Chapter 19 : สูตรคูณ
แม็กซ์นิ่งไปสักพัก จากนั้นเขาก็รู้ว่ามันต้องเป็นเพราะเธอคิดเงินเองไม่ได้และรู้สึกว่าเธอไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย
แม็กซ์วางจานลงที่โต๊ะ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจเมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเอมี่ ดูเหมือนว่าสาวน้อยจะไม่มีความมั่นใจในตัวเองนัก จริงแล้วๆเขารู้สึกว่าเอมี่ที่มีอายุแค่ 4 ปีนั้นถือว่าน่าทึ่งมากแล้วที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้
แม็กซ์มองเข้าไปในตาของเอมี่ ก่อนที่จะส่ายหน้า “ใครเป็นคนบอกแบบแบบนั้น ? ทำไมลูกถึงได้คิดแบบนั้นล่ะ ? เป็นเพราะเอมี่ที่ทำให้เราขายข้าวได้ตั้งสี่จาน นอกจากนี้ลูกยังคิดเงิน 2,400 เหรียญทองแดงได้ถูกแต่ ปู่โมไบไม่ได้มีเหรียญทองแดงมากนัก ดังนั้นเขาจึงใช้เหรียญทองที่สวยและมีค่ากว่าจ่ายแทน”
“เป็นแบบนั้นเหรอ ?” เอมี่ตาเป็นประกายขึ้นมาเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่มีความมั่นใจอยู่ดี
แม็กซ์พยักหน้า “แน่นอน มันเป็นความผิดพ่อเองที่ทำให้เอมี่ไม่เคยเห็นเหรียญทองมาก่อนเพราะพ่อไม่สามารถหามันไม่ได้ ถ้าจะโทษใครนั่นก็คงเป็นพ่อ พ่อไม่ได้บอกลูกเรื่องเหรียญเงิน เหรียญทองและเหรียญมังกร ซึ่งพวกมันก็เป็นเหมือนกับเหรียญทองที่มีค่ามาก เหรียญทุกเหรียญสามารถใช้ซื้อของได้ เป็นพ่อเองที่ผิดในเรื่องนี้ พ่อหวังว่าเอมี่จะยกโทษให้พ่อนะ” แม็กซ์แสดงสีหน้ารู้สึกผิดออกมา
เอมี่ส่ายหน้า “ไม่ มันไม่ใช่ความผิดพ่อ พ่อน่ะดีกับหนูมาก” เธอรู้สึกไม่พอใจนิดๆ “ครูลูน่าสอนหนูมาแล้ว แต่…เอาเหรียญทองแดงเยอะๆแบบนั้นมาเปลี่ยนเป็นเหรียญทองแค่ไม่กี่เหรียญ หนูคิดเองไม่ได้ มันเยอะเกินไป ดังนั้น…”
แม็กซ์แทบจะหัวเราะออกมา คำอธิบายของเธอฟังดูน่าเอ็นดูแต่เขาก็รู้สึกสลดเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่ไม่มั่นใจของเธอ
สภาพแวดล้อมนั้นส่งผลต่อนิสัยของคน โดยเฉพาะกับคนที่รู้สึกว่าตัวเองมีปมด้อยอย่างเอมี่
ด้วยความจนและการที่เธอเป็นลูกครึ่งเอลฟ์กับมนุษย์ นั่นจึงทำให้เธอรู้สึกมีปมด้อยและไม่มีความมั่นใจในตัวเอง
แต่เรื่องที่ดีก็คือเอมี่นั้นยังเด็ก ถึงแม้ว่าความคิดแบบนี้จะไม่ดีนัก แต่แม็กซ์เชื่อว่าเขาจะช่วยทำให้เธอมีความมั่นใจขึ้นมาได้
ฉันจะไม่ให้เอมี่โดนใครดูถูกอีก ฉันจะทำให้เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด แม็กซ์บอกกับตัวเอง
เมื่อพูดถึงคณิตศาสตร์แล้ว ระดับของโลกนี้ทำให้เขารู้สึกกังวลนิดๆ มันแย่ยิ่งกว่าการเจอกับชาวต่างชาติในชีวิตเก่าซะอีก แม้แต่การบวกหรือลบเลขสองหลักนั้นก็ต้องใช้เวลานาน
เมื่อคิดถึงการศึกษาขั้นพื้นฐานของโลกนี้แล้ว มันไม่ได้น่าแปลกใจอะไรเลย ทันใดนั้นแม็กซ์ก็มีความคิดสำหรับการสร้างความมั่นใจให้กับเอมี่
จีนนั้นเป็นประเทศที่มีมาตรฐานเรื่องการคำนวณสูงที่สุดในโลก “กินนี่ก่อน แล้วพ่อจะสอนลูกเรื่องสูตรคูณ หลังจากที่ลูกเชี่ยวชาญมันแล้ว ลูกจะเก่งกว่าใครในโรงเรียนเคออสและสามารถเก็บเงินได้มากกว่าเดิม”
“จริงเหรอ ? ดีกว่าพวกพี่ๆอีกเหรอ ?” ใบหน้าของเอมี่ดูสดใสขึ้นมาและมองไปที่แม็กซ์ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ในสายตาของเธอแล้ว พี่ๆในโรงเรียนนั้นได้เรียนกับลูน่าทุกวัน พวกนั้นต่างก็เก่งกันทุกคน
แม็กซ์พยักหน้า “แน่นอน พ่อเคยโกหกลูกตอนไหนกัน ?”
เอมี่พยักหน้าแล้วตอบ “หนูรู้ว่าพ่อไม่โกหกหนูหรอก หนูจะตั้งใจเรียน” จากนั้นเธอก็เริ่มกิน
เมื่อเห็นเอมี่เริ่มกินอย่างน่าเอ็นดู แม็กซ์ก็หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกินด้วย สูตรคูณน่ะเป็นเหมือนกับเวทย์มนต์ และถ้าเอมี่ เชี่ยวชาญมันแล้ว เธอก็จะสามารถเอาชนะเด็กที่เอาแต่นับนิ้วได้แบบง่ายๆ มันเป็นขั้นแรกในการเพิ่มความมั่นใจให้กับเธอ
หลังจากที่กินมื้อเที่ยงเสร็จ แม็กซ์ก็เอาจานเข้าไปในครัว เขาไม่อยากแตะต้องมันเมื่อเห็นคราบน้ำมันในอ่างล้างจาน หลังจากที่ลังเลไปสักพักเขาก็ถามกับระบบ “ระบบ นายมีเครื่องล้างจานขายมั้ย ?”
“ระบบไม่ใช่ร้านสะดวกซื้อ” ระบบตอบกลับ
“เลิกอ้อมค้อม นายมีขายรึเปล่า ? ฉันจะซื้อมัน” แม็กซ์ยิ้ม
ระบบเงียบไปสักพัก จากนั้นก็มีข้อมูลปรากฏขึ้นในหัวของแม็กซ์ “เครื่องล้างจานพื้นฐาน ล้างจานได้ครั้งละห้าใบและช้อนสิบคันต่อครั้ง ราคา 3 เหรียญทอง”
ระบบนี่มันตัวปล้นเงินชัดๆ มันไม่คิดจะใจอ่อนเลย… แม็กซ์กรอกตา เขามองระบบออก แต่ราคาของมันนั้นก็พอรับได้ ดังนั้นเขาจึงถามออกมาโดยไม่คิด “ถูกขนาดนี้เลยเหรอ ? งั้นฉันอยากได้เครื่องนึง คิดเงินมาเลย”
จากนั้นก็มีคำพูดแจ้งเตือนขึ้นมาในหัวของเขา “เรียบร้อย เครื่องล้างจานติดตั้งแล้ว”
เมื่อเห็นเครื่องล้างจานที่ถูกติดตั้งเอาไว้ที่เคาเตอร์ครัวแล้ว แม็กซ์ก็ตาเป็นประกายขึ้นมา มันเป็นของไฮเทค เขาเปิดมันออกแล้วเอาจานกับช้อนใส่เข้าไป จากนั้นเขาก็กดปุ่มเริ่มทำงาน ไม่ถึงนาทีจานด้านในก็สะอาดเอี่ยม
เทคโนโลยีนี่มันสะดวกจริงๆ แม็กซ์หยิบเอาจานและช้อนออกมา เอมี่ยืนอยู่ที่ประตูครัว เธอมองมาที่แม็กซ์ด้วยสีหน้าคาดหวังก่อนที่จะพูดขึ้น “พ่อ พ่อจะสอนอะไรหนู ?”
“มันเรียกว่าสูตรคูณ รอพ่อสักเดี๋ยว พ่อจะไปเอากระดาษกับปากกามาก่อน เราจะได้มาเรียนกัน” แม็กซ์ตอบ ดูเหมือนว่าจะไม่มีลูกค้าไปอีกสักพัก ดังนั้นเขาจึงเดินขึ้นไปเอากระดาษกับปากกาที่ชั้นบนและกลับมานั่งที่โต๊ะและเขียนสูตรคูณลงไป
ตัวหนังสือของโลกนี้ต่างจากโลกที่เขาจากมา ตัวหนังสือนั้นเป็นเหมือนกับวงกลม ตัวเลขก็เป็นเลขอาราบิก การพัฒนาทางสังคมนั้นก็ดูเหมือนว่าจะคล้ายคลึงกัน
แม็กซ์ได้ความทรงจำของแม็กคนเก่ามา ดังนั้นเขาจึงรู้จักตัวหนังสือของโลกนี้
“ลายมือพ่อสวยมาก !” เอมี่อุทานออกมาเมื่อเห็นแม็กซ์เขียนตารางลงไป เธอปรบมือด้วยความชื่นชม เธอคิดว่าลายมือของครูลูน่าสวยที่สุดแล้ว แต่ลายมือของพ่อกลับสวยยิ่งกว่า ลายมือของเขานั้นเป็นเหมือนกับตัวอักษรในหนังสือเลย
คำชมและสายตาชื่นชมของเอมี่ทำให้แม็กซ์รู้สึกว่าการฝึกคัดลายมือทุกวันวันละชั่วโมงตอนเด็กๆนั้นคุ้มค่าขึ้นมา เขายิ้มและพูดขึ้น “งั้นพ่อจะสอนเอมี่เรื่องวิธีเขียนด้วย”
เอมี่พยักหน้าอย่างดีใจ “ดีเลย พ่อสอนหนูด้วยนะ !” เธอมองไปที่แถวตัวเลขก่อนที่จะรู้สึกสับสนขึ้นมา “พ่อ นี่คือสูตรคูณเหรอ ?”
