Chapter 250 : นั่นคือทั้งหมดที่หนูต้องการ
“หนูต้องมีไม้เท้าเวทที่แข็งแรงนะเอมี่ หนูสามารถใช้มันเพื่อทุบหัวมังกรได้เช่นเดียวกับการร่ายเวทมนตร์” ครัสซูแนะนำ
“โกหก สิ่งที่หนูต้องการคือไม้กายสิทธิ์ขนาดเล็กและพกพาได้สะดวกต่างหากล่ะเอมี่ หนูไม่อยากได้ไม้เท้าที่จะทำให้หนูเดินเหมือนกับคนแก่หรอก”
“นายไม่สามารถตีก๊อบลินได้ด้วยไม้กายสิทธิ์ของนายถ้ามันเข้ามาใกล้” ครัสซูพูดด้วยความดูถูก
“แกเป็นคนปล่อยให้ก๊อบลินมันเข้ามาใกล้เอง แกมักจะกระโดดไปมาเหมือนกับลิงเมื่อต้องต่อสู้ แกเป็นความขายหน้าของนักเวท!” อูเรี่ยนเยาะเย้ย
พวกเขาโต้เถียงกันและจ้องหน้ากันด้วยความไม่พอใจ
บรรยากาศตึงเครียดเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา แม้แต่แซลลี่ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย
แม็กซ์เองก็รู้สึกเป็นห่วงเช่นกัน พวกเขาสามารถทำลายร้านอาหารได้อย่างง่ายดาย
“อย่าต่อสู้กันที่นี่เลยนะคะอาจารย์เคราครึ่ง อาจารย์เต่า ไม่งั้นหนูจะไม่คุยกับพวกคุณอีกเลย” เอมี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ครัสซูหันหน้าไปทางเอมี่ด้วยรอยยิ้ม “หนูชอบไม้เท้าเวทของฉันมั้ยเอมี่? ฉันทำแบบเดียวกันให้หนูได้นะ มันจะเป็นสีม่วงและมีแกนเวทสีม่วงของสัตว์เวทระดับ 9”
“มันจะเป็นสีม่วงเหรอคะ? มันเป็นสีที่หนูชอบ!”
“ลองดูไม้กายสิทธิ์ของฉันสิเอมี่” อูเรี่ยนพูดขึ้นพร้อมกับเลื่อนไม้กายสิทธิ์สีดำยาว 10 เซนติเมตรออกมาจากแขนเสื้อของเขา “มันมีน้ำหนักเบาและหดได้ หนูสามารถใส่มันไว้ในกระเป๋าของหนูได้และมัน สะดวกมาก”
“หนูชอบอันนี้ด้วย!” เอมี่พูดขึ้นด้วยดวงตาที่เปล่งประกายความตื่นเต้น “หนูไม่อยากแบกไม้เท้าหนัก ๆ เอาไว้ตลอดเวลา”
อูเรี่ยนยิ้ม “หนูฉลาดมาก”
ครัสซูเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย เขายอมรับว่าไม้กายสิทธิ์เล็ก ๆ เป็นที่สนใจของผู้หญิงมากกว่าไม้เท้าหนัก ๆ
จากนั้นเอมี่ก็ขมวดคิ้ว “แต่หนูไม่สามารถทุบหัวมังกรได้ด้วยไม้กายสิทธิ์ขนาดเล็ก”
“แล้วหนูอยากได้แบบไหนกันล่ะ?” ชายชราทั้งสองคนถาม
“หนูอยากให้มันยาวเท่ากับฝ่ามือของหนูและสามารถกลายเป็นขนาดใหญ่ที่มีความสูงพอ ๆ กับหนูได้และหนูอยากมันเปลี่ยนเป็นดาบและไม้กวาดได้” เอมี่หยุดคิดไปครู่หนึ่ง “นั่นคือทั้งหมดที่หนูต้องการ”
นักเวทชราทั้งสองคนนิ่งอึ้ง
“มันง่ายใช่มั้ยคะ?” เอมี่ถามอย่างตื่นเต้น
ชายชราทั้งสองคนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาเปลี่ยนท่าทีแล้วพยักหน้าพร้อมกัน
“งั้นสร้างมันให้หนูอันนึงนะคะ หนูอยากให้มันเป็นสีม่วง”
“โอเค” ครัสซูตอบรับ “แต่ทำไมหนูถึงอยากให้มันเปลี่ยนเป็นดาบและไม้กวาดได้ล่ะ?”
แม็กซ์รู้ดีว่าทำไมเธอถึงอยากได้ดาบ เขาแค่หวังว่าเธอจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเขาที่สอนการฟันดาบให้เธอ
“หนูสามารถวางท่าเป็นอัศวินได้ถ้าหนูมีดาบและแม่มดก็ต้องใช้ไม้กวาดในการบิน”
ครัสซูและอูเรี่ยนเงียบไป
“หนูอยากได้ดาบและไม้กวาดจริง ๆ เหรอ?”
เอมี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “จริง ๆ หนูก็ไม่ได้อยากได้ไม้กวาดมากหรอกค่ะ แต่หนูอยากได้ดาบจริง ๆ นะ”
อาจารย์ทั้งสองคนของเธอขมวดคิ้วและคิดพวกเขาควรจะทำยังไงดี
เอมี่ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ “พวกคุณทำไม่ได้เหรอคะ?” เธอถามขึ้นมาหลังจากผ่านไปครู่หนึ่งด้วยความผิดหวัง “งั้นทำแค่แบบปกติให้หนูก็ได้นะคะ”
ครัสซูลุกขึ้นยืน “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะหาทางทำมันให้ได้”
อูเรี่ยนก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน “ปล่อยให้ฉันจัดการเอง”
ดวงตาของเอมี่กลับมาสดใสอีกครั้ง “ขอบคุณนะคะอาจารย์เคราครึ่ง อาจารย์เต่า พวกคุณต้องการเขี้ยวหมูป่าและลูกตาเหยี่ยวมั้ยคะ?”
ครัสซูส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ล่ะ พวกมันไม่ดีพอ งั้นฉันไปหาวิธีสร้างมันให้หนูก่อนนะ”
“ฉันด้วย” อูเรี่ยนพูดขึ้น
“บ๊ายบายค่ะอาจารย์เคราครึ่ง อาจารย์เต่า” เอมี่บอกลา
ครัสซูหยุดเดินในทันทีที่พวกเขาออกมาข้างนอก “ครั้งนี้เราคงต้องทำงานร่วมกันแล้วล่ะเพื่อนเก่า”
