเมื่ออยู่ที่นี่ ในร้านอาหารมามี่แห่งนี้และได้เริ่มต้นชีวิตของเธอจริง ๆ สักที มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผู้หญิงที่อยากจะสวย เธอได้รับการช่วยเหลือให้หลุดพ้นออกมาจากชีวิตที่น่าสังเวช
เธอมักจะโทษตัวเองว่าเธอล้มเหลวในการดูแลมือของเธอทุกครั้งที่เธอมองพวกมัน เธอไม่อยากทำลายความอยากอาหารของพวกเขา เธอไม่อยากให้เจ้านายของเธอล้มเหลว
เธอกำหมัดแน่น ฉันแน่ใจว่าฉันจะกำจัดแผลเป็นและผิวด้านได้ถ้าฉันได้กินพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยทุกวัน! เธอเดินเข้าไปในครัวและรู้สึกขอบคุณแม็กซ์อย่างแท้จริง
มันไม่ใช่แค่ทำให้ผิวนุ่มเท่านั้น แต่มันยังทำให้เด็กลงด้วย! แม็กซ์เองก้รู้สึกแปลกใจเช่นกัน ถึงแม้ว่าระบบจะเคยบอกเขามาแล้วแต่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะมีประสิทธิภาพมากมายขนาดนี้
“ระบบ นายควรจะบอกฉันว่าพุดดิ้งเต้าหู้นี้สามารถทำให้เกิดผลที่น่าทึ่งแบบนี้ได้! ฉันควรจะตั้งราคาเอาไว้ที่ 2,000 เหรียญทองแดงต่อถ้วย!” แม็กซ์พูดกับระบบ เมนูนี้ถือว่าเป็นกระสุนวิเศษสำหรับคนที่มีแผลเป็น หลุมสิว ไฝ ปาน ฯลฯ
“ฉันไม่รู้ว่ามันจะมีประสิทธิภาพขนาดนี้ ผลการทดสอบบอกแค่ว่ามันอุดมไปด้วยโปรตีน บางทีองค์ประกอบเล็ก ๆ ที่ลึกลับนั้นอาจจะมีผลต่อผิวเป็นอย่างมาก”
“นายไม่ได้ทำการทดลองกับสัตว์เลยเหรอ?!”
ระบบเงียบไป ในที่สุดมันก็พูดขึ้นว่า“ ส่วนผสมทั้งหมดจะต้องผ่านการทดสอบ 18 แบบที่แตกต่างกันเพื่อให้แน่ใจว่าพวกมันกินได้ ไม่ต้องกังวล”
“นายไม่ได้ตอบคำถามของฉัน”
“ฉันไม่จำเป็นต้องทำการทดลองกับสัตว์ การทดสอบของฉันแม่นยำและเป็นวิทยาศาสตร์มากกว่า ผลการทดสอบมีความน่าเชื่อถือมากกว่าการทดลองที่เกี่ยวข้องกับสัตว์ตราบใดที่ฉันมีตัวอย่างเพียงพอ”
“บางทีตอนนี้คุณอาจจะกำลังทดลองกับเรา…” แม็กซ์พูดขึ้น เขาเชื่อระบบ ฐานข้อมูลและความรู้ของมันมีมากเกินความสามารถในการทดสอบอาหารที่กินได้
เขาต้องจำกัดการขายพุดดิ้งเต้าหู้เพื่อความปลอดภัยของลูกค้าเองเนื่องจากระบบเตือนเขาถึงอันตรายจากการกินพุดดิ้งเต้าหู้มากเกินไป
“ฉันขอพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานเพิ่มอีกถ้วยได้มั้ย?” ครัสซูพูดด้วยรอยยิ้มในขณะที่เขามองไปที่พนักงานเสิร์ฟสาว
“ฉันเองก็อยากได้พุดดิ้งเต้าหู้แบบคาวเพิ่มอีกถ้วย” อูรีเรี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าวและวางช้อนลง
เสียงทั้งหมดในร้านอาหารเงียบไปในทันที พวกเขาทุกคนกำลังมองไปที่ยาเบะมิยะ
พวกเขากินพุดดิ้งเต้าหู้เสร็จแล้วและอยากได้เพิ่มอีก แต่พวกเขาคงไม่ได้สังเกตเห็นกฎในเมนู
หลายคนที่รู้สึกไม่พอใจมองไปที่ยาเบะมิยะด้วยความคาดหวังเป็นอย่างมาก
พวกเขากำลังคิดว่าแม็กซ์อาจจะไม่ปฏิเสธนักเวทผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองคนซึ่งเป็นอาจารย์ของเอมี่
