Chapter 258 : พ่อของเธอน่าทึ่งมาก!
เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีหน้าตาน่ารักและมีอายุประมาณ 5 ขวบ เธอมีใบหน้าของเธอสะอาดสะอ้านและผมที่ตัดสั้น ดวงตาสีดำของเธอนั้นสดใสและเป็นประกาย เธอสูงกว่าเอมี่ประมาณครึ่งศีรษะ ดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะดัดแปลงชุดของเธอให้พอดีกับตัวของลูกสาว มันเต็มไปด้วยรอยปะ
เธอมีความสุขมากที่ได้เห็นเอมี่และเริ่มวิ่งเข้ามาหาเธอ
“เจสสิก้า!” เอมี่เรียกและวิ่งเข้าไปหาเธอด้วย
แต่เด็กหญิงหยุดก่อนที่จะกอดเอมี่ เธอมองดูชุดของเอมี่ด้วยความประหลาดใจ
“ทำไมเธอถึงไม่กอดฉันล่ะเจสสิก้า?” เอมี่ถาม
“วันนี้เธอใส่ชุดเดรสสวย ๆ ฉันไม่อยากให้มันสกปรก” เธอยิ้ม ฟันหน้าซี่กลางของเธอยังไม่งอกออกมา จากนั้นเธอก็เห็นลูกแมวและดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง “เป็นแมวสีส้มที่น่ารักมาก!”
“จริง ๆ แล้วมันเป็นเป็ด มันออกมาจากไข่”
“จริงเหรอ? แต่มันดูไม่เหมือนเป็ดเลยนะ” เจสสิก้าพูดด้วยความสับสน “ยังไงก็ตามฉันขออุ้มมันได้มั้ย?”
“เหมียว!” ลูกเป็ดขี้เหร่ร้องและยกอุ้งเท้าขึ้นมาราวกับว่ามันจะบอกว่าไม่
เอมี่พยักหน้า “ได้แน่นอน” จากนั้นเธอก็ก้มมองลูกแมว “นี่คือเพื่อนของฉันชื่อเจสสิก้า ทำตัวดี ๆ นะลูกเป็ดขี้เหร่ไม่งั้นคืนนี้แกจะต้องวิ่งเพิ่มอีกห้ารอบ”
“เหมียว” มันคอตกและยอมแพ้แล้วปล่อยให้เจสสิก้าอุ้มมัน
“มันน่ารักมาก ๆ!” เจสสิก้าพูดในขณะที่เธออุ้มมัน
หลังจากนั้นเด็ก ๆ คนอื่น ๆ ก็มองเห็นเอมี่เช่นกัน
“เอมี่”
“เอมี่”
พวกเขาทักทายเธอและเจสสิก้า บางคนก็อยากจะเห็นแมว
เอมี่ทักทายพวกเขากลับแล้วเรียกชื่อแต่ละคนออกมาด้วย
ริมฝีปากของแม็กซ์โค้งขึ้นด้วยรอยยิ้ม เธอเป็นที่นิยมมากในหมู่พวกเขาและเธอก็เป็นคนที่มีชื่อเสียง อายุของเด็ก ๆ ดูเหมือนว่าจะอยู่ในช่วง 4-9 ขวบ เสื้อผ้าของพวกเขายับเยินเหมือนกับที่เอมี่ใส่เมื่อเขาเห็นเธอครั้งแรก เด็กผู้หญิงที่ชื่อเจสสิก้าดูเป็นผู้ใหญ่มากเมื่อเทียบกับอายุของเธอและเธอเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเอมี่มากที่สุด
“เอมี่บอกว่าพวกเธอทุกคนเป็นเพื่อนของเธอดังนั้นเราจึงเอาบางอย่างมาให้พวกเธอกิน” แม็กซ์พูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้มีใครหิวบ้างมั้ย?”
“ผม/หนู!” พวกเขาตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
“เจสสิก้า นี่คือพ่อของฉัน เขาทำให้ข้าวไก่ตุ๋นให้กับพวกเธอแต่ละคน” เอมี่กระซิบกับเธอ “และเขาก็ทำมาให้แม่ของเธอด้วย”
“พ่อของเธอเหรอ?” เจสสิก้าเหลือบมองไปที่แม็กซ์ด้วยความอิจฉา จากนั้นเธอก็หันมาหาเอมี่และยิ้ม “ขอบคุณนะเอมี่ เธอใจดีกับฉันเสมอเลย”
แม็กซ์ยิ้มแล้วเดินไปที่ม้านั่ง “มาเถอะเด็ก ๆ” เขาหยิบอาหารออกมาวางไว้บนม้านั่งแล้วเปิดฝา
กลิ่นที่น่าอร่อยลอยฟุ้งออกมาและทำให้เด็ก ๆ น้ำลายไหลถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ได้เข้าใกล้อาหารเลยก็ตาม
แม็กซ์นับจำนวนเด็ก ๆ เด็ก ๆ ที่อยู่ตรงนี้มีแค่ 19 คนเท่านั้น ยังมีข้าวไก่ตุ๋นเหลืออยู่อีกสามชุด “มาเอาไปกินเถอะเด็ก ๆ” เขาพูดกับพวกเขาด้วยรอยยิ้ม
พวกเด็ก ๆ มองหน้ากันและไม่มีใครขยับ
เอมี่จูงมือพาเจสสิก้าไปหยิบกล่องข้าวและไก่ตุ๋นและรับลูกแมวมาจากเธอ “ลองดูสิเจสสิก้า ฉันแน่ใจว่าเธอจะชอบมัน”
เจสสิก้ามองไปที่แม็กซ์ “ขอบคุณนะคะ” เธอตักไก่ขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วเอาเข้าปาก ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้น
มันอร่อยมาก! เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายรสชาตินี้ได้ยังไง แต่เธอไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน
เจสสิก้ากลืนมันลงไปและพยายามกลั้นน้ำตาแห่งความสุขเอาไว้ เธอตักมันเข้าปากอีกครั้ง
“มีอะไรผิดปกติเหรอเจสสิก้า? อย่าร้องไห้นะ” เอมี่พูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ฉันหยุดไม่ได้ อาหารทำให้ฉันร้องไห้” เธอพูดพร้อมกับมีน้ำตาไหลอาบแก้ม
เด็กแปลก ๆ แม็กซ์ยิ้มแลถือซะว่าการร้องไห้ของเธอเป็นคำชม
เด็กคนอื่น ๆ เลิกลังเล พวกเขาเดินไปหยิบอาหารแล้วเริ่มกิน
“มันอร่อยจริง ๆ!”
“พ่อของเธอน่าทึ่งมากเลยเอมี่!”
“มันอร่อยมากจนทำให้ฉันอยากจะร้องไห้เหมือนกัน…”
“ลองตักซุปใส่เข้าไปในข้าวแสงจันทร์สิเจสสิก้า มันจะยิ่งอร่อยขึ้นอีกนะ” เอมี่กระซิบ
ดวงตาของเจสสิก้าเบิกกว้างเมื่อเธอมองดูข้าว “มีดวงจันทร์น้อย ๆ อยู่ในเม็ดข้าวด้วย!”
ใบหน้าที่มีความสุขของเด็ก ๆ ทำให้แม็กซ์ยิ้มออกมา บางทีฉันควรจะทำแบบนี้ให้บ่อยขึ้นเมื่อฉันมีเงินมากพอ
“นั่นคือแม็กซ์เหรอ?” ลูน่ามองมาจากที่ไกล ๆ ในขณะที่เธอถือถุงใบใหญ่เอาไว้ในมือ
