Chapter 23 : กินที่นี่รึเปล่า ?
แซลลี่เดินเข้ามาในร้านและได้ยินเสียงของแม็กซ์ และเมื่อเธอมองไปรอบๆร้าน เธอก็ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย
ชัดแล้วว่าเขาเป็นมนุษย์ แต่เขาดูดีกว่ามนุษย์ที่เธอเคยเจอมา ปกติมนุษย์ที่เธอเคยเจอมาจะแต่งตัวโทรมๆและมีตอหนวดเล็กๆอยู่ทั่วใบหน้า
ผมสั้นของเขาดูเป็นระเบียบและไม่มีตอหนวดอยู่ที่คาง ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะดูผอมบางแต่มันก็ไม่ได้ดูขัดตาเลยแม้แต่น้อย กลับกันมันทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ ตาสีดำของเขาเองก็ดูลึกลับและยากที่จะหยั่งถึง
เสื้อผ้าของเขามีแค่สีดำกับขาวเท่านั้น แต่มันถูกตัดเย็บขึ้นมาอย่างดีและที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือมันดูสะอาด เธอรู้สึกประทับใจในตัวเขา
นอกจากนี้ถึงแม้ว่าตัวของเขาจะผอมแห้งแต่มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนกับดาบที่ถูกเก็บเอาไว้ในฝัก เคยมีแค่อัศวินมนุษย์ที่เคยไปที่ดินแดนเอลฟ์มาก่อนเท่านั้นที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้ เขาใช้ดาบหนักที่ไม่เหมือนกับคนอื่นแต่มันก็ดูน่าประทับใจ
แต่ชายตรงหน้านั้นกลับต่างกันออกไป เขาไม่ได้ดูดุดันแต่ดูสุขุมนุ่มลึก และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พกดาบไว้กับตัวด้วย
เอลฟ์นั้นพอที่จะยอมรับมนุษย์ได้ ยกเว้นแค่พวกที่ชอบก่อเรื่องเท่านั้น
แซลลี่พยักหน้าเชิงรับรู้ให้กับแม็กซ์และมองไปรอบๆร้านต่อ
การตกแต่งที่นี่พิเศษเป็นอย่างมาก มันดูราวกับว่าทุกเผ่าพันธุ์ได้มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ตัวอย่างเช่นหุบเขาที่ถูกวาดด้วยสีอยู่บนกำแพงสีเทาของร้าน นี่คือหุบเขาที่โด่งดังในป่าไวน์ แซลลี่โตมาที่นั่น ดังนั้นเธอจึงจำมันได้ในทันทีที่เห็น
ถัดไปก็เป็นภาพเมืองของมนุษย์ เธอเคยเห็นภาพวาดคล้ายกันนี้ในห้องหนังสือของพ่อ มันน่าจะเป็นเมืองหลวงของจักรวรรดิรอท เมืองโรดู
เธอจำภาพวาดสถานที่โด่งดังอื่นๆได้จากการเดา แค่ภาพวาดพวกนี้อย่างเดียวมันก็พิสูจน์ได้แล้วว่าเจ้าของร้านนี้ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา
โคมระย้ายิ่งมองใกล้ๆยิ่งดูสวย การแกะสลักของมันมีรายละเอียดสวยงามราวกับว่ามันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้น
แม็กซ์เองก็มองไปที่เธอเช่นกัน มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเอลฟ์ผู้หญิงด้วยตัวเอง ลักษณะภายนอกของเธอนั้นดูโดดเด่น คอที่เรียวยาวของเธอนั้นทำให้เธอดูเหมือนกับหงส์
เอมี่จะดูดีกว่าเธอแน่นอนเมื่อเธอโตขึ้น แม็กซ์คิด เขาเม้มปากและมองไปที่แซลลี่ด้วยความชื่นชมและแน่นอนว่านั่นคือทั้งหมดที่เขาทำ
แซลลี่ลองปาดนิ้วไปตามโต๊ะดูและเธอไม่รู้สึกถึงฝุ่นเลย พวกมันสะอาดเหมือนกับที่บ้านของเธอและทำให้เธอรู้สึกกังวลน้อยลง
เธออดมองไปที่แม็กซ์ไม่ได้ เขาดูเหมือนว่าจะมีอายุประมาณ 30 ปีเท่านั้น มนุษย์นั้นสามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายสิบปี แต่มันก็สั้นมากเมื่อเทียบกับเอลฟ์ที่มีอายุได้ถึง 800 ปี เขาอายุยังน้อย แต่เขาก็ได้เป็นเจ้าของร้านที่สวยงามแบบนี้แล้ว มันดูลึกลับและทำให้เธอรู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้น
นอกจากนี้เธอยังรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มองมาที่เธอตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในร้าน แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเลย เพราะว่าเธอสัมผัสไม่ได้ถึงความน่ารังเกียจจากสายตาของเขา ในทางกลับกันสายตาของเขามีแต่ความชื่นชมเท่านั้น
ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ชอบสายตาชื่นชมที่มองมาที่ตัวเองหรอก แซลลี่เองก็เช่นกัน
เธอวางธนูลงบนโต๊ะก่อนที่จะนั่งลงไปบนเก้าอี้แล้วถามแม็กซ์อย่างสุภาพ “ที่นี่มีอะไรกินบ้าง ?”
“มีเมนูอยู่บนโต๊ะ คุณลองดูได้เลย” แม็กซ์ตอบในขณะที่ชี้ไปที่เมนูบนโต๊ะของเธอ
แซลลี่หยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู วัสดุที่นำมาทำปกนั้นทำให้เธอรู้สึกชอบรายละเอียดของร้านนี้มากขึ้น แต่เธอก็ต้องนิ่งไปเมื่อเธอมองไปที่เมนู มัน…ว่างเปล่าเหรอ ? ไม่ มันมีตัวหนังสือเล็กๆอยู่หนึ่งบรรทัดที่ด้านบน ร้านอาหารขนาดใหญ่และมีการตกแต่งที่สวยงามขนาดนี้แต่กลับมีอาหารแค่เมนูเดียวเนี่ยนะ ?
ทันใดนั้น แซลลี่ก็รู้สึกว่าตัวเองได้เข้ามาในที่แปลกๆ นี่เป็นกับดักของมนุษย์ที่พวกแม่นมเคยพูดถึงกันบ่อยๆใช่มั้ย ?
ข้าวผัดหยางโจวจานละ 600 เหรียญทองแดง ? แซลลี่ผงะและอุทานออกมาเล็กน้อย เธอเพ่งมองใกล้ๆ จากนั้นเธอก็แน่ใจว่าเธอไม่ได้อ่านผิด เธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆเพื่อมองแม็กซ์ เธอหรี่ตาลงแล้วคิดไตร่ตรองดูว่าเขากำลังหลอกเธออยู่รึเปล่า
เธอไม่แปลกใจถ้าจะมีอาหารที่ตั้งราคาเอาไว้ที่ 10 เหรียญทองในร้านอาหารขนาดใหญ่ที่หรูหรา แต่ที่นี่กลับมีอาการแค่เมนูเดียวและราคาก็อยู่ที่ 600 เหรียญทองแดง มันไม่ใช่ถูกๆเลย
โรงแรมที่เธอพักเมื่อคืนนี้ราคาแค่ 100 เหรียญทองแดงเท่านั้น
นอกจากนี้เธอก็เคยได้ยินเกี่ยวกับอาหารที่มนุษย์ทำมาก่อน แต่ข้าวผัดหยางโจวคืออะไร ? มันคุ้มกับเงิน 600 เหรียญทองแดงจริงๆเหรอ ? เธอพยายามหาคำตอบจากสีหน้าของแม็กซ์
แต่เธอก็ต้องยอมแพ้อย่างรวดเร็ว แม็กซ์ยังคงยิ้มออกมาอย่างสุภาพ เขาทำให้เธอรู้สึกสบายใจแต่ก็ยังรักษาระยะห่างเอาไว้ เธอไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่
ถ้าเป็นเมื่อก่อน แซลลี่คงจะไม่สนเงินแค่ 600 เหรียญทองแดงนี้ เพราะแค่การตกแต่งของที่นี่ก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้วที่จะใช้เงินสัก 1 เหรียญทองนั่งเล่นอยู่ที่นี่
แต่เธอเอาเงินมาแค่ 12 เหรียญมังกรเท่านั้นในตอนที่เธอหนีออกมาจากบ้านและเธอก็ได้ใช้มันไปบางส่วนแล้ว เธอไม่ต้องการจะกลับบ้านเพราะปัญหาเรื่องเงิน ดังนั้นเธอจึงต้องใช้เงินอย่างประหยัดในทุกๆครั้ง
มันดูจะสิ้นเปลืองเกินไปสำหรับเธอ ที่จะใช้เงิน 600 เหรียญทองแดงไปกับอาหารเพียงแค่มื้อเดียว นอกจากนี้มันอาจจะมีปริมาณที่ไม่มากนัก บางทีจานเดียวอาจจะไม่พอสำหรับเธอ
ในขณะนั้นเอง เสียงระฆังก็ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงของโมไบที่ดังขึ้น “แม็กซ์ ฉันมาอีกแล้ว เอาข้าวผัดหยางโจวให้ฉัน 2 จาน เสิร์ฟแยกกันนะ มันดีกว่าที่จะกินมันตอนร้อนๆ”
“ได้ รอสักเดี๋ยวนะ” แม็กซ์มองไปที่โมไบด้วยความแปลกใจ เขาคงจะอาบน้ำและเปลี่ยนชุดมาแล้ว เขาใส่เสื้อและกางเกงสีเทา รองเท้าของเขาก็เป็นรองเท้าผ้าสีดำที่ดูสะอาดและเรียบร้อย เขาไม่ได้เอาค้อนที่เขาเคยเอามาเมื่อตอนเที่ยงมาด้วย ทั้งหมดนี้ทำให้แม็กซ์รู้สึกดีขึ้นมา
“ได้” โมไบพยักหน้ารับ เขามองไปรอบๆร้านและรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อไม่พบกับเอมี่ เขาเห็นแซลลี่ที่กำลังถือธนูของเธอเอาไว้อย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็ละสายตาจากเธอไปหาที่นั่งของตัวเอง
“ตามสบายเลยนะ คุณสามารถเรียกฉันได้ตอนที่คุณพร้อมที่จะสั่งอาหาร” แม็กซ์พูดขึ้นและมองไปที่แซลลี่ที่ยังคงลังเลอยู่ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องครัว เขาเริ่มเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำข้าวผัด ลูกค้าประจำนี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ
“ได้” แซลลี่พยักหน้า เธอระวังตัวตั้งแต่ที่โมไบเข้ามาในร้าน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มองมาที่เธออย่างหยาบคายเหมือนกับคนแคระที่เธอเคยเจอ เธอก็ค่อยๆคลายมือของเธอออกช้าๆ
จะออกไปหรือว่าจะกินที่นี่ดี ? แซลลี่ตัดสินใจไม่ได้ เธอมองไปที่โมไบที่กำลังนั่งอยู่รออาหารของเขาอยู่ เขารีบสั่งข้าวผัดหยางโจวทันทีที่เขาเข้ามาและตอนนี้เขาก็กำลังนั่งรออย่างคาดหวัง ข้าวผัดหยางโจวนี่มันดีจริงๆเหรอ ? ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะได้เห็นแล้วว่าข้าวผัดหยางโจวมันเป็นยังไงและถ้ามันอร่อยจริงๆ… แซลลี่กำหมัดแน่นและตัดสินใจ
