Chapter 274 : นายเป็นสหายพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว
ทันใดนั้นทั้งสองแถวก็ตกอยู่ในความเงียบ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะโกรธกันแต่พวกเขาจะไม่ต่อสู้กันจนกว่าผู้นำทั้งสองของพวกเขาจะบอก ตอนนี้พวกเขาเห็นว่าคู่รักคู่นี้กำลังทะเลาะกันพวกเขาจึงหยุดเถียงกันแล้วเริ่มมองไปที่ทั้งคู่
พวกเขาดูเหมือนโฉมงามกับเจ้าชายอสูร หญิงสาวร่างเล็กในขณะที่ชายหนุ่มร่างใหญ่ แขนของเขาหนาเท่ากับขาของเธอ
“แน่นอนว่าฉันรักเธอ แต่ฉันไม่ชอบของหวาน” ลู่ลู่พูดพร้อมกับยิ้ม
“ถ้าเธอรักฉันเธอก็ต้องรักของที่ฉันชอบด้วยสิ” ฉีฉีพูดด้วยท่าทางเศร้า ๆ
“เขาไม่คู่ควรกับคุณหรอกสาวน้อย ทิ้งเขาไปเถอะ” ชายชรากล่าว
“เขาชอบพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว เขาจะดีแค่ไหนกันเชียว?”
“ผู้ชายควรทำตามที่ผู้หญิงของเขาพูดนะ”
“ไม่ ไอ้หนุ่ม อย่าไปฟังพวกเขา มีปลามากมายในท้องทะเล นายจะหาคนใหม่ที่ไม่เด็กน้อยแบบนี้เท่าไหร่ก็ได้”
“ใช่ จำไว้ว่านายเป็นสหายพุดดิ้งเต้าหู้แบบคาว”
“ทิ้งเธอไปแล้วฉันจะแนะนำหลานสาวของฉันให้นาย”
ที่จริงแล้วพวกเขาไม่สนใจหรอกว่าเขาจะทิ้งเธอหรือว่าเธอจะทิ้งเขา พวกเขาแค่พยายามทำให้ทั้งคู่แยกกันเพราะความไม่พอใจ
พวกเขาคิดว่าชายร่างใหญ่จะไม่ยอมเสียหน้า
แต่ลูลู่กลับเดินเข้าไปหาฉีฉีแล้ววางมือลงบนหัวของเธอ “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเศร้า ฉันจะกินของหวานกับเธอเอง”
ดวงตาของฉีฉีสดใสขึ้นมาในทันที “ฉันรักเธอ” เธอพูดในขณะที่เธอเงยหนามองลู่ลู่
“ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน” ลู่ลู่ตอบ
ลูกค้าคนอื่นรู้สึกแปลกใจจากเหตุการณ์นี้
“ความรักของพวกเขาหวานจนฟันฉันจะผุ!” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดในขณะที่ลู่ลู่เดินไปต่อแถวแบบหวาน
“โอ้ นี่คือความรักที่แท้จริง ฉันหวังว่าฉันจะหาคนรักแบบนี้ได้ในสักวันหนึ่ง!” หญิงสาวคนหนึ่งเพ้อ
ฉีฉีเดินตามเขาไปจนสุดแถว
ลู่ลู่รู้สึกแปลกใจเมื่อเขามองเห็นแฟนสาวของเขาเมื่อเขาหันหลังกลับมา “เธอตามมาทำไมเนี่ย?” เขาถามพร้อมกับยิ้ม
“ฉันอยากอยู่กับนาย” ฉีฉีพูดในขณะที่เธอมองเขา
ลูกค้าคนอื่นมองดูทั้งคู่ด้วยความประหลาดใจ
“งั้นเธอมาอยู่ข้างหน้าฉันสิ” ลู่ลู่บอก
“นายตกหลุมรักฉันเมื่อไหร่เหรอลู่ลู่?”
ลู่ลู่ส่ายหัว “ฉันจำไม่ได้ เมื่อฉันรู้ตัวฉันก็ไม่อยากเห็นเธออยู่กับเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ อีก ฉันรู้แค่ว่าฉันตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว”
ฉีฉีหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
ตอนนี้คนอื่น ๆ ต่างก็มองดูด้วยความอิจฉา
โชคดีที่ร้านอาหารเปิดให้บริการแล้วดังนั้นพวกเขาจึงรีบเข้าไป
“ไปกันเถอะฉีฉี แต่ฉันไม่แน่ใจนะว่ายังมีที่นั่งว่างรึเปล่า?” ลู่ลู่กล่าว
โรเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจเมื่อเขาเดินเข้ามา มันไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แต่โต๊ะ เก้าอี้ ภาพวาด โคมระย้า… ทุกอย่างทำให้ที่นี่สวยงามและผ่อนคลายมาก สภาพแวดล้อมสมควรได้คะแนนห้าดาว
“ขอโทษนะคะ ตอนนี้เราไม่มีที่นั่งว่างแล้ว คุณจะรอหรือว่าสั่งโร่วเจียหมัวกลับบ้านคะ?” ยาเบะมิยะถามโรเบิร์ต
โรเบิร์ตยิ้มตอบ “ฉันจะรอ”
ยาเบะมิยะพยักหน้า “โอเคค่ะ”
ฉันจะให้คะแนนการบริการห้าดาวด้วย โรเบิร์ตคิดกับตัวเอง เธอเว้นระยะจากลูกค้าอย่างเหมาะสมและรอยยิ้มของเธอก็อบอุ่นมาก
ถ้าอาหารมีระดับพอ ๆ กับบรรยากาศของร้าน ที่นี่อาจจะเป็นม้ามืด โรเบิร์ตคิดในขณะที่เขามองไปที่ห้องครัวด้วยความคาดหวัง กลิ่นที่ยอดเยี่ยมลอยอยู่ในอากาศ
พวกเขาเห็นเอมี่นั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับข้าวไก่ตุ๋นตรงหน้าเธอ
กลิ่นหอมมาก! โรเบิร์ตคิด เขาสังเกตเห็นชามดินเผาตรงหน้าสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ที่มีผมสีเงิน นั่นคืออะไร?
