Chapter 193 : แม้แต่แมวก็ยังได้กินดีกว่าพวกเขา!
“นายเองก็ไม่ได้ดีหรือว่าเด็กไปกว่าฉันหรอก” ครัสซูพูดสวนแล้วเดินไปยืนที่หัวแถวของแบบหวาน
บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง
คนในแถวแบบหวานรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อครัสซูอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่สนใจเรื่องที่ชายชราเดินเข้ามาแทรกที่หัวแถวเลย ที่จริงแล้วพวกเขาคิดว่าชายชราช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้และเป็นปู้นำของพวกเขา
“กลอเรีย คน ๆ นั้นคือเจ้าของร้านอาหาร” ลูเซียพูดพร้อมกับยิ้ม “อาหารที่เขาทำนั้นน่าทึ่งมากเลย เธอควรลองกินพุดดิ้งเต้าหู้และข้าวผัดหยางโจว ฉันแน่ใจว่าเธอจะชอบพวกมัน”
“แต่ฉันกินได้ไม่มาก” เธอพูดพร้อมมองไปที่แม็กซ์ รอยยิ้มของเขาช่างอบอุ่น…
เธอจำได้ว่าพ่อของเธอเคยอุ้มเธอเมื่อเธอยังเด็ก
ตั้งแต่มีกระที่น่าเกลียดปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเธอก็เลือกที่จะจึงหลีกเลี่ยงผู้คน เธอสวมผ้าคลุมหน้าเอาไว้ตลอดเวลาแม้กระทั่งต่อหน้าพ่อของเธอ
พ่อของเธอยังคงใจดีกับเธอ แต่เธอรู้สึกว่าเธอมีระยะห่างกับเขามากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นเขายิ้มมานานมาหแล้ว
เธอมีพ่อที่ดี กลอเรียคิดในขณะที่เธอมองดูเอมี่ลูบหัวแมว
ลูเซียยิ้ม “ฉันเองก็คิดว่าฉันไม่สามารถกินอะไรได้มากนักจนกระทั่งฉันได้ลองอาหารที่นี่” ฉันไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวให้เธอเชื่อว่าอาหารของที่นี่ดีมากแค่ไหน อาหารจะพูดด้วยตัวของพวกมันเอง
“เรายังไม่เปิดฝนตอนนี้ กรุณารออีกสักครู่นะครับ” แม็กซ์พูดพร้อมกับยิ้ม เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งในการถกเถียงกัน เขาชวนให้เอมี่เข้าไปข้างใน
“ไว้เจอกันนะคะ อาจารย์เคราครึ่ง อาจารย์เต่า” เอมี่พูดกับครัสซูและอูเรี่ยน เธออุ้มลูกแมวขึ้นมาแล้วยิ้ม “แกคิดถึงฉันมั้ยลูกเป็ดขี้เหร่?”
ลูกแมวพยักหน้า “เหมียว!” มันดูมีความสุขมากที่ได้เห็นเอมี่
มันชอบการถูกกระทำเหรอ? แม็กซ์ปิดประตูและมองไปที่ลูกแมวด้วยความแปลกใจ
“พ่อคะ ตอนหนูไม่อยู่มันทำตัวดีมั้ยคะ?” เอมี่ถามแม็กซ์
แม็กซ์มองดูลูกแมวที่มองมาที่เขาด้วยสายตาไม่พอใจและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “อ่า ก็ดีนะ”
เอมี่หันไปมองหน้าลูกแมว “เพราะว่าแกไม่ได้ก่อเรื่องให้พ่อมากเกินไปฉันจะให้แกกินพุดดิ้งเต้าหู้ได้สองถ้วยตอนมื้อเที่ยงและแกไม่จำเป็นต้องวิ่ง”
“เหมียว เหมียว เหมียว!” ลูกแมวร้องออกมาด้วยความดีใจ มันคลอเคลียไปกับมือของเธอและเลียนิ้วของเธอ
“ห้ามอ้วน ไม่งั้นฉันจะไม่อุ้มแกอีก” เอมี่เตือน
ลูกเป็ดขี้เหร่พยักหน้าอย่างจริงจัง “เหมียว เหมียว”
ถ้วยของมันมีขนาดเล็ก ฉันคิดว่าไม่เป็นไรที่มันจะกินมากเท่านี้ แม็กซ์คิดในขณะที่ลูกแมวมองไปที่อาหารบนโต๊ะ
ถ้าฉันปล่อยให้มันใช้ถ้วยขนาดปกติมันอาจจะอ้วนในเวลาไม่นาน
เขาทำพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยหนึ่งหวานและหนึ่งคาว และให้ข้าวผัดเนื้อสับไม่ติดมันกับมัน
ลูกค้าบางคนถอนหายใจอยู่เงียบ ๆ เมื่อพวกเขาพบว่าแม้แต่แมวก็ได้กินอาหารดีกว่าพวกเขา
ยาเบะมิยะยืนถือโร่วเจียหมัวเอาไว้ในมืออย่างไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง “ไปนั่งกินโร่วเจียหมัวของเธอที่หลังเคาน์เตอร์เถอะมิยะ” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม “ครั้งหน้า ปิดมูลี่ลงมาไว้ล่วงหน้านะ”
เธอพยักหน้า “ค่ะหัวหน้า” เธอเดินไปที่หลังเคาน์เตอร์และเริ่มกิน ใบหน้าของเธอแดงและหางของเธอก็โผล่ออกมาอีกครั้งและส่ายไปมาบนพื้น
ลูกเป็ดขี้เหร่เองก็กำลังกินอาหารอยู่ที่ข้างเคาน์เตอร์ มันเงยหน้าขึ้นมาในทันใดและมองไปที่หางของเธออย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นครู่หนึ่งมันก็กลับไปกินอาหารของมันอีกครั้ง
“พ่อคะ หนูชอบหางของพี่สาวมิยะ ทำไมเธอถึงต้องพยายามซ่อนมันอยู่ตลอดเลยล่ะคะ?” เอมี่ถาม
“มันเป็นการตัดสินใจของเธอ เราควรเคารพมันนะ” แม็กซ์พูดในขณะที่เอมี่ถือแก้วน้ำอยู่ “หนูอยากกินอาหารตอนนี้หรือว่าค่อยกินทีหลัง?”
เอมี่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “เดี๋ยวหนูค่อยกินก็ได้ค่ะ ฉันชอบเห็นหน้าตาของพวกเขาเมื่อพวกเขาดูหนูกิน”
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “โอเค” หลาย ๆ คนที่มากินอาหารที่นี่เป็นครั้งแรกมักจะไม่สามารถต้านทานความอยากกินอาหารได้หลังจากที่ได้เห็นการกินอาหารของเอมี่
แม็กซ์ตักข้าวผัดเข้าปาก “วันนี้หนูสนุกกับการไปโรงเรียนมั้ย? หนูได้เรียนคาถาเวทมนตร์แล้วหรือยัง?”
เอมี่ส่ายหัว เธอดูผิดหวัง “ยังค่ะ อาจารย์เคราครึ่งบอกว่าเขาจะสอนคาถาเวทมนตร์ให้หนูในวันพรุ่งนี้ วันนี้เขาสอนทฤษฎีให้หนู” จากนั้นดวงตาของเธอก็สดใสขึ้น “แต่หนูได้เล่นกับแดฟเน่หลังเลิกเรียน”
แม็กซ์ลูบหัวเธอ “พยายามจำทุกอย่างที่เขาสอนหนูให้ได้นะและเป็นเด็กดีในห้องเรียนด้วยล่ะ หนูเล่นได้ทุกอย่างที่ต้องการหลังจากเลิกเรียน”
เอมี่พยักหน้า “ค่ะพ่อ”
หลังจากที่เขากินอาหารกลางวันเสร็จแม็กซ์ก็ทำพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยและโร่วเจียหมัวให้กับเอมี่ เขาเดินไปเปิดประตู “ยินดีต้อนรับ! เข้ามาได้เลยครับ!” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม
ลูกค้าที่กำลังโต้เถียงกันว่าพุดดิ้งเต้าหู้แบบไหนดีกว่าหยุดเถียงกันในทันที ครัสซูและอูเรี่ยนเดินเข้าไปพร้อมกัน “พุดดิ้งเต้าหู้แบบหวาน” ครัสซูพูด “พุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว” อูเรี่ยนเองก็พูดขึ้นในเวลาเดียวกัน พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากันแล้วนั่งลง
ลูกค้าคนอื่น ๆ พากันเดินเข้ามาทีละสองคน อย่างไรก็ตามแฮร์ริสันและเพื่อนของเขานั้นต้องเดินมาทีละคนเพราะว่าพวกเขาอ้วนเกินไป มันถือว่าเป็นชัยชนะเล็กน้อยสำหรับคนที่ชอบพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวาน
แม็กซ์พยายามอย่างหนักที่จะไม่หลุดยิ้ม จากนั้นเขาสังเกตเห็นหญิงสาวในชุดคลุมสีดำและผ้าคลุมหน้าสีดำ เขารู้สึกว่าเธอกำลังมองมาที่เขาเช่นกัน
