Chapter 210 : ประท้วงด้วยการไม่กิน?
“ไอช่า…” ยาเบะมิยะพูดทวนออกมา “เป็นชื่อที่น่ารักมาก”
“ขอบคุณนะ” แซลลี่พูด
แม็กซ์พยักหน้า “โอเค เราจะเรียกเธอว่าไอช่า ฉันชื่อแม็กซ์ เธอเรียกฉันว่า ‘หัวหน้า’ เหมือนที่มิยะเรียกก็ได้” เห็นได้ชัดว่าเธอรับรู้ถึงสถานการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่ แต่เธอต้องการทำงานที่นี่โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เธอสละโอกาสของเธอเพราะว่าอาหาร
แซลลี่พยักหน้า “ได้ค่ะหัวหน้า เธอคุ้นเคยกับการเรียกนายจ้างของเธอว่า ‘หัวหน้า’ เพราะว่าเธอทำงานอยู่ที่โรงแรมเกย่ามาหลายวัน “ฉันไปได้เลยมั้ยคะ?”
แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน พรุ่งนี้เช้ามาตอน 7 โมงนะ”
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า” แซลลี่พยักหน้าให้กับแม็กซ์และยาเบะมิยะแล้วจากไป
“เธอดูเหมือนลูกคุณหนูนะคะหัวหน้า แต่ทำไมเธอถึง…” ยาเบะมิยะถาม
“เธอคงจะมีเหตุผลของตัวเอง เธอจะบอกเราเมื่อเธอต้องการให้เรารู้” เธอเป็นคุณหนูและเธออาจจะได้เป็นราชินีเอลฟ์คนต่อไป
ยาเบะมิยะพยักหน้า
แม็กซ์เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสำหรับทำอาหารแล้วเริ่มเตรียมวัตถุดิบ
เอมี่กลับมาตอนประมาณ 4 โมงครึ่ง มันเป็นความคิดของครัสซูที่จะปล่อยเธอเลิกออกมาในเวลาเดียวกันกับเพื่อน ๆ ของเธอที่โรงเรียนเคออส
ลูกเป็ดขี้เหร่นอนอย่างเกียจคร้านอยู่บนเคาน์เตอร์มาตลอดทั้งบ่าย เมื่อมันได้ยินเสียงฝีเท้าของเอมี่มันก็ไถลตัวลงมาจากเคาน์เตอร์แล้ววิ่งไปที่ประตูเพื่อทักทายเอมี่ด้วยการถูหัวเล็ก ๆ ของมันกับขาของเธอ มันมีความสุขมากที่ได้เห็นเธอ
เอมี่อุ้มมันขึ้นมา “แกอ้วนขึ้นอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย?” เธอถามด้วยความไม่พอใจ “แกต้องวิ่งให้ครบ 10 รอบก่อนนอน”
ลูกเป็ดขี้เหร่นิ่งค้างไป “เหมียว!”
“10 รอบ” เอมี่พูดซ้ำ
ลูกแมวชี้ไปที่ถ้วยทั้งสองใบของมันหลังจากนั้นก็ไปที่เอมี่แล้วส่ายหัว “เหมียว เหมียว เหมียว!”
เอมี่พยักหน้า “ฉันรู้ ฉันบอกแกว่าสองถ้วยและไม่ต้องวิ่งตอนบ่ายนี้” เธอหัวเราะคิกคัก “แต่หลังอาหารเย็นแกต้องวิ่ง 10 รอบ มันจะช่วยให้แกลดน้ำหนักได้”
ลูกแมวมองบน “เหมียว!” มันถูกเอมี่หลอก
เอมี่เดินไปที่ประตูห้องครัวพร้อมกับลูกแมวในอ้อมแขน “ตอนบ่ายที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง?” แม็กซ์ถามในขระที่มือของเขากำลังนวดแป้ง
“มันเยี่ยมมาก” เอมี่ตอบอย่างมีความสุข “หนูเล่นกับเพื่อนของหนูและพวกเขาต่างก็เรียกหนูว่านักเวท หนูจะเรียนให้หนักและกลายเป็นนักเวทที่แท้จริง!”
แม็กซ์ยิ้ม “นี่สิลูกสาวของฉัน” เขาเป็นห่วงว่าเอมี่จะคิดว่าการเรียนเวทมนตร์นั้นน่าเบื่อมากเพราะว่าลูน่าบอกกับเขาว่ามันเป็นกระบวนการที่น่าเบื่อ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะชอบมันมาก
“พ่อหาพนักงานเสิร์ฟสวย ๆ มาได้มั้ยคะ?” เอมี่ถามอย่างคาดหวัง
แม็กซ์พยักหน้า “ได้แล้วล่ะ ลูกเองก็เคยเจอเธอนะ”
“จริงเหรอคะ?” เอมี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “คุณผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้?”
แม็กซ์ส่ายหัว “ไม่ใช่ คุณผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ต้องคอยดูแลร้านอาหารของตัวเอง หนูจะรู้ว่าเธอเป็นใครเมื่อหนูกลับมาจากโรงเรียนตอนเที่ยงวันพรุ่งนี้”
“โอเคค่ะ หนูแน่ใจว่าเธอจะน่ารักเหมือนกับพี่สาวมิยะ” เธอหยิบกล่องเพลงออกมาแล้วขอให้ยาเบะมิยะเต้นกับเธอ
พวกเธอลดมู่ลี่ลงเพื่อป้องกันสายตาที่ไม่พึงประสงค์
การเต้นของพวกเธอทำให้แม็กซ์ยิ้มออกมา พวกเธอเต้นได้ดีขึ้น ถ้าแซลลี่เต้นกับพวกเธอได้นั่นจะสมบูรณ์แบบ บางทีพวกเธออาจจะได้เต้นในช่วงเทศกาลสันติภาพ
กี่เพ้า ชุดเมดและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นการรวมตัวกันที่สมบูรณ์แบบและสะดุดตา
แต่ฉันไม่คิดว่าแซลลี่จะทำมัน เธอน่าจะอาย!
ตอนเย็นเอมี่กินอาหารพร้อมกับพวกเขาเพราว่าเธอได้ทำการโปรโมทพุดดิ้งเต้าหู้เรียบร้อยแล้ว
ลูกเป็ดขี้เหร่นอนอยู่ที่พื้นอย่างบูดบึ้ง เป้าหมายของการวิ่ง 10 รอบในคืนนี้ทำให้มันหวาดกลัว
เอมี่ตักข้าวผัดและเนื้อขึ้นมา “กินซะ ไม่งั้นแกจะไม่มีแรงวิ่ง”
ลูกแมวหันหน้าหนี “เหมียว”
“แกจะประท้วงด้วยการไม่กินอาหารใช่มั้ย? วิ่ง 10 รอบหรือว่าแกจะนอนบนพื้น” เอมี่พูดอย่างใจเย็น
“เหมียว เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง มันมองไปที่อาหาร ดมแล้วเริ่มกินอย่างมีความสุข
เอมี่กินพุดดิ้งเต้าหู้สองถ้วยและข้าวผัดเสร็จในเวลาไม่นาน “พ่อคะ หนูออกไปดูพวกเขาทะเลาะกันข้างนอกกับลูกเป็ดขี้เหร่นะคะ” เธอปีนลงจากเก้าอี้จากนั้นก็อุ้มลูกแมวที่กำลังเลียถ้วยขึ้นมาแล้วเดินไปที่ประตูพร้อมกับเก้าอี้
เธอมีนิสัยชอบดูลูกค้าเถียงว่าพุดดิ้งเต้าหู้แบบไหนดีกว่ากัน
ผู้คนในทั้งสองแถวไม่เคยเหนื่อยกับการทำแบบนี้เลย การกระทำของพวกเขากลายเป็นที่รู้กันทั่วในลานเอเดน
