Chapter 184 : ขอโทษด้วย แต่ฉันต้องกลับไปทำอาหาร
มีคนจะขโมยจักรยานไฟฟ้าใช่มั้ย? ไม่สิ ไม่มีจักรยานไฟฟ้าในโลกนี้ แต่สัญญาณกันขโมย…
จักรยานของฉัน! แม็กซ์เริ่มเป็นกังวลและเร่งฝีเท้า เขาเกลียดพวกขโมยจักรยาน เขาเคยสูญเสียจักรยานแข่งขันดี ๆ หลายคันและบางคันเป็นรุ่นจำกัดจำนวน
เมื่อเขามาถึงประตูโรงเรียนเขาก็รู้สึกแปลกใจที่พบว่าจักรยานของเขาถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังชะเง้อคอของพวกเขาเพื่อมองดูมัน บางคนเป็นพ่อแม่ บางคนเป็นครู และบางคนก็เป็นแค่คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
เสียงสัญญาณกันขโมยยังคงดังอยู่พร้อมกับเสียงร้องของแมว
แม็กซ์ยกคิ้ว เกิดอะไรขึ้น?!
“ฉันขอโทษ ฉัน…” ชายชราพูดขอโทษแม็กซ์
มันเป็นแค่จักรยาน ไม่เห็นจำเป็นต้องกันขนาดนี้เลย แม็กซ์ไม่เข้าใจ
“คุณไฮเดล เจ้าของมันอยู่ที่นี่แล้ว!” ออร์คตะโกนไปที่ฝูงชน
“แยกย้ายกันไปเถอะ ไม่มีอะไรให้ดูที่นี่” ไฮเดลพูด จากนั้นฝูงชนก็แหวกทางออกและมองมาที่แม็กซ์
“สวัสดี ฉันชื่อไฮเดล เป็นคณบดีของโรงเรียนเครื่องกล ฉันเห็นคุณขี่มัน คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ยว่าเจ้าสิ่งที่น่าสนใจนี้คืออะไร? คุณสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเองเหรอ?” ไฮเดลถามด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
จักรยานของแม็กซ์ดึงดูดความสนใจของพวกเขาเป็นอย่างมาก มันเป็นเหมือนงานศิลปะที่เปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์ บางคนถึงกับคิดว่ามันเป็นประติมากรรมชิ้นใหม่ที่โรงเรียนเคออสสร้างขึ้น
พวกเขารู้สึกสงสัยว่ามันทำเสียงดังแบบนี้ได้ยังไง
พวกเขามองไปที่แม็กซ์และรอฟังคำตอบของเขา
“ดีใจที่ได้เจอคุณนะคุณไฮเดล สิ่งนี้เรียกว่าจักรยาน คุณสามารถพูดได้ว่าฉันเป็นคนที่สร้างมันขึ้นมา” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้มโล่งใจเมื่อเขาเห็นว่าจักรยานของเขาและแมวปลอดภัย
โรงเรียนเคออสมีทั้งระดับประถมศึกษาและระดับมัธยมศึกษา เด็ก ๆ ในระดับประถมศึกษาจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับความรู้พื้นฐาน ส่วนระดับมัธยมจะเป็นเหมือนกับมหาวิทยาลัย มันมีทั้งโรงเรียนเวทมนตร์ โรงเรียนเครื่องกล โรงเรียนภาษา ฯลฯ และพวกเขาจะใช้ความสามารถของพวกเขาเพื่อทำงานให้วิหารสีเทาและเจ้าเมืองเคออส
ฉันคิดว่ามันสมเหตุสมผลดีที่คณบดีของโรงเรียนเครื่องกลจะให้ความสนใจอย่างมากกับจักรยานคันนี้ แม็กซ์คิด
“จักรยาน…” ไฮเดลพึมพำ “ฉันชอบชื่อของมัน โอ้ ฉันขอโทษ ฉันไปแตะมันแล้วเสียงมันก็ดังขึ้น”
ฝูงชนต่างก็มองมาที่แม็กซ์อย่างสงสัยและอยากรู้ว่าเขาเสกคาถาอะไรใส่จักรยานคันนี้ไว้หรือไม่
แม็กซ์ยิ้ม “ไม่ต้องห่วง มันเป็นแค่สัญญาณกันขโมย” เขาแตะไปที่ตัวล็อคและลายนิ้วมือของเขาก็ปลดล็อคจักรยานในทันที เสียงสัญญาณกันขโมยเองเงียบไป
“เหมียว เหมียว!” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องออกมาอย่างมีความสุข มันมองไปที่ประตูราวกับว่ามันกำลังพยายามค้นหาเอมี่
แม็กซ์ลูบหัวมัน “ตอนนี้เอมี่อยู่ในชั้นเรียนแล้วและเธอจะไม่กลับมาจนกว่าจะเที่ยง เราจะไปรอเธอที่บ้าน” เขามองเห็นดิคัสในฝูงชนและพยักหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมจักรยานของเขาและพร้อมที่จะออกเดินทาง
ดิคัสพยักหน้าและยิ้มตอบ เขาชนะการแข่งขันอย่างยุติธรรมและไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาต้องเป็นคนสำคัญแน่ ๆ
“ฉันขอถามคุณเกี่ยวกับจักรยานคันนี้ได้มั้ย?” ไฮเดลถาม “เราสามารถพูดคุยกันให้มากกว่านี้ได้ที่ห้องทำงานของฉัน ฉันพยายามจะสร้างยานพาหนะที่สามารถวิ่งได้โดยที่ไม่มีม้า ฉันคิดว่าคุณน่าจะเข้าร่วมโครงการนี้ได้”
“คณบดีเชิญเขาเข้าร่วมโครงการของเขา? พวกเขาทำโครงการนี้มานานหลายทศวรรษแล้ว”
“ใช่ ฉันได้ยินผู้อำนวยการพูดเมื่อ 15 ปีก่อนว่าผู้ที่เข้าร่วมโครงการทุกคนจะได้รับผลตอบแทนจำนวนมากถ้ามันประสบความสำเร็จ หลายคนต้องการเข้าร่วม แต่มันก็มีสมาชิกหลักแค่เจ็ดคนเท่านั้นและพวกเขาก็เป็นสุดยอดฝีมือด้านกลไกและการทำงานกับเหล็ก”
ครูบางคนเริ่มกระซิบคุยกัน ดิคัสเองก็ดูประหลาดใจเช่นกัน เขารู้เกี่ยวกับโครงการนี้ เจ้าเมืองเคออสเองก็เห็นคุณค่าในโครงการนี้และให้ทุนเพราะเขารู้ว่ามันจะเปลี่ยนโลกเมื่อมันประสบความสำเร็จ
แม็กซ์ยิ้มและส่ายหัว “ขอโทษด้วย แต่ฉันต้องกลับไปทำอาหาร อาจจะเป็นวันอื่นนะ” เขาตบหัวลูกแมวเบา ๆ เพื่อส่งสัญญาณให้มันนั่งลง
เขาต้องไปแล้ว เขาไม่อยากเสียเวลาที่นี่อีก
ไฮเดลมองไปที่แม็กซ์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะถูกปฏิเสธด้วยข้อแก้ตัวที่ไร้สาระแบบนี้
ฝูงชนเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าไฮเดล เขาเพิ่งทิ้งโอกาสที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ไป เขาหยิ่งหรือว่าเขาโง่กันแน่?
ดิคัสยิ้ม น่าสนใจ
“อรุณสวัสดิ์แม็กซ์ คุณมาทำอะไรที่นี่?” ลูน่าถามในขณะที่เธอเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับกระเป๋าถือ
“อรุณสวัสดิ์ลูน่า” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม เธอสวมชุดเดรสยาวสีดำและมีผ้าพันคอผ้าไหมปักลายดอกลิลลี่สีทองคลุมไหล่ของเธอเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเธอชอบผ้าพันคอผืนนี้จริง ๆ “ฉันพาเอมี่มาเรียนเวทมนต์ที่นี่ เธออยู่ในโรงเรียนเวทมนต์ มาที่ร้านนะเมื่อคุณมีเวลา ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว”
ลูน่าพยักหน้า “ได้เลย” เธอมองดูแม็กซ์ถีบจักรยานออกไป นั่นคืออะไรน่ะ?
ตอนนี้ฝูงชนตกใจมาก มันเร็วมาก!
“ครูลูน่า คุณรู้จักชายคนนี้เหรอ?” ไฮเดลถามด้วยความตื่นเต้น
