Chapter 180 : จักรยาน VS รถม้า
ระหว่างทางที่จักรยานผ่านไป เอมี่ที่กำลังหัวเราะและสวมเสื้อคลุมสีดำแดงเป็นภาพที่สะดุดตาเป็นอย่างมาก
“นั่นอะไรน่ะ? เวทมนต์?”
“อาจจะใช่ มันวิ่งได้ด้วยล้อแค่สองล้อเท่านั้นแถมมันยังเร็วมาก!”
“นั่นไม่ใช่แม็กซ์และลูกสาวของเขาเหรอ?”
บางคนเห็นพวกเขาและเริ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับจักรยาน
“พ่อครับ ดูนั่นสิ! มีรถสองล้อที่วิ่งด้วยตัวเองได้!” เด็กชายตัวเล็ก ๆ พูดกับพ่อที่กำลังอาหารเช้าอยู่บนถนน
“โอ้ จริงเหรอ? เอานี่ แพนเค้กต้นหอมที่ลูกชอบ” ชายคนนั้นพูด ชัดเจนว่าเขาไม่ได้จริงจังกับมัน เขาลูบหัวของเด็กชายด้วยรอยยิ้มและส่งแพนเค้กร้อน ๆ ให้กับเขา และเมื่อเขาหันไปมองเขาก็แข็งค้างไป เขากระพริบตาและมองซ้ำอีกครั้ง
“นั่นคืออะไร?” ชายคนนั้นพูดอย่างงุนงง
“มันเท่มากเลยครับพ่อ มันเร็วกว่ารถม้าของเราอีก” เด็กชายพูดด้วยสายตาที่อิจฉา
ชายคนนั้นพูดอย่างดูถูก “พ่อไม่คิดอย่างนั้นนะ ฮวง ไล่ตามพาหนะแปลก ๆ คันนั้นให้ทัน!” เขาพูดกับชายชราร่างผอมแล้วขึ้นรถม้าไปกับลูกชายของเขา
“ครับท่าน” คนขับรถม้าคนนั้นตอบรับ เขาหวดแส้ของเขาแล้วม้าทั้งสองตัวก็กระโจนไปข้างหน้าในทันที ผู้คนบนถนนรีบแหวกมทางให้
ลูกเป็ดขี้เหร่ล้มลงไปในตะกร้า ทุกครั้งที่มันพยายามจะลุกขึ้นการกระแทกก็ส่งมันกลับลงไปอีก ในที่สุดมันก็ยอมแพ้
“จักรยานนี่สนุกมาก!” เอมี่โบกแขนของเธออย่างมีความสุข เธอไม่เคยนั่งรถม้าหรือขี่ม้ามาก่อน ความเร็วนี้ทำให้เธอเดินทางได้อย่างรวดเร็วและทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
แม็กซ์ยิ้ม จักรยานที่ผลิตโดยระบบนั้นใช้งานง่ายมาก มันทำให้เขาขี่ได้โดยไม่มีเหงื่อออกเลย แน่นอนว่าโร่งเจียหมัวและข้าวผัดหยางโจวที่เขากินเข้าไปก็มีส่วนช่วยเขาเช่นกัน
ลานเอเดนถูกปูด้วยหินสีเขียวที่มีความยาว 40 เซนติเมตรและกว้าง 20 เซนติเมตรโดยกลุ่มคนแคระที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
หินถูกดูแลรักษาทุกวันดังนั้นมันจึงไม่มีแม้แต่หลุมบ่อและโช้คก็ช่วยดูดซับแรงกระแทกส่วนใหญ่ไป
“พ่อคะ พวกเขากำลังมองเราอยู่”
“พวกเขาต้องอิจฉาที่พ่อมีลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้แน่ ๆ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย พวกเขาอิจฉาที่หนูมีพ่อที่ดีขนาดนี้ต่างหาก!” เอมี่แกว่งแขนของเธอไปรอบตัวแม็กซ์และหัวเราะคิกคัก
“เราตามคุณทันแล้ว!” เด็กชายพูดอย่างมีความสุขในขณะที่เขายื่นหัวออกมาจากหน้าต่างรถม้าพร้อมกับกินแพนเค้กต้นหอมของเขา
“ของสองล้อนั่นไม่คู่ควรกับรถม้าคันนี้ ฉันสามารถแซงพวกเขาได้ในเวลาไม่นาน” คนขับรถม้าพูดอย่างภูมิใจและมั่นใจ
ชายในรถม้าเองก็ยิ้มรู้สึกดีมากที่ได้แสดงความเหนือกว่าต่อหน้าลูกชาย
หลังจากนั้นคนขับรถม้าก็สังเกตเห็นเสื้อผ้าของแม็กซ์และเอมี่ เสื้อคลุมนั่นดูแปลกจัง เธอต้องเป็นอัจฉริยะแน่ ๆ ถ้าเธอเป็นนักเวทตั้งแต่ยังเด็ก บางทีฉันควรจะขอโทษสำหรับคำพูดที่น่ารังเกียจของฉันก่อนหน้านี้
เอมี่มองไปที่แพนเค้กในมือของเด็กชายจากนั้นก็กลืนน้ำลายและหันไปหาพ่อของเธอ “พ่อคะ พวกเขาคิดว่าพวกเขาเร็วกว่าเรา”
แม็กซ์หันไปมองคนขับรถม้าที่ยังคงยิ้มอย่างพึงพอใจอยู่ นั่นเป็นแรงบันดาลใจในการแข่งขันของเขา “งั้นเราก็ควรทำให้พวกเขาเห็นสิ่งที่จักรยานคันนี้สามารถทำได้”
พวกเขาพลาดแล้วที่มาท้าทายฉันและจักรยานของฉัน ดูเหมือนว่าการแข่งขันครั้งนี้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ “เฮ้ ชายชรา ฉันจะแข่งกับคุณไปจนถึงประตูโรงเรียนเคออส ขอให้โชคดี”
“พ่อเยี่ยมสุด ๆ ไปเลย!” เอมี่ปรบมือจากนั้นเธอก็หันไปหาชายชรา “เราจะชนะได้อย่างง่ายดาย”
“ฉันขับรถม้ามา 40 ปีแล้ว ไม่มีทางที่ฉันจะแพ้คุณ!” ชายชราพูดด้วยความโกรธ
เจ้านายของเขาเป็นข้าราชการระดับกลางที่รับใช้เจ้าเมืองเคออส เขาหาม้าหนุ่มพันธุ์ดีหลายตัวที่ค่อนข้างหายากมาได้ พวกมันทั้งอ่อนโยนและแข็งแรงและเป็นหนึ่งในม้าที่ดีที่สุดในการเทียมรถม้า ก็อบลินมักจะใช้มันเพื่อขนส่งแร่ พวกมันวิ่งได้เร็วมาก
“ชายคนนี้น่าสนใจจริง ๆ” ดิคัสพูดอย่างไร้ความปราณี
เขาต้องใช้เชือกหลายเส้นเพื่อดึงมันเมื่อตอนที่เขาซื้อพวกมันแต่ละตัวมา หนึ่งในนั้นเคยชนะการแข่งขันกับม้าแข่งของเพื่อนเขา
เขารู้สึกทึ่งเล็กน้อยและสงสัยว่าสิ่งนั้นมันจะเร็วอย่างที่แม็กซ์พูดเอาไว้จริงไหม
แม็กซ์มีสีหน้าที่จริงจัง เขาเปลี่ยนเกียร์และถีบให้หนักขึ้น จักรยานกลับมาเป็นฝ่ายนำอีกครั้งและความเร็วก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับบิน ดังนั้นมันจึงห่างออกไปไกลถึงหนึ่งร้อยเมตรจากรถม้าภายในเวลาไม่นาน
นั่น…เป็นไปไม่ได้! ฮวงอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อในขณะที่จักรยานเริ่มหายไปจากสายตาของเขา
“เร็ว ๆ เข้า พวกเราจะแพ้พวกเขาแล้ว!” เด็กชายร้องออกมา เขาทุบรถม้าอย่างร้อนใจ
ดิคัสไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจในสายตาของเขาได้ “เราแพ้แล้ว” เขาพูดพร้อมกับลูบหัวลูกชาย เขายิ้มเมื่อจักรยานหายไปจากสายตา “ฮวง ไปที่โรงเรียนเคออสกันเถอะ”
