Chapter 246 : กางเขนเหล็กสีดำ
ร้านอาหารตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาฟังและรู้สึกโกรธ
พวกเขาเห็นว่าเราเป็นคนโง่รึไง?? แบรนลี่คิดในขณะที่เขาเดินไปที่ประตู
บาร์เซลและคนของเขาเองก็เดินตามออกไปเช่นกัน พวกเขากล้าโจมตีร้านอาหารในเวลากลางวันได้ยังไง!
“เอมี่เป้นคนทำเหรอ?” ครัสซูถามแม็กซ์อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่ครับ ขอบคุณที่คุณสอนวิธีระเบิดลูกไฟให้กับเธอ”
“จริง ๆ แล้วฉันคิดว่าจะสอนเธอเพิ่มในวันนี้ ฉันสอนเธอไปแค่ทฤษฎีระเบิดเพลิงเท่านั้น” ครัสซูพูดด้วยความประหลาดใจ
“ระเบิดเพลิงของแกไม่ยากที่จะควบคุม เก็บความประหลาดใจของแกไว้เมื่อเธอเรียกมังกรน้ำแข็งได้จะดีกว่านะ” อูเรี่ยนพูดขึ้น เขาไม่สามารถซ่อนความยินดีในดวงตาของเขาได้ เอมี่จะมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์น้ำแข็งด้วยมั้ยนะ?
“เธอจะใช้เวทมนตร์น้ำแข็งโง่ ๆ ของนายได้ในเวลาอันสั้น เพราะว่ามันง่ายกว่ามาก” ครัสซูตอกกลับด้วยความหงุดหงิด
“ระบบ ฉันต้องการซื้อประตูใหม่ ฉันจะบอกนายว่าจะต้องติดตั้งเมื่อไหร่” แม็กซ์พูดกับระบบแล้วเดินออกไป มันอาจจะจบลงเร็วกว่าที่ฉันคิด
“มันมีราคา 20 เหรียญทอง ขอบคุณ!” ระบบตอบ
ยาเบะมิยะรู้สึกแปลกใจมากที่แม็กซ์จัดการกับสถานการณ์ที่ยุ่งยากนี้ได้อย่างง่ายดาย
แซลลี่เองก็มองไปที่แผ่นหลังของแม็กซ์ด้วยความชื่นชม เขาต้องคิดคำนวณผลลัพธ์ทั้งหมดแล้วก่อนที่จะลงมือทำ
เธอไม่ชอบการฆ่าแต่เธอก็ถูกบังคับให้ต้องทำมัน ระหว่างทางมายังเมืองเคออสเธอได้ยิงโจรกลุ่มหนึ่งตายด้วยธนูของเธอ พวกนั้นฆ่าชาวเอลฟ์ไปหนึ่งหมู่บ้าน
แม็กซ์ฆ่าเขาเพราะวิธีการที่เขามองเอมี่แน่ ๆ แซลลี่คิด ฉันรู้สึกได้ถึงความชั่วร้ายในตัวชายคนนั้น
บ๊อบทำการรักษากู๊ดเนียและดีโว่ พวกเขาห้ามเลือดและบาดแผลก็ตกสะเก็ด นั่นคือทั้งหมดที่นักเวทระดับ 3 จะทำได้
“เรามาที่นี่เพื่อกินอาหาร แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นกลับอยากจะฆ่าเรา! ได้โปรดจับตัวเธอ!” กู๊ดเนียพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา มันเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใกล้ความตาย
“จับตัวชายคนนั้นด้วย! เขาเป็นคนที่สั่งให้เด็กผู้หญิงลงมือฆ่าเรา กาเบรียลตายแล้ว! ต้องจับตัวพวกเขาทั้งหมด!” ดีโว่กรีดร้องด้วยความกลัว เขาชอบข่มขู่คนอื่นและตอนนี้กรรมก็ตามทันเขาแล้ว เขาตัดสินใจว่าเขาจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก
“ทำไมเราต้องทำแบบนั้น? ฉันอนุญาตให้พวกคุณให้เหตุผลว่าทำไมฉันไม่ควรจับตัวพวกคุณ” แบรนลี่พูดอย่างใจเย็น
สีหน้าของอันธพาลสองเปลี่ยนไปในทันที
ดีโว่ยิ้มอย่างประจบประแจง “ท่านแบรนลี่ ผมเป็นเจ้าของโรงแรมดีโว่และเป็นสมาชิกคณะกรรมการหอการค้า เราเคยพบกันก่อนหน้านี้ในงานเลี้ยง…”
“ฉันไม่สนใจถึงว่าคุณจะเป็นประธานของหอการค้าก็ตาม” แบรนลี่พูดอย่างหนักแน่น “และฉันไม่รู้จักคุณ”
“เราไม่ได้ทำอะไรเลย เราแค่ขอให้พวกเขาเคาะประตู…” กู๊ดเนียพูดด้วยความสิ้นหวัง
“ท่านแบรนลี่ ท่านอาจจะอยากเห็นสิ่งนี้” บาร์เซลพูดขึ้น
“นี่คืออะไร?” แบรนลี่ถามในขณะที่เขามองดูกางเขนเหล็กสีดำ
บาร์เซลหยิบมันขึ้นมา “มีคดีฆาตกรรมต่อเนื่องเกิดขึ้นในเมืองเคออสและฆาตกรมักจะแยกร่างเหยื่อเป็นชิ้น ๆ แม้แต่เด็กสองคนที่มีอายุต่ำกว่า 10 ปีก็ถูกฆ่า เขามักจะทิ้งกางเขนเหล็กสีดำเอาไว้ในที่เกิดเหตุเสมอเหมือนอย่างอันนี้ นี่เป็นเหตุการณ์ระดับ 4!”
ดีโว่ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความตกตะลึง
