Chapter 173 : การต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายสิ้นสุดลงแล้ว สำหรับตอนนี้น่ะนะ
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้มาเจอเธอที่นี่ ฉันรายงานไปว่าเธอออกจากเมืองเคออสไปเมื่อครึ่งเดือนก่อน เราหยุดค้นหาเธอที่เมืองนี้แล้ว ฟิการ์นั่งอยู่ที่มุมห้องและแอบมองแซลลี่
ข่าวการหนีออกจากบ้านของเธอได้มาถึงเมืองเคออสเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ครอบครัวของเธอเป็นหนึ่งในกลุ่มเอลฟ์ที่มีอำนาจมากที่สุดดังนั้นการที่เธอหนีออกจากบ้านจึงไม่ใช่เรื่องเล็ก
นอกจากนี้เลดี้เฮเลน่ายังแนะนำเธอให้กับราชินีเอลฟ์ แซลลี่ผู้ที่เคยอาศัยอยู่ภายใต้เงาของอิริน่าเป็นผู้สมัครที่เป็นไปได้มากที่จะได้เป็นราชินีเอลฟ์
อย่างไรก็ตามเมื่อถึงช่วงสำคัญนี้เธอกลับหนีออกจากบ้านลงมาทางใต้เหมือนกับที่เจ้าหญิงเอลฟ์ทำ
รางวัลสำหรับการตามหาเธอนั้นเยอะมาก ฟิการ์ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น บางทีเขาอาจจะได้กลับไปที่ป่าแห่งสายลมในไม่ช้า
เขาตักพุดดิ้งเต้าหู้เข้าปากเพื่อลิ้มรสชาติความอร่อย เขายิ้ม อาหารอร่อย ๆ ของที่นี่ทำให้ฉันโชคดี!
ครัสซูลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตูห้องครัว “คิดเงินให้ฉันหน่อยสิ” เขายิ้มให้กับแม็กซ์
แม็กซ์ยิ้มตอบ “ทั้งหมด 8 เหรียญทอง” ก่อนหน้านี้เขารู้สึกขอบคุณที่ชายชราทั้งสองไม่ตื๊อและทำให้เขามีช่วงเวลาที่ยากลำบาก
“ฉันเจอห้องเวทมนต์ในโรงเรียนเคออส มันอยู่บนชั้นสามในอาคารเลขที่ 3 ของโรงเรียนเวทมนต์ พรุ่งนี้เช้าพาเอมี่ไปตอน 6 โมงครึ่ง แล้วก็ทำข้าวผัดหยางโจวหนึ่งจานและพุดดิ้งเต้าหู้หวานมาให้ฉันด้วยนะ”
แม็กซ์มีความสุขมากเมื่อเขาได้ยินว่าครัสซูจะสอนเอมี่ที่โรงเรียนเคออส เนื่องจากเอมี่สามารถไปเล่นกับเพื่อน ๆ ของเธอได้
จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว ฉันต้องส่งอาหารให้เขา เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบเหรียญทอง 16 เหรียญมาจากมือของครัสซู เขาเป็นอาจารย์ของเอมี่ นั่นคือสิ่งที่ฉันสามารถทำได้
แม็กซ์พยักหน้า “ขอบคุณครับ ผมจะไปส่งให้ ได้โปรดดูแลเธอด้วย”
เห็นได้ชัดว่าครัสซูไม่เคยคิดว่าแม็กซ์จะยอมไปส่งอาหารให้เขา เขายิ้มและพยักหน้า
แม็กซ์ยิ้มตอบ
หลังจากที่ครัสซูออกไปแล้วอูเรี่ยนก็มาจ่ายเงินแล้วออกไปเช่นกัน
ทั้งสองฝ่ายต่างก็มีความมุ่งมั่นมากขึ้นในตอนนี้เมื่อพวกเขาได้ลองชิมพุดดิ้งเต้าหู้ ในอากาศเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ลูน่าและแซลลี่วางช้อนลงเกือบจะพร้อมกัน พวกเธอทั้งคู่เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์แต่พวกเธอไม่เคยกินอะไรที่ดีแบบนี้มาก่อน
พวกเธอทั้งสองคนเชื่อว่าสิ่งที่พวกเธอกินนั้นดีที่สุด แต่มารยาทที่ดีของพวกเธอทำให้พวกเธอไม่พูดอะไร พวกเธอต่างก็จ่ายเงินค่าอาหารของตัวเอง
“หนูเป็นเด็กดีมากเลยเอมี่” ลูน่าพูดพร้อมกับลูบหัวเอมี่ จากนั้นเธอก็หันไปหาพาเมอร์และยิ้ม “เธอเก่งคณิตศาสตร์มากนะพาเมอร์ เธอไม่กลัวกับความพ่ายแพ้เล็ก ๆ น้อย ๆ ใช่มั้ย?”
“ไม่ ผมไม่กลัว ขอบคุณครับครูลูน่า” ดวงตาของเด็กชายตัวเล็กเริ่มเปล่งประกายด้วยความทะเยอทะยาน
“กลับมาอีกนะคะครูลูน่า พ่อสามารถทำอาหารดี ๆ ได้เยอะมากและจะมีอาหารจานใหม่มากขึ้นเรื่อย ๆ” เอมี่พูด
ลูน่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนจ้ะ” เธอตอบ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ลูกค้าคนอื่น ๆ ต่างก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่เอมี่เพิ่งจะพูด พวกเขาสงสัยว่าแม็กซ์ยังสามารถประดิษฐ์อาหารที่ไม่มีใครเทียบได้ได้มากกว่านี้อีกเหรอ
พวกเขาหวังว่าจะได้อาหารจานใหม่ของแม็กซ์
พาเบอร์ส่งลูกแมวคืนให้กับเอมี่หลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่งเพราะว่ามันหนักเกินไปสำหรับเขา
ต่อมาไม่นานก็มีที่นั่งว่างสำหรับแฮร์ริสัน จอร์จและเด็กทั้งสองคน พาเมอร์สั่งพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว เขายิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่เขากินพุดดิ้งเต้าหู้และโร่วเจียหมัวด้วยกัน
“บ๊ายบาย ชามเห็ด คุณอ้วนน้ำเงิน คุณอ้วนเทา” เอมี่ยืนพูดอยู่ที่หน้าประตูพร้อมกับอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้และโบกมือของเธอ
พาเบอร์โบกมือกลับ “บ๊ายบาย พี่สาวและแมวอ้วน” เขาละสายตาจากลูกแมวอย่างไม่เต็มใจและจับมือของจอร์จ
“แล้วเจอกันนะเจ้าของร้านตัวน้อย” แฮร์ริสันและจอร์จพูดในขณะที่พวกเขาถือกล่องข้าวผัดหยางโจวเอาไว้ในมือ
“ทำไมเธอไม่บอกลาฉัน” พาเมอร์ถามพร้อมกับมองไปที่เอมี่ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง
“เพราะฉันยังไม่ได้คิดว่าจะเรียกนายว่ายังไงดี”
“บาย!” พาเมอร์พูดและเดินจากไปด้วยความโกรธ
“บาย” เอมี่เดินกลับเข้าไปในร้านอาหารอย่างมีความสุข
“หัวหน้า พวกเราจะไม่ลองกินพุดดิ้งเต้าหู้หน่อยเหรอ?” คีลถามในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ
“เราทำงานกันมาอย่างหนักเพื่ออะไร?” ซาเจราสถามพร้อมกับมองไปที่คีลและมอนด์
“เพื่อโร่วเจียหมัว!” พวกเขาตอบในทันที
“งั้นก็กินซะ!” ซาเจราสพูดพร้อมกับชี้ไปที่โร่วเจียหมัว 15 อันตรงหน้าพวกเขา
พวกเขายุ่งตลอดทั้งช่วงเวลาอาหารเย็น หลังสามทุ่มแม็กซ์ก็หันไปปฏิเสธลูกค้าที่มาช้าเกินไป เมื่อลูกค้าคนสุดท้ายออกไปแม็กซ์ก็ปิดประตูและถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
การโต้เถียงกันระหว่างทั้งสองฝ่ายได้สิ้นสุดลงแล้วในตอนนี้ มันรุนแรงกว่าที่เขาคาดเอาไว้
“พ่อคะ เราขายโร่วเจียหมัวไปได้ 512 อัน ข้าวผัดสายรุ้ง 90 จานและพุดดิ้งเต้าหู้ 240 ถ้วย” เอมี่พูดอย่างมีความสุข “รายได้ของเราในวันนี้คือ 175,480 เหรียญทองแดง หนูแปลงเหรียญมังกรและเหรียญทองเป็นเหรียญทองแดงให้แล้ว”
“โอ้ ลูกเก่งมาก ๆ เลย ลูกเป็นอัจฉริยะคณิตศาสตร์อย่างแท้จริง” แม็กซ์ยิ้มพร้อมกับกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วจูบไปที่หัวของเธอ
เขาเหลือเงินแค่ 1,000 เหรียญทองเท่านั้นหลังจากที่เขาซื้อความแข็งแกร่งไปและตอนนี้เขามีลูกค้า 880 คนแล้ว
ข้าวไก่ตุ๋นจะเป็นที่นิยมในโลกนี้และฉันอาจจะเหวี่ยงดาบได้หลังจากที่ฉันได้รับความแข็งแกร่งมาอีก 0.5 หน่วย ความคิดนี้ทำให้แม็กซ์ยิ้มออกมา
